Σε άλλο κόσμο κοιμηθήκαμε την Πέμπτη και σε άλλο ξυπνήσαμε. Υπό την ασφυκτική πίεση του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού «βαθέος κράτους» και των πολεμοκάπηλων ΜΜΕ, κόντρα σε όλες τις ώς τώρα δηλωμένες προθέσεις του για ένα συνολικό ειρηνευτικό «ντιλ» με τον Πούτιν και τον Ασαντ, ο Ντόναλντ Τραμπ άφησε κατά μέρος τα χαριεντίσματα με τη Μόσχα και πάτησε με συνοπτικές διαδικασίες το κουμπί των Τόμαχοκ, κάνοντας αυτό που δεν τόλμησε να κάνει ο Ομπάμα μετά την (πολύ φονικότερη) χημική επίθεση στα ανταρτοκρατούμενα περίχωρα της Δαμασκού το 2013: να χτυπήσει ευθέως τη Συρία του Μπασάρ αλ Ασαντ, ρισκάροντας έτσι μια σύρραξη με τους Ρώσους και Ιρανούς συμμάχους της και αυξάνοντας ακόμη περισσότερο την εντροπία του ήδη απολύτως χαοτικού παγκόσμιου «στάτους κβο» ισχύος.
Ενα χτύπημα παντελώς αδικαιολόγητο και τυχοδιωκτικό, αλλά περίπου «φορσέ» για όσους θέλουν να διατηρήσουν με στρατιωτικά μέσα την κατά τα άλλα αμφισβητούμενη παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία και ως εκ τούτου εμφανώς προαποφασισμένο εδώ και χρόνια από άλλα, βαθύτερα κέντρα αποφάσεων των ΗΠΑ, που είναι πλέον ξεκάθαρο πως έχουν τον τρόπο να επιβάλλουν τη θέλησή τους (και) στον «πολύ» νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Φυσικά δεν ξέρω ποιος έριξε την Τετάρτη τα χημικά στη Χαν Σεϊχούν -στην πραγματικότητα κανείς δεν το ξέρει, ούτε και πρόκειται να το μάθει σύντομα. Ακόμη κι αν φτάσουν στην περιοχή ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες και αφεθούν να συλλέξουν δείγματα χώματος κτλ. οι εργαστηριακές μελέτες που απαιτούνται για την «ταυτοποίηση» των χημικών θα κρατήσουν εβδομάδες, αν όχι μήνες.
Και εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: οι Αμερικανοί έσπευσαν να καταστρέψουν τη σημαντικότερη αεροπορική βάση του καθεστώτος Ασαντ χωρίς να διαθέτουν καμιά απολύτως απόδειξη για την ενοχή του και χωρίς να τηρήσουν καν τα συνήθη διπλωματικά προσχήματα, ζητώντας την αποστολή εμπειρογνωμόνων κτλ., όπως είχαν κάνει στις αντίστοιχες περιπτώσεις του Ιράκ το 2003 ή έστω ένα ψήφισμα του ΟΗΕ σαν εκείνο που εξασφάλισαν για την επέμβαση στη Λιβύη το 2011.
Αυτή τη φορά δεν περίμεναν ούτε καν λίγες μέρες: σαν συνεννοημένα από καιρό σύσσωμα τα μεγάλα ΜΜΕ της Δύσης προλείαναν το έδαφος με ένα συστηματικό μπαράζ τρόμου, μεγεθύνοντας τα περίπου 80 θύματα της χημικής επίθεσης (ένα αδιαμφισβήτητο έγκλημα πολέμου, αλλά οπωσδήποτε μεμονωμένο σε σχέση με παλαιότερες θηριωδίες και των δύο πλευρών σε έναν «βρόμικο» εμφύλιο με 400.000 νεκρούς και 5 εκατομμύρια πρόσφυγες) σε διαστάσεις πρωτοφανούς γενοκτονίας και απαιτώντας άμεσα αντίποινα από πλευράς Τραμπ –όπως και έγινε, με τον Ντόναλντ να πατά το κουμπί.
Και η βιασύνη αυτή ήταν απαραίτητη, ακριβώς διότι η επίθεση με τους 59 Τόμαχοκ έπρεπε να γίνει σε συνθήκες σοκ: όσο περισσότερος χρόνος περνούσε, τόσο περισσότερο κινδύνευε να καταρρεύσει το αφήγημα της «γενοκτονίας» και οι αφανείς ενορχηστρωτές της μοναδικής αυτής εκστρατείας προπαγάνδας να αποκαλυφθούν στην παγκόσμια κοινή γνώμη ως τέτοιοι.
Να σπάσει δηλαδή αυτός ο κατά Τσόμσκι «μηχανισμός κατασκευής συναίνεσης» και να αναρωτηθεί ο μέσος τηλεθεατής τι κρύβεται πίσω απ’ τις κουίντες. Να ρωτήσει αίφνης το κλασικό «Qui Bono?» -«ποιος ωφελείται;».
