”Παρόλο που αριθμεί 71 βουλευτές, έχει τη διοίκηση σε αυτόνομες περιφέρειες και δήμους και επιπλέον είναι η δεύτερη πολιτική δύναμη -σύμφωνα με όλα τα γκάλοπ μετά την εκπαραθύρωση του Πέδρο Σάντσεθ από το Σοσιαλιστικό Κόμμα – το Podemos μας δίνει ένα πρώτης τάξεως μάθημα για το πώς δεν πρέπει να κάνεις πολιτική».
Πρόσφατο άρθρο της διαδικτυακής εφημερίδας Publico περιγράφει συνοπτικά την κατάσταση που επικρατεί στο ισπανικό κόμμα της Αριστεράς: ένας ανοιχτός πόλεμος ανάμεσα σε δύο όχι και τόσο διακριτά στρατόπεδα, τα οποία εκφράζονται από τον γενικό γραμματέα του κόμματος Πάμπλο Ιγκλέσιας και τον υπ’ αριθμόν δύο, τον οργανωτικό γραμματέα Ινίγο Ερεχόν.
Η μάχη για το ποιο ιδεολογικό ρεύμα αλλά και ποιο πρόσωπο θα έχει τον έλεγχο του κόμματος, εν όψει του συνεδρίου στις αρχές Φεβρουαρίου, μαίνεται εδώ και πολύ καιρό.
Τους τελευταίους όμως μήνες οι εσωτερικές διαμάχες έγιναν απροκάλυπτες με διαξιφισμούς ανάμεσα στους δύο άντρες μέσω τουίτερ και κορυφώθηκαν την περίοδο των Χριστουγέννων.
Είχαν προηγηθεί τον Νοέμβρη οι τοπικές εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου επικεφαλής του Podemos στο αυτόνομο κοινοβούλιο της Μαδρίτης όπου επικράτησε ο υποψήφιος που υποστήριζε ο Ιγκλέσιας και πιο πρόσφατα οι εσωκομματικές προσυνεδριακές εκλογές όπου η πρόταση του Ιγκλέσιας για την επανίδρυση του Podemos επικράτησε με οριακή διαφορά έναντι της αντίστοιχης του Ερεχόν (41,57% έναντι 39,12%).
Η φαγωμάρα μεταξύ «παμπλιστών» και «ερεχονιστών» πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στα social media την παραμονή των Χριστουγέννων, όταν οι πιστοί στον Πάμπλο Ιγκλέσιας επιτέθηκαν στον οργανωτικό γραμματέα με το hashtag #Inigoasino (Ινίγο, όχι έτσι) μετά τις αιχμές που άφησε για την όλη διαδικασία και κυρίως για τον χειρισμό της κρίσης στη Μαδρίτη.
Η κίνηση αυτή προκάλεσε αλγεινή εντύπωση σε πολλά μέλη και ψηφοφόρους του Podemos. Λίγες μέρες αργότερα ο Ιγκλέσιας ανέβασε ένα βίντεο στο οποίο ζητούσε συγγνώμη από τους ψηφοφόρους, λέγοντας «ξέρω ότι σας ντροπιάζουμε».
Με μια πρώτη ματιά η βασική διαμάχη εκτυλίσσεται ανάμεσα στη «μετριοπαθή» πτέρυγα υπό τον Ερεχόν και στη «ριζοσπαστική» υπό τον Ιγκλέσιας.
Ο πρώτος υποστηρίζει ότι πρέπει να γίνουν ευρύτερα ανοίγματα στην κοινωνία θυσιάζοντας στην ανάγκη ορισμένες αρχές και συνθήματα, καθώς και ότι η βασική πολιτική πάλη πρέπει να διεξάγεται μέσα στη Βουλή.
Ο δεύτερος τάσσεται υπέρ της ριζοσπαστικής κατεύθυνσης με σαφείς πολιτικές διαχωριστικές γραμμές και επιμένει ότι ο αγώνας πρέπει να δίνεται κατά κύριο λόγο στον δρόμο και κατά δεύτερο στη Βουλή.
Ξανά… ριζοσπάστης;
Βέβαια ο Πάμπλο Ιγκλέσιας φαίνεται πως ανακάλυψε ξανά μάλλον όψιμα τον ριζοσπαστισμό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μακρόσυρτης προεκλογικής εκστρατείας ακολούθησε μια αρκετά αντιφατική τακτική.
