Ο Putin, με υποβοήθηση από τον Κινέζο πρόεδρο Xi, παίρνει την ασιατική ήπειρο υπό τον έλεγχό του.
Ενώ μας αποσπά την προσοχή η υπόθεση των «παρακολουθήσεων» – επισυνδέσεων, στο γεωπολιτικό πεδίο ο Ρώσος Πρόεδρος Putin προωθεί ουσιαστικά τους στόχους του.
Με υποβοήθηση από τον Κινέζο πρόεδρο Xi, παίρνει την ασιατική ήπειρο υπό τον έλεγχό του.
Τώρα αναμένει τους χειμερινούς μήνες για να αναγκάσει την ΕΕ να απορρίψει την ηγεμονία της Αμερικής.
Μόνο τότε, το δυτικό άκρο της ευρασιατικής ηπείρου θα καταστεί πραγματικά απαλλαγμένο από αμερικανικές παρεμβάσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, φαίνεται ότι ο Putin είναι ο μόνος εθνικός ηγέτης που έχει κατανοήσει ξεκάθαρα τους μακροπρόθεσμους στόχους του.
Η ενεργή στρατηγική του συνάδει με την προγνωστική ανάλυση του Halford Mackinder πριν από σχεδόν 120 χρόνια.
Σημειώνεται πως ο Mackinder θεωρείται από πολλούς ειδικούς ο ιδρυτής της γεωπολιτικής.
Ο ρώσος πρόεδρος λοιπόν είναι αποφασισμένος να απομακρύνει την αμερικανική απειλή, πιέζοντας την ΕΕ.
Για αυτό «οικοδομεί» πολιτικές σχέσεις βασισμένες στον έλεγχο των παγκόσμιων προμηθειών ορυκτών καυσίμων – ένα μονοπάτι που άνοιξαν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εμμονές για την κλιματική αλλαγή.
Σε συνεργασία με την Κίνα, καταφέρνει αποτελεσματικά να εδραιώσει την κυριαρχία του πάνω στην ευρασιατική ξηρά τις τελευταίες εβδομάδες.
Για τη Δυτική Συμμαχία, οι καιροί του είναι ιδιαίτερα… άβολοι, αφού συμπίπτουν με το τέλος μιας 40ετούς περιόδου μείωσης των επιτοκίων, αυξανόμενου πληθωρισμού και βαθιάς ύφεσης, που οφείλεται στη συρρίκνωση της τραπεζικής πίστωσης.
Και ο Putin είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τον οικονομικό πόλεμο, οδηγώντας το εύθραυστο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, που βασίζεται σε νομίσματα fiat, στον γκρεμό.
Η κληρονομιά του Mackinder
Σε έγγραφο που παρουσιάστηκε στη Royal Geographic Society το 1904, ο πατέρας της γεωπολιτικής, Halford Mackinder, προέβλεψε ουσιαστικά τι συμβαίνει σήμερα.
Στην εισήγησή του ρώτησε:
«Δεν είναι κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής αυτή η τεράστια περιοχή της Ευρασίας που είναι απρόσιτη στα πλοία, αλλά στην αρχαιότητα ήταν ανοιχτή στους ιππείς νομάδες και σήμερα πρόκειται να καλυφθεί με ένα δίκτυο σιδηροδρόμων;
Πέρα από την περιοχή του άξονα, σε μια μεγάλη εσωτερική ημισέληνο, βρίσκονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Τουρκία, η Ινδία και η Κίνα.
Και σε μια εξωτερική ημισέληνο, η Βρετανία, η Νότια Αφρική, η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Ιαπωνία».
Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 1, από την αρχική εργασία που παρουσιάστηκε στην Εταιρεία.
Το 1919, μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα «Δημοκρατικά Ιδανικά και Πραγματικότητα» συνόψισε τη θεωρία του σε ελαφρώς διαφορετική γλώσσα ως εξής:
«Όποιος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί τη Βόρεια Ευρασία.
