Η αλληλοϋποστήριξη μεταξύ της Ουκρανίας και της Ταϊβάν φαίνεται πως συνεχώς αυξάνεται, ειδικά έπειτα από την εμφάνιση αναφορών που αποδεικνύουν την ύπαρξη Ταϊβανέζων εθελοντών στην χώρα.
Πιο συγκεκριμένα, ένας Ταϊβανέζος εθελοντής μοιράστηκε στον διαδικτυακό λογαριασμό του την τρομερή εμπειρία που είχε όσο πολεμούσε τον ρωσικό στρατό.
Ο ίδιος ο στρατιώτης από την νησιωτική Ταϊβάν, ο οποίος διαθέτει τον λογαριασμό I don’t know Mount Lushan, δημοσίευσε μία περιεκτική αφήγηση της πραγματικότητας του πολέμου στην Ουκρανία.
Παρουσιάζεται μέσω αυτού μία εικόνα που αντιτίθεται με αυτήν που προσπαθεί να παρουσιάσει η Δύση και η ουκρανική πολιτική ηγεσία.
Ο μαχητής από την Ασία υπηρέτησε στην Λεγεώνα των Ξένων της Ουκρανίας, επίσημα γνωστή ως Legion of Territorial Defense of Ukraine (ILDU).
Ο Τρόμος του Πολέμου
Ο Ταϊβανέζος ξεκίνησε μιλώντας για την οικονομική πλευρά του πράγματος. Ο ίδιος ανέλαβε τα έξοδα της μεταφοράς του προς και από την Ουκρανία, όπως και τον τακτικό εξοπλισμό του για το πεδίο της μάχης, συμπεριλαμβανομένων βαλλιστικών κρανών, εσωρούχων, αρβυλών, στοχάστρων, επιπρόσθετου εξοπλισμού όπλου, φακών, ακουστικών, επιπλέον γεμιστήρων, κιαλιών νυχτερινής όρασης και εξοπλισμού θερμικής όρασης, καταλήγοντας σε ένα ποσό κοντά στα 10 χιλιάδες δολάρια.
Μετά μίλησε για την φυσική δύναμη την οποία απαιτεί ο εν λόγω πόλεμος. Ανέφερε πως κάποιος πρέπει να είναι αρκετά δυνατός ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την πείνα, την έλλειψη ύπνου, την μεταφορά στρατιωτικού φορτίου 30 κιλών την ώρα που συμμετέχει σε αδιάκοπες και έντονες μάχες διάρκειας δέκα με δώδεκα ωρών.
Και όλα αυτά όσο απασχολείται και κουράζεται με άλλα πράγματα, όπως την αναρρίχηση τοίχων και παραθύρων, το τρέξιμο αρκετών χιλιομέτρων σε λάσπη, ξύλα και συντρίμμια.
«Η φυσική κατάσταση δεν είναι η εύκολη λύση στο πρόβλημα» τόνισε συγκεκριμένα.
Μετά στον λογαριασμό του αναφέρθηκε στο συναισθηματικό κομμάτι, το οποίο απαρτίζεται κυρίως από τον πόνο και το θρήνος που βιώνει ένας στρατιώτης όταν χάνει τους συντρόφους του.
Περιέγραψε επίσης τις επικοινωνιακές δυνατότητες ως κρίσιμες, αναφέροντας συγκεκριμένα πως η ευχέρεια τουλάχιστον στα αγγλικά είναι απαραίτητη. Και αυτό φυσικά αν δεν ξέρεις κάποιος ουκρανικά ή ρωσικά για να επικοινωνεί με τους μαχητές.
Έπειτα μίλησε για τις μαχητικές ικανότητες, οι οποίες όπως τόνισε πρέπει να είναι ποικίλες, δηλαδή πολλές περισσότερες από το να μπορείς να χειρίζεσαι, να πυροβολείς και να συντηρείς ένα είδος όπλου. Δεν αναφέρουμε καν ικανότητες εκτός μάχης, όπως την ανάγνωση και κατανόηση χαρτών, την χαρτογράφηση, την επικοινωνία μέσω ασύρματου, τις πρώτες βοήθειες στην μάχη κλπ.
Ο ίδιος κατονόμασε όπλα όπως τους αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους Javelin και NLAW, εκτοξευτές ρουκετών όπως τους τύπους AT-4, C90, MATADOR, M72 κλπ. Το να γνωρίζεις και μεγαλύτερα όπλα, όπως τυφέκια εφόδου, όλμους και εκτοξευτές χειροβομβίδων είναι εξίσου σημαντικό, πρόσθεσε. Οι Ουκρανοί χειριστές πάντως παρέχουν μόνο βασική εκπαίδευση.
Τέλος, ο ίδιος προσπάθησε να δώσει στον κόσμο μία δόση από το ψυχικό στρες που περνούν οι στρατιώτες, μετά από απανωτούς βομβαρδισμούς, την έλλειψη ύπνου και την υπερκόπωση, ειδικά την στιγμή που βλέπουν συντρόφους τους να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους.
Η μονάδα του είχε 50 τις εκατό αναλογία απωλειών, και 20 τις εκατό αναλογία θανάτων. Συγκεκριμένα η διμοιρία του «σχεδόν ξεκληρίστηκε δύο φορές».
«Αυτό πρέπει να κατευνάσει τον ενθουσιασμό πολλών ανθρώπων που θέλουν να βιώσουν το πάθος τους για τον πόλεμο… δεν είναι καθόλου όμορφο, ο πόλεμος δεν έχει τίποτα κοινό με τον ρομαντισμό» έκλεισε χαρακτηριστικά.