Από τη μια έριξε πολύ νερό στο κρασί του προκειμένου να προσελκύσει ψηφοφόρους από τους σοσιαλιστές εμφανιζόμενος ως εκπρόσωπος της «γνήσιας σοσιαλδημοκρατίας». Από την άλλη συμμάχησε προεκλογικά με το κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς (IU) κατεβαίνοντας με το κοινό ψηφοδέλτιο Unidos Podemos (Ενωμένοι Μπορούμε).
Παρά το στοίχημα του Unidos Podemos να ξεπεράσει σε ψήφους το PSOE στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου και παρ’ όλα τα σχετικά γκάλοπ, τελικά ήρθε τρίτο.
Τα δυο κόμματα της Αριστεράς μάλιστα έχασαν πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους συγκριτικά με τις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2015, όπου είχαν κατέβει χωριστά στην κάλπη.
Εκτοτε το Podemos πέρασε σε μια φάση κρίσης και ενδοσκόπησης, χωρίς αυτό να μπορεί να εμποδίσει πια τις εσωτερικές αντιφάσεις του να βγουν στην επιφάνεια και όχι με τον καλύτερο τρόπο.
«Ολοι είμαστε περαστικοί από το Podemos» διαμηνύει ο Ινιγο Ερεχόν με πολλά υπονοούμενα, αν και δηλώνει ότι δεν θα διεκδικήσει την ηγεσία. «Αν πέσει ο Ιγκλέσιας, θα πέσει το Podemos» απαντούν οι στενοί συνεργάτες του γενικού γραμματέα, όπως ο πανεπιστημιακός και συνιδρυτής του κόμματος Χουάν-Κάρλος Μονεδέρο.
«Αυτή η εσωτερική σαπουνόπερα πρέπει κάποτε να τελειώσει» δήλωσε πρόσφατα στην El Pais ο ευρωβουλευτής Μιγκέλ Ουρμπάν από τους «Αντικαπιταλιστές», την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του Podemos και τη μόνη επίσημη τάση την οποία υποστήριξε το 10% των μελών στις πρόσφατες προσυνεδριακές εκλογές.
«Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι ο καβγάς γίνεται για τις καρέκλες και όχι για την πολιτική» είπε με έμφαση ο Ουρμπάν, ο οποίος πιστεύει ότι το κόμμα θα πρέπει να εστιάσει σε ζητήματα όπως οι εξώσεις, η «διάσωση» των τραπεζών, το «παράνομο» χρέος, το βασικό εισόδημα για όλους και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και ίσως εδώ ακριβώς έγκειται η ρίζα του προβλήματος.
Τα πρώτα συμπτώματα
«Το Podemos άρχισε να χάνει τον βηματισμό του στα τέλη του 2014» επισημαίνει ο δημοσιογράφος Κάρλος Ερνάντεθ στην εφημερίδα El Diario.
«Το κόμμα τότε βρέθηκε για πρώτη φορά πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Ο Ιγκλέσιας και ο Ερεχόν είδαν τους εαυτούς τους στο πρωθυπουργικό μέγαρο και το άγχος τούς οδήγησε στο ένα λάθος μετά το άλλο.
»Εγκατέλειψαν από τη μια μέρα στην άλλη τον ριζοσπαστικό λόγο για να “καταλάβουν το κέντρο” και να γίνουν “ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί” (…) Ηταν μια ανακόλουθη στρατηγική η οποία δεν έφερε ούτε ένα ψηφοφόρο του Κέντρου, τρόμαξε πολλούς συνειδητοποιημένους αριστερούς και ενθάρρυνε πολλούς συμπαθούντες του Σοσιαλιστικού Κόμματος να μην αλλάξουν το πρωτότυπο με ένα κακέκτυπο» (…) «Το στοίχημα για το Podemos», συνεχίζει, «είναι να αποδείξει ότι έχει ένα σχέδιο για τη χώρα και κάτι ακόμα παραπάνω: μια κοινή ιδεολογία». Αραγε θα «μπορέσει»;
Βασική πηγή: efsyn, Kορίνα Βασιλοπούλου