Το ρεπορτάζ του διαδικτυακού Spiegel για τις σοβαρές παρενέργειες από τις μνημονιακές νομοθετικές ρυθμίσεις στην Ελλάδα κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αναφέρεται συγκριμένα στην πληθυσμιακή ομάδα εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι, ενώ έχουν εργασία είναι φτωχοί.
Πρόκειται για τους «working poor», οι οποίοι/ες νέοι σπουδασμένοι/ες και με προσόντα, αλλά με αποδοχές που μόλις φτάνουν για να καλύψουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεται το δημοσίευμα έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι η Στέλλα Αντωνίου, 24 ετών, μπαργούμαν με σπουδές στις γλώσσες και στη λογοτεχνία, ο Γιώργος Γεωργιάδης, 27 ετών, καθηγητής Αγγλικών, με 25 ώρες εργασίας την εβδομάδα, αλλά με αποδοχές 15 ωρών, ο Μάρκος Καρύδης, 30 χρονών, εργαζόμενος σε φαστφουντάδικο, με σπουδές στην Φυσική Αγωγή και πολλοί/ες άλλοι/ες.
Και σημειώνει ο δημοσιογράφος: «Το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τους φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά του παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερο από το μεσαίο μισθό… Ο κίνδυνος ακόμη και με σταθερή εργασία να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ».
Το άρθρο κάνει και σύγκριση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα σε ότι αφορά το κόστος ζωής. «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ότι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117% μεγαλύτερη».
Σε ότι αφορά τους λόγους αυτής της εξέλιξης ο αρθρογράφος αναφέρει την απορύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και τις μειώσεις μισθών, που επέβαλαν οι δανειστές της Ελλάδας στα πλαίσια των μνημονίων. «Ο μνημονιακός νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ μικτά το μήνα και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25 ετών. Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων, που έκαναν σχεδόν τα πάντα, γνωρίζοντας ότι, εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι». Και ο αρθρογράφος καταλήγει: «Παρόλα αυτά η μεγάλη κραυγή των εργαζομένων – φτωχών δεν ακούστηκε, επειδή ειδάλλως οι ευκαιρίες για μια έστω κακοπληρωμένη δουλειά θα μειώνονταν. Και σύμφωνα με την αντίληψη, που οι δανειστές, οι κυβερνήσεις και τα κυρίαρχα ΜΜΕ έχουν διαδώσει στους άνεργους της Ελλάδας, μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία».