Τι δίδαξε ο πόλεμος του Roosevelt στη Wall Street
Μπορεί οι μεγάλοι τραπεζίτες της Αγγλίας, Mark Carney και Mervyn King να έχουν προειδοποιήσει για την ανάγκη ενός «παγκόσμιου σύνθετου νομίσματος» για να αντικαταστήσει το καταρρέον δολάριο των ΗΠΑ, αλλά ουδείς δίνει σημασία.
Και το χειρότερο είναι ότι βρισκόμαστε στην κορυφή της μεγαλύτερης οικονομικής φούσκας στην ανθρώπινη ιστορία που θυμίζει τη φούσκα του 1929 και που προκάλεσε τη μεγάλη ύφεση σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική, αναφέρει το Strategic Culture Foundation.
Αν και το Strategic Culture Foundation δεν υποστηρίζει ότι μια συστημική αλλαγή είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία των ανθρώπων από τις συνέπειες μιας γενικής κατάρρευσης της φούσκας των 1,2 τρισ. δολαρίων, αυτό που προτείνουν οι κεντρικοί τραπεζίτες είναι ένα δηλητήριο πιο θανατηφόρο από την ασθένεια που υπόσχονται να θεραπεύσουν.
Κατ ‘αρχήν, η παγκόσμια κρίση δεν διαφέρει από τις τεχνητά κατασκευασμένες κρίσεις τις οποίες αντιμετώπισε ο κόσμος το 1923, όταν κρίθηκαν μη πληρωτέα τα χρέη της Γερμανίας.
Επίσης, δεν διαφέρει από τη φύση της κρίσης που ξέσπασε τη δεκαετία του 1920, η οποία οδήγησε στη γενική κατάρρευση.
Ομοίως, οι λύσεις που προτείνονται να σβήσουν τη φωτιά από τους ίδιους τους εμπρηστές είναι πανομοιότυπες με αυτό που ο κόσμος αντιμετώπισε το 1933 ως λύση «κεντρικών τραπεζιτών» για την παγκόσμια ύφεση.
Πώς κατασκευάστηκε το κραχ του 1929
Όλοι γνωρίζουν ότι η κρίση του 1929 προκάλεσε τέσσερα χρόνια κόλασης στην Αμερική, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι φούσκες της δεκαετίας του 1920 έσκασαν με τον πρόωρο θάνατο του Προέδρου William Harding το 1923 και γιγαντώθηκαν υπό την προσεκτική καθοδήγηση του Προέδρου της JP Morgan, Coolidge, και του χρηματοδότη Andrew Mellon (υπουργός Οικονομικών) ο οποίος στράγγιξε τις τράπεζες και επέβαλε λιτότητα στη χώρα.
Η Wall Street κατέρρευσε, οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία σταμάτησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 και η παραφροσύνη έγινε ο κανόνας. Καθ ‘όλη τη Μεγάλη ύφεση, ο πληθυσμός ωθήθηκε στα όριά του, καθιστώντας την Αμερική ιδιαίτερα ευάλωτη στον φασισμό, καθώς η ανεργία αυξήθηκε στο 25%, η βιομηχανική δυναμικότητα κατέρρευσε κατά 70% και οι γεωργικές τιμές κατέρρευσαν πολύ κάτω από το κόστος παραγωγής επιταχύνοντας τις κατασχέσεις.
Αυτή η απελπισία επαναλήφθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον Καναδά με τους φασιστές να ανεβαίνουν στην εξουσία.
1932: Η αποτυχία της δικτατορίας των τραπεζιτών
Στη Γερμανία, μια νίκη έκπληξη του στρατηγού Kurt Schleicher προκάλεσε την άνοδο του ναζιστικού κόμματος τον Δεκέμβριο του 1932, υπό το σύνθημα να απελευθερώσει τη Γερμανία από την τυραννία της Κεντρικής Τράπεζας.
Λίγες εβδομάδες πριν από τη νίκη του Schleicher, ο Franklin Roosevelt κέρδισε την προεδρία στην Αμερική, με σκοπό να ρυθμίσει τις ιδιωτικές τράπεζες και να διεκδικήσει την εθνική κυριαρχία στη χρηματοδότηση.
Τον Δεκέμβριο του 1932 διοργανώθηκε από την Κοινωνία των Εθνών, υπό την καθοδήγηση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και της Τράπεζας της Αγγλίας, οικονομικό συνέδριο «για τη σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας».
