Η Γερμανία αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα αποβιομηχάνισης, τα οποία αρνείται.
Στο μείγμα προσθέστε έναν βρόχο πολιτικής καταστροφής…
Ειδικότερα, στο πολιτικό τοπίο, η υποστήριξη για την Εναλλακτική για τη Γερμανία, AfD, ένα δεξιό πολιτικό κόμμα αυξάνεται, κυρίως σε βάρος του Κόμματος των Πρασίνων.
Τον Σεπτέμβριο του 2012, ο Alexander Gauland, ο Bernd Lucke και ο δημοσιογράφος Konrad Adam ίδρυσαν την πολιτική ομάδα Electoral Alternative 2013 στο Bad Nauheim, για να αντιταχθούν στις γερμανικές ομοσπονδιακές πολιτικές σχετικά με την κρίση της ευρωζώνης και κυρίως στα προγράμματα διάσωσης που υποστηρίζονται από τη Γερμανία για φτωχότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης.
Το μανιφέστο συγκέντρωσε υπογραφές από αρκετούς οικονομολόγους, δημοσιογράφους και ηγέτες επιχειρήσεων.
Όπως ανέφερε, η ευρωζώνη είχε αποδειχθεί «ακατάλληλη» ως νομισματική ζώνη, καθώς μάλιστα τα κράτη της Νότιας Ευρώπης «βυθίζονται στη φτώχεια λόγω της πίεσης του ανταγωνισμού τον οποίο προκαλεί το ευρώ».
Ιδρυθέν το 2015, το AfD κηρύσσει την ισλαμοφοβία, αντιμεταναστευτικό ρεύμα, τον γερμανικό εθνικισμό και τον ευρωσκεπτικισμό.
Το AfD είναι το μοναδικό κόμμα που εκπροσωπείται στη γερμανική Bundestag και του οποίου η περιβαλλοντική και κλιματική πολιτική βασίζεται στην άρνηση της κλιματικής αλλαγής.
Όλα τα παραδοσιακά κόμματα δεν θέλουν καμία σχέση με το AfD σε κανένα κυβερνητικό συνασπισμό.
Αλλά πάνω από το όριο του 20%, η αποφυγή του AfD γίνεται κάτι παραπάνω από λίγο δύσκολη.
Η πολιτική πραγματικότητα του AfD
Η Eurointelligence σχολιάζει την πολιτική πραγματικότητα του AfD…
Οι πρώτες γερμανικές δημοσκοπήσεις έχουν το AfD στο 20%, ένα σημαντικό επιτεύγμα.
Η Insa, η οποία έχει την τάση να υπερκαταγράφει τις κινήσεις των ψηφοφόρων, το έχει στο στατιστικά δυσδιάκριτο 19,5%.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Jasper von Altenbockum στη FAZ, τα παραδοσιακά κόμματα έχουν απολέσει το πολιτικό τους προφίλ, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο χάσμα στο ιδεολογικό τοπίο.
Ένας βρόχος καταστροφής είναι προ των πυλών…
Καθώς το AfD ενισχύεται, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο για το CDU ή το SPD να σχηματίσουν κυβερνήσεις.
Εάν το CDU/CSU δεν αλλάξει τη θέση του για να επιτρέψει συνασπισμούς με το AfD, η Γερμανία οδεύει προς άλλη μια μακρά περίοδο μεγάλων και αναγκαστικών συνασπισμών.
Σημειώνεται πως στη Γερμανία σάλο προκάλεσαν τα αποτελέσματα περιφερειακών εκλογών.
Η χώρα έχει ένα ομοσπονδιακό σύστημα τεσσάρων επιπέδων: ομοσπονδιακό, πολιτειακό, περιφερειακό και τοπικό.
Αυτή η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε στο τρίτο επίπεδο αυτών των βαθμίδων.
Ένας υποψήφιος του AfD παραλίγο να εκλεγεί στον πρώτο γύρο εκλογών για την ηγεσία ενός περιφερειακού συμβουλίου στο κρατίδιο της Θουριγγίας της ανατολικής Γερμανίας, προπύργιο του AfD.
Οι ψήφοι που συγκέντρωσε ήταν λίγο λιγότερο από 50%, από τον πρώτο γύρο.
Για τον δεύτερο γύρο, όλα τα άλλα κόμματα έχουν πλέον συμφωνήσει σε αυτό που ο Altenbockum αποκάλεσε λαϊκό μέτωπο κατά του AfD: Στηρίζουν τον υποψήφιο του CDU, ο οποίος ήρθε δεύτερος.
Και θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να διαπιστωθεί αν αυτή η ιδέα του υπερ-μεγέθους συνασπισμού λειτουργεί.
Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι αν το AfD καθιερωθεί στη γερμανική πολιτική σκηνή, όπως ακριβώς οι Ρεπουμπλικάνοι Maga στις ΗΠΑ.
Σίγουρα, πάντως, μια σημαντική μειοψηφία ανθρώπων δεν πωλούνται χάριν πράσινων πολιτικών ή χάριν υποστήριξης προς την Ουκρανία.
Ο Olaf Scholz και το SPD έχουν πλέον τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο πλευρό της Ουκρανίας.
Οπότε, αν εκλεγεί το AfD, θα έχουμε ξεκάθαρα μια αλλαγή πολιτικής.
