Επιστροφή λοιπόν στην κανονικότητα. Οι άδειες σχόλασαν, οι μαυρισμένοι συνδικαλιστές διατράνωσαν στην ΔΕΘ τη λαϊκή απαίτηση για αυξήσεις 1,9898 % και η χώρα παραμένει υποτελής της Γερμανίας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Γιάννη-που-αν-δεν-έπαιζε-μπάσκετ-θα-τον-λέγαμε-σκυλάραπα. Ο Σεπτέμβρης μπήκε για τα καλά και στην κατεστραμμένη οικονομικά, πρωτόγονη τεχνολογικά και ηττημένη στρατιωτικά Ρωσσία, ανοίγουν την κεντρική θέρμανση στις πόλεις. Εμείς συζητάμε αν στους καυστήρες θα καίμε πετρέλαιο, αέρα κοπανιστό ή τους ανεμβολίαστους. Όπως καταλάβατε, θα μιλήσουμε πάλι για τη ρωσσο-νατοϊκή αντιπαράθεση, όχι λόγω των αρειμάνιων εμμονών των ακατάβλητων Ζουλού, αλλά γιατί όσοι έχουν μια στάλα νιο-νιο αντιλαμβάνονται πως έτσι και η επιχείρηση «Ζ» ηττηθεί, θα μας καταπιεί όλους το μαύρο, τεχνοφεουδαρχικό σκοτάδι…
Τις τελευταίες μέρες μιλήσαμε αρκετά για τανκς, αεροπλάνα, όλμους και πολυβόλα, εξετάζοντας τις τακτικές πραγματικότητες και τις επιχειρησιακές προοπτικές στο μέτωπο. Ο ρυθμός επιβραδύνθηκε κάπως, ωστόσο η συσσωρευμένη ενέργεια μάλλον δεν έχει ακόμη εκτονωθεί. Μην το πάρετε στραβά, όμως οι σοφοί της φυλής λένε πως ο επικοινωνιακός ορυμαγδός γύρω από την «Φθινοπωρινή Έγερση» των ναζιστικών φαντασμάτων περί το Χάρκοβο και οι ψυχολογικές της επιπτώσεις είναι πολύ πιο επικίνδυνες από τις (όποιες) πολεμικές επιτυχίες των Νατοϊκών. Ας δούμε λοιπόν τη μεγάλη εικόνα…
Οι ειδικοί αναλυτές, ασχέτως της πλευράς που υποστηρίζουν, συμφωνούν πως τα (όποια) προβλήματα αντιμετωπίζουν στο πεδίο οι ρωσσικές δυνάμεις, οφείλονται στην ιδιαιτέρως ανορθόδοξη στρατηγική προσέγγιση που εφαρμόζουν ως τώρα. Οι επιτιθέμενοι Ρώσσοι – που στην ουσία είναι αμυνόμενοι, καθότι στην εποχή των πυραύλων Χάρκοβο-Μόσχα είναι μισό τσιγάρο δρόμος – ενεργούν με μεγάλη αριθμητική δυσαναλογία εις βάρος τους. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ – και δεν μιλάμε για αποικιοκρατικές συγκρούσεις, όπου οι Εγγλέζοι καθάριζαν (αλίμονο…) χιλιάδες λογχοφόρους με ένα πολυβόλο Γκάτλινγκ όλο κι όλο, ούτε για το blitzkrieg των γερμανών στρατηγών που ντριμπλάριζαν σαν σταματημένους τους ατυχείς γάλλους και σοβιετικούς συναδέλφους τους, με τις μουστάκες και τις τακτικές του προηγούμενου αιώνα. Εδώ αντιμάχονται δυο από τους μεγαλύτερους στρατούς του κόσμου οι οποίοι, παρά την τεχνολογική υπεροπλία των Ρώσσων, ανήκουν στην ίδια εποχή.
