Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην Εσπερία…
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες ακόμη πληροφορίες, ο δημοκρατικός δήμαρχος της Ν. Υόρκης, Eric Adams παραπέμφθηκε με κατηγορίες για διαφθορά σε βαθμό κακουργήματος.
Την είδηση ανέφερε πρώτη η New York Times, βασισμένη σε ανώνυμες πηγές. Το κείμενο της παραπομπής του Άνταμς παραμένει σφραγισμένο και δεν είναι γνωστές οι ακριβείς κατηγορίες.
Ο ίδιος δήλωσε ότι αναμένει να παραπεμφθεί με βάση ψευδείς κατηγορίες και αρνείται, προς το παρόν, να παραιτηθεί.
“Γνώριζα εξαρχής ότι αν έμενα σταθερός στις θέσεις μου υπέρ των δημοτών θα γινόμουν στόχος, και αυτό έγινε. Αν μου απαγγελθούν κατηγορίες είμαι αθώος και θα παλέψω με κάθε δράμι της δύναμης και του πνεύματός μου”.
Τον τελευταίο μήνα “άρχισαν τα όργανα” με διάφορες “περίεργες” ειδήσεις που ακόμη πιο “περιέργως” περνούσαν στα ψιλά ενώ αποτελούν “βόμβες” πρώτου μεγέθους, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές που ενδέχεται να κρίνουν το μέλλον των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με διαδόσεις, ένα τουλάχιστον από τα θέματα που ερευνά το FBI είναι το αν κατά την προεκλογική καμπάνια του Άνταμς το 2021, ο μηχανισμός του συνωμότησε με την Τουρκική κυβέρνηση για νά λάβει – παρανόμως – εισφορές από ξένες πηγές. Είναι άγνωστο αν υπάρχουν και άλλες κατηγορίες, αλλά είναι πάρα πολύ πιθανό, αν κρίνουμε από το εύρος των προδικαστικών ερευνών.
Στις 12/9 ανακοινώθηκε ότι υπέβαλε την παραίτησή του ο αρχηγός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, Έντουαρντ Κάμπαν αφού το FBI μερικές μέρες πριν είχε κατασχέσει το κινητό του σε “ντου” που είχε κάνει στο σπίτι του. Ο δικηγόρος του Κάμπαν, που είχε διοριστεί από τον Άνταμς ένα χρόνο πριν, είχε κάνει την καταπληκτική δήλωση ότι “Ο Κάμπαν δεν αποτελεί στόχο οποιασδήποτε έρευνας και θα συνεργαστεί πλήρως με αυτούς που κάνουν την έρευνα”!!! Εκτός από τον Κάμπαν, το FBI είχε κατασχέσει το τηλέφωνο του αδελφού του, του πρώτου αντιδήμαρχου, του σύμβουλου για θέματα παιδείας και άλλων από το στενό περίγυρο του δημάρχου.
Δύο μέρες μετά, στις 14/9, ανακοινώθηκε η παραίτηση της νομικής συμβούλου του δημάρχου, Λίσα Ζόρνμπεργκ.
Μετά από άλλες 6 ημέρες, στις 20/9 ο προσωρινός διευθυντής της αστυνομίας, Τόμας Ντόνλον, που διορίστηκε στη θέση του παραιτηθέντος Κάμπαν, δέχθηκε και αυτός μία φιλική επίσκεψη από το FBI. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε για το συμβάν δήλωσε:
«Την Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου, οι ομοσπονδιακές αρχές εκτέλεσαν εντάλματα έρευνας στις κατοικίες μου. Πήραν υλικά που περιήλθαν στην κατοχή μου πριν από περίπου 20 χρόνια και δεν σχετίζονται με τη δουλειά μου στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης. Αυτό δεν είναι θέμα του τμήματος και το τμήμα δεν θα σχολιάσει».
Είναι γνωστό ότι το FBI αποτελεί κράτος εν κράτει στις ΗΠΑ. Τυπικά υπάγεται στον υπουργό δικαιοσύνης και το διευθυντή πληροφοριών, αλλά όπως είχαμε δει την εποχή της προεδρίας Τραμπ – και όπως συμβαίνει και με άλλες υπηρεσίες όπως η CIA – έχει δική του θέληση και δε διστάζει να στραφεί ενάντια στους υποτιθέμενους προϊσταμένους του. Μαζί οι υπηρεσίες αυτές αποτελούν σημαντικό τμήμα αυτού που τα τελευταία χρόνια ονομάζεται “βαθύ κράτος” – παλιότερα στην Ελλάδα χρησιμοποιούσαμε τον όρο παρακράτος.
