H Ελλάδα είναι «de facto αποικία» της Γερμανίας επισημαίνει σε ανάλυση της σήμερα 14 Ιουνίου 2017 η εφημερίδα Politico.
Κάνοντας μία αναδρομή στη μέχρι τώρα πορεία, όσον αφορά την ελάφρυνση του χρέους, χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως αποικία της Γερμανίας λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που διαδραματίζει όλα αυτά τα χρόνια στην οικονομική κρίση.
Για μέρες, ο Αλέξης Τσίπρας ο Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται στα τηλέφωνα, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τους καλύτερους δυνατούς όρους για τη χώρα του, καθώς φτάνει στο τέλος ενός φαινομενικά ατελείωτου κύκλου για τη διάσωση της Ελλάδας.
Μέχρι στιγμής, οι προσπάθειές του έχουν κερδίσει περισσότερο χλευασμό παρά σεβασμό – ιδιαίτερα στη Γερμανία.
«Καλεί όλη την ώρα, και η καγκελάριος λέει ξανά και ξανά, «Αλέξη, το θέμα αυτό είναι για τον υπουργό Οικονομικών», ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schäuble είπε την Τρίτη, αναφερόμενος στις προσπάθειες του Έλληνα Πρωθυπουργού να κερδίσει την εύνοια της Angela Merkel στην υπόθεση του.
Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης θα αποφασίσουν σε συνεδρίαση στο Λουξεμβούργο την Πέμπτη αν θα εγκρίνουν δόση βοήθειας πάνω από 7 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η Αθήνα θα πάρει τα χρήματα, άλλωστε ο Wolfgang Schäuble δεσμεύτηκε επ’ αυτού την Τρίτη 13 Ιουνίου.
Όμως ο Τσίπρας θέλει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο: την ελάφρυνση του χρέους.
Κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της με χρέος πάνω από 320 δισ. ευρώ χωρίς σημαντική ελάφρυνση από τους πιστωτές της.
Αυτό σημαίνει να πειστεί και η Γερμανία, η χώρα στην οποία η Ελλάδα οφείλει τα περισσότερα.
Ένα μεγάλο μέρος της σχεδόν δεκαετούς ύφεσης στην Ελλάδα, οφειλόταν στην εσωτερική πολιτική της.
Τώρα, είναι όμηρος της Γερμανίας.
Το Βερολίνο, αντιτίθεται εδώ και καιρό για την ελάφρυνση του χρέους και με τις γενικές εκλογές στη Γερμανία στα τέλη Σεπτεμβρίου, η Merkel και ο Schäuble είναι απίθανο να μαλακώσουν τη θέση τους σύντομα.
Η ελληνική διάσωση παραμένει πολιτικό τοξικό στη Γερμανία και οποιαδήποτε συμφωνία με διαγραφή του χρέους θα πρέπει να θεωρείται στην εγχώρια αγορά ως μια προσπάθεια διάσωσης που απέτυχε σε βάρος των Γερμανών φορολογουμένων.
Με τα χρόνια, η Γερμανία έχει ήσυχα δεχθεί πιο λεπτές μορφές της ελάφρυνσης, όπως επέκταση στις λήξεις των δανείων στην Ελλάδα και μείωση της επιβάρυνσης από τόκους.
Αλλά μια απλή περικοπή, όπως απαιτείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παραμένει έξω από το θέμα.
Τουλάχιστον μέχρι μετά τις εκλογές. Δυστυχώς ο Τσίπρας, έχει πει πολύ λίγα για το θέμα.
Ένας λόγος που θέλει την ελάφρυνση του χρέους είναι ότι θα επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να συμπεριλάβει την Ελλάδα στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της, γνωστό ως ποσοτική χαλάρωση.
Αυτό θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την ενίσχυση της εμπιστοσύνης των επενδυτών στην σταθερότητα στην Ελλάδα.
Αλλά η Ελλάδα δεν θα επιλέγεται για το πρόγραμμα όσο το βάρος του χρέους της δεν θεωρείται βιώσιμο.
Και με το σύνολο του προγράμματος της ΕΚΤ να εκκαθαρίζεται σύντομα, η Ελλάδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί.
Ο κ. Τσίπρας μπορεί ακόμα να αντισταθεί σε μια συμφωνία αυτή την εβδομάδα και να πάρει το θέμα στη σύνοδο κορυφής της επόμενης εβδομάδας των ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες. Αυτό είναι απίθανο να κάνει μεγάλη διαφορά.
Η αλήθεια είναι, η Ευρώπη σταμάτησε να ακούει την Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό.
Οι ημέρες του «Grexit» έχουν περάσει.
Με το χρέος της χώρας ασφαλές από τα χέρια των πιστωτικών αγορών και στα “θησαυροφυλάκια” της ΕΚΤ, η Αθήνα δεν μπορεί πλέον να τραντάξει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο Τσίπρας δεν κατάλαβε αυτή τη δυναμική όταν ο ίδιος και αριστερός συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγησαν στις αρχές του 2015.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε με την υπόσχεση να αλλάξει μεγάλο μέρος των μέτρων λιτότητας που είχαν επιβληθεί για την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια.
Αντιμέτωπος με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα, την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και το μέλλον ακόμη πιο ζοφερό από ό, τι σήμερα, ο Τσίπρας και η αριστερή πτέρυγα του κόμματος του ήρθαν σε ρήξη.
Από τότε, ο Τσίπρας έχει σε μεγάλο βαθμό τηρήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών για περαιτέρω περικοπές του προϋπολογισμού.
Το Βερολίνο και οι εταίροι της αντιμετωπίζουν περιστασιακές εξάρσεις της αντίστασης του απλά με υπομονή.
Στο τέλος, ήξεραν πως ο Έλληνας ηγέτης δεν έχει άλλη επιλογή παρά να υποχωρήσει.
Προϊόντος του χρόνου έπρατταν σωστά.
Το Μάιο ο Τσίπρας προχώρησε και σε άλλες περικοπές στις συντάξεις, μια κίνηση που κάποτε έμοιαζε αδιανόητη.
Από την αρχή της κρίσης, το πλαίσιο της στρατηγικής της Γερμανίας για την αντιμετώπιση της Ελλάδας, είναι να μην κάνει τη διαδικασία πολύ εύκολη.
Αν και οι γερμανοί αξιωματούχοι δεν θα το πουν δημοσίως, χαρακτηρίζοντας την Ελλάδα σαν ένα παράδειγμα, ήταν πάντα μέρος του σχεδίου τους.
Και αυτό δούλεψε, σε όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα έχει γίνει συνώνυμο με την οικονομική ανικανότητα. Αξιωματούχοι σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναφέρονται στην Αθήνα σαν ακυβέρνητη, αμετανόητη συγγενή.
Κανείς δεν θέλει να μοιάσει της Ελλάδας.
«Η Ελλάδα είναι μια «de facto αποικία,» είπε σε συνέντευξή του στην Politico ο Πολωνός Υπουργός Εξωτερικών Witold Waszczykowski, για να εξηγήσει την αντίσταση της χώρας του στην ένταξη στο ευρώ. «Δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό το σενάριο.»
Παρά τις προκλήσεις που θέτει η φήμη, η Ελλάδα έχει την ελπίδα ότι τελικά θα πάρει αυτό που θέλει.
Το ΔΝΤ είναι στο πλευρό της για περισσότερο από ένα χρόνο και αρνείται να συμμετάσχει στο σχέδιο διάσωσης, εκτός αν υπάρχει ελάφρυνση του χρέους.
Το Κοινοβούλιο της Γερμανίας έδωσε την έγκρισή του για το πακέτο διάσωσης το 2015 με τη συμμετοχή του ΔΝΤ όμως, που θεωρείται ως εγγυητής για τη διαδικασία να μην λειτουργήσει προς όφελος της Αθήνας.
Αυτό έχει οδηγήσει σε μια παρατεταμένη αντιπαράθεση.
Την περασμένη εβδομάδα, η επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde πρότεινε ένα τρυκ που θα βοηθήσει το σχέδιο διάσωσης να πάει προς τα εμπρός.
Το ΔΝΤ θα συμμετάσχει επίσημα, αλλά δεν θα απελευθερώσει κεφάλαια, αν οι Ευρωπαίοι δεν διευκρινίσουν τι είδους ελάφρυνση του χρέους δέχονται.
Αν κάτι τέτοιο συμβεί, θα είναι μόνο μετά τις γερμανικές εκλογές.
Στο μεταξύ ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή από το να λάβει σοβαρά υπόψη τις επιθυμίες των αρχηγών της «αποικίας» του.