Θα κρατήσει η κατάπαυση πυρός στη Γάζα;

Από
Αλφόνσος Πάγκας
-
36

Το πρώτο ερώτημα που είναι στο μυαλό όσων παρακολουθούν επί ενάμιση χρόνο τη γενοκτονία στη Γάζα δε μπορεί παρά να είναι το αν και πόσο θα κρατήσει.

Για να απαντήσει κανείς, πρέπει να κάνει μία εκτίμηση για το τι αντιπροσωπεύει αυτή η κατάπαυση πυρός και πρώτα απ’ όλα ποιος είναι σήμερα ο συσχετισμός δυνάμεων.

Το περιφερειακό πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε η “Καταιγίδα του αλ Άκσα”

Όσοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην περιοχή επί δεκαετίες, είχαμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι το σιωνιστικό μόρφωμα (με τις πλάτες των συμμάχων του βέβαια: ΗΠΑ, δυτικής Ευρώπης αλλά και των προδοτικών Αραβικών κρατών: Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας, Αιγύπτου κλπ) είναι πολύ ισχυρότερο, τουλάχιστον στρατιωτικά, από τις δυνάμεις της αντίστασης. Αυτή η αντίληψη για το συσχετισμό των δυνάμεων έχει φτάσει να αποκτήσει χαρακτηριστικά πρόληψης.

Η πρόληψη αυτή, σε κάποιο βαθμό είχε βάση στην πραγματικότητα – μία πραγματικότητα βέβαια που καθρεφτιζόταν στο μυαλό των ανθρώπων με παραμορφωμένο τρόπο. Πράγματι, τις τελευταίες δεκαετίες, με την προσχώρηση μία σειράς Αραβικών κρατών στο στρατόπεδο της συνθηκολόγησης και την καταστροφή μία σειράς άλλων, ο συσχετισμός γινόταν όλο και χειρότερος, τουλάχιστον επιφανειακά,

Βέβαια, παράλληλα με τις θεαματικές εξελίξεις – την ειρηνευτική συμφωνία ανάμεσα στο κατοχικό μόρφωμα και την Αίγυπτο, που επί Νάσερ ήταν ο φάρος του παναραβισμού, αργότερα τη συνθηκολόγηση της Ιορδανίας με τις συμφωνίες του Ουάντι Άραμπα, την “κανονικοποίηση” των σχέσεων μιας σειράς άλλων Αραβικών χωρών με το “Ισραήλ” αλλά και την λιγότερο ή περισσότερο ολοκληρωτική καταστροφή χωρών που δεν είχαν συμβιβαστεί (Ιράκ, Λιβύη, τώρα Συρία),  “έτρεχαν” και εξελίξεις προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εξελίξεις λιγότερο θεαματικές, “υπόγειες” θα μπορούσε κανείς να πει, που όμως σήμερα ξεσπάνε πλέον στην επιφάνεια και γίνονται καθοριστικά κυρίαρχες. Οι εξελίξεις αυτές περιλαμβάνουν την εκδίωξη των κατοχικών δυνάμεων από το Νότιο Λίβανο το 2000, τη νίκη της Χεζμπολλάχ ενάντια στη σιωνιστική οντότητα το 2006, την αυξανόμενη στρατιωτική, πολιτική και οργανωτική ισχύ της Χαμάς – που μετά τη συνθηκολόγηση της ηγεσίας της Φατάχ και της PLO έμεινε η ισχυρότερη (αλλά σαφώς όχι η μόνη) οργάνωση που συνέχιζε την ένοπλη αντίσταση. Τουλάχιστον εξίσου σημαντική, αν και λιγότερο θεαματική, ήταν η αυξανόμενη στρατιωτική, πολιτική και ιδεολογική δύναμη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, η οποία – σε μεγάλο βαθμό χάρις στις ακάμαντες προσπάθειες του μάρτυρα στρατηγού Χάτζ Γάσεμ Σολεϊμανί – κατάφερε να συγκροτήσει και να οργανώσει το Μέτωπο της Αντίστασης, που περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική και σιωνιστική κατοχή της Νοτιοδυτικής Ασίας (αυτής που συχνά, και λανθασμένα, αποκαλούμε “Μέση Ανατολή”). Έχουμε πλέον το παράδοξο, το κέντρο της αντίστασης του Αραβικού κόσμου να είναι μία μη Αραβική χώρα – και μάλιστα η μη Αραβική αυτή χώρα να υποστηρίζει με μεγαλύτερη συνέπεια και ανιδιοτέλεια τους Άραβες αδελφούς της, απ’ όσο το είχε κάνει οποιοδήποτε Αραβικό κράτος.