Όποιος κυβερνά τη Βόρεια Ευρασία κυβερνά Eυρώπη, Ασία, Αφρική (Παγκόσμιο Νησί).
Αυτός που κυβερνά τον Eυρώπη, Ασία, Αφρική διοικεί τον κόσμο».
Αυτή είναι η μοίρα του Putin.
Μαζί με την Κίνα (και όχι μια ενωμένη Γερμανία, κάτι που ανησυχούσε πολιτικούς όπως ο Βalfur πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο), η Ρωσία φαίνεται να επιδιώκει με επιτυχία τον στόχο της να ελέγξει το «Eυρώπη, Ασία, Αφρική» του Mackinder.
Σήμερα, μπορούμε να επεκτείνουμε την έννοια της εσωτερικής ημισελήνου για να συμπεριλάβουμε το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, καθώς και τα νέα έθνη που προέρχονται από την παλιά Σοβιετική Ένωση.
Από την αρχική εσωτερική ημισέληνο του Mackinder, μόνο η Γερμανία και η Αυστρία παραλείπονται σήμερα.
Η Αυστρία ήταν το κέντρο της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων εκείνη την εποχή και έτσι δεν είναι πλέον γεωπολιτικά σημαντική.
Από τον εξωτερικό κύκλο, μπορούμε τώρα να συμπεριλάβουμε το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και μέρος της Νότιας Αμερικής, οι οποίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από το Παγκόσμιο Νησί για τη ζήτηση για τα εμπορεύματά τους.
Χωρίς τα μέσα ενημέρωσης και το κοινό της Δύσης να το αντιλαμβάνονται, υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει επέκταση της ρωσικής ισχύος μέσω ασιατικών συνεργασιών, η οποία πλέον επισκιάζει την Αμερική.
Και αν προσθέσουμε τη διασπορά της Κίνας στη Νοτιοανατολική Ασία, η Αμερική και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ μοιάζουν με μια κάπως απομονωμένη μειονότητα.
Στο μεταξύ, οι οικονομίες της Δύσης, εμποδιζόμενες από τον όλο και πιο ακριβό και αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό σοσιαλισμό, αγωνίζονται κάτω από το βάρος των κυβερνήσεών τους.
Και καθώς παρακμάζουν, το Παγκόσμιο νησί απολαμβάνει τη δική του βιομηχανική επανάσταση.
Το δίκτυο των σιδηροδρόμων, στο οποίο αναφέρθηκε ο Mackinder το 1904, επεκτάθηκε από τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο στους νέους χερσαίους δρόμους του μεταξιού της Κίνας, συνδέοντας την Κίνα με τη Δυτική Ευρώπη και τα μεγάλα έθνη νότια του Δρόμου του Μεταξιού.
Η Ρωσία και οι πρώην σοβιετικοί δορυφόροι της καταλαμβάνουν τη μισή ευρασιατική ήπειρο.
Η ευρασιατική ήπειρος είναι 21 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, ή τρεις φορές το μέγεθος ολόκληρης της Βόρειας Αμερικής.
Η Κεντρική και η Βόρεια Αμερική μαζί έχουν έκταση περίπου 9 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, περισσότερο από το διπλάσιο της έκτασης της Ευρώπης.
Ακόμη και χωρίς τους πρώην σοβιετικούς δορυφόρους της, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μακράν το μεγαλύτερο κράτος σε χερσαία έκταση.
Και μαζί με την Κίνα, η Ρωσία είναι σχεδόν τρεις φορές το μέγεθος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη ενιαία πηγή ενέργειας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών στον κόσμο και, όπως βλέπουμε τώρα, μπορεί να ελέγξει τις τιμές που πληρώνει η Δύση για αυτά.
Συνεπεία των πρόσφατων κυρώσεων, η Δύση πληρώνει ρούβλια, ενώ οι σύμμαχοι της Ρωσίας στην Ασία λαμβάνουν ενέργεια και εμπορεύματα με έκπτωση που καταβάλλονται σε δικά τους νομίσματα, υπονομεύοντας ακόμη περισσότερο τη σχετική οικονομική θέση της Δύσης.
