Στην πυρά της ιστορίας να τεθεί η Οστπολιτίκ, ο Σρέντερ, η Μέρκελ, ο Σταϊνμάιερ αλλά και ο Βίλλυ Μπραντ.!!!
Ας μου επιτραπεί η αναφορά στον Βίλλυ Μπραντ, για έμφαση στην προσέγγιση μου, όμως εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα δεν είναι περιττή αυτή η αναφορά, για να γίνει κατανοητό το γεγονός πως έχουμε μπει σε μια άλλη εποχή σε σχέση με το χτες. Ο καθένας, λόγω των εξελίξεων μπορεί να σκεφθεί σήμερα, πως δεν τα έχουμε ζήσει όλα. Ο ψυχρός πόλεμος που όλοι παρακολουθούσαμε σε χαμηλότερη κλίμακα τα προηγούμενα χρόνια, φουντώνει σήμερα και απλώνεται, τόσο ευρύτερα όσο και δίπλα μας, στα Βαλκάνια, ιδιαίτερα βέβαια σήμερα στην Ουκρανία με τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, όπου όχι μόνο ο ψυχρός, αλλά και ο θερμός πόλεμος έχει ανάψει με πολλά θύματα και τεράστιο κύμα προσφύγων. Πολεμική δράση, πολεμική αντίδραση. Η κατάσταση έχει ξεφύγει σε τέτοιο βαθμό που τίποτε πια δεν είναι απίθανο. Έχει γίνει τόσο παρανοϊκή που δεν θα παραξενευόμουν αν μετά τη Μέρκελ, τον Σρέντερ, τον Γερμανό πρόεδρο Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάιερ ακολουθήσει ιστορική καταδίκη και στον Βίλλυ Μπραντ που με την Οστοπολιτίκ έβαλε το θεμέλιο για την ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη, Ανατολής και Δύσης.
Θεμέλιο, πολιτικής, ειρηνικής συνύπαρξης και ευημερίας που κράτησε αρκετές δεκαετίες και μόνο ως θετικό γεγονός μπορεί να καταγραφεί.
Για όσους είναι νεώτεροι, δεν είναι ενήμεροι, δεν γνωρίζουν τον Βίλλυ Μπραντ αξίζει μια αναφορά στον μεγάλο αυτό πολιτικό, που δίκαια έχει μείνει στην ιστορία γιατί έβαλε τη σφραγίδα του μεταπολεμικά. Το 1933 εγκατέλειψε τη Γερμανία, γιατί ήταν ενάντιος στους Ναζί και οργάνωσε διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη σύλληψη του Λέμπερ1 από τους Ναζί. Το 1945 επέστρεψε στη Γερμανία και συνέβαλε στη διαμόρφωση του προγράμματος των Σοσιαλδημοκρατών. Διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες, όμως μετά από διάφορες κυβερνητικές μεταβολές και παλινωδίες στις 30 Σεπτεμβρίου 1969 η κοινοβουλευτική ομάδα της FDP αποφάσισε οριστικά την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Σοσιαλδημοκράτες και στις 3 Οκτωβρίου ο Βίλλυ Μπραντ και ο Βάλτερ Σέελ ανακοίνωσαν στον Τύπο την “πρόθεσή τους να συγκυβερνήσουν”.
Η άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) του Βίλλυ Μπραντ στην εξουσία στις 22 Οκτωβρίου του 1969 επισφράγισε το τέλος μίας ιδιαίτερα σημαντικής περιόδου στην ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας, αλλά και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, κι ενώ Ανατολή και Δύση αναζητούσαν τρόπους συνύπαρξης, άρχισε η εποχή του Βίλλυ Μπραντ και της Οστπολιτίκ του.
Κατά τη διάρκεια της καγκελαρίας του, ο Βίλλυ Μπραντ υποστήριξε τη δυτικογερμανική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όμως παράλληλα, συνέβαλε τα μέγιστα στη βελτίωση των σχέσεων με την ΕΣΣΔ.
Η πολιτική του είχε ως στόχο το άνοιγμα της Γερμανίας προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Οστπολιτίκ) και επηρέασε τη διεθνή πολιτική σκηνή.
Το 1971 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για την Οστπολιτίκ. Βοήθησε στην ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου και στην εδραίωση της ειρήνης.
