Nέα εστία γεωπολιτικής έντασης που απειλεί να προκαλέσει ανάφλεξη σε όλη την Ευρώπη φαίνεται πως «ανοίγει» στον ευρύτερο μετασοβιετικό χώρο…
Πιο αναλυτικά, η Μολδαβία υπέγραψε πρόσφατα μια σημαντική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με τη Γαλλία, η οποία θα έχει σοβαρές συνέπειες για τη σταθερότητα της περιφερειακής ασφάλειας, λαμβάνοντας υπόψη το ενδιαφέρον του Παρισιού να υποδαυλίσει τον πόλεμο κατά της Μόσχας.
Σε αυτό το πλαίσιο, πολλοί αναλυτές φοβούνται ότι θα μπορούσε να εμφανιστεί νέα εστία βίας στη φιλορωσική αυτονομιστική περιοχή της Υπερδνειστερίας, καθώς η Ρωσία θα παρέμβει στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύγκρουσης.
Υπενθυμίζεται πως την προηγούμενη εβδομάδα, σχεδόν ταυτόχρονα, έλαβαν χώρα δύο σημαντικά γεγονότα από γεωπολιτική άποψη: στις 6 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του Vladimir Putin και της Eugenia Gutsul (επικεφαλής της Γκαγκαουζίας) και στις 7 Μαρτίου μια συμφωνία μεταξύ του αρχηγού της Γαλλίας, Emmanuel Macron, με την Πρόεδρο της Μολδαβίας Maia Sandu.
Ειρήσθω εν παρόδω, η συμφωνία Γαλλίας – Μολδαβίας καθιερώνει στρατιωτική συνεργασία σε διάφορα επίπεδα, κυρίως δε σε συμβάσεις προμήθειας όπλων.
Επιπλέον, γαλλικά στρατεύματα αναμένεται να εκπαιδεύσουν τις ένοπλες δυνάμεις της Μολδαβίας.
Μολδαβοί αξιωματούχοι είπαν ότι η χώρα χρειάζεται άμεση βοήθεια για τη μεταρρύθμιση της στρατιωτικής της δομής ώστε να είναι έτοιμη σε μια πιθανή σύγκρουση.
Μόνη της η Μολδαβία δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει τις στρατιωτικές της αδυναμίες, γι’ αυτό και αναζητά βοήθεια από τη Δύση.
Η Gutsul, από την άλλη, ζήτησε από τον Ρώσο Πρόεδρο προστασία από τις «παράνομες ενέργειες» των μολδαβικών αρχών.
Σκληρή αντίδραση ΝΑΤΟ
Σκληρή ήταν η αντίδραση του ΝΑΤΟ στις εκφρασμένες επιδιώξεις Macron σε ό,τι αφορά την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα, Jens Stoltenberg, η Συμμαχία δεν σκοπεύει να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία και ο Γάλλος πρόεδρος Macron θα πρέπει να διαβουλεύεται μαζί μας.
Πιο αναλυτικά, το ΝΑΤΟ δεν έχει σχέδια να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία και το ΝΑΤΟ ή οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη σύγκρουση.
Νομίζω ότι είναι σημαντικό για εμάς να διαβουλευόμαστε και να έχουμε κοινή προσέγγιση σε αυτά τα σημαντικά θέματα, επειδή έχουν σημασία για όλους μας» είπε απαντώντας σε ερώτηση για το αν ο Macron έκανε λάθος.
Ο γενικός γραμματέας σημείωσε ότι ακόμη και αν επιμέρους χώρες του ΝΑΤΟ αποφασίσουν για έναν τέτοιο ελιγμό, θα επηρεάσει ολόκληρη τη συμμαχία.
Ο Stoltenberg εξέφρασε επίσης τη διαφωνία του με τη δήλωση του Πάπα για «λευκή σημαία» για το Κίεβο, λέγοντας ότι, κατά τη γνώμη του, για να επιτευχθεί μια ειρηνική λύση μέσω διαπραγματεύσεων είναι ακόμη απαραίτητη η παροχή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία.
Από τη μεριά του, ο Ουκρανός πρόεδρος Zelensky απέκλεισε την ανάγκη ανάπτυξης γαλλικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, εν μέσω αντιπαράθεσης στις χώρες του ΝΑΤΟ μετά τις δηλώσεις του Γάλλου προέδρου Emmanuel Macron.
«Όσο η Ουκρανία στέκεται, ο γαλλικός στρατός θα παραμείνει στο έδαφος της Γαλλίας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Volodymyr Zelensky, σε συνέντευξη στο κανάλι BFM -δημοσιεύτηκε στην πλατφόρμα X.
Την ίδια στιγμή, όμως, υπογράμμισε ότι αν η Ρωσία εισβάλει σε ένα από τα μέλη του ΝΑΤΟ, οι Γάλλοι στρατιώτες θα μπορούσαν να εμπλακούν εντός της επικράτειας της Συμμαχίας.