Όσο για το αν ο Putin έχει μελετήσει Mackinder, αυτό πρέπει να είναι υπόθεση.
Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακολουθεί την ίδια προδιαγεγραμμένη πορεία.
Ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας, έπαιξε με μαεστρία το γεωπολιτικό παιχνίδι.
Δεν πέφτει στις παγίδες του δυτικού σοσιαλισμού.
Ακολουθεί κατευθυντήριες γραμμές ανάλογες με αυτές των Βρετανών την εποχή της πρωθυπουργίας του Λόρδου Liverpool πριν από διακόσια χρόνια, όταν η πολιτική της Βρετανίας ήταν να μην αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων εθνών, παρά μόνο στο βαθμό που επηρεάζονταν τα βρετανικά συμφέροντα.
Είναι γεγονός για τον Putin ότι οι σύμμαχοί του μπορεί να είναι δικτάτορες.
Αλλά αυτό δεν τον αφορά — οι εσωτερικές τους υποθέσεις δεν είναι δική του υπόθεση.
Μέριμνά του είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας και, όπως οι Βρετανοί τη δεκαετία του 1820, τα επιδιώκει μονομερώς.
Το σκεπτικό πίσω από την επέμβαση στην Ουκρανία
Η Ουκρανία ήταν μια ασυνήθιστη περίπτωση για την ιδιοσυγκρασία του υπολογιστή Putin, καθώς ανέλαβε την πρωτοβουλία να ενεργήσει ενάντια στη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, πριν από την Ουκρανία, είχε δει τη Βρετανία να αποχωρεί από την ΕΕ.
Η Βρετανία ήταν ο επόπτης της Αμερικής στη γη της ΕΕ, επομένως το Brexit αντιπροσώπευε μια σημαντική πτώση στην ικανότητα των ΗΠΑ να επηρεάσουν τις Βρυξέλλες.
Μετά το Brexit, ο Πρόεδρος Biden αποχώρησε απότομα από το Αφγανιστάν, παίρνοντας μαζί του και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ.
Ως εκ τούτου, η Αμερική τελούσε σε φυγή από την Eυρώπη.
Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για τον Putin να εκδιώξει την Αμερική από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ήταν στο μυαλό του Putin όταν κλιμάκωσε την «ειδική στρατιωτική του επιχείρηση» κατά της Ουκρανίας.
Πρέπει να είχε προβλέψει την αντίδραση του ΝΑΤΟ να επιβάλει κυρώσεις, από τις οποίες η Ρωσία έχει επωφεληθεί πολύ. Ταυτόχρονα, η ΕΕ συντρίβεται, με τον Ρώσο πρόεδρο να την πιέζει κατά βούληση.
Το δράμα παίζει ακόμα.
Πρέπει να συνεχίσει να πιέζει την Ουκρανία.
Δεν είναι έτοιμος να συμβιβαστεί.
Ο χειμώνας στην ΕΕ θα είναι ακόμα πιο σκληρός, με τις ελλείψεις ενέργειας και τροφίμων να οδηγούν σε ταραχές.
Ο Putin θα σταματήσει μόνο όταν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι η Αμερική τους θυσιάζει στoν βωμό της ηγεμονίας της.
Ο Zelensky είναι κάτι περισσότερο από μια μαριονέτα σε αυτό το δράμα.
Όσον αφορά τον πόλεμο, η Ρωσία έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόσβασή της από τη Μαύρη Θάλασσα καλλιεργώντας τη σχέση της με την Τουρκία.
Ως μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία αντισταθμίζει τα στοιχήματά της.
Η Μαύρη Θάλασσα είναι ζωτικής σημασίας για τα οικονομικά της συμφέροντα.
Για αυτόν τον λόγο, διατηρεί τη σχέση της με τη Ρωσία, ενώ μετριάζει την αντιπάθειά της για το Ισραήλ και αποκαθιστά γέφυρες επικοινωνίας με τα ΗΑΕ – όλα είναι μέρος του Παγκόσμιου νησιού που ενώνεται.
