Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει σε όλη του την πορεία ότι εργαλειοποιεί τους πάντες και τα πάντα για να μείνει στην καρέκλα της εξουσίας και αυτό προσπαθεί να κάνει και με την περίφημη τροπολογία για την «προστασία» του Άγνωστου Στρατιώτη.
Πλέον μετά τη σημερινή ενημέρωση των πολιτικών συντακτών, όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης χρησιμοποίησε την έννοια της «σιωπηρής πλειοψηφίας» πιο πολλές φορές από ότι η Θάτσερ, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θέλει να αποδομήσει το κίνημα των Τεμπών, το οποίο έχει φθείρει το κυβερνών κόμμα.
Σε σχετική ερώτηση για το εάν θα απαγορευτεί στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, όπου είναι το «μνημείο των Τεμπών» και αν αυτό θα «ξηλωθεί», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ανάμεσα σε άλλα ότι «υπάρχουν δεκάδες εκατοντάδες μέρη μόνο στην Αττική, στο κέντρο των Αθηνών, υπάρχουν χιλιάδες και μη πω και παραπάνω μέρη σε όλη την Ελλάδα που μπορεί, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος και οι διατάξεις για τις πορείες να διαδηλώσει ο ελληνικός λαός, να διαδηλώσουν οι πολίτες» και πρόσθεσε πως «το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι προορισμένο για έναν και μόνο σκοπό, για να τιμούμε σιωπηρά, ως κοινωνία εκείνους, οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Μία θυσία που ελάχιστοι μπορούν σήμερα να διανοηθούν. Δεν είναι προορισμένο για κανέναν άλλο σκοπό, για καμία διαδήλωση, για καμία διαμαρτυρία». Με λίγα λόγια άνοιξε και επίσημα το ενδεχόμενο να σβηστούν τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών που είναι γραμμένα στο Σύνταγμα, με την κυβέρνηση να εργαλειοποιεί τις θυσίες των προγόνων μας για να χτυπήσει το κίνημα των Τεμπών.
Είναι σαφές ότι η νίκη του Πάνου Ρούτσι απογύμνωσε το σύστημα Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα πλέον η κυβέρνηση να μην κρατάει ούτε τα προσχήματα. Το σχέδιο είναι να φορτώσουν στο Νίκο Δένδια το σβήσιμο των ονομάτων των θυμάτων, για να τον κοντύνουν κοινωνικά και εσωκομματικά. Όλα αυτά λίγες μέρες μετά την ηχηρή διαφοροποίηση του υπουργού Άμυνας σε ό,τι αφορά την υπόθεση Ρούτσι, όπου είπε ότι είναι «αδιανόητο» να μην υλοποιηθεί του αίτημα του απεργού πατέρα.
Άνοιγμα στην ακροδεξιά
Οι καθεστωτικές αντιλήψεις της κυβέρνησης εκφράζονται σε μία συγκυρία, όπου συνεχίζεται η φθορά του κυβερνώντος κόμματος και υπάρχει φόβος για το ενδεχόμενο συγκρότησης νέου κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά. Για αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης παίζει τα ρέστα του, καθώς βλέπει ότι πλέον δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του γαλάζιου μηχανισμού.
Ο ρόλος των τρολς
Σημειώνεται, ότι η ατζέντα του Μαξίμου νομιμοποιείται στη δημόσια σφαίρα από τα τρολς της γαλάζιας παράταξης που όλες αυτές τις εβδομάδες προσπαθούσαν να αποδομήσουν τον Πάνο Ρούτσι, ενώ τα κυβερνητικά στελέχη μιλούσαν για «σεβασμό σε ανθρώπινο επίπεδο». Η ίδια τακτική της αποδόμησης ακολουθήθηκε και ακολουθείται και στην περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού και εν γένει σε όποιον αμφισβητεί το κυβερνητικό αφήγημα και ψάχνει την αλήθεια για το έγκλημα των Τεμπών.
Είναι βαθιά προβληματικό ότι πρώτα βγαίνουν ανώνυμα τρολς και μιλάνε για «τσαντιροποίηση» του Συντάγματος και μετά έρχεται η κυβέρνηση και μιλάει για αίτημα της «σιωπηρής πλειοψηφίας». Απλά να υπενθυμίσουμε ότι η πλειοψηφία μίλησε για το έγκλημα των Τεμπών και μάλιστα με ηχηρό τρόπο, στις 28 Φεβρουαρίου του 2025, όπου έγιναν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης με εκατομμύρια πολιτών να κατεβαίνουν στους δρόμους. Τα αφηγήματα του Μαξίμου που βγαίνουν στους πρωινούς καφέδες είναι αποκομμένα από το πεδίο της πραγματικότητας.
Τρόμος για την επόμενη επέτειο
Ο πρωθυπουργός τρέμει για το κίνημα των Τεμπών και για αυτό θέλει να το «διώξει» από τη δημόσια σφαίρα, καθώς γνωρίζει ότι οι διαδηλώσεις που θα γίνουν στην συμπλήρωση των τριών χρόνων από το έγκλημα των Τεμπών, μπορεί να φέρουν πολιτικές εξελίξεις. Με λίγα λόγια ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει στροφή προς τον σκληρό αυταρχισμό και τον καθεστωτισμό, διότι φοβάται τους πολίτες.
Και ένα τελευταίο, η Πλατεία Συντάγματος πήρε την ονομασία αυτή, επειδή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843 ο λαός της Αθήνας, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Δημήτριο Καλλέργη, απαίτησαν από τον βασιλιά Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα (δηλαδή συνταγματική μοναρχία και θεμελιώδη δικαιώματα). Η συγκεκριμένη πλατεία είναι γεμάτη με αγώνες που κρατάνε τη μνήμη της πάλης για ελευθερία ζωντανή και ποτέ δεν είχε έναν «αποστειρωμένο χαρακτήρα». Τέτοιες κινήσεις δεν πηγάζουν από το «κοινό νου», αντιθέτως απειλούν να βάλουν στο «γύψο» θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών. Από το 1843, μέχρι τις ομιλίες του Ελευθέριου Βενιζέλου και από τους αγώνες του ΕΑΜ και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων μέχρι την μεταπολίτευση, στην πλατεία Συντάγματος και μπροστά από τη Βουλή, έχει γραφτεί η Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
ΠΗΓΗ Documento