7η Οκτώβρη : Σημείο καμπής

Η επιχείρηση “Καταιγίδα του αλ Άκσα”, έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η απίστευτης βιαιότητας επίθεση εναντίων αμάχων με την οποία απάντησε το γενοκτονικό μόρφωμα είχε καταλυτική επίδραση σε πάρα πολλούς τομείς. Ακόμη και χώρες του σκληρού πυρήνα της Δύσης, όπως η Ισπανία, αναγκάστηκαν να διαχωρίσουν τη θέση τους. Η ηρωϊκή συμπαράσταση από τη μεριά της Χεζμπολλάχ, η οποία βέβαια καθόλου δεν εξέπληξε τους παροικούντες την αλ Κούντς, άνοιξε ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στο σιωνιστικό μόρφωμα. Μέτωπο που αυτή τη στιγμή είναι σαν ηφαίστειο που κοιμάται, αλλά σίγουρα δεν έχει σβήσει. Η λιγότερο αναμενόμενη, εξίσου ηρωϊκή συμπαράσταση από την επαναστατική κυβέρνηση των Ανσάρ Άλλαχ της Υεμένης, άνοιξε τρίτο μέτωπο – στρατιωτικό και οικονομικό – στο οποίο μάλιστα το μόρφωμα δεν έχει τρόπο να πολεμήσει. Η απίστευτη αντοχή του Παλαιστινιακού λαού, ιδιαίτερα της Γάζας, που όσο αυξανόντουσαν οι εκατόμβες των αθώων θυμάτων, τόσο συσπειρωνόταν γύρω από τη μαχόμενη ηγεσία του, απέδειξε ότι ο λαός αυτός είναι φύσει αδύνατον να νικηθεί.

Και βέβαια η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ο φάρος της αντίστασης, παρέμεινε σθεναρά αταλάντευτη – πράγμα που επίσης ουδέναν εξέπληξε.

Τι κέρδισε το σιωνιστικό βδέλυγμα από τον πόλεμο;

– Ένα μόνον πράγμα: Την ικανοποίηση ότι μπορεί ακόμη – αν και με μεγάλο κόστος – να σφαγιάζει, να φυλακίζει, να βασανίζει και να βιάζει Παλαιστίνιους, ιδιαίτερα αμάχους, ιδιαίτερα γυναικόπαιδα. Αποδεικνύεται ότι είναι το μόνο που μπορεί πλέον να κάνει.

Πράγμα που σφραγίζει και το πεπρωμένο του.

Τι κέρδισαν οι δυνάμεις της αντίστασης;

Θα μπορούσαμε να γράφουμε για βδομάδες. Δειγματοληπτικά:

– Πέτυχαν τον αρχικό διακηρυγμένο στόχο τους, που είναι η απελευθέρωση των Παλαιστινίων ομήρων από τα κολαστήρια της κατοχικής διοίκησης. Ήδη, σαν δαρμένα σκυλιά, οι σιωνιστές έχουν αποδεχτεί την “ισοτιμία” 1 σιωνιστής “πολίτης” αιχμάλωτος για 30 Παλαιστινίους ομήρους, 1 σιωνιστής στρατιώτης αιχμάλωτος για 50 Παλαιστινίους ομήρους. Ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι στους ομήρους που θα ελευθερωθούν περιλαμβάνονται και πολλοί “βαρυποινίτες” αγωνιστές της ελευθερίας, μεταξύ αυτών και κάποιοι που εκτίουν ποινή πολλαπλών ισοβίων. Και ακόμη είμαστε στην πρώτη φάση – εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι στη δεύτερη, η ισοτιμία θα ανέβει. (Προσωπική σημείωση: Δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στο αλκοόλ, αλλά τη μέρα που θα απελευθερωθούν ο Μαρουάν Μπαργούθι και ο Άχμαντ Σααντάτ θα ανοίξω σαμπάνιες!)

– Κράτησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό ανέπαφες τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, εμποδίζοντας την πραγματοποίηση ενός από τους υπερφίαλους στόχους της κατοχικής επίθεσης: της “καταστροφής της Χαμάς”. Όλα τα σχέδια θερινής νυκτός (θυμόσαστε που θα πλημμύριζαν με θαλασσινό νερό τα τούνελ της Χαμάς;) πήγαν περίπατο.

– Απέδειξαν ότι η Παλαιστινιακή ψυχή είναι αήττητη και ότι δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να τσακίσει το ηθικό της. Όσο περισσότερα εγκλήματα διαπράττουν οι κατοχικές δυνάμεις, τόσο περισσότερο συσπειρώνουν τα θύματά τους στις γραμμές τις αντίστασης. Το “σοκ και δέος” πλέον λειτουργεί μόνον προς μία πλευρά: Αυτή του κατοχικού μορφώματος, των μηχανισμών του και των εποίκων κατοίκων του.

– Παρά τον απαράβατο όρο που είχαν θέσει το μόρφωμα, οι ΗΠΑ και η υπόλοιπη Δύση ότι τη μεταπολεμική Γάζα ΔΕΝ θα κυβερνάει η Χαμάς (ούτε ο λαός της, βέβαια, αφού θα έχει βέτο η Δύση), η συμφωνία κανέναν τέτοιον όρο δεν περιλαμβάνει. Η Χαμάς, απίστευτα ενδυναμωμένη, είναι και θα είναι κυβέρνηση στη Γάζα.

– Έσπειραν τον τρόμο στην καρδιά των σιωνιστών, υποχρεώνοντας κοντά ένα εκατομμύριο από αυτούς να εγκαταλείψουν το έδαφος της κατεχόμενης Παλαιστίνης, κάποιοι οριστικά και τους υπόλοιπους να τρέχουν κάθε τρεις και λίγο στα καταφύγια (η πολιτική των δυνάμεων του άξονα της αντίστασης να χτυπάει μόνον καθαρά στρατιωτικούς στόχους, είχε σαν συνέπεια την ελαχιστοποίηση των απωλειών στο στρατόπεδο των σιωνιστών. Το αποτέλεσμα είναι ότι ήταν περισσότεροι αυτοί που τραυματιζόντουσαν σαν αποτέλεσμα του πανικού τους, τρέχοντας να κρυφτούν!)

– Διέλυσαν κυριολεκτικά την οικονομία του κατοχικού μορφώματος, το οποίο αν μια μέρα κλείσει (και θα κλείσει) η στρόφιγγα των επιχορηγήσεων από τους παγκόσμιους χορηγούς της γενοκτονίας, σε λιγότερο από μία εβδομάδα θα έχει οριστικά χρεωκοπήσει.

– Έστρεψε την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης, ιδιαίτερα των νέων, ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης. Χαρακτηριστική είναι η είδηση που ανέφεραν με φρίκη σιωνιστικά μέσα, σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των αμερικανοεβραίων εφήβων νοιώθει συμπάθεια για τη Χαμάς).

– Απέδειξαν ότι μπορούν όποτε θέλουν να πλήττουν οποιονδήποτε στόχο σε όλο το έδαφος της κατεχόμενης Παλαιστίνης, είτε με drones είτε με πυραύλους, είτε από το Λίβανο, είτε από το Ιράκ, είτε από την Υεμένη, είτε από το Ιράν, χωρίς τα πλήγματα αυτά να μπορούν να αναχαιτιστούν. Και ότι εξίσου ευάλωτα είναι τα πλοία των Βρετανών και Αμερικάνων, περιλαμβανομένων των αεροπλανοφόρων τους. Οι κάτοικοι της κατεχόμενης Γιάφφας (“Τελ Αβίβ”) είχαν συνηθίσει να είναι εκτός βεληνεκούς και να “τρώνε όλο το ξύλο” οι πρόσφατοι έποικοι, στις βόρειες ειδικά περιοχές της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Πλέον οι έποικοι, σε όποιο σημείο των κατεχομένων και να βρίσκονται, γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να δεχτούν πυραύλους από 4 διαφορετικές κατευθύνσεις. Μέχρι στιγμής οι δυνάμεις του άξονα της αντίστασης έχουν αποφύγει να στοχοποιήσουν προσωπικό – ακόμη και στρατιώτες – του μορφώματος, αλλά αυτό είναι θέμα πολιτικής απόφασης και όχι στρατιωτικών δυνατοτήτων. Και οι πολιτικές αποφάσεις μπορούν να αλλάξουν. Θα ήταν πολύ εύκολο, αν το επιθυμούσαν, να έχουν προκαλέσει εκατοντάδες ή και χιλιάδες θυμάτων.

