Αν ζούσε ο Αριστοφάνης τι θα έλεγε για όλα αυτά;
Εκείνος που δεν άφηνε τίποτε έξω από το σατυρικό του κόσκινο, χρησιμοποιώντας οξυδερκές υβρεολόγιο.
Στην Ελλάδα, η πολιτική σκηνή έχει γίνει μια πραγματική Αριστοφάνεια κωμωδία, όπου οι χαρακτήρες δεν είναι πια οι Αθηναίοι πολίτες της κλασικής εποχής, αλλά μια συλλογή από
σαλτιμπάγκους και σφουγγοκωλάριους που, με μεγάλη ικανότητα, μεταμορφώνονται από ”απλοί πολίτες” σε ”σωτήρες του έθνους”.
Και όλα αυτά ενώ η χώρα αργοπεθαίνει, φτωχοποιημένη και εξαθλιωμένη, μέσα στον πολιτικό λιμό που την πνίγει καθημερινά.
Οι σαλτιμπάγκοι της Πολιτικής , αυτοί οι άνθρωποι που φορούν την πολιτική σαν ένα παλιό παλτό, έχουν γίνει οι πρωταγωνιστές της εθνικής τραγωδίας.
Με την ικανότητα να αλλάζουν στρατόπεδα πιο γρήγορα από ότι αλλάζουν τα κανάλια στην τηλεόραση, αυτοί οι ”πολιτικοί ακροβάτες” πηδάνε από το ένα κόμμα στο άλλο, από την μια ιδεολογία στην άλλη, χωρίς να διστάζουν.
Η μόνη τους ιδεολογία;
Η ιδεολογία της… καρέκλας.
Και τι καρέκλα!
Μια καρέκλα που γίνεται όλο και πιο άνετη, ενώ οι υπόλοιποι πολίτες
κάθονται σε παγκάκια στα νοσοκομεία ή στους δρόμους.
Οι σαλτιμπάγκοι, με την ικανότητα να πουλάνε ψέματα πιο γρήγορα από
τους πλανόδιους πωλητές, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την Ελλάδα σε
μια αιώνια αναμονή για το ”αύριο”.
Και το αύριο αυτό, φυσικά, δεν έρχεται ποτέ.
Οι Σφουγγοκωλάριοι της Διαφθοράς από την
άλλη πλευρά, αυτούς τους ”ειδικούς” στη
διαφθορά και στη δημόσια σπατάλη.
Με την ικανότητα να απορροφούν δημόσια χρήματα πιο γρήγορα από ότι
ένα σφουγγάρι απορροφάει νερό, αυτοί οι "άρχοντες της σπατάλης"
έχουν μετατρέψει το δημόσιο ταμείο σε προσωπική τους τράπεζα.
Και τι κάνουν με αυτά τα λεφτά;
Τα ξοδεύουν σε ακριβά αυτοκίνητα, διακοπές στο εξωτερικό, και βίλες
με θέα το Αιγαίο.
Εν τω μεταξύ, οι φορολογούμενοι κοιτούν τους λογαριασμούς του
ρεύματος και αναρωτιούνται αν θα πρέπει να φάνε ή να τους πληρώσουν.
Οι σφουγγοκωλάριοι, όμως, δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες.
Για αυτούς, η ζωή είναι μια αιώνια γιορτή, χρηματοδοτούμενη από τα
δάκρυα και τον ιδρώτα των υπολοίπων.
Η Ελλάδα ως Θέατρο του Παραλόγου έχει γίνει μια χώρα που ζει σε μια συνεχή ειρωνεία.
Οι πολιτικοί υπόσχονται αλλαγές, αλλά η μόνη αλλαγή που βλέπουμε
είναι η αλλαγή των πολιτικών τους θέσεων.
Οι υπουργοί μιλούν για διαφάνεια, αλλά η μόνη διαφάνεια που υπάρχει
είναι αυτή των κενών υποσχέσεων τους.
Και οι πολίτες, εκείνοι οι αθώοι θεατές αυτής της Φάρσο-κωμωδίας,
αναρωτιούνται πότε θα έρθει το τέλος αυτής της παράστασης.
Αλλά το τέλος δεν φαίνεται να έρχεται.
Οι σαλτιμπάγκοι και οι σφουγγοκωλάριοι συνεχίζουν να χορεύουν πάνω
στα ερείπια της χώρας, ενώ οι πολίτες αναγκάζονται να ζουν με τα
απομεινάρια που αφήνουν πίσω τους.
Η Ελλάδα, μια χώρα με τόση ιστορία και πολιτισμό, κατέληξε!
Επιλογές για το Μέλλον;Τι μπορεί να γίνει λοιπόν;
Η λύση δεν είναι εύκολη, αλλά ίσως πρέπει να αρχίσουμε να ψηφίζουμε
ΟΛΟΙ με το μυαλό και όχι με το στομάχι.
Να απαιτήσουμε λογαριασμούς από αυτούς που μας κυβερνούν, και να μην επιτρέψουμε στους σαλτιμπάγκους και τους σφουγγοκωλάριους να
συνεχίσουν να κάνουν την Ελλάδα το προσωπικό τους θέατρο.
Γιατί, όπως έλεγε και ο Αριστοφάνης, ”Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή,
είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την
πολιτική.”;- ” Αχ Δημοκρατία, πού θα μας οδηγήσεις”.
Και ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε δυνατά, πριν η Ελλάδα
γίνει μια ακόμη ιστορική αναφορά σε ένα βιβλίο ιστορίας, όπου οι
σαλτιμπάγκοι και οι σφουγγοκωλάριοι θα είναι οι κωμικοί χαρακτήρες
μιας τραγικής εποχής.
Όπως λοιπόν και στα αρχαία χρόνια, η κωμωδία συνεχίζεται.
Αλλά αυτή τη φορά, οι θεατές δεν γελούν. Κλαίνε.
Ας σταματήσουμε να είμαστε οι αθώοι θεατές και ας γίνουμε εμείς οι
πρωταγωνιστές της ιστορίας.
”Κλάψτε δανειστές, κι εσείς και τα λεφτά σας
και οι τόκοι των τόκων”
Και ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να μιλάμε δυνατά, πριν η Ελλάδα
γίνει μια ακόμη ιστορική αναφορά σε ένα βιβλίο ιστορίας, όπου οι
σαλτιμπάγκοι και οι σφουγγοκωλάριοι θα είναι οι κωμικοί χαρακτήρες
μιας τραγικής σύγχρονης εποχής.