Για τις ΗΠΑ, ο Erdogan είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος του ΝΑΤΟ.
Σύμφωνα με διάφορους ισχυρισμούς, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να τον απομακρύνουν υποκινώντας μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016.
Τότε ενημερώθηκε από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών και το πραξικόπημα απέτυχε.
Οφείλει λοιπόν χάρη στον Putin, ενώ ως αναγεννημένος Σουνίτης, φαίνεται πρόθυμος να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στα μουσουλμανικά έθνη της Κεντρικής Ασίας, ονειρευόμενος ίσως τις ημέρες δόξας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την ίδια στιγμή, ο Putin καλλιέργησε σχέσεις με το Ιράν και ανέλαβε επίσης καλοδεχούμενες πρωτοβουλίες στη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ.
Ο Sergey Lavrov, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, φρόντισε να ενημερώσει πλήρως τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου για την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας στο Κάιρο τον περασμένο μήνα.
Το επιχείρημα είναι απλό: η Δύση έχει γυρίσει την πλάτη της στα ορυκτά καύσιμα, σχεδιάζοντας να τα καταργήσει εντελώς σε μια δεκαετία περίπου.
Ως παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, το μέλλον τους είναι να μείνουν μαζί με την Εσωτερική Ημισέληνο.
Αυτό ισχύει τόσο προφανώς, που ακόμη και η Σαουδική Αραβία λέγεται ότι επιδιώκει σύνδεση με τα BRICS.
Όποια λοιπόν και αν είναι τα πλεονεκτήματα των πολιτικών που βασίζονται στην αλλαγή του κλίματος, όσον αφορά την ενέργεια, η Δύση φαίνεται να είναι σε μια αποστολή αυτοκτονίας.
Από την άλλη, το μήνυμα της Ρωσίας προς τους εταίρους της είναι ότι μπορείτε να έχετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο με έκπτωση σε σχέση με αυτό που πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη.
Ο Putin προσφέρεται να τους απελευθερώσει πλήρως από την ιδεολογία της Δύσης για την κλιματική αλλαγή.
Με την πίεση που ασκεί στη Δυτική Ευρώπη, σχεδόν σίγουρα οι ευρωπαίοι πολιτικοί θα μετακινηθούν από την υποστήριξη των αμερικανικών κυρώσεων σε μια πιο ουδέτερη θέση.
Και η Ρωσία πιθανώς αναμένει ότι τα αδέσμευτα έθνη που υποφέρουν από ελλείψεις σιτηρών θα πιέσουν επίσης τη Δύση να θέσει τέλος στις κυρώσεις.
Η 1η φάση ολοκληρώθηκε. Ας ξεκινήσει η Φάση 2
Ας μιλήσουμε τώρα για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δυτικοί εχθροί του, ιδιαίτερα τα έθνη της Ευρωζώνης.
Το Διάγραμμα 2, το οποίο είναι ένα καλάθι εμπορευμάτων και πρώτων υλών που τιμολογούνται σε ευρώ, δείχνει ότι μετά από μια σημαντική άνοδο, οι τιμές για την Ευρώπη υποχώρησαν τους τελευταίους μήνες.
Για τους πολιορκημένους Ευρωπαίους, η παύση μιας σημαντικής αύξησης των τιμών των εμπορευμάτων από την εισαγωγή μηδενικών επιτοκίων από τη Fed τον Μάρτιο του 2020 τους έδωσε προσωρινή και μικρή ανακούφιση από τον κλιμακούμενο πονοκέφαλο του πληθωρισμού.
Ίσως είναι πρόωρο, αλλά οι επενδυτές στις δυτικές αγορές θεωρούν την υποχώρηση των τιμών των εμπορευμάτων απόδειξη ότι η συμπίεση των εμπορευμάτων μάλλον έχει τελειώσει και ότι μαζί με αυτό το πρόβλημα του πληθωρισμού των τιμών καταναλωτή θα μειωθεί επίσης.