– Άλλαξαν την “εξίσωση” μεταξύ Ιράν και κατοχικού μορφώματος. Το τελευταίο έχει πλήξει στόχους του Ιράν, τα τελευταία χρόνια, αμέτρητες φορές. Πλέον του δηλώθηκε προφορικά, γραπτά και έμπρακτα, ότι κάθε πλήγμα θα επιφέρει αντίποινα, όλο και πιο βαριά. Αποδείχτηκε δε, επίσης έμπρακτα, ότι το μόρφωμα δεν έχει καμία δυνατότητα να πετύχει ουσιώδη πλήγματα στην Ισλαμική Δημοκρατία χωρίς αυτά να αναχαιτιστούν.

Παγκόσμιο πλαίσιο

Θα ήταν λάθος, ειδικά στη σημερινή εποχή όπου οι εξελίξεις είναι όλο και πιο διεθνοποιημένες, να εξετάζουμε ένα ζήτημα με καθαρά τοπική, ή έστω και περιφερειακή οπτική. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την περιοχή της Νοτιοδυτικής Ασίας, όπου έχουν στρατιωτικές βάσεις και οι τρεις υπερδυνάμεις, νυν (Ρωσία-Κίνα) και πρώην (ΗΠΑ), όπου εμπλέκεται ποικιλοτρόπως η μεγάλη περιφερειακή δύναμη (Ιράν) ενώ κινούνται για τα δικά τους συμφέροντα ένα σωρό άλλες χώρες. Οποιαδήποτε εξέλιξη εδώ έχει παγκόσμιες προεκτάσεις και γι αυτό το λόγο, αντίστροφα, επηρεάζεται από τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Το σιωνιστικό μόρφωμα είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της συνολικής Δύσης. Όχι απλά από τη μέρα που δημιουργήθηκε, αλλά από τη μέρα που σχεδιάστηκε. Θα ήταν αφύσικο λοιπόν να μη μοιράζεται και τη μοίρα της συλλογικής Δύσης. Και είναι αναμφισβήτητο ότι η συλλογική Δύση βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή. Οικονομική, στρατιωτική, ηθική. Την παρακμή αυτή μοιράζεται, όπως είναι φυσικό, το σιωνιστικό μόρφωμα που ουδέποτε υπήρξε με άλλο τρόπο, παρά ελέω της στρατιωτικής και οικονομικής ενίσχυσης της Δύσης, και ειδικά των άλλοτε κραταιών ΗΠΑ.

Από αυτή την άποψη είναι βέβαιο ότι η “επονείδιστη κηλίδα στην καρδιά του Ισλαμικού κόσμου” μετράει πια χρόνια – ή και μήνες. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν ακόμη την ψυχρολουσία της “Καταιγίδας του αλ Άκσα”, ανώτατοι αξιωματούχοι του μορφώματος (περιλαμβανομένου του σημερινού προέδρου και ενός τουλάχιστον παλιού πρωθυπουργού) είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για το αν θα συνεχίσει να υπάρχει ώστε να κλείσει τα 80 χρόνια του (το 2028 δηλαδή).

Οι προοπτικές της εκεχειρίας

Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να κάνουμε κάποιες εκτιμήσεις για τις προοπτικές της εκεχειρίας. Η άποψη του γράφοντος είναι ότι:

– Παραβιάσεις θα συνεχίσουν να γίνονται από την πλευρά των σιωνιστών. Από τις συμφωνίες που έχει συνάψει το μόρφωμα στην ιστορία του, δεν υπάρχει ούτε μία που να μην την έχει παραβιάσει. Αν ο επί ξύλου κρεμάμενος Νετανιάχου, που βρίσκεται με το ενάμισι πόδι στη φυλακή, σπάσει αυτή την παράδοση, αυτό θα εκληφθεί στη χώρα του σαν απόδειξη απόλυτης αδυναμίας και υποταγής, τόσο του ιδίου όσο και του κράτους που εκπροσωπεί. Όλη η ιστορία του μορφώματος έχει εγγράψει τόσο στα “γονίδια” όσο και στο πεπρωμένο του μορφώματος το να βρυχάται μέχρι την τελευταία του πνοή.

– Από την άλλη μεριά, θα γίνει προσπάθεια οι παραβιάσεις αυτές να μην περάσουν την κόκκινη γραμμή που θα οδηγούσε στην ακύρωση της συμφωνίας. Με ρημαγμένη οικονομία, διαλυμένο κοινωνικό ιστό, στρατό που μαστίζεται από μαζικές λιποταξίες και μηδενικές επιτυχίες στο ενεργητικό του, το μόρφωμα δε μπορεί να αντέξει νέο ξέσπασμα του πολέμου, γι αυτό και υπέγραψε την κατάπαυση πυρός.

– Η Χαμάς είναι πολύ πιθανό, στην προσπάθεια διάσωσης της κατάπαυσης πυρός, να μην απαντήσει η ίδια.

– Το Ιράν χρωστά στο μόρφωμα την “αληθή υπόσχεση ΙΙΙ” – την επιχείρηση αντιποίνων για την θρασεία όσο και αποτυχημένη επίθεση του μορφώματος ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία, τον Οχτώβρη που μας πέρασε. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι όσο περισσότερα τα συνεχιζόμενα εγκλήματα του μορφώματος, τόσο ισχυρότερη θα είναι η “αληθής υπόσχεση ΙΙΙ” – για την οποία ξέρουμε ήδη ότι θα είναι ισχυρότερη από τις προηγούμενες τιμωρητικές επιχειρήσεις της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

– Και βέβαια υπάρχει και η Υεμένη, η οποία έχει υποσχεθεί ότι κάθε παραστράτημα του μορφώματος θα τιμωρείται. Και είναι πια γνωστό ότι η Υεμένη έχει και τη θέληση και τη δύναμη να κάνει πράξει τις υποσχέσεις της.

– Θεωρώ ότι όσο πιο ισχυρά είναι τα αντίποινα των Ανσάρ Άλλαχ σε κάθε παραβίαση, τόσο λιγότερες και μικρότερης έκτασης θα είναι οι παραβιάσεις αυτές οι οποίες, τελικά, πιστεύω ότι θα γίνονται απλά “για την ατιμία των όπλων”.

Και ο Τραμπ;

Θα είμαστε εκτός του πνεύματος των ημερών αν δε βάζαμε στην προς επίλυση εξίσωση και τον συντελεστή Τραμπ. Ο διεθνής σόουμαν ο οποίος πριν ακόμη την ανάληψη των καθηκόντων του καθαίρεσε τους νομάρχες Καναδά και Γερμανίας ενώ ετοιμάζει την επονείδιστη καθαίρεση των συναδέλφων τους της Μικρής Βρετανίας και της Γαλλίας, σαν το μαϊντανό φυτρώνει παντού. Πόσο μάλλον που στο θέμα που εξετάζουμε έχει ήδη παίξει καθοριστικό ρόλο.

Ο παράγων Τραμπ όμως είναι μία παράμετρος για την οποία ο γράφων δε θα αποτολμήσει να κάνει εκτιμήσεις. Ο νέος πρόεδρος είναι ίσως ο πιο αδιαφανής που έχει περάσει από την ιστορία της πρώην υπερδύναμης. Άλλα λέει, αλλά θέλει, άλλα επιδιώκει και άλλα κάνει, ενώ η σχέση ανάμεσα σε όλα αυτά δεν είναι εμφανής σε κανέναν άλλον από τον ίδιο – αν είναι και σε αυτόν. Κάποιοι λένε ότι παίζει σκάκι πέντε διαστάσεων, άλλοι ότι παίζει γκολφ μίας διάστασης. Ενώ ακόμη δεν έχει δώσει δείγματα γραφής στη δεύτερη θητεία του – η οποία όμως είναι βέβαιο ότι θα είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη – είναι πρόωρο να κάνουμε εκτιμήσεις για το πώς θα προσεγγίσει ένα από τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας του.

