Ακόμη δεν έχει κλείσει μια βδομάδα από την ορκωμοσία του Τραμπ και απ’ όλες τις πλευρές ακούμε κρίσεις και προβλέψεις – εκπεφρασμένες με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας, στη μεγάλη τους πλειοψηφία – για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Έχω διαβάσει από ανθρώπους των οποίων τη γνώμη (και τους ιδίους) εκτιμώ, ότι ο Τραμπ, σα σύγχρονος ο Άη Γιώργης, θα επιτεθεί έφιππος και θα σκοτώσει το διεμφυλικό δράκο της παγκοσμιοποίησης. Έχω διαβάσει επίσης, από ανθρώπους των οποίων τη γνώμη, και τους ιδίους, εκτιμώ εξίσου, ότι δεν είναι παρά ένας παγκοσμιοποιητής με φερετζέ, του οποίου η πολιτική θα είναι μία από τα ίδια, έστω με διαφορετική φρασεολογία – κάτι σαν Τσίπρας της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Η έκφραση γνώμης είναι βέβαια θεμιτή. Κατ’ αρχήν ξέρουμε πολλά για το πρόγραμμα διακυβέρνησης του Τραμπ. Έχουμε την εμπειρία της πρώτης θητείας του. Άλλωστε ο Τραμπ είναι από τους πλέον λαλίστατους πολιτικούς. Στην πραγματικότητα όμως είναι λαλίστατος περισσότερο ως σόουμαν και λιγότερο ως ηγέτης. Στην πρώτη θητεία του ήταν ένας άλλος Τραμπ – η εμπειρία τεσσάρων χρόνων διώξεων του ιδίου, των συνεργατών του και των ψηφοφόρων του δε μπορεί παρά να τον έχει διαμορφώσει – που προέδρευε σε άλλες ΗΠΑ – μετά από τέσσερα χρόνια καταστροφικής προεδρίας Μπάιντεν-Χάρις η οικονομική, πολιτική, ηθική και πολιτιστική κρίση έχει προχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και το πρόγραμμα του Τραμπ πρέπει να παραδεχτούμε ότι περιέχει μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιασμών, τους οποίους δε γνωρίζουμε κατά πόσο παίρνει στα σοβαρά και ο ίδιος.
Για τους παραπάνω λόγους, ο γράφων δεν αισθάνεται έτοιμος να κάνει γενικές εκτιμήσεις. Ας περιμένουμε μερικές βδομάδες για να δούμε πού πηγαίνει το καράβι. Ο Τραμπ είναι από τους πιο αδιαφανείς προέδρους των ΗΠΑ που έχουν περάσει από το πόστο αυτό. Άλλα λέει, άλλα κάνει και για άλλους λόγους. Ας περιμένουμε να δούμε όχι τι λέει, αλλά τι θα κάνει (ΑΝ ξέρει και ο ίδιος, πράγμα για το οποίο δεν έχω πειστεί πλήρως).
Ένα πράγμα πάντως είναι ήδη βέβαιο: Ότι η woke ατζέντα έχει πεθάνει – ή έστω, κρατιέται στη ζωή με μηχανική υποβόηθηση. Αν και οι τελευταίοι σπασμοί της, τους οποίους παρακολουθούμε γύρω μας, μάλλον θυμίζουν περισσότερο σμέρνα, που ενώ της κόβεις το κεφάλι συνεχίζει να συστρέφεται για περισσότερο από μισή ώρα.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι που μέχρι πρότινος συναγωνιζόντουσαν ποιος θα κάνει πρώτος δήλωση νομιμοφροσύνης στο Σόρος και τους ομοίους του, ξαφνικά συναγωνίζονται με τον ίδιο τρόπο ποιος είναι ο πιο πιστός μαθητής του Τραμπ. Ακόμη και ο νομάρχης Ελλάδας, ο οποίος πρόσφατα κόντεψε να διασπάσει το “συντηρητικό” κόμμα του ψηφίζοντας τους γάμους ομοφύλων ζευγαριών και την υιοθεσία-αγορά παιδιών από αυτά, σήμερα ανακαλύπτει ότι υπάρχουν δύο φύλα και όχι εβδομήντα δύο όπως δίδασκαν οι μέχρι προ ολίγου μέντορές του.