Το παράδοξο είναι ότι μέχρι τώρα βλέπαμε το βαθύ κράτος των ΗΠΑ να διεξάγει λυσσαλέο πόλεμο ενάντια στον Τραμπ και τους συμμάχους του – πόλεμος που φάνηκε τόσο από τις πρωτοφανείς σε έκταση και στην ουσία καταγέλαστες κατηγορίες με τις οποίες σέρνεται στα δικαστήρια τα τελευταία χρόνια, όσο και από τις απόπειρες δολοφονίας του – η τουλάχιστον την πρώτη από αυτές. Ξαφνικά, σκάει η βόμβα της παραπομπής του δημοκρατικότατου δημάρχου της Νέας Υόρκης.
Για να το ξεκαθαρίσουμε: αν κάποιος πιστεύει ότι το κυνήγι ενάντια στο δήμαρχο και όλον τον περίγυρό του είναι απλά ένα δείγμα της αδέκαστης δικαιοσύνης που προχωράει στο δρόμο της χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις, μιας και μιλάμε για τις ΗΠΑ, έχω να του πουλήσω μια γέφυρα στο Μπρούκλιν, σε πολύ καλή τιμή.
Ακόμη και αν μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί στις ΗΠΑ – που έχουν πλέον μετασχηματιστεί σε εμπροσθοφυλακή της παρακμής του Δυτικού κόσμου και μπανανία πρώτης τάξεως – σίγουρα δε θα γινόταν ενάμισι μήνα πριν τις εκλογές (και 5 ημέρες μετά την έναρξη της ψηφοφορίας, αφού με διάφορους τρόπους οι πολίτες των ΗΠΑ αλλά και αυτοί που παρανόμως ψηφίζουν, μπορούν να το πράξουν από τις 20/9). Η θα είχε γίνει νωρίτερα, ώστε να προλάβει η μερίδα των ψηφοφόρων που έχει μνήμη αμοιβάδας να το ξεχάσει, ή θα περίμεναν να περάσουν οι εκλογές. Η πρώτη υπόγεια είδηση για την έρευνα αυτή (ή άλλη) εμφανίστηκε και θάφτηκε το Νοέμβριο του 2023, περίπου ένα χρόνο δηλαδή πριν από τις εκλογές. Η παραπομπή του δημάρχου όμως, “συνέπεσε” να γίνει ακριβώς τη στιγμή που θα έχει τη μέγιστη επίδραση στις κάλπες. Κατά την εκτίμηση του γράφοντος, είναι πολύ πιθανό όσο περνάνε οι μέρες και πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών, να σκάνε καθημερινά καινούριες ειδήσεις που θα μονοπωλούν τη δημόσια σφαίρα. Το πιθανότερο είναι να υποχρεωθεί σε παραίτηση ο Άνταμς. Πιθανότατα να τον δούμε και να συλλαμβάνεται, αυτός και άλλοι στενοί συνεργάτες του. Και ποιος ξέρει τι άλλο.
Ο γράφων, μέχρι πριν από 15 περίπου ημέρες που άρχισαν να σκάνε οι περίεργες ειδήσεις από τις ΗΠΑ, πρέπει να ομολογήσει ότι είχε μία κάπως σχηματική εικόνα για τη λειτουργία και τις κατευθύνσεις του παρακράτους των ΗΠΑ. Το αντιμετώπιζε σαν να ήταν σε μεγάλο βαθμό μονολιθικό και να στρεφόταν αποκλειστικά ενάντια στους ρεπουμπλικάνους του Τραμπ. Αυτό άλλωστε βλέπαμε, τουλάχιστον επιφανειακά. Φαίνεται να αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και ότι η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη από τα – συχνά, αν όχι πάντοτε, ελλιπή – σχήματα που έχουμε στα κεφάλια μας.
