Σύντομα, το πακέτο των 500 δισ. ευρώ—που παρουσιάζεται ως «ειδικό ταμείο»—θα «χτυπήσει» την οικονομία σαν τσουνάμι, δήθεν για να απαλλάξει τη χώρα από τη χρόνια ύφεση.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, η θητεία του Καγκελάριου Friedrich Merz πιθανότατα θα μείνει στην ιστορία για ένα πράγμα πάνω απ’ όλα: τη γιγαντιαία «οργή» χρέους του.
Μισό τρισεκατομμύριο ευρώ σε νέο δανεισμό—που προστίθεται στο ήδη προγραμματισμένο ετήσιο έλλειμμα του 3,3% του ΑΕΠ—θα πρέπει να αναζωογονήσει την αδύναμη οικονομία τα επόμενα δέκα χρόνια.
Το Maastricht είναι ιστορία
Χρόνο με το χρόνο, το βουνό του χρέους, το οποίο ήδη φτάνει το 65% του ΑΕΠ, θα αυξάνεται κατά 1,15% με νέο χρέος.
Το ετήσιο καθαρό δανεισμό, λοιπόν, ανέρχεται στο 4,6%—πολύ μακριά από τα «ιερά» όρια του Maastricht.
Αυτές οι μέρες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Το Βερολίνο ελπίζει σε ένα θαύμα κεϊνσιανισμού, αγνοώντας το γεγονός ότι τέτοιες πολιτικές πάντα εντείνουν τα δομικά προβλήματα παρά τα λύνουν.
Σύμφωνα με τη Handelsblatt, που επικαλείται πηγές από το εσωτερικό, η Υπουργός Οικονομίας Katharina Reiche (CDU) θα παρουσιάσει τις νέες προβλέψεις ανάπτυξης την Τετάρτη.
Η προοπτική του υπουργείου της ευθυγραμμίζεται με την κοινή πρόβλεψη των κορυφαίων οικονομικών ινστιτούτων της Γερμανίας: τόσο το DIW όσο και το RWI αναμένουν αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,3% για το 2026 και 1,4% για το 2027.
Όλοι τους ποντάρουν στο χρέος ως μέσο τόνωσης—περισσότερο είναι καλύτερο, και οι ποιοτικές ερωτήσεις ή τα όρια του οικονομικού σχεδιασμού έχουν χαθεί από το προσκήνιο.
Η πίστη ότι η οικονομία μπορεί να διοικηθεί κεντρικά είναι πλέον δόγμα στο Βερολίνο.
Η ελεύθερη αγορά αντιμετωπίζεται ως αντίπαλος.
Η «στροφή» του Merz
Ο Καγκελάριος Merz πρόσφατα δήλωσε μια «στροφή» στις ροές των επενδύσεων.
Μετά από χρόνια μαζικής φυγής κεφαλαίων, τώρα ισχυρίζεται ότι το χρήμα επιστρέφει στη Γερμανία.
Φαίνεται να πιστεύει ότι τα επιπλέον 50 δισ. ευρώ σε νέα δάνεια—κυρίως κατευθυνόμενα σε κλιματικά έργα, υποδομές και στρατιωτική επέκταση—θα πυροδοτήσουν έναν ιδιωτικό επενδυτικό «οργασμό».
Μέσω κρατικών εγγυήσεων, το ιδιωτικό κεφάλαιο θα «κινητοποιηθεί».
Πρόκειται για ένα στοίχημα ότι η τόνωση μέσω χρέους θα αναζωογονήσει την οικονομία. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η λογική του Habeck—η βιομηχανική παρακμή και οι χρεοκοπίες είναι δεδομένες.
Οικονομικά… βουντού
Αυτή η «ανάπτυξη» είναι μια στατιστική ψευδαίσθηση. Δεν αντανακλά επενδύσεις που καθοδηγούνται από την αγορά ή πραγματική ζήτηση—είναι μια χρέος-τροφοδοτούμενη φάσα, μια φωτιά που ανάβει από το τυπογραφείο.
Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές: οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν τον λογαριασμό μέσω αυξημένων φόρων ή πληθωρισμού μόλις η νέα μάζα πιστώσεων συναντήσει μια στάσιμη οικονομία και περιορισμένη προσφορά, οδηγώντας τις τιμές προς τα πάνω.
Η αληθινή ευημερία και ανάπτυξη πρέπει να μετριούνται διαφορετικά. Σε μια ελεύθερη αγορά, τα αγαθά και οι υπηρεσίες προκύπτουν από πραγματική ζήτηση.
Το κράτος, αντιθέτως, γίνεται παράγοντας κατανάλωσης που καταστρέφει την αγοραστική δύναμη μέσω της γραφειοκρατίας.
Η πίεση στις αγορές κεφαλαίων
Το ίδιο ισχύει και για τις επενδύσεις. Ιδεολογικά καθοδηγούμενα έργα όπως η «πράσινη μετάβαση» είναι στην πραγματικότητα προγράμματα καταστροφής κεφαλαίων.
Απορροφούν περιορισμένους πόρους από τον ιδιωτικό τομέα, ανεβάζουν το κόστος χρηματοδότησης και περιορίζουν την αγορά εργασίας δεσμεύοντας τους εργαζόμενους σε άχρηστες γραφειοκρατίες.
Για να κατανοήσουμε το πλαίσιο: το μερίδιο του κράτους στο ΑΕΠ είναι αυτή τη στιγμή περίπου 50%.
Με προγραμματισμένο νέο χρέος 4,7% για το επόμενο έτος και προβλεπόμενη ανάπτυξη του ΑΕΠ μόλις 1,3%, ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να συρρικνωθεί κατά περίπου 3,4% σε πραγματικούς όρους για να ισχυριστούμε ότι τα μαθηματικά «βγαίνουν».
Με άλλα λόγια, η Γερμανία βρίσκεται ήδη σε μια βαθιά σπειροειδή αύξηση χρέους, όπου κάθε επιπλέον ευρώ δημόσιου δανεισμού αποδίδει όλο και λιγότερη ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση σχεδιάζει να αυξήσει τις δαπάνες κατά 4-5% το επόμενο έτος—φορτώνοντας ακόμη περισσότερο βάρος στην ιδιωτική οικονομία. Καθώς το κράτος επεκτείνεται, η παραγωγική ραχοκοκαλιά συρρικνώνεται. Το Βερολίνο το αποκαλεί «πρόοδο».
Η «νέα αυγή» της κυβέρνησης Merz
Η διοίκηση τώρα ετοιμάζεται να εγχύσει το τεράστιο πακέτο χρέους στις ξεραμένες ροές της βιομηχανίας πράσινων επιδοτήσεων και στην αναδυόμενη πολεμική οικονομία.
Στην Ημέρα Ενότητας της Γερμανίας, ο Merz τύλιξε αυτή τη διαδικασία σε μεγαλόπνοη ρητορική—μιλώντας για ανανέωση, ζωντάνια και αισιοδοξία, καλώντας τους πολίτες να μην παραλύσουν από το φόβο.
Όμως πίσω από αυτήν την σκηνοθετημένη αισιοδοξία, δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό.
Ούτε λέξη για το ποιος θα πληρώσει τελικά τον λογαριασμό για αυτήν την έκρηξη χρέους—μέσω φόρων, πληθωρισμού και την εξόντωση των αποταμιεύσεων. Αυτή δεν είναι μια «νέα αυγή».
Είναι ένα πάρτι κατεδάφισης.
Ενώ το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες επιμένουν στη στήριξη των κρατικών τους ψευδοβιομηχανιών, άλλοι προχωρούν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Στις ΗΠΑ, οι δημοσιονομικές επιβαρύνσεις για πολίτες και επιχειρήσεις μειώνονται.
Στη Φλόριντα, οι νομοθέτες συζητούν ακόμα και την κατάργηση του φόρου ακίνητης περιουσίας.
Η Ουάσιγκτον απορρυθμίζει τον ενεργειακό τομέα, απελευθερώνοντάς τον από τον περιορισμό του CO₂—ενώ στη Γερμανία, κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της αγοράς θα θάβεται κάτω από το πράσινο δόγμα.
Πορεία προς τον Οικοσοσιαλισμό
Αντίθετα, το Βερολίνο ήδη προετοιμάζει τον δρόμο για να αναχρηματοδοτήσει το binge χρέους του μέσω υψηλότερων φόρων κληρονομιάς και την κατάργηση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τους συζύγους.
Ο Merz εργάζεται υπερωρίες για να επεκτείνει τον ήδη υπερβολικό τομέα του κράτους—ο οποίος τώρα καταναλώνει περισσότερη από τη μισή οικονομία—ενώ εκτοπίζει σταδιακά την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η υπόσχεσή του να μειώσει τα γραφειοκρατικά κόστη κατά 16 δισ. ευρώ και να καταργήσει 8.000 δημόσιες θέσεις ανήκει στον κόσμο των πολιτικών παραμυθιών.
Η κατανομή της νέας πλημμύρας χρέους θα απαιτήσει χιλιάδες νέους διοικητές.
Η Γερμανία βαδίζει σε μια μοιραία πορεία—προς μια νέα μορφή οικοσοσιαλισμού, όπου το κράτος είναι και πάλι το κέντρο του κόσμου και η αγορά περιορίζεται σε έναν απλό βοηθητικό μηχανισμό για να κρατήσει το εύθραυστο οικοδόμημα όρθιο για λίγο ακόμα.