Η καλλιέργεια φόβου πρός τους πολίτες κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση των κομμάτων εξουσίας κατά την προεκλογική περίοδο που διανύουμε.” Ένα μωρό με δυό κεφάλια και δυό κεραμίδια στο δυό του τα φρύδια….” ή άλλως “Το παιδί του σωλήνα” του Τζίμη Πανούση,ένα “τερατούργημα” τύπου Φρανκενστάιν ανεμίζουν πάνω από τα κεφάλια των πολιτών-ψηφοφόρων τα κόμματα της εξουσίας προκειμένου η λιγότερο κακή “τερατογέννηση” να αποτρέψει ψήφους πρός την άλλη. Το παιδί του κομματικού σωλήνα που θα προκύψει από τις κάλπες είναι όντως ανύπαρκτο,η “τερατογέννηση” δηλαδή,καθώς άλλες είναι οι βουλές των παρηκμαζμένων κομμάτων εξουσίας και άλλες εκείνες των πολιτών,που ίσως να έμαθαν και να γνωρίζουν πλέον πως ο φόβος που συνειδητά σπέρνεται από την εξουσία,θερίζει κατ’ εξοχήν υποταγμένους πολίτες. Ο φόβος αποτελεί φύσει,θέσει και εν δυνάμει όπλο της εκάστοτε εξουσίας προκειμένου να καθυποτάξει,χαλιναγωγήσει και εν τέλει ελέγξει τους πολίτες.Το κυρίαρχο σύστημα εξ ανέκαθεν έχει εργαλειοποιήσει ως τακτική του την χρήση του φόβου απέναντι στους πολίτες ούτως ώστε να κατευθύνει το θυμικόν και την βούλησή του συνειδητά ή και ασυνείδητα.
Πραγματική τερατογέννηση αποτελεί η δημιουργία μίας κυβέρνησης που θα στηρίζεται σε μία πλειοψηφία-μειοψηφία,που με τον τρόπο λειτουργίας της-όποια και εάν ήταν- τα τελευταία δέκα και πλέον έτη,θα έχει αποτρέψει ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών να μετέχει της εκλογικής διαδικασίας εκουσίως ή να εκφραστεί με άκυρη και λευκή ψήφο στις κάλπες. Εάν τούτο συμβεί – που το απευχόμαστε- τότε τούτο θα είναι μία αδιαπραγμέτευτη απόδειξη της αποστάσεως που χωρίζει τους πολίτες από τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα τα τελευταία έτη και την ευθύνη φυσικά ως προς αυτό το συμβάν θα την φέρουν τα κόμματα που άσκησαν την εξουσία αυτό το διάστημα.
Ωστόσο οι αντικειμενικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που σήμερα κυριαρχούν στην Ελλάδα,αποτελούν μία ιδανική ευκαιρία προκειμένου οι πολίτες να στείλουν ένα μήνυμα ενότητος προς όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν διαφορετικές πολιτικές θέσεις από εκείνες που κυριαρχούν στα τρία κόμματα που άσκησαν την εξουσία έως σήμερα. Μπορούν οι πολίτες διά της ψήφου των να δημιουργήσουν τις συνθήκες ενός μεγάλου αντιπάλου δέους,που σε ενωτική βάση θα αποτελέσει την αφετηρία αλλαγής πορείας του πολιτικού συστήματος,σε κατεύθυνση ενίσχυσης της Δημοκρατίας,Αναγέννησης της οικονομίας και της κοινωνίας,της εθνικής ανεξαρτησίας και της πραγματικής λαικής κυριαρχίας. Σε παρόμοιες περιπτώσεις κοινωνικής αποσύνθεσης και πολιτικής παρακμής,όπως και η Ιστορία διδάσκει,βρίσκουν έδαφος ανάπτυξης και δυνάμεις που κυοφορούν “το αυγό του φιδιού”. Ο κίνδυνος τούτος είναι πραγματικός και επί της ουσίας λειτουργεί υποστηρικτικώς του κυρίαρχου συστήματος σε πορεία αντιλαική και αντιδημοκρατική. Πέραν των κομμάτων εξουσίας που δημιούργησαν αυτές τις συνθήκες,η απουσία του υποκειμενικού παράγοντα,της πολιτικής δημοκρατικής πρωτοπορίας δηλαδή,που θα μπορούσε να εκφράσει συνολικά την δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση των πολιτών,ανασυνθέτοντας εκ βάθρων ριζικά το κοινωνικό,οικονομικό και πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα,ευνοεί την παρουσία τέτοιου είδους πολιτικών μορφωμάτων.
Είναι περίπου βέβαιον ότι η επομένη των εκλογικών διαδικασιών θα καταδείξει την αναγκαιότητα κάλυψης τούτου του πολιτικού κενού και θα οδηγήσει υγιείς πολιτικές δυνάμεις να ξεπεράσουν “παιδικές” παθογένειες,να υπερβούν τις όποιες αδυναμίες τους και να συγκλίνουν όλες σε ενωτικές πρωτοβουλίες,αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη που επιτάσσουν οι Καιροί, ούτως ώστε να υπάρξει εκείνη η πολιτική πρωτοπορία που θα αποτελέσει όντως το αντίπαλον δέος ανατροπής και ρήξης του παρηκμαζμένου πολιτικού καταστημένου που έχει κλείσει τον κύκλο του. Πραγματική τερατογέννηση είναι τα βαμπίρ της εξουσίας να διατηρούνται στην πολιτική ζωή μέσω της αφαιμάξεως των πολιτών.
“ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ
Η καρδία είναι κέντρον υπερφυσικόν’_
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΝ κλπ(Νικοδήμου Αγιορείτου).
[….]υπάρχει τρόπος[….]
να ξεδιαλύνεις το μυστήριο
του κόκκινου ναί και του κάτασπρου όχι
του λύκου και του πρόβατου…
Λοιπόν όπως και να ‘ναι
η μαύρη αιωνιότητα κάνει τη δουλειά της”
( Νίκος Καρούζος ” Τα Ποιήματα Α’ 1961-1978″ Γ’ Έκδοση ” Ίκαρος” 2002,σελ.274)