Πράγματι, σε έκθεσή του την 1η Αυγούστου για την Credit Suisse, ο Zoltan Pozsar ανέφερε ότι είχε επισκεφθεί πρόσφατα 150 διαχειριστές επενδύσεων σε οκτώ ευρωπαϊκές πόλεις και όλοι είπαν ακριβώς αυτό: θα επέλθει ύφεση και επομένως τα επιτόκια σύντομα θα μειωθούν ξανά.
Αλλά όσο κρατά τα ηνία των τιμών για την ενέργεια, ο Putin μπορεί να παίζει με το ευρώ.
Με τη χειραγώγηση του οιονεί μονοπωλίου του στην ενέργεια, τα δημητριακά και τα λιπάσματα μπορεί να αυξήσει την πίεση στους ηγέτες της ΕΕ για να απορρίψουν την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Και για να εκτιμήσουμε πλήρως τη δύναμη στα χέρια του Putin, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την αληθινή σχέση μεταξύ των νομισμάτων fiat και των εμπορευμάτων.
Η απόδειξη είναι ότι η αστάθεια των τιμών των εμπορευμάτων έγκειται στο νόμισμα fiat στο οποίο τιμολογούνται, και όχι στα ίδια τα εμπορεύματα.
Το Σχήμα 3 δείχνει αυτήν τη σχέση, συγκρίνοντας την τιμή του πετρελαίου που μετράται σε νόμιμο χρήμα (χρυσός) και το νόμισμα του ευρώ.
Η μεγαλύτερη ανοδική μεταβολή της τιμής του πετρελαίου σε χρυσό είναι διπλάσια από την εποχή της αποτυχίας της Lehman, ενώ σε ευρώ εκείνη την εποχή ήταν δεκαέξι φορές.
Μέχρι στιγμής φέτος, ήταν ακόμη πιο ασταθής, αφού η τιμή του χρυσού έπεσε στο 70% της τιμής του 1950.
Αυτό το εύρημα ανατρέπει όλες τις παραδοχές για την τιμολόγηση της ενέργειας.
Το διάγραμμα δείχνει ότι αυτό που ίσχυε πριν από το τέλος του Bretton Woods δεν ίσχυε πλέον μετά το 1971. [
Δεδομένου ότι οι τιμές του πετρελαίου καθορίζονται σε αγορές των οποίων όλοι οι συμμετέχοντες υποθέτουν ότι η αστάθεια των τιμών είναι στο εμπόρευμα, η συνολική βάση της πρόβλεψης των τιμών υπονομεύεται.
Όντας έτσι, εάν ένας αναλυτής έχει μια πρόβλεψη κατά το ήμισυ σωστή, αυτό είναι περισσότερο από τύχη παρά από κρίση.
Το Σχήμα 3 παραπάνω αποδεικνύει ότι οι συμβατικές προσεγγίσεις για την τιμολόγηση και οι οικονομικές προβλέψεις που τις αφορούν είναι ανόητες.
Το ίδιο ισχύει αποδεδειγμένα για όλα τα άλλα εμπορεύματα, όχι μόνο για το πετρέλαιο.
Στις τρέχουσες συνθήκες, η βάση για μια εσφαλμένη ανάλυση χρησιμοποιείται για να στηρίξει τις προσδοκίες ότι οι τιμές αρχίζουν να αντανακλούν μια αυξανόμενη προοπτική ύφεσης, κάτι που για ένα κεϋνσιανό ή μονεταριστικό μυαλό σημαίνει ότι η πτώση της ζήτησης για εμπορεύματα και ενέργεια οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές.
Αλλά το γεγονός παραμένει ότι εν μία νυκτί ο Putin μπορεί να πιέσει ξανά την ΕΕ.
Και οπλισμένοι με τη γνώση ότι η αστάθεια των τιμών είναι στο νόμισμα, γνωρίζουμε ότι η πτώση του ευρώ θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του γι’ αυτόν.
Καθώς πλησιάζουμε τον χειμώνα της Ευρώπης, δεν θα χρειαστούν πολλά για να αυξηθούν σημαντικά οι τιμές της ενέργειας σε ευρώ.
