Διάφορες ζυμώσεις γίνονται με ταχύτατους ρυθμούς στη Γαλλία, εν όψει των επερχόμενων κοινοβουλευτικών εκλογών που προκήρυξε ο – βαθιά πληγωμένος από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της Κυριακής – Εμανουέλ Μακρόν.
Όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ανέδειξε και επέτεινε την κρίση, χωρίς να δείχνει δρόμο διεξόδου από αυτήν. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε μπροστά σε κατεδάφιση του πολιτικού σκηνικού. Με μία έννοια ο Μακρόν, που πολιτικά είναι ένα απόλυτο μηδενικό, αναρριχήθηκε στην εξουσία ακριβώς λόγω της κατεδάφισης αυτής, στην προηγούμενή της φάση. Πλέον τον καταπίνει και αυτόν το αδιέξοδο που τον ανέδειξε.
Το κόμμα του Μακρόν θα κατέβει ελπίζοντας να πάρει τη δεύτερη θέση σε όσο περισσότερες περιφέρειες και να ξαναθέσει το Γαλλικό λαό μπροστά στο δίλημμα “Μακρόν η Λεπέν”, δίλημμα στο οποίο όλο και λιγότεροι “τσιμπάνε”. Το επίσημο αφήγημα είναι ότι η Λεπέν και το κόμμα της αντιπροσωπεύουν τον κίνδυνο του φασισμού, ενάντια στον οποίο θα πρέπει, βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους, να συσπειρωθούν όλοι οι υπόλοιποι. Αν βέβαια αντιμετωπίσουμε το φασισμό όχι σα μπαμπούλα ή σφραγίδα που κολλάμε σε όποιον αντιπαθούμε, αλλά σαν την πολιτική ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων (ο Δημητρόφ έλεγε ότι “ο φασισμός είναι η πολιτική του ιμπεριαλισμού σε περίοδο κρίσης”) αναρωτιέται κανείς με ποια λογική μπορεί η Λεπέν να θεωρηθεί ότι είναι πιο κοντά στο φασισμό απ’ ότι ο (υποτιθέμενα “κεντρώος”) Μακρόν. Ο Μακρόν που απαγορεύει συγκεντρώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, που απειλεί να στείλει ανοιχτά στρατό (και ήδη στέλνει όπλα και “συμβούλους”) υπέρ των νεοναζί του Κιέβου, επιβάλλει κυρώσεις (αποκλεισμό από τη βουλή για δύο βδομάδες και παρακράτηση του 50% του βουλευτικού μισθού για δύο μήνες) σε βουλευτή της France Insoumise που τόλμησε να σηκώσει τη σημαία της Παλαιστίνης στη βουλή, βάζει την αστυνομία να επιβάλλει πρόστιμα σε πολίτες που τολμούν να περπατάνε στο δρόμο φορώντας Παλαιστινιακή μαντήλα και, για να πάμε λίγο παλιότερα, χρησιμοποιεί απίστευτη αστυνομική βία ενάντια στα κίτρινα γιλέκα, επιβάλλει λοκντάουν, διώχνει κορυφαίους επιστήμονες (Raoult, Peronne) που λένε τη γνώμη τους για τις καταστροφικές πολιτικές του σε σχέση με τη διαχείριση της “πανδημίας”, ενώ κάνει με κάθε δυνατό τρόπο δύσκολη τη ζωή σε όσους δεν υποτάσσονται στον υγειονομικό φασισμό (θυμόμαστε το « Les non-vaccinés, j’ai très envie de les emmerder » – Τους ανεμβολίαστους, θέλω πάρα πολύ να τους πρήξω).
Η Λεπέν και το κόμμα της επίσης απέχουν πολύ από το να μπορούν να αποτελέσουν διέξοδο στο αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα αποτελούν το κατοπτρικό είδωλο του Μακρόν και του κόμματός του. Από τα μαθηματικά βέβαια γνωρίζουμε ότι το μηδέν, ότι πρόσημο και να του βάλεις, μηδέν παραμένει. Πέρα από τη θέση της για τον έλεγχο της μετανάστευσης – μία θέση που βρίσκει απήχηση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που υποφέρει από την ανεργία, την καθήλωση των μισθών που προκαλεί η υπερπροσφορά εργατικών χεριών και την κοινωνική αποσάθρωση στην οποία οδηγεί η αθρόα εισαγωγή μαζών με εντελώς διαφορετικές παραδόσεις, θρησκεία και πολιτισμό που είναι αδύνατο να αφομοιωθούν σε μία κοινωνία που ούτως ή άλλως διαλύεται – που ακόμη και αυτή γίνεται όλο και πιο θολή, δεν έχει στην πραγματικότητα να προτείνει τίποτα. Αν προσπαθήσει κανείς να καταλάβει ποια είναι η θέση του “Εθνικού Συναγερμού” για το Ευρώ, τη σύγκρουση ΝΑΤΟ Ρωσίας, το Παλαιστινιακό και την ίδια την ευρωπαϊκή ένωση, παθαίνει ζαλάδα. Η Λεπέν τα λέει όλα και δε λέει τίποτα. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αν κάποτε πάρει την πλειοψηφία θα ακολουθήσει τα χνάρια της Μελόνι (την οποία χαρακτήριζαν “φασίστρια” τα παπαγαλάκια του συστήματος μέχρι που ανέλαβε την πρωθυπουργία, αλλά από την επόμενη μέρα ανακάλυψαν ότι τελικά καλή είναι). Όταν δεν έχεις συγκεκριμένη πολιτική και δεν έχεις επεξεργαστεί συγκεκριμένες πολιτικές διεξόδου, καταλήγεις να ακολουθείς την πεπατημένη του συστήματος.