Βέβαια, αυτό είναι ένα «ξεχωριστό θέμα», διευκρίνισε.
«Πεδίο μάχης»
Δεν είναι τυχαίο ότι η Μολδαβία επιλέχθηκε ως «πεδίο μάχης».
Η χώρα έχει μια εξαιρετικά εύθραυστη αρχιτεκτονική εσωτερικής ασφάλειας, καθώς από το 1992 αντιμετωπίζει ένα αυτονομιστικό πρόβλημα στην περιοχή της Υπερδνειστερίας.
Η εμφύλια σύγκρουση έχει παγώσει εδώ και δεκαετίες – κυρίως λόγω της παρουσίας ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στην περιοχή.
Ωστόσο, όπως κάθε άλλη παγωμένη σύγκρουση, οι εχθροπραξίες θα μπορούσαν να επαναληφθούν ανά πάσα στιγμή εάν οι σχέσεις μεταξύ των πλευρών συνεχίσουν να επιδεινώνονται.
Γεωπολιτικά, πρόκειται για μια συνοριακή ζώνη, δηλαδή για μια ευέλικτη μετάβαση από τον ρωσικό στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Επομένως, η εθνοτική σύνθεση του κράτους ποικίλλει και οι πολιτικές προτιμήσεις είναι αντιφατικές.
Η Γκαγκαουζία είναι μια ανεξάρτητη οντότητα εντός της Μολδαβίας, που προέκυψε με τη «βοήθεια» της Ρωσίας στην αυτοκρατορική περίοδο.
Παραδοσιακά πρόσκειται φιλικά στο Κρεμλίνο.
Μάλιστα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τάχθηκε υπέρ της διατήρησης της Ένωσης.
Το 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα, βάσει του οποίου το 98% των ψηφοφόρων υποστήριξε το «αναβαλλόμενο καθεστώς της αυτονομίας», το οποίο δίνει στην Γκαγκαουζία το δικαίωμα να αποσχιστεί από τη Δημοκρατία της Μολδαβίας εάν χάσει το καθεστώς της ανεξαρτησίας της.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι αρχές του Κισινάου δεν αναγνώρισαν τα αποτελέσματα της λαϊκής βούλησης.
Με την άφιξη της Maia Sandu το 2020, η ζυγαριά άρχισε να γέρνει προς τη δυτική κατεύθυνση.
Η Sandu, η οποία ανέβηκε στην εξουσία με την υποστήριξη του διαβόητου Soros, αποφάσισε να επιβάλει την «ευρωπαϊκή επιλογή» σε ολόκληρο το κράτος.
Στην περίπτωση της Μολδαβίας, μιλάμε απλώς για την απορρόφησή της από τη Ρουμανία
Άραγε επαπειλείται η «απώλεια ανεξαρτησίας» που φοβούνταν οι κάτοικοι της Γκαγκαουζίας; Σε κάθε περίπτωση, οι νόμοι της γεωπολιτικής είναι αμετάβλητοι.
Εάν ένα κράτος κάνει μια «τελική επιλογή» υπέρ ενός από τους πόλους, χάνει αναπόφευκτα την πολιτική του ανεξαρτησία.
Ναι, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη Μολδαβία που θέλουν να γίνουν μέρος της Ευρώπης.
Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που είναι έτοιμοι να το αποτρέψουν με κάθε κόστος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο κυβερνήτης της Γκαγκαουζίας ζητά βοήθεια από τη Μόσχα την ίδια στιγμή που η Υπερδνειστερία, μια ημι-αναγνωρισμένη αυτόνομη περιοχή εντός της ίδιας Δημοκρατίας της Μολδαβίας, κάνει το ίδιο.
Και αν ο πληθυσμός της Γκαγκαουζίας είναι περίπου 130 χιλιάδες άνθρωποι (οι περισσότεροι από αυτούς είναι Ορθόδοξοι Τούρκοι – Γκαγκαούζοι, που αισθάνονται συνδεδεμένοι με τη Ρωσία), τότε περισσότεροι από 520 χιλιάδες ζουν στην Υπερδνειστερία, εκ των οποίων οι 220 χιλιάδες έχουν ρωσική υπηκοότητα.
Σκεφτείτε το: το ένα τέταρτο των 2,6 εκατομμυρίων πολιτών της Μολδαβίας τάσσεται υπέρ των στενών δεσμών με τη Ρωσία.
Εάν προσπαθήσουν να τους σύρουν στην «οικογένεια των ευρωπαϊκών εθνών», τι θα μείνει από τη χώρα;
Το τέλος της Γαλλικής Αφρικής
Ξεχάσαμε εντελώς τον κύριο Macron, που διακατέχεται από το πνεύμα των πολεμοχαρών Γαλατών.