Όσοι θαυμάζουν το πολεμικό έθος των νατοϊκών βαρβάρων, εκπλήσσονται που η Μόσχα είναι φειδωλή στην καταστροφή κρίσιμων πολιτικών υποδομών και απέχει από την ηθελημένη προσβολή αμάχων και την πραγματοποίηση πληγμάτων αποκεφαλισμού της αντίπαλης ηγεσίας. Είναι αλήθεια πως έτσι ο Ζελένσκι μπορεί να κάνει τον μάγκα, μοστράροντας το χακί φανελάκι με τον κέλτικο σταυρό σε απόσταση βολής …πέτρας από τα ρωσσικά φυλάκια, δίχως η Ολένα να χρειαστεί να παραγγείλει μαύρες πλερέζες για το επόμενο photo-stand στο Vogue. Όπως είναι αλήθεια πως οι άθικτες υποδομές αυξάνουν την εμπιστοσύνη του πληθυσμού στην πολιτική ηγεσία και επιτρέπουν, όπως είδαμε, στον στρατό της Ουκρανίας να αντισταθμίζει – εν μέρει – την επιχειρησιακή ευελιξία του αντιπάλου.
Κάπως έτσι, στα κομμωτήρια και στις καφετέριες της Δύσης διασκεδάζουν ακόμη με τα παραμύθια περί υπέρβαρων αξιωματικών, απόλεμων φαντάρων που δεν έχουν ιδέα για πού τους φορτώνουν (στην εποχή του tick-tock!) και βλημάτων που πετάνε με τσιπάκια από… πλυντήρια, ένεκα των κυρώσεων… Στον κόσμο της Barbie μπορείς να καταρρίπτεις τζετ με το wonderbra, ή έστω με καραμπίνα, αν είσαι ένας απλός παππούς κι όχι βαριά …οπλισμένο μοντέλο του instagram. Έτσι κι είσαι με την άλλη πλευρά, όλες αυτές οι ιστορίες σου ρίχνουν κάπως το ηθικό – αισθάνεσαι σαν παιδάκι που η ομάδα του έχει φάει τρία γκολ και πρέπει να πάει στο σχολείο να αντιμετωπίσει την καζούρα. Αν όμως οι Ρώσσοι επιδεικνύουν μέχρι στιγμής εξοργιστική… αυτοσυγκράτηση, το κάνουν για πέντε πολύ καλούς λόγους:
Ο πρώτος είναι ηθικός. Οι ρωσσικές ένοπλες δυνάμεις δεν αποτελούνται από ναζί, σε αντίθεση με το ΝΑΤΟ, που από την ίδρυσή του ενσωμάτωσε στο μηχανισμό του πλήθος υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Τρίτου Ράιχ. Οι Ρώσσοι προτιμούν να φέρνουν τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης, τρέφοντας ακλόνητη πίστη στην αναμορφωτικές ιδιότητες του σιβηριανού τοπίου – κι αν κάποτε η KGB κατέφευγε στα άκρα, όπως στην περίπτωση του Μπαντέρα, ήταν γιατί ποτέ δεν απολάμβανε της πολυτέλειας να πραγματοποιεί απαγωγές δίχως την παγκόσμια κατακραυγή, όπως οι ΗΠΑ ή το Ισραήλ.
Ο δεύτερος είναι οικονομικός. Οι υποδομές που καταστρέφονται είχαν χτιστεί επί ΕΣΣΔ από τους Ρώσσους και αυτοί – και μόνον αυτοί – πρόκειται να επωμιστούν το κόστος της ανοικοδόμησής τους. Οι δυτικοί πειρατές λεηλατούν και ύστερα φεύγουν δηλώνοντας νικητές, αφήνοντας πίσω ερείπια και πετώντας τους συμμάχους τους από τα ελικόπτερα, όπως έκαναν στη Σαϊγκόν, τη Φαλούτζα και την Καμπούλ. Αντίθετα οι Ρώσσοι απλώνουν χέρι φιλίας ακόμη και προς τους πρώην αντιπάλους τους και χτίζουν, όπως έκαναν στο Γκρόζνι και το Χαλέπι και όπως κάνουν στη Μαριούπολη.
Ο τρίτος λόγος είναι ιστορικός και πολιτικός. Οι κοιλάδες του Ντον και το Δνείπερου είναι δεμένες με τη ρούσσικη ψυχή, που τόσο την λοιδωρούν οι παρα-μορφωμένοι διανοούμενοι της ημεδαπής. Οι Ρώσσοι θεωρούν τους Ουκρανούς αδελφικό λαό και ορθά αποδίδουν το φασιστικό… παραστράτημα μεγάλου μέρους του πληθυσμού, στην ευρω-νατοϊκή παρέμβαση και όχι σε υποτιθέμενες αγεφύρωτες πολιτιστικές διαφορές. Ξέρουν όμως πως όσο περισσότερο αίμα χυθεί – ιδίως αμάχων – τόσο πιο δύσκολη θα είναι η ειρηνική συνύπαρξη στο μέλλον. Αυτό βέβαια είναι έξω από το αντιληπτικό φάσμα του δυτικού, κυνικού τρόπου σκέψης, που διαμορφώθηκε με πρότυπα τους φεουδάρχες, τους κονκισταδόρες και φυσικά τους ναζί, που τόσο ηρωοποιήθηκαν από την αντισοβιετική ιστοριογραφία και «τέχνη».