Το τρίτο “στρατόπεδο” που φαίνεται να σχηματίζεται εν’ όψει των εκλογών είναι ένας μεγάλος συνασπισμός της αριστεράς (και της “αριστεράς”). Φαίνεται ότι προετοιμάζεται κάθοδος κάτω από κοινό ψηφοδέλτιο, με τον τίτλο “λαϊκό μέτωπο” (αναφορά στο λαϊκό μέτωπο του 1936 που προετοίμασε την κατάρρευση της Γαλλίας μπροστά στις δυνάμεις του Χίτλερ) του συνασπισμού σοσιαλιστικού κόμματος με την “δημόσια πλατεία” (13,83% στις ευρωεκλογές), της Ανυπότακτης Γαλλίας (9,89%), της “Ευρώπη-οικολογία” (5.5%) και του γαλλικού Κ.Κ. (2.36%). Το “πρώτο βιολί” στο συνασπισμό – αν και δε διαφαίνεται να είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός – φαίνεται να είναι ο Ραφαέλ Γκλικσμάν.
Ο Γκλικσμάν έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δημιουργήματος ευρωατλαντικών think tanks: Δημοσιογράφος και σκηνοθέτης, αντιρώσος κυριολεκτικά “από κούνια” (είναι γιός του “νέου φιλοσόφου” Αντρέ Γκλικσμάν, αποστάτη της αριστεράς που είχε, μεταξύ άλλων, υποστηρίξει το Νατοϊκό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, τους Κόντρας στη Νικαράγουα, τους πολέμους των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ενώ είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Σαρκοζί το 2007), έχει υπηρετήσει σα σύμβουλος του Γεωργιανού προέδρου Σακασβίλι, ο οποίος είχε εγκαταστήσει ένα καθεστώς φρικιαστικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ήταν παντρεμένος με την Έκα Ζγκουλατζέ, υφυπουργό εσωτερικών του Σακασβίλι. Μετά την ήττα του Σακασβίλι στις εκλογές του 2012, η σύζυγος του Γκλικσμάν πήρε το 2014 μεταγραφή για την ίδια θέση στην Ουκρανική χούντα/”κυβέρνηση” του Ποροσένκο μετά το πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν. Από τη θέση αυτή επέβλεψε τον εκφασισμό της Ουκρανικής αστυνομίας. Ο ίδιος ο Γκλικσμάν πήγε στην Ουκρανία το 2013 για να υποστηρίξει τις οργανωμένες από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες διαδηλώσεις ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο Γιανούκοβιτς. Στη συνέχεια έγινε άμισθος σύμβουλος του νεοναζί μποξέρ/δήμαρχου του Κιέβου, Βιτάλι Κλίτσκο του οποίου έγραφε τους λόγους. Την εποχή εκείνη, ο Γκλικσμάν περιέγραφε τον εαυτό του σαν “σύμβουλο [πορτοκαλί] επαναστάσεων”. Σε οποιοδήποτε λογικό σύμπαν, αυτός ο γιός ψυχροπολεμιστή, σύζυγος νεοφασίστριας και κατά συρροήν σύμβουλος νεοναζί πραξικοπηματιών, θα αναγνωριζόταν από τους πάντες σαν ακροδεξιός. Φαίνεται όμως ότι και στη σύμμαχο Γαλλία “είσαι ότι δηλώσεις”. Ο Γκλικσμάν λοιπόν προ πενταετίας δήλωσε αριστερός, ίδρυσε ένα απόκομμα, προέβη σε εχθρική εξαγορά του ιστορικού σοσιαλιστικού κόμματος (το οποίο μετά την προεδρία Ολάντ έχει φτάσει σε εκλογικά ποσοστά της τάξης του 1,5%) και αυτο-στέφθηκε αριστερός. Αν σας θυμίζει κάποιον “δικό μας” δεν είναι τυχαίο.