Σε άλλες εποχές, εποχές άνθησης των ΗΠΑ, το βαθύ κράτος ήταν όντως, σε πολύ μεγάλο βαθμό ομοιογενές. Κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως ο Philip Agee και ο Marketti παλιότερα, ή ο Snowden πιο πρόσφατα, ήταν οι εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα. Στις σημερινές συνθήκες βαθύτατης κρίσης όμως, που κατά τη γνώμη μου έχουν φτάσει σε σημείο ακήρυχτου (και αυτό ακόμη συζητιέται) εμφυλίου πολέμου, τίποτα στις ΗΠΑ δεν είναι μονολιθικό. Εδώ και κάποια χρόνια, η πόλωση έχει φτάσει σε βαθμό που χωρίζονται οικογένειες. Μανάδες κόβουν την καλημέρα στα παιδιά τους επειδή οι μεν είναι από τη μία μεριά και οι δε από την άλλη. Κυβερνήτες πολιτειών γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου και αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι έτοιμοι να φτιάξουν πολιτειακό στρατό και να κηρύξουν ανεξαρτησία. Άλλοι κυβερνήτες, σε υποστήριξη του προηγουμένου, φωτογραφίζονται με αυτόματα όπλα, υπονοώντας ότι είναι έτοιμοι να τα στρέψουν ενάντια σε ομοσπονδιακές δυνάμεις. Και άλλα πολλά που ποτέ δεν είχαμε δει. Μόλις σήμερα διάβασα ότι για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια, ο ένας από τους δύο υποψηφίους (η Καμάλα Χάρις με το μεταδοτικό γέλιο) αρνήθηκε να πάει στο φιλανθρωπικό γκαλά της καθολικής αρχιεπισκοπής της Νέας Υόρκης (και ο αρχιεπίσκοπος έκανε την εκπληκτική υπενθύμιση ότι ο προηγούμενος υποψήφιος που είχε αρνηθεί, έχασε όλες πλην μίας τις πολιτείες).
Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν πολύ περίεργο αν κάποιοι μηχανισμοί έμεναν αλώβητοι από τη βαθύτατη κοινωνική κρίση. Και βέβαια η καταστροφή στην πρώην Ουκρανία δε μπορεί παρά να λειτουργεί σαν καταλύτης. Ενώ οι ΗΠΑ βυθίζονται κάθε μέρα και βαθύτερα, η Καμάλα Χάρις με το μεταδοτικό γέλιο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να γελάει (ηλιθίως, όπως θα έλεγε ένας μακαρίτης φίλος). Σαν τους επιβάτες του Τιτανικού που βυθίστηκαν χορεύοντας, ο μηχανισμός που ελέγχει την πολιτική των ΗΠΑ έχοντας στην ουσία χάσει δύο πολέμους κεφαλαιώδους σημασίας (στην πρώην Ουκρανία και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη), έχει βάλει πρόσω ολοταχώς για να ξεκινήσει και τρίτον, ενάντια στην Κίνα αυτή τη φορά. Θα ήταν αφύσικο να μην υπήρχαν κάποιοι πιο σώφρονες που να αντισταθούν. Με παντιέρα το “των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν” του Θουκυδίδη, φαίνεται ότι τμήματα του βαθέος κράτους άλλαξαν στρατόπεδο και – χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους στις οποίες είναι εκπαιδευμένα, παλεύουν να σώσουν την κατάσταση αντικαθιστώντας στη διακυβέρνηση της χώρας το στρατόπεδο που πλέον μόνον κρετίνους μπορεί να βάζει μπροστά, με το στρατόπεδο που έχει για μπροστάρη έναν αγροίκο μεν, πανέξυπνο δε ηγέτη (αναφέρω τα προσωπικά χαρακτηριστικά όχι επειδή έχουν καθοριστική σημασία, αλλά επειδή είναι ιδιαιτέρως ενδεικτικά ως συμπτώματα της κατάστασης).
Είναι με αυτήν ακριβώς τη λογική, το “να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται”, που έχουν συστρατευθεί με τον Τραμπ άνθρωποι που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα είχαν καμία σχέση μαζί του – άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και με τον Τραμπ όσο ο Ρ. Κένεντι τζούνιορ, η Τάλσι Γκάμπαρντ και ο Ίλον Μασκ. Βλέπουν το γκρεμό στο ένα μέτρο και κάνουν το παν για να φρενάρουν το όχημα, ενώ η Καμάλα πατάει το συμπλέκτη με τα δύο πόδια γελώντας τρελά (και μεταδοτικά)…
Αν η παραπάνω ανάλυση είναι σωστή, αν συντελείται αυτή τη στιγμή ένας αναπροσανατολισμός κομματιών της αμερικάνικης ελίτ, θα μπορούσε να εξηγήσει και κάποια άλλα περίεργα των τελευταίων μηνών:
- Κατ’ αρχάς την απόσυρση μετά πολλών επαίνων του Μπιντέν από την θέση του υποψηφίου προέδρου. Δεν είναι περίεργο ότι αυτοί που μία μέρα πριν χτυπιόντουσαν ότι τα έχει τετρακόσια, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι δε μπορεί να φέρει το κουτάλι στο στόμα του για να φάει το χυλό του;
- Στη συνέχεια, η ομολογία του Ζούκερμπεργκ, αυτοκράτορα των κοινωνικών δικτύων και 4ου πλουσιότερου ανθρώπου στον πλανήτη, ότι είχε πιεστεί ασφυκτικά να λογοκρίνει τις αντίθετες στην επίσημη γραμμή περί πανδημίας απόψεις με απειλή ότι διαφορετικά θα τον οδηγούσαν σε χρεωκοπία και ότι έχει μετανιώσει που υπέκυψε.
- Τρίτον, η δημοσίευση από τη συστημικότατη Wall Street Journal άρθρου γνώμης του Ρ. Κένεντι τζούνιορ με τίτλο “Ο Τραμπ μπορεί να ξανακάνει την Αμερική υγιή”. Τόσο ο Τραμπ όσο και Κένεντι δε μπορούσαν ούτε να πλησιάσουν τα μεγάλα ΜΜΕ μέχρι πρότινος, οι δε απόψεις για θέματα υγείας του δευτέρου (γιατί ο πρώτος ουδέποτε πήρε καθαρή θέση) προλογιζόντουσαν πάντοτε με μία λιτανεία χαρακτηρισμών όπως “συνομωσιολόγος” κλπ.
- Μερικές μέρες μετά, η δημοσίευση στην εξίσου συστημικότατη the Hill άρθρου του προαναφερθέντος Ρ. Κένεντι Τζούνιορ, μαζί με τον άλλο Τζούνιορ, τον υιό του μέχρι πρότινος ακατονόμαστου Τραμπ, που καλεί σε διαπραγμάτευση για την επίλυση του Ουκρανικού.
- Η σύλληψη προ ολίγων ημερών – πάλι αυτές τις περίεργες μέρες – του ράπερ και μουσικού παραγωγού Sean Combs (“Diddy”), μεγιστάνα του Χόλυγουντ και κολλητού “όλου του καλού κόσμου” με κατηγορίες βιασμών στα πάρτι με σεξ και ναρκωτικά που οργάνωνε και στα οποία συμμετείχε “όλος ο καλός κόσμος” του θεάματος. Δε θα πρέπει να μας παραξενέψει αν δούμε μέσα στις επόμενες μέρες να εμπλέκονται στην υπόθεση και άνθρωποι από την πολιτική σκηνή της Καλιφόρνια (η Καλιφόρνια, μαζί με τη Νέα Υόρκη, είναι από τα προπύργια των Δημοκρατικών). Εντελώς συμπτωματικά, οι κατηγορίες για σεξουαλικές και άλλες κακοποιήσεις, βιασμούς, όπλα, ναρκωτικά και ότι βάλει ο νους σας ενάντια στο “Ντίντη” κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια, ενώ τον τελευταίο χρόνο είναι πάρα πολύ έντονες οι φήμες ότι ήταν επικεφαλής δικτύου μαστρωπείας, παιδεραστίας κλπ – κανείς όμως δεν τον άγγιζε, μέχρι ενάμισι μήνα πριν τις εκλογές. Προφανώς και εδώ η αδέκαστη και ανεξάρτητη δικαιοσύνη λειτούργησε παραδειγματικά…
- Και βέβαια “ο ελέφαντας στο δωμάτιο”, η δεύτερη (φερόμενη) απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ. Παραφράζοντας κάποιον παλιό σοφό, θα πω απλά ότι αν η πρώτη απόπειρα θύμιζε τραγωδία, η δεύτερη μάλλον σε φάρσα προσομοιάζει. Και σε κάθε περίπτωση, μόνο κακό δεν κάνει στην υποψηφιότητά του (σε αντίθεση με την πρώτη που απείχε μόνον μερικά εκατοστόμετρα από το να κάνει μεγάλο, μα πολύ μεγάλο κακό στην υποψηφιότητα)…
Θα πει κανείς, παράδοξα πάντοτε συνέβαιναν και πάντοτε θα συμβαίνουν. Πράγματι. Όταν όμως τα παράδοξα αρχίζουν και συσσωρεύονται, οφείλουμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να πρέπει να προσαρμόσουμε εμείς την οπτική μας με τρόπο που να επιτρέπει την ερμηνεία τους.
