Ποια Αριστερά δεν χρειαζόμαστε;

Μετά την είσοδό της – με ρυθμούς σίφουνα – στην προεκλογική κονίστρα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών» (Έφη Αχτσιόγλου) έρχεται πλέον αντιμέτωπη με τον «Αυτοδημιούργητο Εφοπλιστή» από  τα Χανιά. Για την «Έφη των Γιαννιτσών» έχουμε κάνει την κριτική μας, ανάλογη θα κάνουμε και για τον νεαρό «Εφοπλιστή της Αυτοδημιουργίας», ομολογουμένως τον πλέον επικίνδυνο ανταγωνιστή της «Έφης των Γιαννιτσών». Εν ευθέτω χρόνω…

Το επίδικο όμως σημείο ενός διαλόγου για ένα κόμμα/μόρφωμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ «που αργοπεθαίνει» και για μια Αριστερά «που δεν υπάρχει ακόμη», δεν είναι η «ευειδής εμφάνιση» και τα ακριβά μοντελάκια της Έφης ούτε η επιχειρηματική καριέρα με Αμερικανικές προδιαγραφές, αλλά η ζητούμενη Αριστερά. Τελικά, για «ποιο πράγμα» ακριβώς συζητάμε ;

Μιλάμε για μια «Μεταμοντέρνα Αριστερά», της Πολιτικής Ορθότητας και της «Κουλτούρας Αφύπνισης»; Για μια «Αριστερά» που θα στρογγυλοκαθίσει στον «Θρόνο του Φιλελεύθερου Δικαιωματισμού» όπου δεν είσαι ό,τι «πραγματικά αντανακλάς» εκπροσωπώντας μια «Πραγματικότητα που υπάρχει», αλλά αντίθετα, είσαι «ό,τι δηλώσεις» για «όποια νομιζόμενη πραγματικότητα φαντασιώνεσαι»; Δηλαδή, μιλάμε για μια «Φανταστικού τύπου Αριστερά» που αντιπροσωπεύει «Μη Πραγματικότητες Νοητικού αυτοσχεδιασμού»; Τελικά, μιλάμε για «Αριστερά Δικαιωματιστικής προέλευσης» με «Ανάλογη Τάση ψυχωτικής διεκδίκησης» και μάλιστα με «Στόχους Προνομιακής Νομικής Κατοχύρωσης»; Σε αυτή την περίπτωση ας θυμηθούμε το ρηθέν υπό του Φερδινάνδου του Α’, Αυτοκράτορα της Άγιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 16^ο Αιώνα «Fiat justitia, et pereat mundus» («Δικαιοσύνη να γίνει και ας χαθεί όλος ο κόσμος!»). Αυτό θέλουμε, «Δικαιωματισμού» και μάλιστα «Προνομιακού τύπου για μειονοτικές ομάδες» και τίποτε παραπάνω; Για να ικανοποιήσουμε την «Χίπστερ, Αριστερά της Παρακμής», το Λόμπυ των «Φεμινιστριών που πουλάνε φρέσκο αέρα απελευθέρωσης» με πολύ στυλ, υφάκι και μπλαζέ αύρα ή των ΛΟΑΤΚΙ των «62 φύλων και των απεριόριστων διεκδικήσεών» τους; Ή μήπως των «Αντιφά εθνομηδενιστών» και οι οποίοι φαντασιώνονται «καθημερινούς και έρποντες φασισμούς» παντού, εξοβελίζουν στο «πυρ το εξώτερον» τη λέξη Έθνος και υστεριάζουν ακόμα και στο άκουσμα των λέξεων «Πατρίδα», «Πατριωτικός» κλπ ; Φαντασθείτε πως θα αποκαλούσαν τους Αριστερούς του ΕΑΜ που θυσιάζονταν για την πατρίδα πολεμώντας τους Ναζί…

Στο «στρατόπεδο» του μικρού ΣΥΡΙΖΑ, συμβαίνουν πολλά παράξενα, φαιδρά και αστεία που προξενούν χαρμολύπη δηλαδή κλαυσίγελο και τραγέλαφο αλλά και πολύ θόρυβο, δηλαδή τρανταχτά γέλια που ακούγονται  πολύ μακριά. Όταν η «Έφη των Γιαννιτσών» πλάσαρε το προφίλ της ευειδούς και μοδάτης, «μεσοαστής» που «προσχώρησε» στην Αριστερά και μέσα στην οποία «ξεχώριζε» βασικά λόγω εμφάνισης και ενδυματολογικών «προτιμήσεων», κανένας –πλην ελαχίστων– δεν πρόβαλαν αντιρρήσεις και μάλιστα πανηγύριζαν όταν ήρθαν τα πρώτα γκάλοπ των Συστημικών Μέσων που αναφανδόν την υποστηρίζουν και μάλιστα της έδιναν πρωτιές που ξεπερνούσαν το 50% (Δημοσκόπηση στο ΒΗΜΑ και στα ΝΕΑ). Τότε, «ούτε γάτα ούτε ζημιά», κανένας δεν παραπονιόταν, οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ πανηγύριζαν σαν τον πνιγμένο που του πετάνε σωσίβιο από τα 30.000 πόδια… Μερικοί μάλιστα, γυρνούσαν «στα παλιά» υποστηρίζοντας το «έργο» (!) της Υπουργού Έφης Αχτσιόγλου. Και ποιο ήταν αυτό το έργο ακριβώς; Διαβάστε το άρθρο του Γιώργου Μούσγα στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Άτεχνος» της 14/10/2018.