Ποιος έχει κίνητρο σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία του συριακού εμφυλίου να προχωρήσει στη χρήση χημικών; Ο Ασαντ που, με τη βοήθεια Ρώσων και Ιρανών, έχει πάρει φαλάγγι τους τζιχαντιστές της Αλ Νούσρα ανακαταλαμβάνοντας το 80% του εδάφους και όλες τις μεγάλες πόλεις, «μαντρώνοντάς» τους σε έναν θύλακα της επαρχίας Ιντλίμπ και αποκόπτοντάς τους από τις κρυφές πηγές ανεφοδιασμού μέσω Τουρκίας και… ΣΙΑ, ή μήπως οι ίδιοι οι ισλαμοφασίστες που απλά επανέλαβαν το «στρατήγημα» της Γούτα -μια κλασική προβοκάτσια τύπου «false flag» όπου μια ενέργεια στήνεται εξαρχής προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο αντίπαλος;
Να θυμίσουμε ότι και στην περίπτωση της Γούτα ο Ομπάμα δέχτηκε τρομακτικές πιέσεις (μεταξύ άλλων και από τη «γερακίνα» Χίλαρι) να διατάξει στρατιωτική επέμβαση, αλλά έκανε πίσω όταν διαπίστωσε αφενός πως δεν διέθετε αποδείξεις για την ενοχή του Ασαντ και αφετέρου ότι μάλλον έπρεπε να «περάσει» μια τέτοια βαρυσήμαντη πολεμική ενέργεια από το εχθρικό τότε Κογκρέσο.
Ξέρουμε μάλιστα, από τα ρεπορτάζ του σπουδαίου Σίμουρ Χερς τα συμπεράσματα των οποίων είχε αναπαράξει ταπεινά τότε και η στήλη που διαβάζετε, ότι πρωτοκλασάτα στελέχη της CIΑ και του Πενταγώνου ξεκαθάρισαν στον Ομπάμα πως όχι μόνο δεν διέθεταν το λεγόμενο «smoking gun», αλλά και πως υπήρχαν ενδείξεις για εμπλοκή της τουρκικής κυβέρνησης και της ΜΙΤ στον εφοδιασμό των ανταρτών με χημικά όπλα ακριβώς για τη διενέργεια μιας τέτοιας προβοκάτσιας: όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αναζητήσουν το βιβλίο του Χερς «Whose Sarin?», («Ποιου ήταν το Σαρίν;») για περισσότερες insider πληροφορίες…
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω. Οπως είπε χθες ο Ρον Πολ, «πιστεύει αλήθεια κανείς ότι, την παραμονή των νέων ειρηνευτικών συνομιλιών και λίγες ώρες μετά την πρώτη παραδοχή από πλευράς Λευκού Οίκου ότι η τύχη του Ασαντ θα κριθεί από τον συριακό λαό, θα εξαπέλυε ο Ασαντ μια χημική επίθεση που θα έστρεφε νομοτελειακά όλο τον πλανήτη εναντίον του;
Δυστυχώς επιστρέψαμε στα ίδια ψέματα που μας οδήγησαν στον πόλεμο του Ιράκ. Πότε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα;» Ισως όμως το κορυφαίο χθεσινό σύντομο σχόλιο ανήκει στον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών που, αφού θύμισε την υποστήριξη των ΗΠΑ στη χρήση χημικών από το ιρακινό καθεστώς εναντίον της χώρας του στον πόλεμο της δεκαετίας του ‘80, γράφει πως «πριν περάσουν δύο δεκαετίες από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο αμερικανικός στρατός πολεμά πλέον δίπλα δίπλα με την Αλ Κάιντα και τους ισλαμιστές στη Συρία και την Υεμένη. Καιρός να τελειώνουμε πια με τα ψέματα…»
Και κάτι τελευταίο: σε τι διαφέρουν οι νεκροί από τα χημικά όπλα από τους νεκρούς από σφαίρες, βόμβες ή χατζάρια; Εχει διαφορά αν ο μικρός Αϊλάν πέθαινε από βόμβα του ISIS ή των Αμερικανών στο Κομπάνι και όχι στα παράλια της Μικράς Ασίας; Ο θάνατος είναι θάνατος: απλά στην περίπτωση π.χ. του πρόσφατου μακελειού (πάνω από 300 νεκροί άμαχοι) από αμερικανική αεροπορική επιδρομή στην πολιορκούμενη Μοσούλη, τα δυτικά ΜΜΕ σιωπούν και το Πεντάγωνο συνεχίζει τις ατέρμονες «ανακρίσεις», ενώ στο Χαν Σεϊχούν η «ετυμηγορία» εκδόθηκε μέσα σε λίγες ώρες…
*Πηγή: efsyn.gr
