Μετά τις εθνικές οδούς, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις παραλίες και τόσα άλλα κοινωνικά αγαθά,τα οποία αποτελούσαν μεγάλο τμήμα του εθνικού πλούτου και τα οποία “πουλήθηκαν” στον ιδιωτικό τομέα,καθώς τούτο υπαγόρευε η αντεθνική πολιτική των Μνημονίων,ήρθε και η σειρά της ηλεκτρικής ενέργειας να “περάσει” και αυτή πλειοψηφικά σε χέρια ιδιωτών. Η αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου κατά 17% περιορίζει την συμμετοχή του Ελληνικού κράτους στην ΔΕΗ από 51% σε 34%. Σύντομα οι καταναλωτές θα αισθανθούν την διαφορά αυτήν στο εισόδημά τους. Στρατηγικοί πυλώνες της οικονομίας μεταφέρονται στην ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα. Η κατάσταση βεβαίως και στους τομείς της υγείας και της παιδείας,ως περίπου μονόδρομος,οδηγεί και πάλι τους πολίτες σε παράλληλη υποστήριξη από τον ιδιωτικό τομέα. Φυσικά και δεν είναι μόνον αυτή η εικόνα της Ελλάδας στον 21ο αιώνα. Ακίνητα συνεχώς μεταβιβάζονται σε αλλοδαπούς από Έλληνες πολίτες προκειμένου να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσεως. Τα ιστορικά εμπορικά κέντρα των μεγαλουπόλεων χάνουν την φυσιογνωμία τους καθώς πολλοί επιχειρηματίες δεν άντεξαν και άλλοι σε λίγο δεν θα αντέχουν να ασκούν μία ασύμφορη επιχειρηματική δραστηριότητα.
Κυβερνήσεις οι οποίες βρίσκονται στον δικό τους κόσμο σε σχέση με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και οι οποίες φέρουν την ευθύνη ως προς την δημιουργία αυτού του νέου οικονομικού και κοινωνικού τοπίου,το οποίο δεν προβλέπεται να μεταβληθεί επί μακρού χρονικού διαστήματος,το αντίθετο μαλλόν είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα συμβεί. Σχεδόν καθόλου εθνικός πλούτος δεν θα ανήκει στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Σχεδόν τα πάντα θα ανήκουν στο ξένο ιδιωτικό και μη κεφάλαιο,το οποίο θα είναι κυρίαρχο επί των εθνικών περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας του 21ου αιώνος. Η αποικία Ελλάδα θα αυξάνει συνεχώς τους αυτόχθονες-ιθαγενείς υπηκόους της εκ των οποίων πολλοί-κυρίως οι νέοι- θα αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό,λειτουργώντας ως σύγχρονοι οικονομικοί μετανάστες και ο πληθυσμός της συνεχώς θα μειώνεται και θα γηράσκει.
Κάθε κυβέρνηση-αλλά και η οικονομία- θα αναμένει το θέρος προκειμένου να φιλοξενήσει τουρίστες και να ζητωκραυγάσει για την επιλογή τους να επιλέξουν ως θέρετρο τα νησιά και τις παραλίες, φτιάχνοντας με αυτόν τον τρόπο πλέον illustration το φέρετρο εντός του οποίου αναπαύεται η Ελληνική οικονομία και κοινωνία. Μία Ελλάδα μόνον ένα θέρος και μετά ο αγώνας επιβίωσης και πάλι από την αρχή, καθώς η εποχιακή απασχόληση τερματίζεται και καλούνται οι πολίτες με το εισόδημα του θέρους να υπάρξουν έως το επόμενο και μετά και πάλι από την αρχή.
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κατάσταση είναι αδιέξοδη και θα γίνεται τέτοια όλο και περισσότερο-εφ’ όσον το οικονομικό μοντέλο είναι αυτό,όπως και τα δεδομένα- είτε χρειάζεται οφθαλμίατρο,είτε ζει σε άλλη πραγματικότητα,είτε δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον,είτε κάπου θεωρεί ότι και έτσι ” βολεύει”. Πασιφανές είναι ότι απαιτείται εκ βάθρων αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος,μία οικονομική επανάσταση δηλαδή η οποία θα ανυψώσει το επίπεδο ευημερίας των Ελλήνων πολιτών με αύξηση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος και ταυτοχρόνως διατηρώντας το ανθρώπινο κεφάλαιο στο εσωτερικό. Αναγκαίες προυποθέσεις και συνθήκες ως προς αυτό αποτελούν οι αυξήσεις των μισθών,η στήριξη της Ελληνικής επιχειρηματικής δράσης,η μείωση της ανεργίας και η αύξηση της απσσχόλησης, ένα ισχυρό κράτος πρόνοιας,η επανάκτηση μέσω εθνικοποιήσεων του
Ελληνικού δημόσιου πλούτου και η αξιοποίηση της ευλογίας του Θεού σε αυτόν τον τόπο,που δεν είναι άλλη από το φυσικό κάλλος που συνέχει αυτήν την χώρα.
Η κυβέρνηση και πάλι υπήρξε ανέτοιμη και αναποτελεσματική στην επιτυχή και άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών που υπήρξαν από τον σεισμό στην Κρήτη,αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά την έλλειψη αντανακλαστικών στον κρατικό μηχανισμό. Το αμυντικό σύμφωνο συνεργασίας με την Γαλλία-στην σημερινή συγκυρία- υπήρξε και αναμενόμενο και αναγκαίο και οφείλεται κατ’ εξοχήν στην αντίληψη, ως προς τον ρόλο της Γαλλίας τόσο στην περιοχή όσο και παγκοσμίως,που έχει σήμερα η γαλλική κυβέρνηση και ως προς τον τρόπο υπερασπίσεως των εθνικών της συμφερόντων, τα οποία σήμερα συμπίπτουν με αυτά της Ελλάδας.
