Πέντε μόλις μέρες πριν τη λήξη της θητείας της, η προηγούμενη “πρόεδρος” του μη-κράτους της Ταϊβάν, Τσάι Ινγκ Σουέν, προχώρησε σε μία ενέργεια την οποία πιθανόν να θεωρεί το τελευταίο και κορυφαίο δώρο της στη μη-χώρα της: Κάλεσε ένα θίασο από τραβεστί να χορέψουν μπροστά της, μέσα στο προεδρικό μέγαρο.
Η ροζ φιέστα έγινε μόλις οχτώ μέρες πριν την έναρξη των μεγάλης κλίμακας στρατιωτικών ασκήσεων της Κίνας, το σενάριο των οποίων ήταν – για πρώτη φορά με τόσο ξεκάθαρο τρόπο – η απόβαση στη μη-χώρα και η επανένωσή της με το κινεζικό κράτος δια της “έμπρακτης πειθούς”.
Η αλήθεια είναι ότι τη μέρα που έγινε η ροζ φιέστα η άσκηση δεν είχε ακόμη ανακοινωθεί – ανακοινώθηκε και εκτελέστηκε 5 μέρες μετά, σαν απάντηση στην ομιλία του νέου “προέδρου” του μη-κράτους (και στενού συνεργάτη της Τσάι, υπό την οποία υπηρέτησε σαν αντιπρόεδρος) κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, ομιλία που θεωρήθηκε προκλητική από τις Κινεζικές αρχές. Σίγουρα όμως ο καθένας μπορούσε να καταλάβει ότι η κατάσταση ήταν ήδη πολύ τεταμένη – και μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει ότι η Τσάι ήταν ενήμερη για τις προθέσεις του διαδόχου της. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι πιο λογικό και αναμενόμενο για την Τσάι Ινγκ Γουεν από το να οργανώσει ένα drag show; – προφανώς για να τονώσει το ηθικό των υπηκόων της. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Ουκρανός κλόουν, πριν αναλάβει να παίξει τον πρόεδρο (στον κορυφαίο κατά πολλούς ρόλο της επαγγελματικής/καλλιτεχνικής του καριέρας) συμμετείχε ο ίδιος σε drag show (και έπαιζε και πιάνο, ας μην ξεχνιόμαστε). Η πρώην “πρόεδρος” Τσάϊ απλά θαύμαζε και χειροκροτούσε τους/τις/τα καλλιτέχνες.
Ταϊβάν, όπως Τιτανικός!
Σίγουρα η Τσάι δεν είναι η πρώτη ηγέτης στην Ιστορία που οργανώνει παρόμοιες φιέστες – για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων (ακόμη ένας “μεγάλος καλλιτέχνης”, όπως αυτοπροσδιοριζόταν), είχε βάλει ολόκληρη την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του να γιορτάζει τους γάμους του, πρώτα όταν νυμφεύθηκε το δούλο του Σπόρο και αργότερα όταν ο άλλος δούλος του, ο Πυθαγόρας (όχι ο Σάμιος – απλή συνωνυμία) νυμφεύθηκε με τη σειρά του τον Νέρωνα. Η πρωτοτυπία της φιέστας της Τσάι είναι ότι έλαβε χώρα ενώ κανείς δε γνωρίζει αν το μη-κράτος της θα συνεχίζει να υπάρχει ως ανεξάρτητη οντότητα σε ένα μήνα.
Ίσως η Τσάι έκρινε ότι αν η μη-χώρα της βουλιάξει με όλα τα φώτα αναμμένα σαν τον Τιτανικό, μπορεί να προσδοκά σε 7 Όσκαρ!