«Οι νόμοι 4512/2018 και 4564/2018 ονομάστηκαν «Νόμοι Αχτσιόγλου-Βρούτση» καθώς αποτυπώνουν τη θεσμική σύμπλευση των μνημονιακών συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ στο αντεργατικό οπλοστάσιο. Με το νόμο 4512 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου κατάφερε να ξεπεράσει τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Ενώ με το νόμο 4564 έθεσε σε εφαρμογή τις «Διατάξεις για τον κατώτατο μισθό», του ν.4172/2013 του Γιάννη Βρούτση, υπουργού Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!

Δηλαδή η απόφαση –με τους, τότε, βέβαια όρους– για απεργία χρειαζόταν απαρτία από το ¼ και όχι το ½ των τακτοποιημένων μελών των σωματείων, που όρισαν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και οι δανειστές με το νόμο 4512/2018!»

Γι’ αυτό το «έργο» επαίρεται η Έφη Αχτσιόγλου. Θα πρέπει να συμπληρώσουμε βέβαια και τις χαρακτηριστικές «πόζες» της τότε Υπουργού Αχτσιόγλου όταν συναντήθηκε με τους εκπροσώπους του ΠΑΜΕ. Το βλέμμα της γεμάτο περιφρόνηση, απέχθεια και νεοπλουτίστικη αυταρέσκεια απέναντι στους προλετάριους του ΠΑΜΕ, ταπεινοί και ταπεινότατοι μπροστά στην μεγαλοσύνη της! Όσοι έχουν «αμφιβολίες» και «ενδοιασμούς» θα πρέπει να δουν τις ανάλογες φωτογραφίες από αυτή την συνάντηση και θα διδαχτούν πολλά για την σχέση «Ύφους και Προσωπικότητας», «Είναι και φαίνεσθαι».

Σήμερα, η Έφη Αχτσιόγλου παριστάνει τον φύλακα (!) της «Αριστερής Παρακαταθήκης του ΣΥΡΙΖΑ», έχοντας δίπλα της μεγάλα ονόματα της ελληνικής «Αριστεροσύνης» όπως του Ν. Φίλη, brand name της Ιστορίας του Σοσιαλισμού και των Επαναστάσεων ή του Α. Μπαλτά κλπ. Η κριτική τους λέει «Όχι» στην Πολιτική του Instagram, αναφερόμενοι προφανώς στον Κασσελάκη. Σοβαρά, αλήθεια;  Μα αν υπάρχει ένα κόμμα που λειτούργησε τουλάχιστον απο το 2010 σαν Instagrammer, Facebooker και Twitter maniac είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αντικαθιστώντας την Πολιτική των Τάξεων και των Συνδικάτων με τα Social Media. Τώρα με τον Κασσελάκη θυμήθηκαν τον «αντικαπιταλισμό» εναντίον του Instagram ; Αυτοί που μετέτρεψαν τα «Κοινωνικά Μέσα» στο μοναδικό και αποκλειστικό μέσο πολιτικής, σήμερα διαμαρτύρονται για τον Κασσελάκη που αμφισβητεί  την –υποτιθέμενη– πρωτοκαθεδρία του «φαβορί» τους;  Πολύ δεν πάει; Και μια ερώτηση στους «επαναστάτες κριτικούς» του Instagram, όπως ο Ν. Φίλης. Γιατί μέχρι σήμερα δεν έγινε καμιά κριτική στα Συστημικά Μέσα Ενημέρωσης που υποστηρίζουν με φανατισμό και θρησκευτική ευλάβεια την Έφη Αχτσιόγλου, όταν αυτά ακριβώς τα Συστημικά Μέσα ήταν που είχαν «ξεσκίσει» με την Φαιά Προπαγάνδα τους τον Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα με χυδαιότατο τρόπο;  Όταν ο Κασσελάκης  χρησιμοποιεί Instagram είναι συστημικός, όταν όμως τα πλέον Συστημικά Μέσα – συστημικότερα δεν υπάρχουν– όπως TA NEA, TO BHMA, o ANT, ο ΣΚΑΙ κλπ εκθειάζουν και προβάλλουν την Αχτσιόγλου, τότε τι Μέσα είναι; Δεν είναι Συστημικά αλλά «Επαναστατικά», μήπως «Αριστερά με σχήμα Ομπρέλας»;

Για να έλθουμε στην «Έρμη την Αριστερά». Χρειάζεται πάνω απο όλα Κοσμοθεωρητικό, επιστημονικό εξοπλισμό που θα στηρίζεται στο Ιστορικό Θεωρητικό Κεκτημένο, αναπλασμένο και προσαρμοσμένο με διαλεκτικό και όχι οπορτουνιστικό τρόπο στην ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας του φθίνοντος Χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού και της Ιμπεριαλιστικής Φύσης του. Και μιλάμε για τον Ευρω/Αμερικανικό Καπιταλισμό, τον λεγόμενο «Δυτικό».