Ο τέταρτος έχει να κάνει με την εσωτερική πολιτική ζωή στη Ρωσσία. Οι άνθρωποι εκεί μιλάν ελεύθερα και γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στα μέτωπα. Τα δυτικά μέσα, στις ονειρώξεις τους περί «ανατροπής του καθεστώτος», προέβαλλαν στην αρχή τις (υπαρκτές) «αντιπολεμικές» φωνές με τον ίδιο τρόπο που σήμερα υπερτονίζουν τις (εξίσου υπαρκτές) κραυγές των «υπερπατριωτών». Αυτό όμως που πραγματικά συμβαίνει από το 2007 και μετά, είναι πως η ηγεσία της μεγάλης δημοκρατίας που απλώνεται από τη Βαλτική ως τον Ειρηνικό, καθορίζει τη στάση της ως προς τη Δύση απολύτως ανάλογα με τη βούληση ενός λαού που διαθέτει υπεραρκετή ιστορική εμπειρία, ωριμότητα και κρίση.
Ο πέμπτος λόγος τέλος, είναι κι ο πιο σοβαρός, καθότι υπαρξιακός. Οι Ρώσσοι αντιλαμβάνονται το βάθος της αντιπαράθεσής με το ΝΑΤΟ και δεν ξεχνούν τις στερήσεις και τους εξευτελισμούς της δεκαετίας Γέλτσιν, όταν οι δυτικοί ληστές λεηλατούσαν μέχρι και το τελευταίο χωριό της Σιβηρίας. Σε ανύποπτο χρόνο ο Πούτιν είχε πει πως αν καταστραφεί η Ρωσσία, δεν έχει νόημα να υπάρχει ο κόσμος. Ωστόσο αυτό διαβάζεται κι αντίστροφα: αν πεθάνει η Γη, δεν θα υπάρχει ούτε Ρωσσία. Πιστέψτε με, δεν είναι μόνο πως οι αγαπάνε κι αυτοί τα παιδιά τους, όπως τραγουδούσε ο Στινγκ. Σε αντίθεση με εμάς, που η καταπίεση και η καταναλωτική ματαιότητα συχνά-πυκνά μας κάνει να αποζητούμε ως λύτρωση ένα νέο Κούγκι, στις χώρες εκτός του παραπετάσματος απολαμβάνουν τη ζωή και καμμιά διάθεση δεν έχουν να εξαϋλωθούν για χάρη των ψυχοπαθών δυτικών ελίτ με τις παραισθήσεις αθανασίας.
Περισσότερα όμως στο δεύτερο μέρος του κειμένου, που θα ολοκληρώσει αυτόν τον μικρό κύκλο αναλύσεων για τις τελευταίες εξελίξεις στο «Ουκρανικό Μέτωπο».
ΥΓ1: Το δράμα, με την απόσταση του χρόνου γίνεται κωμωδία, όπως μας υπενθύμισε ο μεγάλος Κώστας Βουτσάς σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Για να καταλάβουμε πόσο μοιάζουν οι δύο λαοί και πόση ζημιά έχει κάνει η ευρωνατοϊκή πλύση εγκεφάλου, από διάφορες χώρες έρχονται αναφορές για ουκρανούς πρόσφυγες που… αλληλοκοπανιούνται, καθώς περνάει ο ένας τον άλλον για ρώσσο! Καλύτερο κι από κωμωδία, έγραψε κάποιος στο twitter…
ΥΓ2: Αλήθεια, για τα Su-25 βάζουν μονόβολο για γουρούνια ή διασποράς για φάσες; Γιατί απέναντι στους νατοϊκούς πυραύλους έχουν αποδειχθεί ιδιαιτέρως ανθεκτικά…