Ταϊβάν: Ιστορική αναδρομή
H Ταϊβάν είναι ένα νησί που ανήκει στην Κίνα, διοικείται όμως τυπικά από “κυβέρνηση” αυτονομιστών. Στην πραγματικότητα βέβαια είναι αμερικάνικη αποικία. Μέχρι το 1949 ήταν τμήμα του Κινεζικού κράτους, με εξαίρεση τα χρόνια που βρισκόταν υπό γιαπωνέζικη κατοχή. Το 1949 κατέφυγε εκεί η κυβέρνηση του Τσανγκ Κάι Σεκ που είχε ηττηθεί στον Κινέζικο εμφύλιο. Αρχικά (και μέχρι το 1991) ισχυριζόταν ότι είναι η… μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Κίνας και ότι η ηπειρωτική Κίνα της ανήκει. Από το 1991 και μετά αναγνώρισαν ότι η ηπειρωτική Κίνα κυβερνιέται από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (μέχρι τότε ίσως δεν το είχαν προσέξει). Αρχικά οι δυτικές χώρες αναγνώριζαν τις αξιώσεις της Ταϊβανέζικης “κυβέρνησης”, η οποία κατείχε και την έδρα της Κίνας στον ΟΗΕ. Το 1971 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε (με 76 ψήφους υπέρ, 35 κατά και 17 αποχές) την αναγνώριση της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, η οποία πήρε την έδρα στη Γ.Σ. και έγινε και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι ΗΠΑ χρειάστηκαν 8 ακόμη χρόνια για να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, αλλά τελικά το 1979 αποφάσισαν να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο και να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει μία μόνον Κίνα και ότι η κυβέρνησή της είναι η κυβέρνηση της Λ.Δ.Κ.
Η σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Λ.Δ.Κ., βασίζονται νομικά στα 3 κοινά ανακοινωθέντα που υπογράφηκαν από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών ανάμεσα στο 1972 και το 1982. Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, Οι ΗΠΑ συστηματικά παραβιάζουν τα ανακοινωθέντα αυτά.
– Στο πρώτο ανακοινωθέν, οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνον μία Κίνα.
– Στο δεύτερο ανακοινωθέν (1979) οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση της Λ.Δ.Κ. αποτελεί τη μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Κίνας.
– Στο τρίτο ανακοινωθέν οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν την υποχρέωση να μην αυξήσουν τις πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν (το άρθρο 6 του ανακοινωθέντος αναφέρει κατά λέξη: “η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δηλώνει ότι δεν επιδιώκει να εφαρμόσει μια μακροπρόθεσμη πολιτική πωλήσεων όπλων στην Ταϊβάν, ότι οι πωλήσεις όπλων της στην Ταϊβάν δεν θα υπερβούν, είτε ποιοτικά είτε ποσοτικά, το επίπεδο αυτών που παρασχέθηκαν τα τελευταία χρόνια, από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας και μετά, και ότι σκοπεύουν να μειώσουν σταδιακά τις πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν, οδηγώντας, σε κάποιο χρονικό διάστημα, σε μια τελική επίλυση.”)
Έκτοτε οι ΗΠΑ εξοπλίζουν όλο και περισσότερο την “κυβέρνηση” της Ταϊβάν, κατά παράβαση του παραπάνω ανακοινωθέντος, ενώ προσπαθούν να πείσουν ότι δεν έχει υπάρξει παραβίαση.
Τα πρώτα χρόνια μετά την απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ, οι αρχές της Ταϊβάν εξαγόραζαν την αναγνώριση διαφόρων κρατών και κρατιδίων. Με την αυξανόμενη οικονομική και πολιτική ισχύ της Κίνας, αυτό το ρεύμα έχει αντιστραφεί και πλέον μόνον 8 χώρες συνεχίζουν να αναγνωρίζουν την Ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος. Στις χώρες αυτές περιλαμβάνονται αρκετές που θα ήταν δικαιολογημένος κάποιος να μη γνωρίζει την ύπαρξή τους (τουλάχιστον σαν “ανεξάρτητα” κράτη), όπως το Βατικανό, τα νησιά Μάρσαλ, το Παλάου, Η Σάντα Λουτσία, το Τουβαλού, το Εσουατίνι, ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνη, ο άγιος Κιτς και Νέβις.
Από τη μεριά του, ο ΟΗΕ, στο “εγχειρίδιο τελικών προτάσεων πολυμερών συνθηκών” του 2003, αναφέρει με σαφήνεια: “…όσον αφορά την επαρχία “Ταϊβάν” της Κίνας, ο Γενικός Γραμματέας ακολουθεί την καθοδήγηση της Γενικής Συνέλευσης που ενσωματώθηκε στο ψήφισμα 2758 (XXVI) της Γενικής Συνέλευσης της 25ης Οκτωβρίου 1971 σχετικά με την αποκατάσταση των νόμιμων δικαιωμάτων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα έθνη. Η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να αναγνωρίσει τους εκπροσώπους της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως τους μοναδικούς νόμιμους εκπροσώπους της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη. Ως εκ τούτου, τα έγγραφα που λαμβάνονται από την επαρχία “Ταϊβάν” της Κίνας δεν θα γίνονται δεκτά από τον Γενικό Γραμματέα υπό την ιδιότητά του ως θεματοφύλακα.”