Χρειάζεται, πάνω ακριβώς στα Επιστημονικά Εργαλεία της Σύγχρονης Διαλεκτικής Θεωρίας, ανάλυση των Κοινωνικών Τάξεων που εκπροσωπεί και δυνητικά μπορεί να εκπροσωπήσει η Αριστερά. Αριστερά χωρίς Μισθωτή Εργασία, Ελεύθερους Επαγγελματίες ημι-προλετάριους και Μικρή/Μεσαία Επιχειρηματικότητα δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει. Οι μεγάλες Πλειοψηφίες και τα αιτήματά τους κάνουν την Αριστερά αλλιώς «ας καθίσει στα αυγά της» να ασχολείται με τις Μειονότητες που σε τελευταία ανάλυση μπορούν να ενσωματωθούν σε ένα Συνολικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της Κοινωνίας με άμεση προοπτική την Κοινωνικοποίηση της Οικονομίας δηλαδή τον «Σοσιαλισμό των Μαζών» και όχι απλά τον λεγόμενο «Δημοκρατικό Σοσιαλισμό» που αποτελούσε το «θεωρητικό αλογάκι» της Μεταπολεμικής Κευνσιανής Σοσιαλδημοκρατίας που σήμερα απλά δεν υπάρχει. Σε τελευταία ανάλυση, μόνο όταν ξεπερνάς τα όρια των Σχέσεων Ιδιοκτησίας της Αστικής Κοινωνίας, όταν δηλαδή προχωράς στην Κοινωνικοποιημένη Οικονομία που είναι ουσιαστικά ο Σοσιαλισμός, τότε και μόνο τότε μπορεί να θεωρηθείς   «Αριστερός», «Σοσιαλιστής» κλπ. κλπ.

Οι μάζες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δεν «έχουν πάει Δεξιά» γιατί «φασιστικοποίηθηκαν» – το αγαπημένο «αλογάκι» των Χίπστερ «αριστερών»– αλλά γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πλέον «Αριστερά», άξια του ονόματός της. Όταν απλά διαχειρίζεσαι τον Καπιταλισμό σαν «Αριστερή» Κυβέρνηση, οι μάζες θα πάνε στον Original Καπιταλισμό που είναι η Δεξιά/Κεντροδεξιά και όχι στον Imitation της Νεφελώδους «Αριστεράς». Αλλά και όταν κατηγορείς τις λαϊκές μάζες – που μπορεί να μην έχουν PH.D δηλαδή Διδακτορικό – όμως αγαπούν την Πατρίδα, το Έθνος και την Οικογένειά τους και εσύ τους κατηγορείς σαν «Συντηρητικούς», «Ακροδεξιούς», «Εθνίκια» ή Deplorables (Αξιοθρήνητους) όπως τους κατηγόρησε κάποτε η Bitch του Νεοφιλελευθέρου Φεμινισμού Χίλαρυ Κλίντον, τότε με το ζόρι τους σπρώχνεις στον αντίπαλο και ο μοναδικός που φταίει είσαι εσύ! Το να κατηγορείς μονίμως τις μάζες γιατί «δεν σε καταλαβαίνουν», εσένα τον Μεγάλο Οργανικό Διανοούμενο» που ζει στην κορυφή του Έβερεστ, δείχνει απλά το αμετάκλητο και οριστικό διαζύγιο της σημερινής «Αριστεράς» με τις μάζες. Εάν σε απεχθάνονται οι μάζες και εάν φεύγουν τρέχοντας όταν σε δουν, κοίταξε μήπως φταις και εσύ και όχι μόνο αυτές. Μήπως δεν σε θέλουν, όχι γιατί ήσουν «πολύ Αριστερός» και «φοβηθήκαν», όπως πιθανότατα νομίζεις. Αντίθετα, μήπως έφυγαν γιατί «Δεν ήσουν καθόλου Αριστερός» όπως ήλπιζαν.

Γι’ αυτό και εσύ, της «σκεπτόμενης, προβληματιζόμενης, διανοούμενης, ανωτάτου επιπέδου» «Αριστεράς», εάν νομίζεις πως πηγαίνοντας όλο και δεξιότερα θα κερδίσεις την «πολυδιαφημισμένη Μεσαία Τάξη των Νεόπλουτων» είσαι σίγουρα  γελασμένος. Κέρδισε πρώτα τα λαϊκά στρώματα που έχασες και τα οποία πήγαν στο απέναντι, το «δεξιό πεζοδρόμιο» και μετά τα ξανάλεμε.