Ο Thomas G. Mahnken καθηγητής στο John Hopkins καλεί την αμερικανική ηγεσία να διεξάγει Παγκόσμιο Πόλεμο σε τρεις ηπείρους για να μην γίνει πραγματικότητα ο πολυπολικός κόσμος
Το εφιαλτικό σενάριο του Παγκοσμίου Πολέμου σε τρία μέτωπα καλλιεργούν όχι μόνο σκληροπυρηνικά γεράκια στις ΗΠΑ αλλά και αξιοσέβαστοι καθηγητές και πρώην υπουργοί που αρθρογραφούν μάλιστα σε περιοδικά, όπως το Foreign Affairs* που απηχεί τις θέσεις της αμερικανικής ελίτ.
Αμερικανοί ακαδημαϊκοί, και αναλυτές εισηγούνται στο αμερικανικό κατεστημένο Παγκόσμιο Πόλεμο «στην Ασία, την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή».
Αυτό προτρέπει την Ουάσιγκτον να κάνει και ο Thomas G. Mahnken (καθηγητής στο Johns Hopkins School of Advanced International Studies και Διευθύνων Σύμβουλος του Κέντρου Στρατηγικών και Δημοσιονομικών Αξιολογήσεων).
Για τον Mahnken, η Ουάσιγκτον «επί του παρόντος εμπλέκεται σε δύο πολέμους – της Ουκρανίας στην Ευρώπη και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή», ενώ επίσης «αντιμετωπίζει την προοπτική ενός Τρίτου για την Ταϊβάν ή τη Νότια Κορέα στην Ανατολική Ασία».
Επιπλέον, «και οι τρεις περιοχές είναι ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και είναι όλα αλληλένδετα».
Η απομάκρυνση από την Ευρώπη και η απεμπλοκή από τη Μέση Ανατολ
Φυσικά, ένας τέτοιος συλλογισμός μπορεί να έχει νόημα μόνο εάν η αμερικανική «ασφάλεια» εξισωθεί με τον μονοπολικό κόσμο, τον οποίο θέλουν να διατηρήσουν στη ζωή οι ΗΠΑ, επισημαίνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Uriel Araujo.
Προτεραιότητα η Ασία για τις ΗΠΑ
Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Lloyd Austin, κατά την πρόσφατη ομιλία του στο Shangri-la Dialogue (στη Σιγκαπούρη), επεσήμανε ότι «παρά τις ιστορικές συγκρούσεις στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή… ο Ινδο-Ειρηνικός παραμένει το θέατρο των επιχειρήσεων προτεραιότητάς μας .»
Σύμφωνα με τον Austin, οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος του Ειρηνικού και πρόσθεσε ότι «οι Αμερικανοί μπορούν να είναι ασφαλείς μόνο εάν η Ασία είναι ασφαλής.
Γι’ αυτό… έχουμε διατηρήσει εδώ και καιρό την παρουσία μας σε αυτή την περιοχή.
Και γι’ αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε τις απαραίτητες επενδύσεις για να εκπληρώσουμε τις δεσμεύσεις μας προς τους συμμάχους και τους εταίρους μας».
Όσον αφορά τη σχέση με το Πεκίνο, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας υποστήριξε ότι «ένας πόλεμος με την Κίνα δεν είναι ούτε επικείμενος ούτε αναπόφευκτος».
Ενώ ο Lloyd Austin φαίνεται να διαφέρει από τον Mahnken δεν υπάρχει απαραίτητα δίλημμα εκεί.
Η…Heartland των Αμερικανών
Ο Jerry Hendrix απόστρατος πλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και πρώην σύμβουλος ανώτατων αξιωματούχων του Πενταγώνου και επί του παρόντος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Sagamore) έχει γράψει ότι, με γεωπολιτικούς όρους Mackinder* οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει μια αναζήτηση για την «Heartland»* και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πραγματική φύση της «ναυτικής δύναμης».
Αυτό συμβαίνει επειδή η Ουάσιγκτον, τον τελευταίο καιρό, έχει «επιβαρυνθεί» κυρίως από «χερσαίες ενέργειες στο Ιράκ και το Αφγανιστάν που έγιναν κυρίως από έναν μεγάλο μόνιμο στρατό που δρα μακριά από την πατρίδα».
