Στην κεντρική φωτογραφία, οι ”άριστοι”, που τα είδαν όλα καλά και αλληλοσυγχαίρονται για την μεγάλη επιτυχία τους : να κινδυνεύουμε πλέον να καούμε ζωντανοί ακόμα και μέσα στις πόλεις. Στις κάτω φωτογραφίες, νέα παιδιά, εθελοντές, αυτόκλητοι κι ελπιδοφόροι. Απορρίψτε τους πρώτους. Αγκαλιάστε τα νέα παιδιά
Π.Δ.
Μετά από ενάμιση μερόνυχτο εξάντλησης και αγωνίας στην πάλη με τις φωτιές, για να σώσουμε το σπίτι μας και τη γειτονιά μας στην Πεντέλη:
τους τύπους πάνω δεν έχω κουράγιο ούτε να τους φτύσω – έτσι κι αλλιώς “αθέατοι” ήταν όλο το διήμερο, εκτός από τη μόνιμη παρουσία τους στα βρισίδια του κόσμου!
Τώρα, όπως και με τις πλημμύρες, όπως και με κάθε τι κακό που δημιουργεί η πολιτική τους μαζί με την ανικανότητα και την ανεπάρκειά τους, θα επιχειρήσουν ξανά να εξαγοράσουν το θυμό, δωροδοκώντας ξανά τους απελπισμένους, με επιδόματα και … βάουτσερ πυροπαθών!
✔️ τους πυροσβέστες τους λυπήθηκα:
• δεν ήταν ποτέ εκεί όταν τους χρειαζόμαστε – κι αλήθεια τι να σου κάνουν 700 άνθρωποι σε ένα μέτωπο 30 χιλιομέτρων;
• κι όταν εμφανίζονταν εξουθενωμένοι, η ζημιά είχε πια γίνει, για να εισπράξουν την οργή,
• Άσε που ήταν υποχρεωμένοι να φεύγουν κάθε λίγο και λιγάκι, γιατί με τις εντολές των ανωτέρων τους έπρεπε κατά προτεραιότητα να φυλάνε μοναστήρια και βίλες και σπίτια μεγαλόσχημων, επιχειρηματιών ή πολιτικών!
Υπάρχουν φωτογραφίες, το άκουγα με τ’ αυτιά μου, το ζήσαμε όλοι!
✔️ Αν αξίζει κάτι και πρέπει να σταθεί κάποιος είναι το φαινόμενο των εκατοντάδων πιτσιρικάδων, από 15 μέχρι 20 χρόνων, που εμφανίστηκαν κατακαλόκαιρο, χωρίς κανένα εξοπλισμό πέρα από το μπλουζάκι, το σορτ και τ’ αθλητικά παπούτσια κι ίσως ένα μπουκάλι νερό, να βοηθήσουν στην κατάσβεση αλλά και καθένα που είχε ανάγκη!
• πως μαζεύτηκαν αυτές οι δεκάδες παρέες από στέκια, αθλητικά σωματεία, γκρουπ του διαδίκτυου κι ήρθαν
απ’ την πρώτη στιγμή, ακολουθούσαν κάθε καινούριο μέτωπο που εμφανιζόταν, ξενύχτησαν με απίστευτη καρτερία, νηστικοί με τους κουβάδες και τα λάστιχα;
• που βρέθηκε αυτό το απίστευτο αίσθημα αλληλεγγύης, χωρίς αντίκρυσμα ή συμφέρον;
• ποιος φαντάζονταν αυτό το πνεύμα αυθόρμητης συλλογικότητας, ομαδικής δουλιάς, συνειδητής πειθαρχίας στις ανθρώπινες αλυσσίδες που έστηναν σε κάθε περίπτωση;
Αυτά είδα κι αναθάρρησα – κι αυτά θα σκέφτομαι σαν αισιόδοξη απάντηση κάθε φορά που με παίρνει από κάτω η λογική ότι είμαστε “κ..χώρα” και “παλιολαός”!
Όσοι ταλαιπωρηθήκαμε χτες στις φωτιές το είδαμε και το ζήσαμε:
– Υπάρχει ελπίδα τελικά!
Θα το καταλάβουμε αν κοιτάξουμε μια νέα γενιά, αυτή που γεννήθηκε μετά το 2000 κι ας μην έχει καμμία ιδέα για το τι είχε γίνει πριν σ’ αυτό τον τόπο!