Ο Putin είναι απίθανο να κάνει το λάθος να θεωρηθεί ότι το κάνει αυτό εσκεμμένα.
Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, δεν χρειάζεται να κάνει καμία απολύτως σημαντική ενέργεια για να δει τις τιμές των δυτικών νομισμάτων για την ενέργεια και τα τρόφιμα να αυξάνονται ξανά.
Εσφαλμένη εκτίμηση
Υπάρχει μια ακόμη εσφαλμένη εκτίμηση που είναι κοινή στις δυτικές κεφαλαιαγορές: σχετικά με τα επιτόκια.
Σχεδόν σε κάθε ανάλυση που προβλέπει ύφεση, η υπόθεση είναι ότι με τις οικονομίες να μειώνουν τη ζήτηση για αγαθά, υπηρεσίες και πιστώσεις θα περιοριστεί o πληθωρισμός.
Για τους λόγους αυτούς, οι πιέσεις των επιτοκίων αναμένεται να μειωθούν.
Αυτό παρεξηγεί τη φύση της πίστης.
Σχεδόν όλα τα κυκλοφορούντα μέσα είναι πίστωση εμπορικών τραπεζών.
Κατά συνέπεια, το ΑΕΠ είναι απλώς το άθροισμα όλης της τραπεζικής πίστης που χρησιμοποιείται για τις συναλλαγές που πληρούν τις προϋποθέσεις.
Επομένως, το ονομαστικό ΑΕΠ καθορίζεται από τη διαθεσιμότητα τραπεζικής πίστης και δεν οφείλεται σε επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας.
Όταν η τραπεζική ομάδα συνάπτει τον συλλογικό της ισολογισμό, τα επιτόκια αρχικά αυξάνονται λόγω έλλειψης πίστης.
Αυτές τις συνθήκες αντιμετωπίζουν πλέον οι χρηματοπιστωτικές αγορές.
Οι εμπορικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να αναζητούν τρόπους για να προστατευτούν σε αβέβαιες περιόδους.
Ήδη προσπαθούν να μειώσουν την αναλογία των περιουσιακών τους στοιχείων προς τα ίδια κεφάλαια προτού κλιμακωθούν πραγματικά τα επισφαλή χρέη.
Συνεπώς, η λεγόμενη παγκόσμια ύφεση οφείλεται κυρίως στην τάση για απόσυρση τραπεζικών πιστώσεων τόσο από τον χρηματοπιστωτικό όσο και από τον μη χρηματοπιστωτικό οικονομικό τομέα.
Είναι ένα πρόβλημα που δεν έχει γίνει κατανοητό και δεν αναφέρεται ποτέ από τους αναλυτές στις οικονομικές τους προβλέψεις.
Αλλά στο τρέχον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, οι συνέπειες οδηγούν σε ένα συμπέρασμα για τα επιτόκια αντίθετο από αυτό που συνήθως εκτιμάται.
Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε από τα παραπάνω ότι, αντίθετα με τις προσδοκίες που εκφράζονται παντού από τις δυτικές κυβερνήσεις και τις κεντρικές τους τράπεζες μαζί με ολόκληρο το επενδυτικό κατεστημένο, το πρόβλημα του πληθωρισμού και των επιτοκίων δεν εξαφανίζεται.
Επειδή τα επιτόκια είχαν καταπιεστεί και δεν μπορούσαν να πάνε χαμηλότερα, υπήρξε μια θεμελιώδης μετατόπιση από τη μακροπρόθεσμη πτώση τους σε αυτό που είναι όλο και πιο βέβαιο ότι θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμη τάση για αύξηση.
Όπως και αλλού, το περιβάλλον τραπεζικού δανεισμού στην Ευρώπη επιδεινώνεται για ευνόητους λόγους.
Επιπλέον, έρχεται σε μια περίοδο που η μόχλευση του τραπεζικού ισολογισμού βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, αφήνοντας τις τράπεζες πολύ εκτεθειμένες στην αλλαγή.