Με το βαρύ του βιογραφικό λοιπόν, ο Γκλικσμάν ίδρυσε το κόμμα “δημόσια πλατεία”, κεντροαριστερό υποτίθεται (ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι επίσης εμφανιζόντουσαν ως “αριστεροί”), με το οποίο συνασπίστηκαν στις ευρωεκλογές του 2019 τα υπολείμματα του Γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος του οποίου η εκλογική δύναμη το 2017 είχε φτάσει το 6-7%. Ο συνασπισμός πήρε 6.19% το 2019 και κέρδισε δύο έδρες, μία από τις οποίες πήρε ο Γκλικσμάν που ήταν επικεφαλής του συνασπισμού.
Με την προϊστορία του σα σύμβουλος νεοναζιστικών δυνάμεων στη Γεωργία και την Ουκρανία, ήταν φυσικό ο Γκλικσμάν να αξιοποιηθεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Εξελέγη αντιπρόεδρος της υποεπιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέλος των επιτροπών εξωτερικών υποθέσεων και διεθνούς εμπορίου και πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής για την ξένη παρέμβαση σε όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συμπεριλαμβανομένης της παραπληροφόρησης.
Παγκοσμιοποιητής μέχρι μυελού οστέων, ο Γκλικσμάν έχει δηλώσει ότι “νιώθει πιο πολύ ότι είναι στο σπίτι του στο Βερολίνο ή τη Νέα Υόρκη παρά στην Πικαρδία (περιοχή της βόρειας Γαλλίας)”.
Εννοείται ότι υποστηρίζει το ΝΑΤΟ, ενώ θέλει και τη δημιουργία ευρωστρατού. Ασκεί κριτική στο Μακρόν ότι… δεν παρέχει αρκετή υποστήριξη στην (πρώην) Ουκρανία. Για να σώσει την ειρήνη στην Ευρώπη, η οποία – υποτίθεται – θα κινδυνεύσει αν (όταν) καταρρεύσει η Ουκρανία, προτείνει να μπει η Γαλλία πλήρως σε “πολεμική οικονομία”, να αυξηθούν ορισμένοι φόροι για να χρηματοδοτηθεί η ενίσχυση προς την Ουκρανία και διάφορα άλλα τέτοια…
Ενεργοποιείται ιδιαίτερα στην καμπάνια ενάντια στην υποτιθέμενη πολιτιστική γενοκτονία των Ουιγούρων (ένα από τα pet projects των αμερικάνων ακροδεξιών και της CIA). Το Νοέμβριο του 2021, επικεφαλής επτά ευρωβολευτών επισκέφτηκε την Ταϊβάν σε ένδειξη υποστήριξης του εκεί αυτονομιστικού καθεστώτος. Τον Απρίλιο του 2024, δύο μόλις μήνες πριν τις ευρωεκλογές, η VIGINUM, η υπηρεσία κατά της παραπληροφόρησης του Γαλλικού κράτους (ορθότερα: η υπηρεσία παραπληροφόρησης της Μακρονικής μπανανίας), “αποκάλυψε” ότι ο Γκλικσμάν είναι θύμα κινεζικής καμπάνιας παραπληροφόρησης που αποσκοπεί να τον εμφανίσει σαν πράκτορα της CIA (μα τι λέτε τώρα;)
Προτείνει, βεβαίως, να μπουν στην άκρη 400 δισ το χρόνο για την πράσινη ενεργειακή μετάβαση της Γαλλίας.
Σαν όρο για το συνασπισμό στις επερχόμενες βουλευτικές βάζει την “ακλόνητη υποστήριξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης” και της “Ουκρανικής αντίστασης”. Ενώ κύριος λόγος της άρνησής του να συμπράξει με την Ανυπόταχτη Γαλλία του Μελανσόν στις ευρωεκλογές, φέρεται να ήταν η άρνηση του τελευταίου να καταδικάσει τη Χαμάς και την επιχείρηση “καταιγίδα του αλ Άκσα” σαν “τρομοκρατική”.
Μία προσωπική σημείωση: Πριν από δέκα περίπου χρόνια, ξάδελφός μου που ζεί στη Γαλλία μου είχε πει ότι ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσαν να έχουν πρόεδρο χειρότερο από το Σαρκοζί, αλλά ότι ο Ολάντ που τον διαδέχτηκε αποδείχτηκε πολύ χειρότερος. Τον Ολάντ τον διαδέχτηκε ο κατά πολύ χειρότερος Μακρόν. Τώρα φαίνεται ότι τα ευρωατλαντικά κέντρα ετοιμάζουν το διάδοχο που θα κάνει το Μακρόν να φαντάζει “όχι και τόσο κακός”.
Ας ελπίσουμε ότι ο Γαλλικός λαός αυτή τη φορά θα αρνηθεί να πέσει στη φάκα.