Η περίοδος της Μεγάλης Εβδομάδος που κορυφώνεται με την Ανάσταση του Χριστού,ως βιωματικό γεγονός συμμετοχής στο Εκούσιον Πάθος του Θεανθρώπου,περίπου διαλύει,συντρίβει τα πάντα και τα ανασυνθέτει οντολογικά,υπαρξιακά,προσωπικά. Ο Θεάνθρωπος ήρθε εδώ προκειμένου να Σταυρωθεί,να Ταφεί, να Αναστηθεί και με αυτόν τον τρόπο να προσφέρει μία νέα τελευταία ευκαιρία αθανασίας και αιωνιότητος στον Άνθρωπο. Η Άκρα Ταπείνωσις της Σταυρώσεως του Θεανθρώπου βοά,εντός ενός εγωκεντρικού,ατομοκεντρικού κόσμου, που παραπαίει,πλήρους αλαζονείας και εγωπάθειας. Παθαίνει ανθρωπίνως θάνατον ο Χριστός-Θεός από Αγάπη για τον κατ’εικόνα και καθ’ομοιώσιν Του Άνθρωπο.
“[….] μέσα στο κλίμα της θείας αγάπης ο χρόνος δεν καταλύει τη ζωή,αλλά κατατρώγει τη φθορά και αποκαλύπτει το φως της αφθαρσίας. Όσο περνά ο καιρός,ο άνθρωπος που έμαθε να ζη με το να προσφέρεται,ηρεμεί,γαληνεύει,δυναμώνει,ξανανιώνει. Δεν τελειώνει η ημέρα,δεν νυκτώνει,αλλά ξημερώνει. Και πιστεύει,ζη και νοιώθει ότι με τον θάνατο θα αυγάσει το ανέσπερο φως πληρέστερα. Και όταν αισθητά θα έχει χάσει το φως του κόσμου,θα έχουν ακινητοποιηθή τα μέλη του τα επί γης’ τότε,ως νεκρό και αναίσθητο σώμα,άλλοι θα πάρουν τον εαυτό του και θα τον εναποθέσουν στα σπλάχνα της γης. Τότε και εξωτερικά θα φαίνεται από όλους και θα βιούται και απ’ αυτόν η πλήρης παράδοση του εαυτού του στην θεία βουλή,για να ενεργήση αυτή όπως θέλει[….]” (Αρχιμ. Βασιλείου, προγουμένου Ι.Μ.Ιβήρων ” Φως Χριστού φαίνει πάσι” Εκδόσεις ” Ι.Μ.Ιβήρων” 2002,σελ.69.)
Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μία ανατροπή του ορθολογισμού,είναι μία επανάσταση ορθοδόξου σαλότητος που διδάσκει. Ο Θεάνθρωπος συγκρούεται με το κατεστημένο ιερατείο και την κοσμική εξουσία της εποχής του. “[….] Κύριε,ήδη όζει’τεταρταίος γαρ έστι”( Ιω.ια’39) και αναστένεται ο Λάζαρος και υποδέχεται τον Χριστό ο όχλος-λαός μετά βαίων και κλάδων “[….] έκραζον’ ωσαννά,ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου,ο βασιλεύς του Ισραήλ”(Ιω.ιβ’ 13) και ακολούθως ο ίδιος όχλος-λαός “οι δε εκραύγασαν’ άρον άρον σταύρωσον αυτόν[….]” ( Ιω.ιθ’15). Ο Σίμων ο Κυρηναίος υποχρεώνεται από τους Ρωμαίους να κουβαλήσει τον Σταυρό του Κυρίου. Προηγουμένως όλοι οι μαθητές Του έχουν εξαφανιστεί,ο Ιούδας τον προδίδει,ο Πέτρος τον αρνείται και μετά την Ανάστασή Του ο Θωμάς απιστεί. Στον Μυστικό Δείπνο οι μαθητές φιλονικούν- η Πεντηκοστή έρχεται μετά- ως προς το ποιοί έχουν την πρωτοκαθεδρία να καθίσουν δίπλα Του” Εγένετο δε και φιλονεικία εν αυτοίς,το τις αυτών δοκεί είναι μείζων”(Λουκάς κβ’24). Στην Σταύρωση Του ” Ήσαν δε εκεί και γυναίκες πολλαί από μακρόθεν θεωρούσαι,αίτινες ηκολούθησαν τω Ιησού από της Γαλιλαίας διακονούσαι αυτώ’εν αίς ην Μαρία η Μαγδαληνή,και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ και η μήτηρ των υιών Ζεβεδαίου”( Ματθαίος κζ’55,56).
Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας,μέλος του ιουδαικού συνεδρίου,βουλευτής δηλαδή,της Ιερουσαλήμ,ζητά από τον Πιλάτο να λάβει το σώμα του Θεανθρώπου και τελικά το αποθέτει σε καινό μνημείο δικό του”[….] και προσκυλίσας λίθον μέγαν τη θύρα του μνημείου απήλθε. Ην δε εκεί Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία,καθήμεναι απέναντι του τάφου”(Ματθαίος κζ’60,61).Η Μαρία η Μαγδαληνή βρίσκεται παντού παρούσα,ενώ περίπου έχουν εξαφανιστεί οι μαθητές Του “δια τον φόβον των Ιουδαίων” Σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Αναστημένος Χριστός ” Οψέ δε σαββάτων,τη επιφωσκούση,ήλθε Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία θεωρήσαι τον τάφον.και ιδού σεισμός εγένετο μέγας’ άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλησε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού[….] αποκριθείς δε ο άγγελος είπε τοις γυναιξί’μη φοβείσθαι υμείς’ οίδα ότι Ιησούν εσταυρωμένον ζητείτε’ ουκ έστιν ώδε’ ηγέρθη γαρ καθώς είπε[….] ως δε επορεύοντο απαγγείλαι τοις μαθηταί αυτού,και ιδού Ιησούς απήντησεν αυταίς λέγων’χαίρετε.αι δε προσελθούσαι εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ” (Ματθαίος κη’1,2,5,6,9).
Ζουν την Ανάσταση του Χριστού και τον συναντούν πρώτες “και γυναίκες τινές αι ήσαν τεθεραπευμέναι από νόσων και μαστίγων και πνευμάτων πονηρών και ασθενειών,Μαρία η καλουμένη Μαγδαληνή,αφ’ης δαιμόνια επτά εξεληλύθει”(Λουκάς η’2). Στον βίο της Ισαποστόλου και Μυροφόρου Μαρίας της Μαγδαληνής αναφέρονται τα επτά δαιμόνια,τα οποία είναι αντίθετα των αρετών “πνεύμα αφοβίας Θεού,πνεύμα ασυνεσίας,πνεύμα αγνωσίας,πνεύμα ψεύδους,πνεύμα κενοδοξίάς,πνεύμα επάρσεως και πνεύμα κάλλους”.
Ο Θεάνθρωπος στην πορεία των Παθών Του βρίσκεται μόνος και εκπληρώνει την εδώ αποατολή του, με την εις τον Άδη κάθοδον και την Ανάστασή Του,δίδοντας την τελευταία ευκαιρία στον Άνθρωπο εκουσίως και αυτεξουσίως να Τον ακολουθήσει,να επιστρέψει εις εαυτόν και να ενωθεί με Αυτόν.
Καλή Ανάσταση!
