«…πολύ φοβούμαι, ότι θα θρηνήσωμεν νέας εθνικάς συμφοράς»Σοφοκλής Βενιζέλος
Πάντα υπάρχουν «Κασσάνδρες» που ενίοτε επιβεβαιώνονται!
«Τα κράτη δεν ζουν μόνο με το σήμερα. Πρέπει να θυμούνται και το χθες για να μην το ξαναζήσουν αύριο» Κων/νος Καραμανλής
Σ’ ένα από τα τελευταία άρθρα μου για τη Συμφωνία των Πρεσπών (φ. 1069/26.1.19) ευχόμουν και εύχομαι, η Συμφωνία των Πρεσπών, για το κράτος των Σκοπίων να μην έχει την «τύχη» και την κατάληξη των Συνθηκών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, για την Κύπρο, πριν ακριβώς εξήντα χρόνια.
Αντιγράφω από το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ της Καθημερινής (τόμος ετους 1960)
Την 15η Αυγούστου 1960 (12η Νυκτερινή ώρα Γκρίνουϊτς) προς 16ην υπογράφονται στη Λευκωσία τα κείμενα των Συνθηκών που καθορίζουν τα της ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου. (Οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου είχαν υπογραφεί την 11η Φεβρουαρίου 1959 από τον Καραμανλή και Μεντερές και 19/2/59, από τους προαναφερθέντες Πρωθυπουργούς της Ελλάδος και της Τουρκίας και τον ομόλογό τους Βρετανό Μακμίλαν).
Γράφει λοιπόν, η «Καθημερινή» την επομένη 17/8/1960, μεταξύ άλλων: «…υπό τα χειροκροτήματα, ενθουσιώδεις ζητωγραυγάς και εορταστικάς εκδηλώσεις των μαζών είδε το φως η πρώτη ανεξάρτητος Κυπριακή Δημοκρατία. Παρά την πικρίαν την οποίαν εδοκίμαζε μερίς των Κυπρίων, ότι οι αγώνες των δεν έδωσαν την ολοκληρωτικήν εθνικήν αποκατάστασιν (σ.Σ. έ, μην τα θέλουμε όλα δικά μας, εθνικιστές!) η χαρά δια την ανάκτησιν των πολιτικών ελευθεριών (…) επεσκίαζε πάσαν άλλην σκέψιν(…). Η Λευκωσία έπλεε κυριολεκτικώς εις τα ελληνικά χρώματα και εγνώρισε μίαν των μεγαλυτέρων λαϊκών συγκεντρώσεων».
Να σημειωθεί ότι ο Σερ Χιου Φουτ, ο τελευταίος Άγγλος Κυβερνήτης της Κύπρου, προτού την εγκαταλείψει, «επεσκέφθη την Πάφον και μεταβάς εις την εκεί εκκλησίαν της Παναγίας της Χρυσοπολίτισσας, η οποία συνδέεται εκ παραδώσεως με την επίσκεψιν εις την νήσον του Αποστόλου Παύλου, ήναψε λαμπάδα προ της εικόνος της Θεομήτορος». (σ.Σ. «Θεοσεβούμενος», ο άνθρωπος!) και συνεχίζει ο ρεπόρτερ της εποχής.
«…Διηυκρινίσθη σχετικώς ότι ο Σερ Χιου Φουτ ηθέλησε να ευχαριστήση την Παρθένον δια την ειρήνευσιν της νήσου και να προσευχηθεί υπέρ της διατηρήσεώς της»!!! (σ.Σ. όπως τώρα, για την ειρήνη στα Βαλκάνια)!
Η «Καθημερινή» στο “λεύκωμα”, όχι τότε, σημειώνει: «Ούτε οι προσευχές του Βρετανού κυβερνήτη, ούτε οι ευχές του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Κ. Καραμανλή (…) για «λαμπρό μέλλον», (…) ούτε οι ελπίδες του Μακαρίου (…) θα φανούν αρκετές για να αποτρέψουν την ταχύτατη κατάρρευση του καθεστώτος των συμφωνιών»…
24 χρόνια μετά, το 1974 είχαμε την τραγωδία της Κύπρου που συνεχίζεται και εντείνεται σήμερα.
Παρά τον ενθουσιασμό “των μαζών” και τας ζητωκραυγάς “του πλήθους” που λέγαμε παραπάνω, υπήρχαν και τότε «Κασσάνδρες»:
Κατά τη συζήτηση για την κύρωση των Συμφωνιών, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, τότε, με κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλή, συμφωνούντως και του Γεωργίου Παπανδρέου, ενώ η λοιπή αντιπολίτευση διαφωνούσε εντονότατα, ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν κατηγορηματικός ως…προφήτης: «…πολύ φοβούμαι, ότι θα θρηνήσωμεν νέας εθνικάς συμφοράς». Και επαληθεύθη!
Τους λόγους των «μαντικών» προβλέψεων τους εξέθεσε καθαρότατα ο Νίκος Κρανιδιώτης, επί σειρά ετών πρεσβευτής της Κύπρου στην Αθήνα και εκ των στενοτέρων συνεργατών του Μακαρίου.
“Ή τις συμφωνίες ή τη διχοτόμηση”
Τυχαίες ομοιότητες
«Οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, λέει ο Ν. Κρανιδιώτης, υπήρξαν το αποτέλεσμα σκληρής ανάγκης και η κατάληξη ενός διλήμματος, μπροστά στο οποίο η βρετανική κυβέρνηση έθεσε το κυπριακό λαό και την ηγεσία του: ή τις συμφωνίες ή τη διχοτόμηση. Ο Μακάριος προτίμησε το «μη χείρον». Στην εκβιαστική αυτή λύση συνέβαλε ιδιαίτερα η κομμουνιστική φοβία της Αμερικής και η συνεχής εκ μέρους της προσπάθεια ΝΑΤΟϊκης ρύθμισης του θέματος. Έτσι στραγγαλίστηκε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού… Οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρά τη βαθύτατη συμπάθεια και τη συναισθηματική κλίση που έτρεφαν για τη “μεγάλη ιδέα” της Κύπρου, υφίσταντο συνεχείς πιέσεις, άμεσες ή έμμεσες, από την Αμερική και το ΝΑΤΟ και επιδιώκανε μια ειρηνική λύση του Κυπριακού μέσα στα «συμμαχικά πλαίσια».
Και μην ξεχνάμε την κατασταλτική βία της αποικιοκρατικής διοίκησης της Αγγλίας, με τους βασανισμούς και τις κρεμάλες και την εξορία του Μακαρίου στις Σεϊχέλες τρία χρόνια πριν.
Υπήρχε όμως και μυστική «συμφωνία κυρίων» μεταξύ των Πρωθυπουργών της Ελλάδος και της Τουρκίας στη Ζυρίχη, που επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες Κρανιδιώτη, όπως απεκαλύφθη αργότερα. Οι δύο πρώτοι όροι είναι χαρακτηριστικοί και αποκαλυπτικοί της διαχρονικότητας της αμερικανικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ) και όλου του συμπλέγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Διαβάστε και… θαυμάστε ή φρίξτε:
«1. Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Δημοκρατίας της Κύπρου εις το ΝΑΤΟ. Η εγκατάστασις βάσεων του ΝΑΤΟ εις την νήσον, ως και η σύνθεσις αυτών, εξαρτάται εκ της συμφωνίας των δύο κυβερνήσεων.
2. Συνεφωνήθη μεταξύ των δύο πρωθυπουργών ότι θα παρέμβουν παρά τω προέδρω και αντιπροέδρω της Δημοκρατίας της Κύπρου, αντιστοίχως, επί τω σκοπώ όπως τεθούν εκτός νόμου το Κομμουνιστικόν Κόμμα και η κομμουνιστική δράσις….
Η Κασσάνδρα, με τη μορφή του Σοφοκλή Βενιζέλου, δυστυχώς, επαληθεύθηκε για μια ακόμη φορά. Εύχομαι να μην επαληθευθούν και οι φόβοι μου, πως η Συμφωνία των Πρεσπών θα έχει την τύχη των Συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου.
Κι ακόμα, για τον Αλέξη Τσίπρα που θριαμβολογεί, διχάζοντας τους Έλληνες με το να χαρακτηρίζει όλους τους αντιγνωμούντες «εθνικιστές», «ακροδεξιούς» και «φασίστες». Ενώ αυτός και οι δικοί του οραματίζονται «ειρήνη» στα Βαλκάνια, με το ΝΑΤΟ, Πρόοδο, «ευημερία», κι όλα τ’ αγαθά και ωραία, διότι, δεν μελέτησε ως φαίνεται τα ιστορικά παρόμοια, όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω, γι’ αυτό και ξεκίνησα το παρόν υπόμνημα με το απόφθεγμα του Κων/νου Καραμανλή – κι ούτε διδάχθηκε από το Μακιαβέλλι πως «…συχνά οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται σε μια ενέργεια που αρχίζει ευχάριστα – όπως οι έπαινοι και οι επιβραβεύσεις που του απονείμουν το δηλητήριο της αποτυχίας που κρύβει μέσα της»1.
————
- Ν. Μακιαβέλλι: «Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ σχολιασμένος από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη» εκδ. Σκαραβαίος, 2017, κεφ. 13.