Ο θάνατος της woke ατζέντας πάντως, αν και χρωστάει πολλά και στον Τραμπ, δεν είναι καθαρά δικό του έργο. Απλά ο Τραμπ, σε αυτόν τον τομέα όπως και σε άλλους, είχε την εξυπνάδα να πιάσει την αλλαγή κλίματος και να καταλάβει – πολύ πριν από άλλους – ότι η woke παράνοια έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και βρίσκεται σε αποδρομή.
Άλλος τομέας που όσο και να σπάσει κανείς το κεφάλι του δε μπορεί να καταλάβει πού το πάει ο Τραμπ είναι τα σχέδιά του για τη Νοτιοδυτική Ασία (τη λεγόμενη “Μέση Ανατολή”).
Έχω γράψει εδώ κάποια από τα αλλοπρόσαλλα στοιχεία της σχετικής του πολιτικής. Στις τρεις μέρες που μεσολάβησαν, προστέθηκαν δύο ακόμη: κατήργησε το πρόσφατο εμπάργκο στην αποστολή βομβών των 900 κιλών στο σιωνιστικό μόρφωμα και διατύπωσε τη φαεινή ιδέα του, να εκκενωθεί από τους κατοίκους της η Γάζα και να δοθεί προς ανάπτυξη – πιθανότατα μέσω της κτηματομεσιτικής εταιρείας του καταδικασμένου για απάτες συμπεθέρου του και του γαμπρού του (και φερόμενου ως ηλίθιου) Κουσνέρ, οι οποίοι λέγεται ότι ήδη πωλούν οικόπεδα στη Γάζα (εζήλωσαν φαίνεται τη δόξα του “δικού μας” Καραμουρτζούνη!). Άραγε δεν πρόσεξε ότι αυτό προσπαθεί να πετύχει ο Νετανιάχου εδώ και ενάμιση χρόνο; Μας δουλεύει; Η τα έχει χάσει τελείως;
Για να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμά του, και ακόμη περισσότερο το πρόγραμμα του Κένεντι, απαιτούνται συγκρούσεις στις οποίες δεν είμαι βέβαιος ότι είναι έτοιμος να προχωρήσει και ακόμη λιγότερο να τις ολοκληρώσει. Για παράδειγμα, η οικονομία των ΗΠΑ ελέγχεται από τρεις εταιρείες (Blackrock, Vanguard, State Street). Μεγάλο μέρος των καλλιεργήσιμων εδαφών επίσης ελέγχεται από τις τρεις αυτές εταιρείες και άλλο μεγάλο μέρος – ίσως μεγαλύτερο – ελέγχεται από το Μπιλ Γκέιτς που πλέον είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης καλλιεργήσιμων γαιών στις ΗΠΑ. Μεγάλο μέρος της φαρμακοβιομηχανίας ελέγχεται από τις Blackrock και σια, περιλαμβανομένων των Pfizer, Moderna και άλλων. Μεγάλο μέρος της βιομηχανίας τροφίμων επίσης ελέγχεται από αυτές. Και μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού απασχολείται από αυτές.
Στη βάση του ασφυκτικού οικονομικού ελέγχου της χώρας, η μαφία των Blackrock, Vanguard, State street, Μπιλ Γκέιτς ελέγχει τις πολιτικές της χώρας. Μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού, με διάφορους τρόπους, είναι κάτω από τον έλεγχό τους. Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, και των δύο κομμάτων, εκλέγεται χάρη στις συνεισφορές της παραπάνω μαφίας.
Η ειρήνη στην Ουκρανία και τη Νοτιοδυτική Ασία που έχει εξαγγείλει ελαφρά τη καρδία ο Τραμπ, θα έπληγε άμεσα τα συμφέροντα της ως άνω μαφίας, όπως έχει εξηγήσει ο Κένεντι. Η φαρμακευτική βιομηχανία, με την οποία σκοπεύει να συγκρουστεί μετωπικά (στην πραγματικότητα το κάνει από δεκαετίες) ο Κένεντι, ανήκει και ελέγχεται από την ως άνω μαφία. Επίθεση στην πρώτη ισοδυναμεί με επίθεση στη δεύτερη. Το να σταματήσει να δηλητηριάζεται ο πληθυσμός (δια μέσου της διατροφικής βιομηχανίας), το έδαφος (με τα χημικά λιπάσματα, παρασιτοκτόνα και άλλες χημικές ουσίες γεωργικής χρήσης), τα ποτάμια (με τα χημικά απόβλητα) και ο αέρας επίσης θα απαιτήσει μετωπική σύγκρουση.