Δεν αποτολμώ επομένως να κάνω εκτιμήσεις, τουλάχιστον προς το παρόν. Θα κάνω όμως κάποιες επισημάνσεις, τις οποίες προσφέρω σαν τροφή για σκέψη:

– Ο Τράμπ έχει περιβάλλει εαυτόν με ένα επιτελείο εξωτερικών υποθέσεων, του οποίου τα μέλη είναι ο ένας πιο σιωνιστής από τον άλλο.

– Εκβίασε τη Χαμάς, να συμφωνήσει στην ανταλλαγή αιχμαλώτων “or else”, αλλά τελικά το χέρι που στραμπούληξε ήταν του άσπονδου φίλου του Νετανιάχου, τον οποίο υποχρέωσε να δεχτεί μία συμφωνία στην οποία τα δίνει όλα χωρίς να παίρνει τίποτα.

– Ο νέος πρόεδρος είναι αυτός που στο παρελθόν είχε αναλάβει την ευθύνη για την άνανδρη δολοφονία του Μάρτυρα Στρατηγού Χατζ Γάσεμ Σολεϊμανί.

– Άσχετα από το τι θα ήθελε να κάνει στη Νοτιοδυτική Ασία, που έτσι κι αλλιώς είναι άγνωστο, εκτός ίσως στον ίδιο, στο επόμενο διάστημα θα χρειαστεί όλες του τις δυνάμεις στην (καταδικασμένη εκ προοιμίου κατά τη γνώμη του γράφοντος, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία) προσπάθεια να συμμαζέψει τη διαλυμένη οικονομικά, στρατιωτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά χώρα του. Το μόνο που ΔΕΝ θα του λείπει, είναι νέα προβλήματα στο εξωτερικό.

– Ο ίδιος έχει εκφράσει την αβεβαιότητά του για το αν θα κρατήσει η κατάπαυση πυρός. Είναι προφανές το ποιον ΔΕΝ εμπιστεύεται ότι θα τηρήσει τη δική του πλευρά της συμφωνίας.

– Ο δαρμένος σκύλος δήλωσε ότι ο Τραμπ του έχει τονίσει ότι το πρώτο στάδιο της συμφωνίας είναι μια προσωρινή κατάπαυση πυρός και ότι σε περίπτωση που το μόρφωμα κρίνει ότι πρέπει να ξεκινήσει και πάλι τις εχθροπραξίες, θα έχει την πλήρη υποστήριξή του. Όπως σχολίασαν κάποιοι στο Twitter, είναι γνωστό ότι ο δαρμένος σκύλος ποτέ δε λέει ψέμματα (εκτός απ’ όταν ανοίγει το στόμα του)

– 12 μέρες πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Τραμπ έκανε μία απίστευτη αναδημοσίευση στο κανάλι του στο Truth Social. Πρόκειται για απόσπασμα συνέντευξης του Τζέφρι Σακς, πιθανότατα στον Τάκερ Κάρλσον. Στο απόσπασμα που αναδημοσίευσε ο Τραμπ, ο Σακς λέει:

“Ο πόλεμος στη Συρία – μπορεί πραγματικά να ακούσετε από ενήλικες δημοσιογράφους που είτε ψεύδονται ασύστολα είτε είναι ανίδεοι πέρα ​​από κάθε φαντασία, «ω, ο πόλεμος στη Συρία, ναι, η Ρωσία επενέβη στη Συρία». Ξέρεις ότι ο Ομπάμα ανέθεσε στη CIA να ανατρέψει τη συριακή κυβέρνηση τέσσερα χρόνια πριν παρέμβει η Ρωσία;

Τι είδους ανοησία είναι αυτή και πόσες φορές οι New York Times αναφέρθηκαν στην Επιχείρηση Timber Sycamore; Η οποία ήταν η προεδρική εντολή προς τη CIA για την ανατροπή του Μπασάρ αλ Άσαντ; Τρεις φορές σε 10 χρόνια.

Αυτό δεν είναι δημοκρατία. αυτό είναι ένα παιχνίδι, και είναι ένα παιχνίδι αφήγησης. Γιατί οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003; Πρώτα απ ‘όλα, ήταν εντελώς ψεύτικη προσποίηση. Δεν ήταν, «Ω, κάναμε τόσο λάθος, τελικά δεν είχαν όπλα μαζικής καταστροφής.» Στην πραγματικότητα ανέθεσαν σε ομάδες έρευνας αγοράς το φθινόπωρο του 2002 για να μάθουν τι θα πουλούσε αυτόν τον πόλεμο στον αμερικανικό λαό. Στον Abe (Abram) Shulsky αν θέλετε να μάθετε το όνομα της ιδιοφυΐας των δημοσίων σχέσεων.