Το BIS ιδρύθηκε το 1930 ως “η Κεντρική Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών” για να διευκολύνει την αποπληρωμή του χρέους του Παγκοσμίου Πολέμου και αποτέλεσε ένα σημαντικό εργαλείο για τη χρηματοδότηση της Ναζιστικής Γερμανίας – πολύ καιρό πριν τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το οικονομικό συνέδριο του Λονδίνου συγκέντρωσε 64 έθνη του κόσμου υπό ελεγχόμενο περιβάλλον υπό την προεδρία του Βρετανού πρωθυπουργού και άνοιξε από τον ίδιο τον βασιλιά.
Η αντίσταση του καγκελαρίου Schleicher στη δικτατορία των τραπεζιτών επιλύθηκε με ένα «ήπιο πραξικόπημα» που οδήγησε τον Adolph Hitler τον Ιανουάριο του 1933 στην εξουσία και τον Schleicher δολοφονημένο το επόμενο έτος.
Στην Αμερική, μια απόπειρα δολοφονίας στον Roosevelt ματαιώθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1933.
Τότε, ο Roosevelt αναγνώρισε την αναγκαιότητα για ένα νέο διεθνές σύστημα, αλλά γνώριζε επίσης ότι έπρεπε να οργανωθεί από κυρίαρχα εθνικά κράτη που τάσσονται στη γενική ευημερία του λαού και όχι στις κεντρικές τράπεζες που είναι αφιερωμένες στην ευημερία της ολιγαρχίας.
Μέχρι το Μάιο του 1933, η Διάσκεψη του Λονδίνου κατέρρευσε όταν ο Roosevelt παραπονέθηκε ότι η αδυναμία του συνεδρίου να αντιμετωπίσει τα πραγματικά ζητήματα της κρίσης είναι «μια καταστροφή που ισοδυναμεί με μια παγκόσμια τραγωδία».
Ο πόλεμος του Roosevelt στη Wall Street
Ο Roosevelt καθόρισε τις μάχες του στην εναρκτήρια ομιλία του στις 4 Μαρτίου λέγοντας:
“Οι συντηρητικοί έφυγαν από τις ψηλές θέσεις τους στο ναό του πολιτισμού μας. Μπορούμε τώρα να αποκαταστήσουμε αυτόν τον ναό στις αρχαίες αλήθειες.
Το μέτρο της αποκατάστασης έγκειται στο βαθμό στον οποίο εφαρμόζουμε τις κοινωνικές αξίες από τα απλά νομισματικά κέρδη ».
Ο Roosevelt κήρυξε τον πόλεμο στη Wall Street σε διάφορα επίπεδα, ξεκινώντας με την υποστήριξή του στην επιτροπή Pecorra, η οποία έστειλε χιλιάδες τραπεζίτες στη φυλακή και εξέθεσε τις εγκληματικές δραστηριότητες της ανώτατης βαθμίδας της δομής της Wall Street, η οποία χειραγωγούσε τις μετοχές.
Το μεγάλο έργο της Pecorra ήταν να επιβάλει σαφή ρύθμιση υπό τη μορφή:
1) διαχωρισμού τραπεζών με την πράξη Glass-Steagall,
2) αναδιοργάνωσης του πτωχευτικού δικαίου και
3) τη δημιουργία της Επιτροπής Ανταλλαγής Ασφαλείας για την επίβλεψη της Wall Street.
Η Wall Street έκανε ό, τι μπορούσε για να πνίξει αυτήν την πρωτοβουλία.
Το 1931, τα δάνεια της τράπεζας της Νέας Υόρκης προς την πραγματική οικονομία ανήλθαν σε 38,1 δισ. δολάρια τα οποία μειώθηκαν σε μόλις 20,3 δισ. δολάρια μέχρι το 1935.
Όταν το 1937 ο υπουργός Οικονομικών του Roosevelt τον έπεισε να ακυρώσει τα δημόσια έργα για να δει αν η οικονομία «μπορούσε να σταθεί στα δικά της πόδια», η Wall Street σταμάτησε τη δραστηριότητά της και ο δείκτης κατέρρευσε από τις 110 μονάδες στις 85, ενώ ο χάλυβας υποχώρησε από το 80% της παραγωγικής ικανότητας σε επίπεδα 19%.
Δύο εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάθηκαν και ο Dow Jones έχασε το 39% της αξίας του.
