Έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί στην παροιμιώδη ελληνική αχαριστία που στις περιπτώσεις των διεθνών και διπλωματικών σχέσεων λαμβάνει αποκρουστική, επονείδιστη και απεχθή όψη, ικανή να ταυτίσει την χώρα μας με την «χώρα του αχάριστου» και ο οποίος –όπως ανέφερε ο Ξενοφών– συνεχίζει να εξελίσσεται αρνητικά γιατί συνήθως «Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αδιαντροπιά».
Δεν χρειάζεται φυσικά να καταφύγουμε στα λεχθέντα υπό των «αρχαίων ημών προγόνων» για να κατανοήσουμε το μέγεθος της τραγωδίας που λέγεται «θρυμματισμός» των ελληνο/ρωσικών σχέσεων φιλίας. Αρκεί να θυμηθούμε τι χρωστάμε στη μεγάλη χώρα του Βορρά:
Την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή του 1774 που έβαλε νικηφόρο τέλος για τους Ρώσους στον Ρωσο/Τουρκικό Πόλεμο του 1768-1774, ένας από τους 19 Ρωσο/Τουρκικούς Πολέμους. Μέσω αυτής της Συνθήκης οι υπόδουλοι Έλληνες είχαν κάθε δικαίωμα προστασίας από τις Οθωμανικές αυθαιρεσίες, εφόσον ύψωναν την Ρωσική Σημαία στο πλοίο τους. Η Ρωσία αναγορεύεται σε προστάτιδα των Χριστιανών και μέσω του άρθρου 7 υποχρέωνε την Υψηλή Πύλη να αναγνωρίσει την θρησκευτική ελευθερία. Έτσι απέκτησαν μεγάλο εμπορικό στόλο, έτσι πλούτισαν οι Έλληνες αποκτώντας μεγάλες περιουσίες, έτσι αποκτώντας εμπορικό στόλο απέκτησαν και πολεμικό με το οποίο πολέμησαν στην επανάσταση του 1821 πανέτοιμοι, εμπειρότατοι, με πολλά κεφάλαια και κανόνια, τσακίζοντας τον Οθωμανικό Στόλο.
Έδινε δηλαδή το δικαίωμα του διάπλου των Στενών Βοσπόρου/Δαρδανελίων για «Παν Ρωσικόν σκάφος», παρείχε δε το δικαίωμα ταυτόχρονα σε όποιον «ύψωνε Ρωσική Σημαία και είχε τα ανάλογα έγγραφα» να ταξιδεύει ανενόχλητος υπό την προστασία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Δεν μπορούσε πλέον ο οποιοσδήποτε Οθωμανός Αξιωματούχος να βλάψει ελληνικά πλοία με Ρωσική Σημαία. Γι’ αυτό ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, θεωρεί την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή έναρξη «της επεμβάσεως των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων στο Ελληνικό ζήτημα». Η κυριαρχία του ελληνικού στόλου ξεκινά από την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Έτσι, ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος του 1768-1774 κατέληξε (α) στην Θριαμβευτική για τους Έλληνες Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (β) Στην ναυμαχία του Τσεσμέ (Κρήνης) του 1770 όπου συντρίβεται ο Οθωμανικός Στόλος από τον Ρωσικό, γεγονός που βοήθησε «τα μάλα» τους Έλληνες τότε αλλά και (γ) κατά την διάρκεια των Ορλωφικών έμαθαν οι Έλληνες την Τέχνη των Πυρπολικών από τους Ρώσους, τέχνη που θυμήθηκαν οι Πατατούκος, Ρώσος, Παπανικολής και Κανάρης στην διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι δε Ρώσοι έμαθαν την «Τέχνη των Πυρπολικών» από τους Άγγλους, Ολλανδούς κλπ. (δ) Το δε κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης είχε σαν πληρεξούσιο του Τσάρου, τον Κόμη Ορλώφ. Αυτά για όσους κακοπροαίρετα μιλάν για τα Ορλωφικά και δεν μιλάνε ανάλογα ποτέ σχεδόν, για τους λεγομένους «Δυτικούς Συμμάχους».