Υποθέτουμε ότι η μαφία θα δεχτεί, λόγω πίστης στη δημοκρατική νομιμότητα, να υποταχτεί στο νέο καθεστώς που θέλει να επιβάλλει ο Τραμπ (και ακόμη περισσότερο κάποιοι συνεργάτες του, με προεξάρχοντα τον Κένεντι); Ή θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, ξεκινώντας από λοκ-άουτ εκατομμυρίων εργαζομένων, προχωρώντας σε σφαγιασμό ζώων και κατάργηση απαραίτητων καλλιεργειών για την αντικατάστασή του με σκουλήκια και κατσαρίδες, και καταλήγοντας σε πολιτικές δολοφονίες, περνώντας από όλα τα άλλα μέσα που έχει στη διάθεσή της;
Αν θέλει να εφαρμόσει την πολιτική που επαγγέλλεται, ο Τραμπ θα αναγκαστεί να τσακίσει την αντίσταση των αντιπάλων του – και πρώτα απ’ όλα της προαναφερθείσας μαφίας. Δε μπορώ να φανταστώ πώς θα το κάνει χωρίς να απαλλοτριώσει τις περιουσίες της. Μπορεί να το κάνει; Αν στηριχτεί στο λαό και χρησιμοποιήσει επαναστατικές μεθόδους, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Είναι έτοιμος να προχωρήσει σε αυτό το δρόμο; Αυτό είναι το “ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων”, όπως λένε οι Αμερικάνοι (στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ερώτημα των 25 τρισεκατομμυρίων δολαρίων).
Άλλο σημείο στο οποίο δε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να αποφευχθεί η σύγκρουση, είναι το κλείσιμο των συνόρων στους λαθρομετανάστες. Ο Τραμπ φέρεται αποφασισμένος να σταματήσει τη ροή λαθροεποίκων και να την αντιστρέψει. Οι δημοκρατικοί κυβερνήτες έχουν ανακηρύξει τις πολιτείες τους “πολιτείες-άσυλο” στις οποίες αντισυνταγματικά καταργούν την ομοσπονδιακή νομοθεσία κατά το δοκούν. Το ίδιο είχε γίνει, από την ανάποδη, πριν από ένα περίπου χρόνο στο Τέξας. Τότε ο Άμποτ, κυβερνήτης του Τέξας, είχε ουσιαστικά και τυπικά προχωρήσει σε στάση, καταργώντας τη διάκριση των εξουσιών με την άρνησή του να εφαρμόσει απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου που του επέβαλλε να παραδώσει τον έλεγχο των συνόρων στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο Μπάιντεν βρέθηκε στο δίλημμα είτε να προκαλέσει στρατιωτική σύγκρουση (είχαν κινηθεί μάλιστα μονάδες τεθωρακισμένων του ομοσπονδιακού στρατού προς το Τέξας, ενώ ο Άμποτ σε απάντηση έστειλε μονάδες τεθωρακισμένων της εθνοφρουράς προς τα σύνορα του Τέξας), είτε να κάνει το θέμα “γαργάρα”. Τελικά επέλεξε το δεύτερο. Ο Τραμπ πιθανότατα θα βρεθεί στο ίδιο δίλλημα, κατ’ αρχάς με την Καλιφόρνια και στη συνέχεια με τις άλλες πολιτείες (και πόλεις) που ελέγχουν οι δημοκρατικοί. Οι πολιτείες αυτές έχουν δηλώσει ότι θα αφήσουν τα σύνορά τους ανοιχτά. Κάτι τέτοιο θα ακύρωνε το κλείσιμο των συνόρων στις ρεπουμπλικάνικες πολιτείες, αφού οι λαθροέποικοι θα μπορούσαν να μπουν και σε αυτές “από την πίσω πόρτα”. Δεν είναι απίθανο να φτάσουν τα πράγματα σε σημείο που η μόνη λύση θα είναι να εντάξει την εθνοφρουρά της Καλιφόρνιας στον ομοσπονδιακό στρατό και να στείλει ένα σύνταγμα τεθωρακισμένων να περικυκλώσει το μέγαρο του κυβερνήτη και να τον συλλάβει. Θα το κάνει; Πιστεύω ναι (και με μεγάλη χαρά), δεν είμαι όμως βέβαιος. Αυτό που δεν πιστεύω πάντως (αν και δε θα με ενοχλούσε) είναι ότι μετά τη σύλληψή του θα τον κρεμάσει από το κοντινότερο δέντρο – άλλωστε μέχρι τότε δεν ξέρουμε αν θα έχει μείνει στην Καλιφόρνια δέντρο που να μην έχει καεί.