Αντί να το κάνει αυτό ο Hendrix παροτρύνει τις ΗΠΑ για άλλη μια φορά, «να σκέφτονται και να ενεργούν σαν ναυτική υπερδύναμη», δηλαδή να αντλούν τη δύναμή τους από το «θαλάσσιο εμπόριο», χρησιμοποιώντας «μέσα θαλάσσιας ισχύος» για να προωθήσουν τα συμφέροντά της.
Ο ειδικός περιγράφει την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως μια εξαιρετική περίοδο «ελεύθερων θαλασσών», που χαρακτηρίζεται από ένα «ασφαλές περιβάλλον» που υποτίθεται ότι επέτρεψε την άνθηση του ελεύθερου εμπορίου σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.
Με αυτό τον εύσχημο τρόπο ο Αμερικανός ειδικός προσπαθεί να εξωραΐσει τα όσα συνέβησαν τις προηγούμενες δεκαετίες υπό την Παγκόσμια Τάξη των ΗΠΑ, σημειώνει ο Araujo.
Σε κάθε περίπτωση, όπως σημειώνει ο Hendrix, η αμερικανική υπερδύναμη λειτουργεί και ως «ηπειρωτική» και ως «ναυτική δύναμη».
«Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις εμπλέκονται σε κάποιο βαθμό σε αντιπαραθέσεις εν μέσω γεωοικονομικών και γεωπολιτικών διαφωνιών τους με άλλες δυνάμεις.
Σε περιφερειακό επίπεδο αρκετές χώρες διαφορές έχουν διαφορές μεταξύ τους, όπως αποδείχθηκε στις περιπτώσεις Ρωσίας – Ουκρανίας και Κίνας – Ταϊβάν αλλά η περίπτωση των ΗΠΑ είναι αρκετά διαφορετική.
Θα πρέπει να έχουμε κατά νου, ένα παράδειγμα: Το μόνο μέρος σε ολόκληρο τον κόσμο που η Κίνα διαθέτει υπερπόντια στρατιωτική βάση είναι το Τζιμπουτί, στο Κέρας της Αφρικής.
Αντίθετα, ανάλογα με το πώς το μετράει κανείς, η Ουάσιγκτον, το 2015, είχε περίπου 800 στρατιωτικές βάσεις σε περισσότερες από 70 χώρες» εξηγεί ο Araujo.
Το μακρύ ιστορικό των αμερικανικών εισβολών
Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν πράγματι εισβάλει σε 84 από τα 194 έθνη-κράτη που αναγνωρίζονται από τα Ηνωμένα Έθνη, και έχουν εμπλακεί στρατιωτικά με τουλάχιστον 191 από αυτά, σύμφωνα με τους Christopher Kelly και Stuart Laycock, τους συγγραφείς του «America Invades: Πώς έχουμε εισβάλει ή έχουμε εμπλακεί στρατιωτικά σχεδόν σε κάθε χώρα στη Γη».
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ είναι το μόνο κράτος σήμερα που δυνητικά εμπλέκεται σε πόλεμο σε τρεις ηπείρους – ένα σενάριο, να έχετε κατά νου, που επευφημείται από εξέχοντες αμερικανούς σχολιαστές και μελετητές.
Άλλοι αναλυτές, όπως ο Andrea Rizzi, που γράφει για το El Pais, έχουν περιγράψει ως εφιάλτη την πιθανότητα να συνδεθούν μέτωπα πολέμου στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Ασία-Ειρηνικό.
Ο Rizzi, ωστόσο, επισημαίνει ότι «στη γεωπολιτική — και στη ζωή — οι καταστάσεις υψηλού άγχους οδηγούν σε μεγαλύτερο περιθώριο για απρόβλεπτα γεγονότα, λάθη υπολογισμού και επικοινωνίας, ανεξέλεγκτες ενέργειες από μειονοτικές ομάδες και κλιμακώσεις που είναι ακούσιες, τουλάχιστον από τους βασικούς παίκτες», υπενθυμίζει ο Araujo.
Ακόμη και οι κύριοι γεωπολιτικοί παίκτες ενδιαφέρονται να διατηρήσουν τη σταθερότητα την οποία θέτει εν κινδύνω ένας «πληρεξούσιος» όπως έγινε στην Ουκρανία.
Ενώ κάποιοι ανησυχούν για το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι παρόμοιο στον Ειρηνικό άλλοι ζητούν και λαχταρούν έναν τέτοιο πόλεμο – όχι μόνο στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού, αλλά και στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, ταυτόχρονα.
«Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς ένα τέτοιο κάλεσμα, όπως αυτό του Mahnken με με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από τη θέληση να βάλει φωτιά στον κόσμο.
Σε τελική ανάλυση, δεν μπορεί κανείς κυριολεκτικά να επιθυμεί πόλεμο μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων σε τρεις ηπείρους και να μην περιμένει ό,τι άλλο συνεπάγεται.
Τέτοιες πολεμικές εκκλήσεις, αντί να περιορίζονται στη ρητορική μίσους ακραίων και περιθωριακών ατόμων και οργανώσεων, περνούν ως λογικός και κύριος λόγος, που παράγεται από αξιοσέβαστους ειδικούς με άψογα διαπιστευτήρια.
Και, προσέξτε, το Foreign Affairs θα το δημοσιεύσει κιόλας. Δεν είναι περίεργο: η ίδια η εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, σε τελική ανάλυση, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην υπόθεση της αμερικανικής μονοπολικότητας και του παγκόσμιου πολέμου, αν χρειαστεί», καταλήγει ο Araujo.
Να σημειωθεί ότι ο Mahnken είχε υπηρετήσει ως υφυπουργός Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ αρμόδιος για τον Σχεδιασμό Πολιτικής από το 2006 -2009.
*Mackinder: Το 1904 ο Άγγλος γεωγράφος, ακαδημαϊκός και πολιτικός Halford Mackinder στο άρθρο του με τίτλο «Ο γεωγραφικός άξονας της Ιστορίας» προσπαθώντας να συνδέσει τη γεωγραφική αιτιοκρατία με την εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας υποστήριξε ότι η επιφάνεια της Γης είναι διαιρέσιμη σε γεωγραφικές ενότητες, ήτοι σ’ αυτήν που περιλαμβάνει την παγκόσμια νήσο (world island), η οποία αποτελείται από τις διασυνδεδεμένες ηπείρους της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής (Afro-Eurasia), σ’ αυτήν που ενσωματώνει τις εξωχώριες νήσους (offshore islands), στις οποίες συγκαταλέγονται από τη μια οι βρετανικές και από την άλλη οι ιαπωνικές νήσοι και εν τέλει, σ’ αυτήν που ενέχει τις απόμακρες νήσους (outlying islands), όπως τέτοιες νοούνται (κατά τον Mackinder) η Βόρεια και Νότια Αμερική και η Ωκεανία.
*Heartland: Από αυτές δε τις γεωγραφικές ενότητες, η πιο μεγάλη σε έκταση, η πιο πολυπληθής και η πιο εύρωστη οικονομικά είναι η παγκόσμια νήσος, στην «καρδιά» της οποίας κείται η ενδοχώρα της, η περίφημη «Heartland» που εκτείνεται διαστασιακά από τον ποταμό Volga στη Ρωσία έως τον ποταμό Yangtze της Κίνας και από την οροσειρά των Ιμαλάϊων μέχρι και την Αρκτική.
Foreign Affairs: Είναι αμερικανικό περιοδικό διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που εκδίδεται από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, ένα think tank που απηχεί τις θέσεις της αμερικανικής ελίτ.
Το Foreign Affairs θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά περιοδικά εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατά τη διάρκεια της μακράς ιστορίας του, έχει δημοσιεύσει μια σειρά από σημαντικά άρθρα, όπως το «X Article» του George Kennan, που δημοσιεύτηκε το 1947, και το «The Clash of Civilizations του Samuel P. Huntington, που δημοσιεύτηκε το 1993. Κορυφαίοι ακαδημαϊκοί, δημόσιοι αξιωματούχοι και πολιτικοί γράφουν τακτικά στο περιοδικό.
Μερικοί από τους σύγχρονους κορυφαίους αρθρογράφους του Foreign Affairs είναι οι: Robert O. Keohane, Hillary Clinton, Donald H. Rumsfeld, Ashton Carter, Colin L. Powell, Francis Fukuyama, David Petraeus, Zbigniew Brzezinski, John J. Mearsheimer, Stanley McChrystal, Christopher R. Hill και Joseph Nye.