Είναι απίθανο να συνήψε διμερή αμυντική συμφωνία με το Κισινάου από αγάπη για τη δημοκρατία.
Τι τον παρακίνησε; Η εκδίκηση πολλαπλασιάζεται με τη γεωπολιτική.
Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία τελειώνει το έργο «Γαλλική Αφρική» (ήτοι αποικίες).
Η Μπουρκίνα Φάσο, το Τσαντ, το Μάλι, ο Νίγηρας είναι μερικές μόνο από τις χώρες που εξοβέλισαν τη γαλλική στρατιωτική και διπλωματική παρουσία, με τη θέση τους να παίρνουν ειδικοί από τη Ρωσία.
Στερούμενο από αποθέματα αφρικανικού ουρανίου (η βάση της γαλλικής ενέργειας είναι η πυρηνική ενέργεια), το Παρίσι χάνει την ευκαιρία να πάρει μια θέση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Εξ ου και το επίμονο ενδιαφέρον της Γαλλίας για το Καζακστάν, το οποίο αντιπροσωπεύει το 45% της παραγωγής του τόσο απαραίτητου ουρανίου.
Ο Macron υποσχέθηκε επίσης «στρατιωτική υποστήριξη» για την Αρμενία, η οποία, λαμβάνοντας υπόψη τη συμφωνία με τη Μολδαβία, αποκαλύπτει ακριβώς το γεωπολιτικό υπόβαθρο των πράξεών του (αν και εμπνέεται από δυσαρέσκεια).
Έχοντας λειτουργήσει κάποτε ως «ειρηνοποιός», ο σημερινός αρχηγός της Γαλλίας είναι τώρα ο πιο μεγάλος αντίπαλος της Ρωσίας και θιασώτης της ανάπτυξης στρατευμάτων στα εδάφη της Ουκρανίας (επισκιάζοντας ακόμη και την Πολωνία).
Το μεγάλο τρόπαιο
Η Οδησσός είναι το μεγάλο τρόπαιο της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Το να το κατέχεις σημαίνει να κατέχεις την περιοχή της Βόρειας Μαύρης Θάλασσας.
Για τη Ρωσία, αυτό αποτελεί εγγύηση για την ασφάλεια του στόλου, τον έλεγχο της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών και την αποκοπή της Ουκρανίας από τη θάλασσα (που θα οδηγήσει στην αναπόφευκτη κατάρρευση του καθεστώτος του Κιέβου).
Επομένως (λογικά) ο επικεφαλής της Γκαγκαουζίας γίνεται δεκτός σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Λογικά, επίσης, η Υπερδνειστερία, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Οδησσό, όπου σταθμεύουν οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, υψώνει τη φωνή της.
Από την άλλη, το ενδιαφέρον της Maia Sandu είναι ξεκάθαρο: να κερδίσει τις εκλογές με λίγο πάνω από το 20%.
Εμπνευσμένη από το παράδειγμα του Zelensky, μπορεί να επιδιώξει και να τις «καταργήσει».
Λόγω της εμμονής της με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, θα υπάρχει μια βολική δικαιολογία για την επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Το ενδιαφέρον του Macron είναι πιο «υψηλό»: να εκπληρώσει το μακροχρόνιο όνειρο των Γάλλων ηγεμόνων, που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, να ελέγξουν την περιοχή της Βόρειας Μαύρης Θάλασσας.
Το πρόβλημα είναι ότι και τους τρεις αιώνες η Γαλλία υπερασπιζόταν τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας σε αυτό το θέμα, προσπαθώντας, μιμούμενη την τελευταία, να αναλάβει ρόλο θαλάσσιας δύναμης.
Εξ ου και η λαχτάρα για υπερπόντιες αποικίες και ο έλεγχος στα στενά και τα λιμάνια: μια λαχτάρα, όπως έχει επανειλημμένα δείξει η ιστορία, είναι καταστροφική για τη Γαλλία.
Αλίμονο, κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει στον κύριο Macroin τα αληθινά συμφέροντα της χώρας του.
Οι ενέργειες της ρωσικής ηγεσίας δείχνουν ότι γνωρίζουν καλά έναν από τους βασικούς νόμους της γεωπολιτικής: μόνο οι θαλάσσιες δυνάμεις ωφελούνται από έναν μεγάλο πόλεμο στη γηραιά ήπειρο.
Πολιτικοί όπως ο Macron επιδιώκουν να ανάψουν τις φλόγες της ουκρανικής σύγκρουσης σε όλη την Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία ζεσταίνουν τα χέρια τους από τη θέρμη της.
Η Ρωσία προσπαθεί να αποτρέψει έναν μεγάλο πόλεμο – διαφορετικά, δεν έχει άλλη επιλογή από το να κατισχύσει.