Η “Δημοκρατία της Κίνας”
Η μη αναγνωρισμένη από τη διεθνή κοινότητα “κυβέρνηση” της Ταϊβάν, “αυτοπροσδιορίζει” το κράτος της ως “Δημοκρατία της Κίνας” (Republic of China). Στην αγγλική γλώσσα βέβαια, ο όρος “republic”, παρότι συνήθως μεταφράζεται στα Ελληνικά “δημοκρατία”, υποδηλώνει απλά μια χώρα που δεν είναι μοναρχία, χωρίς να δηλώνει ρητά την οποιαδήποτε έννοια λαϊκής κυριαρχίας (άλλωστε και η ελληνική χούντα, μετά το “δημοψήφισμα”, “αυτοπροσδιοριζόταν” ως “δημοκρατία” σε ένα είδος πολιτικού τρανσβεστισμού).
Σε κάθε περίπτωση, η συλλογική Δύση υποστηρίζει σθεναρά ότι η Ταϊβάν είναι δημοκρατική χώρα και γι αυτό την υποστηρίζει σε αντίθεση με τη Λαϊκή Κίνα (το CNN στο άρθρο του για τη ροζ φιέστα αναφέρει ότι “Η Ταϊβάν είναι μία παλλόμενη δημοκρατία 24 εκατομμυρίων την οποία το Κ.Κ.Κ. διεκδικεί ως έδαφός του παρότι ουδέποτε την έλεγχε”, ξεχνώντας να μας πει ότι και ο ΟΗΕ αλλά και οι ίδιες οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την “παλλόμενη δημοκρατία” σαν έδαφος της Κίνας). Ο ισχυρισμός πάντως είναι αρκετά περίεργος, δεδομένου ότι οι πρώτες εκλογές στη “δημοκρατική” Ταϊβάν έγιναν… 51 χρόνια μετά την ίδρυσή της (το 2000), ενώ στη Λαϊκή Κίνα θα πρέπει κανείς να παραδεχθεί – είτε του αρέσει το καθεστώς της Λ.Δ.Κ. είτε όχι – ότι έχουν γίνει αρκετές και πολύ σημαντικές αλλαγές ηγεσίας επί τη βάσει των πολιτικών διαδικασιών του συντάγματος της χώρας. Είπαμε όμως, δημοκρατία είναι αυτό που εγκρίνουν οι ΗΠΑ και όχι αυτό που ψηφίζει ο λαός της κάθε χώρας (διαφορετικά θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε τη Χαμάς σα νόμιμη κυβέρνηση της Παλαιστίνης, αφού κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία τις τελευταίες εκλογές).
Ο τρανσβεστισμός σα σύμβολο της τραβεστί πολιτικής
Στις εκλογές που γίνονται στην Ταϊβάν βέβαια, ο ψηφοφόρος έχει να διαλέξει ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές της ίδιας πολιτικής. Ορθότερα, μεταξύ προσώπων που εκφράζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πολιτική που ετοιμάζεται αλλού (Αυτά συμβαίνουν στην Ταϊβάν είπαμε – μην πάει το μυαλό σας αλλού).
Και για να ξαναγυρίσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε το άρθρο, η προηγούμενη μεγάλη προσφορά της Τσάι στη χώρα της ήταν η νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων. Η πρόταση μπήκε σε δημοψήφισμα το 2018, καταψηφίστηκε με 67% και σε λιγότερο από ένα χρόνο, η κυβέρνηση της Τσάι την έκανε νόμο (Είπαμε, αυτά συμβαίνουν στην Ταϊβάν – μην πάει το μυαλό σας αλλού).
Δημοκρατία λοιπόν το μη-κράτος της Ταϊβάν, και σε όποιον αρέσει. Έτσι αυτοπροσδιορίζεται άλλωστε. Έστω και αν είναι τραβεστί-δημοκρατία.