Στο Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) αλλά και στην Τριμερή Συνθήκη του Λονδίνου (1827), με προτροπή του Τσάρου χρησιμοποιείται για πρώτη φορά σε κείμενα ο όρος «Ελλάς» ως δηλωτικός Πολιτικής Οντότητας, γεγονός τεράστιας σημασίας όπως και με προτροπή της Ρωσίας προτείνεται στις μεταξύ Ρώσων και Βρετανών διαβουλεύσεις οι λεγόμενες «Μυστικές συνεννοήσεις» μέσω των οποίων θα εχρησιμοποιείτο βία εάν ο Σουλτάνος δεν δεχόταν την λύση του ελληνικού ζητήματος.
Οι πρώτοι μπουρλοτιέρηδες έμαθαν την τέχνη από τους Ρώσους δημιουργώντας μια «Σχολή πετυχημένων μπουρλοτιέρηδων» όπως ο Κανάρης και τόσοι άλλοι. Ο πρώτος διοικητής της Σχολής Ευελπίδων ήταν επίσης Ρώσος όπως και ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος Κυβερνήτης της χώρας ήταν Υπουργός εξωτερικών του Τσάρου. Ο ίδιος δε ο Καποδίστριας είχε φέρει μαζί του σημαντικότατα κεφάλαια ρωσικής προέλευσης για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Η δε Συνθήκη της Αδριανούπολης ήταν η οριστική και τελεσίδικη πράξη του Διεθνούς Δικαίου μέσω της οποίας συνθήκης στις 14/9/1829, ιδρύθηκε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος στη Θέση του φόρου υποτελούς που υποστήριζε η Αγγλία (και μάλιστα –σύμφωνα με το Αγγλικό Σχέδιο– χωρίς την Στερεά Ελλάδα αλλά μόνο με την Πελοπόννησο). Η Συνθήκη της Αδριανούπολης ήταν το αποκορύφωμα της νικηφόρας πορείας του Ρωσικού Στρατού που συνέτριψε τους Οθωμανούς, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους.
Προσωπική παρεμβολή του Ρώσου Αυτοκράτορα Αλέξανδρου του Α’ προς τερματισμό όλων των σφαγών των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, γεγονός μεγάλης σημασίας για την «συγκράτηση» της επιθετικότητας των Οθωμανών. Δεν λέγεται ποτέ στους Νεοέλληνες πως το Αυστηρότατο Τελεσίγραφο του Ρώσου Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Α’ προς την Υψηλή Πύλη συντάχθηκε από τον Καποδίστρια σαν Υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου, λέγοντας πως «Εάν δεν σταματήσει τις σφαγές ο Σουλτάνος σε 8 μέρες, θα κηρυχθεί πόλεμος Ρωσίας-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», αποσύροντας ταυτόχρονα τον Πρεσβευτή Βαρώνο Stroganoff. Μέσω δε του ιδίου τελεσιγράφου σταμάτησαν οι σφαγές (και το οποίο συνέταξε, όπως προαναφέρθηκε, ο Υπουργός του Τσάρου Καποδίστριας), παράλληλα δε με άριστες διπλωματικές κινήσεις απεσόβησε ο ίδιος ο Καποδίστριας, Υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου, την αποστολή στρατού στην επανακτημένη Ελλάδα, κίνηση που έγινε αλλού –Ισπανία, Νεάπολη– αλλά όχι για την Ελλάδα. Να σημειώσουμε πως στο ίδιο τελεσίγραφο του Τσάρου να σταματήσουν οι σφαγές, σημειώνεται από τον ίδιο τον Τσάρο ο όρος «Ελληνικόν Έθνος» ήδη από το 1821. Συνεχίζει μάλιστα ο Τσάρος στο ίδιο το έγγραφο πως «εάν συνεχίσει ο Σουλτάνος τις βιαιοπραγίες και την εξολόθρευση του ελληνικού λαού, τότε εξ ανάγκης νομίμως ανθίστανται και εξεγείρονται οι Έλληνες και το εμπόλεμο Ελληνικό Έθνος». Η φράση «Ελληνικόν Έθνος», αυτήν την εποχή, είναι κολοσσιαίας σημασίας.
