Η κυβέρνηση επιμένει να εξεγείρεται όποτε κατηγορείται για «συγκάλυψη» σε σχέση με τα Τέμπη. Ας κοιτάξει λίγο καλύτερα στον καθρέφτη
Τελευταία η κυβέρνηση εξεγείρεται όποτε κατηγορείται ότι μεθόδευσε συγκάλυψη ευθυνών σε σχέση με τα Τέμπη. Αρκεί κανείς να διαβάσει όλες τις σχετικές και επανειλημμένες αναφορές του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Μάλιστα, το κυβερνητικό μοτίβο είναι ότι όποιος υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση επιχείρησε συγκάλυψη σε σχέση με τα Τέμπη, είναι ένας φτηνός συνωμοσιολόγος που αναμασά θεωρίες που δεν ευσταθούν, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αφορούν τα εύφλεκτα υλικά που υποτίθεται ότι κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία που ενεπλάκη στην τραγωδία των Τεμπών.
Είναι το «αφήγημα της συγκάλυψης» που ανάφερε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια πρόσφατη παρέμβασή του.
Μόνο που η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Και συγκάλυψη υπάρχει, ό,τι και εάν υποστηρίζει η κυβέρνηση.
Και όταν λέω συγκάλυψη λέω μια συστηματική προσπάθεια να μην αποδοθούν στην κυβέρνηση και στα στελέχη της οι πραγματικές ευθύνες που έχουν για την τραγωδία.
Γιατί συγκάλυψη είναι το να μην θες να έρθουν όλες οι ευθύνες στο φως και να αποδοθούν εκεί που πρέπει.
Συγκάλυψη είναι η οχύρωση πίσω από τη θεωρία του «ανθρώπινου λάθους».
Συγκάλυψη είναι η στήριξη όλων των πολιτικών στελεχών σε πείσμα της απαίτησης της κοινωνίας για λογοδοσία και η εξαιρετικά καθυστερημένη και στον πυρήνα «απαλλακτική» παραπομπή Καραμανλή.
Συγκάλυψη είναι η συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστούν ως συνωμοσιολόγοι όσοι επιμένουν να ρωτούν για το τι προκάλεσε την έκρηξη που ακολούθησε τη σύγκρουση.
Είναι σαφές ότι γύρω από τα Τέμπη υπήρξε από την αρχή προσπάθεια η κοινή γνώμη να προσανατολιστεί στη λογική του ανθρώπινου λάθους και μόνο.
Καθόλου τυχαίο ότι είχαμε και πρακτικές μονταζιέρας από την πρώτη στιγμή, για τις οποίες ακόμη δεν έχει δοθεί πειστική εξήγηση.
Η λογική του ανθρώπινου λάθους συγκάλυπτε τις παραπάνω από προφανείς πολιτικές ευθύνες που είχε όλη η κυβέρνηση, άρα και ο πρωθυπουργός, για το ότι σχεδόν τέσσερα χρόνια που κυβερνούσαν δεν είχαν κάνει αυτά που έπρεπε ώστε δύο τρένα να μη βρεθούν στην ίδια γραμμή να κινούνται αντίθετα, χωρίς καμία υποδομή που να αποτρέπει την τραγωδία.
Και εάν μία κυβέρνηση έχει πολιτική ευθύνη επειδή δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ερευνηθεί και εάν μέλη της κυβέρνησης έχουν και ποινική ευθύνη όταν πρόκειται για μια τραγωδία.
Το μπάζωμα του χώρου, η απουσία οποιασδήποτε πρόνοιας για την συλλογή των απαραίτητων στοιχείων, η καθυστερημένη διερεύνηση κρίσιμων ερωτημάτων, ο τρόπος αντιμετώπισης όσων έθεταν τα ερωτήματα, ιδίως σε σχέση με την έκρηξη, απλώς επιτείνουν και δικαιολογούν τη διάχυτη αίσθηση ότι υπήρχε συγκάλυψη.
Η επιλεκτική χρήση πορισμάτων που συνάδουν με το κυβερνητικό αφήγημα, η προσπάθεια «δολοφονίας χαρακτήρων» ή απλώς η αποσιώπηση άλλων ειδικών και η στοχοποίηση των συγγενών και του αγώνα τους για δικαιοσύνη, όπως και οι άμεσες ή έμμεσες κατηγορίες κατά μέσων που επέμειναν στην αναζήτηση της αλήθεια ότι δήθεν συνωμοτούν, όλα αυτά μόνο σε μια λογική συγκάλυψης κατατείνουν.
Η ίδια η κοινοβουλευτική μεθόδευση, πρώτα με την παρωδία εξεταστικής επιτροπής, στην οποία η κυβερνητική πλειοψηφία απλώς επεδίωξε να πει ότι η κυβέρνηση τα έκανε όλα καλά και τώρα με την παραπομπή (το ξαναλέω: με όρους απαλλαγής) ενός υπουργού και πεισματική αποφυγή πραγματικής ανάληψης ευθύνη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχει προαναγγελθεί μια μεθόδευση σε σχέση με την προανακριτική που κάθε άλλο παρά σε πραγματική διάθεση διερεύνησης παραπέμπει.
Άρα ναι, με κυβερνητική επιχείρηση συγκάλυψης έχουμε να κάνουμε.
Σε τελική ανάλυση, έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που πίστεψε ότι οι εκλογές του 2023 ήταν απαλλακτικό βούλευμα, για να δει σε λιγότερο από δύο χρόνια τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις καταδίκης μιας κυβέρνησης που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, και που σήμερα επιμένει να συμπεριφέρεται ως το δημοσκοπικό προβάδισμα που έχει να της δίνει πολιτικό (και ποινικό) συγχωροχάρτι.
Παραβλέποντας ότι η κοινωνία ετυμηγορία έχει βγάλει και αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την καταδίκη που θα επιβάλει η κοινωνία.
Σε ένα δικαστήριο, αυτό της πραγματικής ζωής και των συσχετισμών που διαμορφώνονται εκεί (σε αντίθεση με τη «φούσκα» της πολιτικής επικοινωνίας), όπου οι καταδίκες είναι συχνά όχι μόνο βαριές, αλλά και αμετάκλητες.
ΠΗΓΗ in.gr