Σήμερα ό,τι έχει σχέση με αυτή την πολιτική αυτή, πρέπει! να μπει στο πυρ το εξώτερον. Κάθε σχέση με Ρωσία που βεβαίως δεν έχει σχέση με ΕΣΣΔ, είναι καταδικαστέα. Για αυτό, αντί να γίνει προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών για την Ουκρανία, αντίθετα πυροδοτείται η ένταση. Η απόφαση για ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ ρίχνει λάδι στη φωτιά. Όπως διαβάσαμε σήμερα 3 πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ έφτασαν στο λιμάνι Τούρκου της νοτιοδυτικής Φινλανδίας τη Δευτέρα για εκπαίδευση με το ναυτικό της Φινλανδίας καθώς το Ελσίνκι εξετάζει το ενδεχόμενο να ενταχθεί στη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Βλέπουμε, δηλαδή, δράσεις, που αντί να καταλαγιάζουν ανάβουν παραπέρα τη φωτιά.
Ενώ για τον επέμβαση σε Ουκρανία η ευθύνη βαραίνει τον Πούτιν, η κύρια ευθύνη για τη συντήρηση και επέκταση του βαραίνει τη Δύση.
Πρέπει, σύμφωνα με τη βούληση των ΗΠΑ, με κάθε τρόπο να περιοριστεί η οικονομική, ενεργειακή, γεωπολιτική επιρροή της Ρωσίας.
Αντί, οι ΗΠΑ, που καθοδηγούν την ηγεσία της Ουκρανίας να την κατευθύνουν σε διάλογο για λύση των προβλημάτων και επικράτηση της Ειρήνης το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι η συντριβή της Ρωσίας και η συρρίκνωση του εμπορίου ΦΑ προς όφελος του δικού τους LNG . Γι αυτό δεν διεξάγονται ουσιαστικές συζητήσεις ανάμεσα στα δύο πλευρές, αλλά αντίθετα υπονομεύεται ο διάλογος.
Τακτική των ΗΠΑ είναι η ένταση και οι κυρώσεις. Κυρώσεις σε διπλωμάτες, κυρώσεις σε «ολιγάρχες», ακόμη και στις κόρες του Πούτιν. Πιθανολογώ πως αν έχει εγγόνια ο Πούτιν και σε αυτά θα επιβληθούν κυρώσεις!!!.
Τακτική λοιπόν των ΗΠΑ, αφενός οι χωρίς προηγούμενο κυρώσεις και οικονομικός πόλεμος προς τη Ρωσία και αφετέρου πολεμική στήριξη σε Ουκρανία με κάθε μέσο, πλην απευθείας αποστολής στρατευμάτων. Δεν έχουμε πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας, αλλά Δύσης Ρωσίας και ό,τι ήθελε προκύψει.
Τον λόγο, λοιπόν, σήμερα πρέπει να έχουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ και οι λαοί της Ευρώπης που υποφέρουν μαζί με τον Ουκρανικό λαό που βέβαια υφίσταται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις. Βάζοντας τέρμα στην τυφλή υπακοή σε ΗΠΑ.
Ζούμε σήμερα ό,τι πιο παρανοϊκό και επομένως οφείλουν οι ίδιοι οι λαοί, αλλά και οι όποιες κυβερνήσεις έχουν στοιχειώδη ευαισθησία και αξιοπρέπεια να μην μένουν σε αδράνεια.
Η εποχή δεν έχει καμία σχέση με εκείνη όπου επικρατούσε η αντίληψη για ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη και παντού. Όμως αυτή πρέπει να επιστρέψει.
Επειδή, μάλιστα, σήμερα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τα σχέδια των φιλοπόλεμων δυνάμεων για το αύριο, η απάντηση πρέπει να είναι η εγρήγορση και η δράση.
Το στρατιωτικοπολεμικό σύμπλεγμα δε νοιάζεται για λήξη του πολέμου, όπως πιστεύω δεν νοιάζονται και εκείνοι οι πολυεθνικοί ενεργειακοί όμιλοι ή πλοιοκτήτες που διακινούν φορτία LNG.
Όμως, επειδή τα συμφέροντα των χωρών αλληλοεμπλέκονται δεν αποκλείω οι χώρες και οι οικονομικοί παράγοντες που αισθάνονται το αδιέξοδο που προκαλείται από τη συνέχιση του πολέμου, να πιέσουν προς την κατεύθυνση λήξης του πολέμου. Όμως, δεν πρέπει κανείς να περιμένει το μάνα εξ ουρανού.
Οι λαοί, όλοι οι προοδευτικοί πολίτες έχουν σήμερα πρώτιστο χρέος να υψώσουν τις φωνές για κατάπαυση του πυρός και επικράτηση της Ειρήνης