Αυτή λοιπόν την Ρωσία, αυτόν λοιπόν τον Καποδίστρια, αυτήν λοιπόν την τεράστια και ασύγκριτη συνεισφορά της Ρωσίας, θέλησε και θέλει να βάλει σε «καραντίνα» η ελληνική κυβέρνηση, ντροπιάζοντας τον ελληνικό λαό, θέλοντας να κόψει κάθε σχέση με την Ρωσία και «εξαφανίζοντας» την αδελφική της σχέση με τον ελληνικό λαό και το ελληνικό έθνος. Αναιτίως, απροκλήτως και άνευ λόγου, διαπράττοντας έτσι ένα αληθινό έγκλημα κατά της ιστορίας της χώρας και δημιουργώντας μια διαρκή ύβρι κατά του ελληνικού λαού. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως τα Ρωσικά όπλα Αεράμυνας των Ελληνικών Νησιών, είναι τα μόνα κατάλληλα να αμυνθούν απέναντι στην Τουρκική απειλή σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Μάλιστα τα Ρωσικά όπλα δοθήκαν στην Ελλάδα κατ’ εξαίρεση για να αντιμετωπίσει την Τουρκία και η Ελλάδα, αντ’ αυτού, τα χρησιμοποιεί εναντίον (!) της Ρωσίας. Με την ανοχή ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ!
Στον Πόλεμο του 1940, κηρύξαμε τον Πόλεμο κατά της Αλβανίας γιατί από το Αλβανικό έδαφος επιτέθηκαν οι Ιταλικές Μεραρχίες στην Ελλάδα. Αναρωτιόμαστε λοιπόν τι μπορεί να συμβεί, τώρα που στέλνουμε όπλα στους Ουκρανούς μέσω Αλεξανδρούπολης, συμμετέχουμε δηλαδή στον Πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, και αποφασίσει να «απαντήσει» ανάλογα η απέναντι πλευρά. Η απάντηση είναι η ευκταία αντίδραση του ελληνικού λαού ο οποίος όμως βρίσκεται σε κατάσταση Νιρβάνας και μαζικής αποχαύνωσης.
Ας κρίνει ο ίδιος το μέλλον του, εάν δηλαδή θέλει να επιβιώσει ή εάν θέλει να γίνει πιθανός στόχος σε μια σύρραξη με πυρηνικά όπλα.
Τέλος, όσα γράψαμε για την Ρωσία, ισχύουν και για την Σερβία η οποία πληρώνει εκτός από την μαζική αντίστασή της στον Ναζισμό, την προσήλωσή της στον δικό της πολιτισμό όπως και η Ρωσία, και την πίστη της στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Δύο χώρες που πολέμησαν μαζί τον Ναζισμό δίπλα στον ελληνικό λαό παράλληλα με την συμπόρευσή μας εναντίον των Οθωμανών ήδη από τα τέλη 18ου-αρχές του 19ου Αιώνα. Η άθλια τακτική της Ντόρας Μπακογιάννη να αναγνωρίσει την είσοδο του Κοσόβου, μιας περιοχής ναρκέμπορων, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και η διπρόσωπη τακτική του Τσίπρα, εξευτέλισαν στα μάτια του αδελφικού λαού των Σέρβων –όπως και των Ρώσων– τις Νεοελληνικές αθλιότητες της Εξωτερικής Πολιτικής, αθλιότητες εμβαπτισμένες στην Κολυμβήθρα της Νεοελληνικής Κουτοπονηριάς και αποπνέουσες οσμές εμετικής αηδίας.
Πηγή: Ρεσάλτο