Μια σοβαρή συρρίκνωση της τραπεζικής πίστης βρίσκεται μόλις στα αρχικά της στάδια.
Μια δεύτερη φάση στον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας του Putin θα εμφανιστεί σύντομα.
Προς το παρόν όμως υπάρχει μια ψεύτικη αισιοδοξία, ευάλωτη στα σοκ.
Η εποχή του δολαρίου τελειώνει
Όταν ο Πρόεδρος Νixon μετέτρεψε το δολάριο σε ένα εξ ολοκλήρου νομισματικό νόμισμα τον Αύγουστο του 1971, ξεκίνησε έναν κύκλο γεγονότων που τώρα κλείνει.
Από την καθιέρωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και τη συμφωνία του με τη Σαουδική Αραβία που οδήγησε στη δημιουργία του πετροδολαρίου, ξεκίνησε η παγκόσμια αστάθεια του νομίσματος fiat όπως φαίνεται στο Σχήμα 3 αυτού του άρθρου.
Αλλά το δολάριο fiat έδωσε τόσο στην κυβέρνηση των ΗΠΑ όσο και στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα τεράστια δύναμη.
Αυτό χρησιμοποιήθηκε αποτελεσματικά, αναγκάζοντας τα απείθαρχα έθνη να υποκύψουν.
Όμως, η εξουσία δεν χρησιμοποιήθηκε με σύνεση, οδηγώντας σε μια συμμαχία μεταξύ Ρωσίας και Κίνας για να προστατευθούν από τις ενέργειες των ΗΠΑ.
Τα μαθήματα που πήραν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν χάθηκαν.
Παρά τις υποσχέσεις προς τη Ρωσία, ο αμερικανικός στρατός απείλησε άμεσα τα δυτικά της σύνορα.
Για την Κίνα, αν και η οικονομική και βιομηχανική της επανάσταση είχε αρχικά εγκωμιαστεί, άρχισε να θεωρείται απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Με επανειλημμένες αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ουκρανία και πιο πρόσφατα το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να βασίζονται σε έθνη που αντιπροσωπεύουν μόνο το 19% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού των 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, σε σύγκριση με το 54% που είναι σύμμαχοι.
Παγκόσμιο νησί.
Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 4.[i]
Ενώ η κατανομή των εθνών σε αυτές τις κατηγορίες είναι κάπως υποκειμενική, δίνει μια προσέγγιση της σχετικής ισχύος της εταιρικής σχέσης των χωρών του Παγκόσμιου Νησιού σε σύγκριση με αυτή των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Καθώς ο έλεγχος της εταιρικής σχέσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ χαλαρώνει, τα κατοχυρωμένα συμφέροντα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τα αδέσμευτα έθνη προς το στρατόπεδο του Παγκόσμιου Νησιού, ιδιαίτερα όταν έχουν εμπορεύματα να πουλήσουν.
Πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις κυρώσεις που ακολούθησαν, κανένα από τα 170 έθνη του πίνακα δεν μπορούσε να κάνει συναλλαγές χωρίς το δολάριο.
Η Ρωσία αναγκάστηκε να βρει εναλλακτικά νομίσματα διακανονισμού και οι στενοί σύμμαχοί της στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση σχεδιάζουν ένα νέο νόμισμα διακανονισμού εμπορικών συναλλαγών.
Αλλά η διεθνής τιμολόγηση των εμπορευμάτων και των πρώτων υλών σε δολάρια είναι αδύνατο να ξεπεραστεί, ακόμη και για τη Ρωσία.
Το World Island δεν μπορεί να παραμερίσει εντελώς το δολάριο – είναι πολύ εδραιωμένο.
Ενώ η ισχύς του δολαρίου μειώνεται, η καταστροφή του εικονικού μονοπωλίου του στο διεθνές εμπόριο θα πρέπει να προέλθει από την ίδια τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, μια διαδικασία που αναμφισβήτητα βρίσκεται σε εξέλιξη.
