Στο ερώτημα που τίθεται κατά καιρούς , περί της πολιτικής και δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), θα ήθελα να σημειώσω σαν προσωπική προσέγγιση τα παρακάτω:
Η Πολιτική νομιμοποίηση αμφισβητήθηκε από κάποιους -μεταξύ αυτών και η ταπεινότης μου – ήδη από τις αρχές της 10ετιας του 90 – αφού από την συνθήκη του Μάαστριχτ ,δεν προβλέπονταν η χάραξη κοινής οικονομικής πολιτικής, που να παίρνει σοβαρά υπόψιν την διάσταση Βορρά – Νότου και στο πεδίο του οικονομικού καταμερισμού και στο επίπεδο της οικονομικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης
Δεν διασαφηνίζονταν ακόμα, η θέση και ο ρόλος της ΕΕ στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαγράφονταν μετά το τέλος του Συμφώνου Βαρσοβίας, πλήρης απουσία κοινά συμφωνημένης εξωτερικής πολιτικής, καθώς και απόλυτη απουσία ενιαίου Ευρωπαϊκού Αμυντικού Δόγματος που θα εγγυάτο τον ξεχωριστό ρόλο της Ευρώπης στο status της «χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης» ,που επιχειρείτο να εδραιωθεί από την εκείθεν του Ατλαντικού Ιμπεριαλιστική μοναδική πια υπερδύναμη(ΗΠΑ)
Σήμερα ,29 χρόνια μετά το Αμερικανόπνευστο Μάαστριχτ, στην φάση της αναδιάταξης της παγκόσμιας ισχύος, με την Ευρασία να πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια γεωπολιτικοοικονομία και σε σχέση με την πολιτικά ανύπαρκτη ΕΕ, που όχι μόνο δεν διεκδίκησε ρόλο αλλά απέδειξε με την πολιτική της προσάρτηση στις ΗΠΑ και τα νεοφεουδαρχικά κέντρα, ότι σαν πολιτικό μόρφωμα ήταν ετεροσχεδιασμένο μακριά απ’ τα συμφέροντα της Γηραιάς Ηπείρου δικαιώνοντας προσωπικά εμένα και όσους εξέφρασαν εδραίες αντιρρήσεις για μια ανάλογη κολεκτιβοποίηση της Ευρώπης και χαρακτηρίστηκαν ,σύνηθες νεοελληνικό φαινόμενο, τότε «αντιευρωπαϊστές»
Η Δημοκρατική νομιμοποίηση ήδη αμφισβητείται αφού με τα ήδη και επι χρόνια επάλληλα δημοσιευμένα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου, οι κοινωνίες στην Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία ακόμα και στην Γερμανία (προφανώς εδώ για διαφορετικούς λόγους) αναπτύσσουν την αντίθεση τους προς την ΕΕ και το Ευρώ
Η παθητική αποδοχή όμως των κοινωνιών της Ευρώπης απέναντι στο νεοπλασματικό μόρφωμα ΕΕ έφερε σαν εξέλιξη την αποθράσυνση των ολιγαρχικών κέντρων της Ευρώπης, με την πολιτικά άκριτη στήριξη της νεοφεουδαρχικής λογικής που βιοτρομοκρατεί τις κοινωνίες και ο εξαναγκασμένος πόλεμος στην Ουκρανία, συνοδευόμενα από ένα βλακώδες και αναιτιολόγητο αντιρωσικό μένος, φέρνει την Ευρώπη στα πρόθυρα του παρία των εξελίξεων του 21ου αιώνα
Τα lockdowns, σαν απότοκα της βιοτρομοκρατικής πολιτικής, η ενεργειακή , επισιτιστική κρίση και ο πληθωρισμός σαν συνέχεια των νεοταξικών – νεοφεουδαρχικών πολιτικών, με πρόσχημα την από τους δυστοπιστές προσχεδιασμένη Ρωσοουκρανική κρίση, διαμορφώνει ένα πλαίσιο πρωτοφανές για την παγκόσμια κοινωνικοοικονομία, όπου μέσα από αυτό τα κέντρα της ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ αναζητούν να περισώσουν την χρηματοπιστωτική φούσκα, υπό τον εύηχο τίτλο «Great reset»
Η χρηματοοικονομική φούσκα που σοβεί για πάνω από 10ετια προκλήθηκε από τις βλακώδης «παγκοσμιοποιημένου» τύπου πολιτικές που έφεραν την ταχύτατη αποπαραγωγικοποίηση του (άλλοτε) Δυτικού κόσμου
Δεν αναζητούνται ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Μόνη λύση στο πεδίο του εφικτού είναι η διάλυση της χρηματοπιστωτικής νεοφεουδαρχικής κολεκτίβας της ΕΕ και ο επανασχεδιασμός σε εθνικό επίπεδο πολιτικών αναζήτησης λύσεων και συμμαχιών για την κάθε κρατική οντότητα της Ευρώπης
Η Ενωμένη Ευρώπη ή Αμερικανικός «βραχίονας παγκοσμιοποίησης» θα είναι ή θα πάψει να είναι Ενωμένη
Αν μείνει ενωμένη ,με την τρέχουσα πολιτική «λογική» της, σε μερικές δεκαετίες θα πάψει να είναι …Ευρώπη !
Είναι σαφές ότι τον λόγο έχουν πλέον οι Ευρωπαίοι πολίτες που πυκνώνουν πλειοψηφικά τις τάξεις των «Ευρωσκεπτικιστών», κόντρα στην λογική της νεοφεουδαρχικής πολιτικής επικυριαρχίας που απλώνει τις κοινωνικές κηλίδες της φτώχειας – ανέχειας –ανεργίας – απελπισίας και θανάτου
Για πόσο ακόμα αυτή η πολιτική διαστροφή της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» μπορεί να γίνει ανεκτή από τις κοινωνίες της Ευρώπης;….
Τα σέβη μου