Βέβαια, το ζήτημα συνεχίζει να διχάζει τους ανθρώπους.
Το AfD εκμεταλλεύεται επίσης το γεγονός ότι περίπου το ένα τρίτο των Γερμανών δεν συμφωνεί με αυτές τις πολιτικές.
Πρόσθετη δυναμική του δίνει η μη αναλογική εκπροσώπηση: δεν χρειάζεται να συγκεντρώσει απόλυτη πλειοψηφία για να κυβερνήσει, ενώ ξεπερνά σημαντικά «κατώφλια».
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις
• Ένωση (CDU/CSU) Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ: 29%
• AfD: 19%
• SPD: 18%
• Πράσινοι: 14%
• FDP: 7%
Σε εκλογές, τα κόμματα που δεν συγκεντρώνουν το εκλογικό μέτρο του 5% δεν έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Συνασπισμός «Φανάρι»
Ο σημερινός συνασπισμός είναι ένας μεγάλος συνασπισμός του SPD, των Πρασίνων και του FDP.
Αυτός ονομάζεται Ampelkoalition, “Συνασπισμός Φανάρι της Τροχαίας”, με βάση τα χρώματα των σημαιών των τριών κομμάτων.
Η επείγουσα ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, σε συνδυασμό με την επιτακτική ανάγκη ταχείας ανταπόκρισης στις νέες γεωπολιτικές πραγματικότητες, έχει υπερφορτώσει έναν ήδη εύθραυστο συνασπισμό στον οποίο τρεις οιονεί καγκελάριοι – οι Habeck, Lindner και Baerbock – ενεργούν δίπλα στον Scholz.
Συλλογικά, δίνουν την εντύπωση μιας αδέσμευτης κυβέρνησης με πάρα πολλούς παίκτες.
Οι υπουργοί κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις και έρχονται ολοένα και περισσότερο σε αντίθεση, αυξάνοντας την πιθανότητα πολιτικών αποτυχιών.
Τα σχέδια για τη δημιουργία ενός γερμανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας απορρίφθηκαν, για παράδειγμα, λόγω πολιτικού αδιεξόδου: η καγκελαρία και το υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για το πού θα βρίσκεται το Συμβούλιο και ποιος θα είναι υπεύθυνος για μια σειρά από πράγματα και καταστάσεις.
Οι επόμενες γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές απέχουν μόλις δύο χρόνια και η ανανεωμένη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, συγκεντρώνει το 30%.
Το SPD –ο κορυφαίος εταίρος στην κυβέρνηση συνασπισμού– βρίσκεται στο 18% σημαντικά χαμηλότερα από το 26% που έλαβε στις εκλογές του 2021.
Με βάση τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, η Ampelkoalition δεν θα κερδίσει την πλειοψηφία.
Σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολο να οικοδομηθεί ένας μεγάλος συνασπισμός με πλειοψηφία 50+% να αποκλειστεί το AfD.
Και αν η υποστήριξη για το AfD αυξηθεί στο 30% θα γίνει αδύνατο.
Σε έναν νέο μεγάλο συνασπισμό, το AfD θα γινόταν το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης με ειδικά κοινοβουλευτικά προνόμια.
Αλλά κανείς από τα άλλα μεγάλα κόμματα δεν το θέλει αυτό.
Δεδομένου ότι οι Πράσινοι έχουν λίγα κοινά με το CDU, οι Πράσινοι μπορεί να προτιμήσουν να είναι στην αντιπολίτευση.
Αλλά σε όλα τα σενάρια, αυτό θα ήταν δυνατό μόνο εάν το AfD ήταν άμεσα μέρος ενός μεγάλου ή σούπερ μεγάλου συνασπισμού.
Αυτή είναι η πολιτική καταστροφή για την οποία κάνει λόγο η Eurointelligence.
Τι γίνεται, όμως, με την πραγματική οικονομία;
Η αποβιομηχάνιση της Γερμανίας θα σακατέψει την ΕΕ.
Η ΕΕ υστερεί έναντι των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την τεχνητή νοημοσύνη και την τεχνολογία γενικότερα.
Επίσης, φοβάται την τεχνητή νοημοσύνη και θέλει να την περιορίσει.
Τι άλλο έχει η Γερμανία εκτός από τον γηράσκοντα πληθυσμό, τις παρηκμασμένες υποδομές, το λογισμικό SAP και την τεχνολογία ντίζελ που θέλει απεγνωσμένα να προστατεύσει.
Η ΕΕ ορίζει την ύφεση διαφορετικά από τις ΗΠΑ.
Εμμένει στο ρητό των δύο διαδοχικών τριμήνων της πτώσης του ΑΕΠ.
Με αυτό το μέτρο η ΕΕ βρίσκεται τώρα σε ύφεση.
Τα ριζοσπαστικά κόμματα τα πάνε καλά σε αυτά τα περιβάλλοντα, και το AfD έχει πολλά για τα οποία διαμαρτύρεται, με τους Πράσινους να επιδιώκουν την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας μόνο για να την αντικαταστήσουν με περισσότερο άνθρακα.
Μια πολιτική και οικονομική καταστροφή είναι πραγματικότητα για τη Γερμανία, γεγονός το οποίο θα παρασύρει και την υπόλοιπη ΕΕ – όχι, βέβαια, ότι η υπόλοιπη ΕΕ χρειάζεται βοήθεια για να καταστραφεί.