Βέβαια το τι ακριβώς επιδιώκει να κάνει με τα σύνορα, είναι λιγότερο σαφές απ’ ότι πιστεύουν πολλοί. Από τη μια τα έχει κάνει κύριο ζήτημα της προεκλογικής του καμπάνιας, από την άλλη απασχολεί ο ίδιος φτηνούς μετανάστες στις επιχειρήσεις του και εκφράζει τη συμφωνία του με την άποψη του άσπονδου συμμάχου του, Ίλον Μασκ, ο οποίος θέλει να συνεχιστεί η εισαγωγή φτηνών εργαζομένων υψηλής ειδίκευσης, τόσο για να τους απασχολεί στις επιχειρήσεις του, όσο και για να κατεβάζει, μέσω αυτών, τις αποδοχές των αμερικανών συναδέλφων τους.
Τρίτος τομέας που δε μπορεί να συνεχίσει το business as usual: Κάθε κίνηση που θα κάνει η κυβέρνηση Τραμπ, οι αντίπαλοί της θα (επιδιώκουν να) την μπλοκάρουν στα δικαστήρια – ήδη ξεκίνησαν. Αν θυμηθούμε το πώς είχαν παραλύσει την κυβέρνηση κατά την πρώτη θητεία Τραμπ, στην οποία μάλιστα τα επίδικα ήταν πολύ λιγότερα, θα καταλάβουμε ότι το MAGA δε μπορεί να προχωρήσει υπό αυτές τις συνθήκες. Τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει ο Τραμπ να ενδυθεί δικτατορικές εξουσίες και να περιορίσει την εξουσία του “βάλτου” των δικαστηρίων – ή να συνθηκολογήσει με το τίποτα. Τι από τα δύο θα κάνει; Είδομεν
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση της αιματηρής – και εν πολλοίς αηδιαστικής – ιστορίας τους. Αυτοί που φαντάζονται ότι ο έφιππος Τραμπ θα κόψει με το σπαθί του τους απανωτούς γορδίους δεσμούς και θα επαναφέρει τη χώρα με ειρηνικά μέσα στο δρόμο της ανάπτυξης και της δόξας πλανώνται πλάνην οικτρά. Τα ζητήματα που μπαίνουν μπορούν να επιλυθούν μόνον αν “η πολιτική συνεχιστεί με άλλα μέσα”. Ο γράφων δε γνωρίζει τι επιθυμεί να κάνει ο Τραμπ, ούτε τι σκοπεύει να πράξει όταν αυτό που επιθυμεί δεν δουλέψει, ούτε ακόμη τι τελικά θα πράξει, άσχετα από το τι σκόπευε (κάπου έχω μια κρυστάλλινη σφαίρα αλλά στην τελευταία μετακόμιση παράπεσε και δε μπορώ να τη βρω).
Όπως είχε πει και ο έτερος, πέραν του Τραμπ, διεθνούς βεληνεκούς σόουμαν, ο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ,
“παρόλο που το πρόβλημα στις ΗΠΑ εγγυμονεί μεγάλους κινδύνους για την παγκόσμια σταθερότητα, ο υπόλοιπος κόσμος, μασουλώντας τα ποπ κορν του, παρακολουθεί – όχι χωρίς κακεντρέχεια – μια επίθεση της κακής ασθένειας του Μεγάλου Ηττημένου.”
Ας εφοδιαστούμε με ποπκόρν λοιπόν…
