https://www.facebook.com/1076066230/posts/10223412713640803/?d=n
Η Γερμανία προσφεύγει στο ΔΙεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ στη Χάγη κατά της Ιταλίας η Δικαιοσύνη της οποίας, σε ανώτατο επίπεδο, δεν συμμορφώνεται με την απόφασή του, το 2012, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία απολαμβάνει το προνόμιο της κρατικής ασυλίας και δεν μπορεί να (κατα)δικάζεται σε δικαστήρια της αλλοδαπής, και μάλιστα από ατομικές προσφυγές θυμάτων και συγγενών, ακόμα και για απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Καταγράφηκε τότε σημαντική αντίθετη γνώμη της μειοψηφίας των δικαστών και υπάρχει ισχυρή διεθνής τάση «κάμψης» της κρατικής ασυλίας προκειμένου περί τέτοιων ειδεχθών εγκλημάτων αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί. Η στάση της Ιταλικής δικαιοσύνης, που δεν υποτάσσεται στην απόφαση της Χάγης, όμως δείχνει τον δρόμο.
Η Γερμανία υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με κάθε τρόπο, έστω και ενάντια σε κάθε έννοια ηθικής. Η Ιταλία επίσης, έχοντας το Δίκιο και την Ηθική με το μέρος της.
Η Ελλάδα είναι διεθνώς ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.
Όχι μόνο δεν τολμά (δεν της «επιτρέπεται») να εκτελέσει την τελεσίδικη απόφαση αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, αντιβαίνοντας το ίδιο της το Σύνταγμα (γνωμοδότηση Κασιμάτη, Μπέη, Χρυσόγονου), αλλά, μέσα από ένα όργιο παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, η κυβέρνηση Σημίτη εξασφάλισε, για λογαριασμό της Γερμανίας, απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου το 2000, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία απολαμβάνει το προνόμιο της ετεροδικίας, «παγώνοντας» έτσι χιλιάδες εκκρεμείς αγωγές θυμάτων.
Υπό τις συνθήκες αυτές, ο αείμνηστος Ιωάννης Σταμούλης, δικηγόρος των θυμάτων του Διστόμου, αναγκάστηκε να προσφύγει στην Ιταλική Δικαιοσύνη προκειμένου να εκτελεστεί η απόφαση που δεν εκτελείτο και δεν εκτελείται στην Ελλάδα διότι απαιτεί, σύμφωνα με μεταξικό νόμο, τεκμήριο υποτέλειας μοναδικό στην Ευρώπη, την υπογραφή του Υπουργού Δικαιοσύνης. Ο Σταμούλης δικαιώθηκε στην Ιταλία και γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη. Τότε η Ελλάδα παρέστη ως παρατηρητής στη δίκη όπου αποφασίστηκε ότι τα θύματα πρέπει να αναζητήσουν αποζημιώσεις δια της πολιτικής οδού, δηλαδή μέσω διακρατικών διαπραγματεύσεων.
Ακολούθησαν ενέργειες του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα που οδήγησαν στην Έκθεση της Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής της Βουλής που εγκρίθηκε πανηγυρικά από την Ολομέλεια τον Απρίλιο του 2019 και κατατέθηκε σχετική ρηματική διακοίνωση της Ελληνικής Κυβέρνησης που απορρίφθηκε επίσης «πανηγυρικά» από τη Γερμανία. Έκτοτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδρανεί. Πώς να τολμήσει να στραφεί κατά των αφεντικών της;
Αν το δημόσιο χρέος και το ευρώ είναι «θετικοί» μοχλοί εξάρτησης (κατοχής πιά) της Ελλάδας, η μη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών σφραγίζει την κατάσταση αυτή ως «αρνητικός μοχλός» (ως άρνηση χρησιμοποίησής του, γεγονός που αποτελεί εσχάτη προδοσία.
Αν το 2010 είχαμε εγείρει το θέμα, ως Εθνικό Συμβούλιο πρώτα και κατόπιν ως Ελλάδα, δεν θα είχαμε υπαχθεί σε καθεστώς μνημονίων. Δυστυχώς δεν το κατάφερα τότε, παρά τις επίμονες προσπάθειές μου. Είναι άχαρο να περιαυτολογώ, και μάλιστα κατόπιν εορτής, αλλά η άγνοια του παρελθόντος και η μη ανάληψη ευθυνών είναι ο σίγουρος τρόπος για να παραμένουμε δέσμιοί του.
Έστω τώρα, από πολύ δυσμενέστερες συνθήκες, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ως Εθνικό Συμβούλιο και ως Ελληνικός Λαός, και ας αναδείξουμε το θέμα ως κορυφαίο θέμα εθνικής σωτηρίας, ως φόρο τιμής στα θύματα, ως χρέος πρός τη Χώρα, ως ανάκτηση της ιστορικής μας μνήμης και εθνικής αξιοπρέπειας, ως απόδοση δικαιοσύνης και αποζημίωσης.
Είναι πασίδηλο ότι αυτά δεν μπορεί όχι να τα πράξει αλλά ούτε να τα διανοηθεί το παρόν πολιτικό σύστημα, διεφθαρμένο, αντιλαϊκό και αντεθνικό μέχρι μυελού οστέων.
Αυτό μας επιφορτίζει, ως Έλληνες πολίτες, τόσο ηθικά όσο και βάσει του τελευταίου άρθρου του Συντάγματος να πράξουμε τα δέοντα, σύμφωνα με την επιταγή του: «με κάθε μέσο»!
