Με αφορμή όσα συμβαίνουν κατά κόρον στην χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό με πιο πρόσφατο το σημερινό : Λονδίνο: Δολοφόνησαν άγρια 14χρονο σε λεωφορείο – Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου
Έχει ξεκινήσει η εποχή της κοινωνικής βίας ως αντίδραση σε χρόνια συσσωρευμένα προβλήματα ; Κυριαρχεί η γενιά της κουλτούρας των τράπερς , του ”συμμοριακού χουλιγκανισμού” , μιας κουλτούρας με κυρίαρχη βία που στοχεύει ακόμα και στον θάνατο ; Είναι αναστρέψιμο το φαινόμενο ;
Εξ αρχής επισημαίνω πως δεν υπάρχει γενιά που να αξίζει την αγιοποίηση αλλά ούτε και νομιμοποιείται κάποιος για να δαιμονοποιήσει κάποια γενιά .
Είναι οι προσλαμβάνουσες κάθε εποχής , οι αντικειμενικές συνθήκες , τα σοβαρά γεγονότα που αναπτύσσουν το συλλογικό συνειδητό και διαμορφώνουν τις τάσεις της γενιάς που βρίσκεται στο προσκήνιο . Δεν κατηγοριοποιούνται σε καλές και κακές , είναι απλά διαφορετικές.
Η δική μου γενιά , χωρίς την τεχνολογική ανάπτυξη του σήμερα, ήταν περισσότερο , πολύ περισσότερο για την ακρίβεια ”διαβαστερή” . Ήτα προνόμιο να χαθείς στους θεοσοφικούς συλλογισμούς του Ντοστογιέφσκι , στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του Ε.Έσσε , στο ταξίδι του Κέρουακ. Ήμασταν πιο κοντά σε αυτό που θα μπορούσε να ταυτοποιηθεί ως πανανθρώπινη συλλογιστική και διαλεκτική . Το ”κοινό” και το ”εμείς” ήταν πολύ κοντά στην άγουρη ακόμα αλλά σε καλό δρόμο βιοθεωρία μας. Αυτά μας τύχανε , έτσι φτιαχτήκαμε κι εμείς λοιπόν.
Τα σημερινά ερεθίσματα δεν είναι τα ίδια. Τα βιβλία δεν συνιστώνται όπως τότε , μερικά μάλιστα αποκλείονται αν δεν απαγορεύονται κιόλας , γιατί βάζουν περίεργες ιδέες σε φρέσκα μυαλά για αντίδραση στα κυρίαρχα αφηγήματα.
Σήμερα το internet παίζει καταλυτικό ρόλο ακόμα και στην διαπαιδαγώγηση των νέων , η διασκέδαση ( κατά την ταπεινή μου άποψη) έχει γίνει φτηνή , η ενασχόληση με τα κοινά μηδαμινή , ο κοινωνικός αυτοματισμός αυξάνεται απέναντι σε όποια οργανωμένη αντίδραση , το εγώ αίφνης βρίσκεται στα ύψη και το μόνο εμείς συναντιέται στο ομαδικό bullying από έφηβους ή ακόμα και προ-έφηβους δυνητικούς δολοφόνους.
Πόσο τυχαία είναι η πλήρης κατάρρευση διαχρονικών αξιών και η κυριαρχία μονάχα ενός θολού woke αφηγήματος ; Πόσο τυχαίο είναι που ο μιμητισμός , ως χαρακτηριστικό των νέων δε βρίσκει ένα υγιές πρότυπο παρά μόνο ατέχνως δομημένους δήθεν καλλιτέχνες ενός θησαυρίζοντος και έντονα προωθούμενου λούμπεν τραπερισμού ; Πόσο τυχαία είναι η στροφή από ένα πολιτικό σύστημα σε μια αντινατιβιστική δήθεν προοπτική , αλλά στην ουσία απάτριδη , ξεκάθαρα no border κατεύθυνση και παράλληλα άφιλα πρότυπα και αποδόμηση τω οικογενειών ;
Mπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα ; Όχι εφ’ όσον το φαινόμενο εξελίσσεται ως αντίδραση-εκτόνωση στις συνθήκες της ζωής που διαρκώς χειροτερεύουν.
Αλλά το πιο βασικό είναι το εξής : τι πιο βολικό για το εξουσιαστικό σύστημα από το να παρακολουθεί την οργή που γεννιέται απ’ τον αυταρχισμό του να εκτονώνεται με εσωστρέφεια , αντί να ξεσπά στους πραγματικούς υπεύθυνους.
Η κλεψύδρα σώνεται . Γονείς , συγγενείς και φίλοι ας κάνουν μια τελευταία προσπάθεια μη φτάσουμε στο σημείο χωρίς επιστροφή….
Περικλής Δανόπουλος