Έκαναν έρευνα αγοράς για τον πόλεμο. Ήθελαν τον πόλεμο συνέχεια. Έπρεπε να καταλάβουν πώς να πουλήσουν τον πόλεμο στον αμερικανικό λαό. Πώς να κάνουν αμερικανικό λαό να χ… πάνω του. Ήταν ένας πόλεμος-μαϊμού. Από πού ήρθε αυτός ο πόλεμος; Ξέρετε το περίεργο; Ο πόλεμος προήλθε από τον Νετανιάχου, στην πραγματικότητα.

Ξέρετε ότι είναι περίεργο και η πραγματικότητα είναι ότι ο Νετανιάχου είχε από το 1995 και μετά τη θεωρία ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ είναι να ανατρέψουμε τις κυβερνήσεις που τις υποστηρίζουν. Αυτές ήταν το Ιράκ, η Συρία και το Ιράν. Και ο τύπος είναι απόλυτα εμμονικός και εξακολουθεί να προσπαθεί να μας κάνει να πολεμήσουμε το Ιράν αυτή τη μέρα, αυτή την εβδομάδα. Είναι ένας βαθύς, σκοτεινός γιος σκύλας και λυπάμαι που σας το λέω.

Μας έχει βάλει σε ατελείωτους πολέμους και λόγω της δύναμης όλων αυτών στην πολιτική των ΗΠΑ. Έχει πάρει το δρόμο του, αλλά αυτός ο πόλεμος είναι εντελώς ψεύτικος.

…

…”

– Ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι θα αποχαρακτηρίσει όλα τα απομένοντα απόρρητα έγγραφα για τις δολοφονίες των αδελφών Κένεντι και του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Πριν από λίγο υπέγραψε και το σχετικό προεδρικό διάταγμα (το οποίο είναι αλήθεια ότι είναι αρκετά ασαφές). Άσχετο; Ίσως. Ίσως και όχι όμως.

Συνεργάτης του Τραμπ στην πρώτη θητεία του, έχει δηλώσει ότι τον είχε ρωτήσει γιατί δεν αποχαρακτηρίζει τα έγγραφα για τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι (όπως είχε από τότε υποσχεθεί). Ο Τραμπ, σύμφωνα με τη δήλωσή του συνεργάτη του, απάντησε:

“Τα έχω διαβάσει και είναι τόσο φριχτά που αν σου πω τι λένε δε θα με πιστέψεις”.

Τι άραγε είναι αυτό το τόσο φριχτό; Το ότι τον τότε πρόεδρο τον δολοφόνησαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είναι κοινός τόπος. Και οποιοσδήποτε αξιωματούχος της εποχής, μετά από 60 χρόνια έχει πεθάνει.

Μία από τις απόψεις που κυκλοφορούν, είναι ότι στη δολοφονία είχε συμμετάσχει ενεργά και η Μοσάντ. Όταν αποχαρακτηρίστηκε κατάθεση που έδωσε το 1975 στο κογκρέσο ο διευθυντής αντικατασκοπίας της CIA, Τζέημς Άνγκλετον, τμήματα της κατάθεσης που αναφερόντουσαν στη Μοσάντ λογοκρίθηκαν ως σχετιζόμενα με τη δολοφονία του Τζ. Φ. Κένεντι, με βάση το νόμο του 1992 για τον αποχαρακτηρισμό των σχετιζομένων με τη δολοφονία εγγράφων!

Αν όντως υπήρξε τέτοια εμπλοκή, τυχόν δημοσιοποίησή της – με τα πλήρη αποδεικτικά στοιχεία – θα σκάσει σαν ατομική βόμβα στο πολιτικό τοπίο των ΗΠΑ.

Τι συμπέρασμα βγαίνει απ’ όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου κανένα ακόμη – εκτός από το ότι το 2025 θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα χρονιά.

Και ότι το ένα εκατομμύριο εποίκων που μάζεψε τις βαλίτσες του και την κοπάνησε, μάλλον καταλάβαινε καλύτερα απ´’ όσους έμειναν το τι επιφυλάσσει το μέλλον…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας