Σήμερα, ωστόσο, με την αγορά των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) σε ελεύθερη πτώση και την επιστροφή σε πιο ρεαλιστικές ενεργειακές πολιτικές υπό την κυβέρνηση Trump, η Orsted καταγράφει τη χειρότερη εβδομαδιαία απόδοση στην ιστορία της, με τη μετοχή της να πέφτει κάτω και από την τιμή εισαγωγής του 2016.
9,4 δισεκατομμύρια για να αποφύγει το χείλος του γκρεμού
Η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου 60 δισ. κορωνών (περίπου 9,4 δισ. δολάρια) για να καλύψει τις χρηματοδοτικές «τρύπες» που άνοιξαν από ακυρωμένα έργα σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο – με αποκορύφωμα την αποτυχία πώλησης μεριδίου στο έργο Sunrise Wind στη Νέα Υόρκη.
Η αντίδραση της αγοράς ήταν καταιγιστική: η μετοχή κατέρρευσε κατά 33% μέσα σε λίγες ημέρες.
Από σύμβολο επιτυχίας σε case study αποτυχίας
Η Orsted, με αιχμή του δόρατος την κατασκευή αιολικών πάρκων, έγινε η εταιρεία με τις περισσότερες ακυρώσεις έργων στον κλάδο.
Παράλληλα, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης την «μαυρίζουν»: η S&P Global υποβάθμισε την πιστοληπτική της αξιολόγηση σε BBB-, μόλις μία βαθμίδα πριν την κατηγορία – σκουπίδια «junk».
Οι αναλυτές της Goldman Sachs χαρακτήρισαν την αύξηση κεφαλαίου ως «μη αναμενόμενη αλλά αναγκαία κίνηση καθαρισμού».
Η αρχή του τέλους για τη «βιομηχανία των ΑΠΕ»
Η κατάρρευση της Orsted αντανακλά την κρίση ολόκληρης της «πράσινης βιομηχανίας», που εδώ και χρόνια ενισχύεται κυρίως από κρατικές επιδοτήσεις και πολιτική υποστήριξη — ειδικά από το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες στην ΕΕ.
Το παράδειγμα θυμίζει επικίνδυνα την περίπτωση της Solyndra, της αμερικανικής εταιρείας ηλιακής ενέργειας που χρεοκόπησε το 2011 μετά από κρατικές ενισχύσεις εκατομμυρίων.
Και όλα αυτά έρχονται σε μια συγκυρία όπου η κυβέρνηση Trump επαναφέρει το δόγμα των «ορθολογικών ενεργειακών πολιτικών», δίνοντας έμφαση στην ενεργειακή ασφάλεια και τη διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας – με το φυσικό αέριο, τον άνθρακα και την πυρηνική ενέργεια ξανά στο προσκήνιο.
Σκάει η «πράσινη φούσκα»;
Η Orsted δεν είναι απλώς μια εταιρεία που δυσκολεύεται. Είναι πιθανώς το καναρίνι στο ορυχείο που προειδοποιεί για την ανατροπή μιας ολόκληρης στρατηγικής επάνω στην οποία χτίστηκαν γεωπολιτικές και οικονομικές επιλογές της τελευταίας δεκαετίας.
Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν η πράσινη μετάβαση συνεχίζεται – αλλά αν ήταν ποτέ βιώσιμη χωρίς κρατικά δεκανίκια.