Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο παπά-Στρατής της Αγκαλιάς
“Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι”.
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον παπά Στρατή Δήμου που μια μέρα σαν την σημερινή στις 2 Σεπτεμβρίου 2015 έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή μόλις σε ηλικία 57 χρόνων.
Ο παπά Στρατής, ο «μπαμπα-Νουρ» όπως τον αποκαλούσαν οι πρόσφυγες, που θα πει «πατέρας από φως» βοηθούσε τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που έφταναν στη Λέσβο από το 2007, μέσω εθελοντικής οργάνωσης «Αγκαλιά» που βρίσκεται στην Καλλονή της Λέσβου. Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε δεκάδες χιλιάδες άτομα, πρόσφυγες αλλά και ντόπιους που είχαν ανάγκη . Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο ΑΠΕ λίγους μήνες πριν τον θάνατο του είχε αναφερθεί σ ένα περιστατικό που έγινε στις 22 Μαΐου 2015.
Συγκεκριμένα ανάμεσα σε άλλα ανέφερε:
“Μας ειδοποίησαν 11:00 την νύχτα, είχαμε στην «Αγκαλιά» 70 με 80 άτομα. Πήγαν τα παιδιά της οργάνωσης ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς, η Κατερίνα και η Ελένη Σελάχα, τους περιέθαλψαν τους έδωσαν φαγητό. Μέχρι το πρωί είχαμε ακόμα περισσότερο κόσμο και οι πληροφορίες που μάθαμε αργότερα ήταν ότι από την περιοχή του Σκαλοχωρίου και της Φίλιας μέχρι την Καλλονή κατέβαιναν εκατοντάδες άνθρωποι. Υπάρχουν παιδιά κάτω των 15 ετών που είναι ασυνόδευτα, που είναι μόνα……..Εκείνη την στιγμή έφτασαν τα μέλη της Αγκαλιάς φέρνοντας μαζί τους παιδιά, πατεράδες και κάποιες γυναίκες.
Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί. Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαίνονταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Κάποια στιγμή είδα τη μάνα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν του έδωσα σημασία. ;Oμως εντελώς ξαφνικά, είδα το παλικάρι δίπλα στο αυτοκίνητό μου να κάνει μία μεγάλη υπόκλιση, να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά το καταλάβω, δέχθηκα μία αγκαλιά κι ένα ευχαριστήριο φιλί αγάπης-δύναμης .Ηταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε έναν ορθόδοξο παπά, αποδεικνύοντας πως η Αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν έχει θρησκεία και πως η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, τα πάντα ελπίζει”.
Ο «Καλός Σαμαρείτης» όπως τον χαρακτήρισε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μπορεί πλέον να μην ζει όμως συνεχίζει να διδάσκει την προσφορά, την αλληλεγγύη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και κυρίως προς τους πρόσφυγες στα παιδιά του Δημοτικού καθώς από το 2017 το παράδειγμα του παπά Στρατή συμπεριλήφθηκε στην ενότητα «Σύγχρονοι αγωνιστές για τον συνάνθρωπο, την ειρήνη και το περιβάλλον» σε βιβλίο της Δ Δημοτικού. Αλλά και οι συνοδοιπόροι του παπά Στρατή, οι εθελοντές της «Αγκαλιάς» Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, Κατερίνα και Ελένη Σελάχα κ.α. συνέχισαν το έργο του προσφέροντας πάντα στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη είτε αυτοί είναι πρόσφυγες είτε ντόπιοι.
Κλείνοντας αυτή την ανάμνηση στον παπά Στρατή ας θυμηθούμε λίγο από τα όσα έγραφε εκείνος που σήμερα είναι επίκαιρα όσο ποτέ.
«Ο δικός μου θεός, που εγώ πιστεύω, είναι θεός αγάπης, ειρήνης και συγχώρεσης. Δεν είναι ούτε ζηλόφθονος ούτε εκδικητικός, δεν έχει τα ανθρώπινα πάθη και δεν κρίνει από τη σιγουριά του καναπέ. Ο ΘΕΟΣ μου είναι αγάπη και η αγάπη τα πάντα σκεπάζει, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει. Οι ακραίοι, οι φανατικοί κάθε θρησκείας είναι άνθρωποι που ουσιαστικά δεν πιστεύουν στον θεό, καλύπτονται πίσω από την κάθε θρησκεία για να κάνουν τα εγκλήματά τους και να κερδίσουν δύναμη και πλούτο, καλυπτόμενοι και εκμεταλλευόμενοι από την αμάθεια και το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου. Το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε φανατικό ρατσιστή, τον άνθρωπο που πιστεύει σε κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, τον άνθρωπο που έχει μίσος και κακία στη καρδιά και που δεν έχει καμιά σχέση με τον θεό, γιατί δεν έχει μάθει να… ΑΓΑΠΑ».
* Το σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου απεικονίζει τον παπα-Στρατή που πέθανε την ίδια μέρα με το μικρό αγοράκι τον Aιλάν, να το κουβαλάει με τρυφερότητα ζωντανό, γκρεμίζοντας τους φράχτες είναι απλά συγκλονιστική. Ενσωμάτωσε όλη την κρυμμένη ανθρωπιά μας, τις ελπίδες μας, την ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας.
πηγή: stonisi.gr
