Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την αβάσταχτη κοσμικότητα που δεν έχει καμία σχέση με την τιμή στους αγωνιστές εναντίον της χούντας που υποτίθεται ότι τους αποδίδεται σ αυτή την εκδήλωση; Από τις προσκλήσεις, πολλές από τις οποίες δόθηκαν με όρους life style; Από την παρουσία πλήθους βουλευτών, ευρωβουλευτών, δημοσιογράφων και celebrities που επισκίασε τα τιμώμενα πρόσωπα, δηλαδή τους αντιστασιακούς; Από τις καταγγελίες της δημοσιογράφου της ΕΡΤ Χρ. Ρουμελιώτη για παρεμβάσεις που την οδήγησαν να εγκαταλείψει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ;
Όχι, το σημαντικότερο, το βαρύτερο, το περισσότερο ανυπόφορο ήταν η ομιλία της ΠτΔ Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Στον εορτασμό της επετείου αποκατάστασης της δημοκρατίας δεν βρήκε μια λέξη να πει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία: Προβλήματα ελευθερίας του τύπου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία καταγγέλλονται και από διεθνείς οργανισμούς, βαρβαρότητας στο μεταναστευτικό (pushbacks), εξωφθαλμων παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη (ενδεικτικό παράδειγμα η απεργία πείνας του Γ. Μιχαηλίδη).
Ενώ οι πυρκαγιές μαίνονταν από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη, η Κ. Σακελλαροπούλου επέλεξε να κάνει μια ομιλία ευχάριστη για την κυβέρνηση σε τέτοιο βαθμό που υιοθέτησε τη δεξιά προσέγγιση στην υπόθεση Λιγνάδη καταγγέλλοντας εμμέσως τα “λαϊκά δικαστήρια” , όπως αποκαλεί το σύστημα που τον υποστηρίζει την έκφραση της κοινωνική οργής για την αποφυλάκιση ενός βιαστή ανηλίκων.
Οι αρμοδιότητες της ΠτΔ είναι περιορισμένες και δεν είναι η μοναδική που βρέθηκε σ αυτή τη θέση και έδειξε ευαλωτότητα στις πιέσεις της κυβέρνησης. Ωστόσο, τα λάθη ή οι αδυναμίες προκατόχων της και τα συνταγματικά όρια στην πολιτική επιρροή της δεν μπορούν να δικαιολογήσουν το μεγάλο της ατόπημα.
Ο προοδευτικός κόσμος στήριξε την επιλογή της γι αυτό το αξίωμα, όχι μόνο επειδή είναι η πρώτη γυναίκα ΠτΔ αλλά και για τις προοδευτικές καταβολές της. Στην πολιτική ισχύει περισσότερο απ ό,τι στη ζωή ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και το παρόν της Κ. Σακελλαροπούλου αδικεί το παρελθόν της. Το λιγότερο.