Σύμφωνα με ανακοίνωση του οργανισμού Protecting Holy Land Christians, που έχει ιδρυθεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο Γ’, ο Δήμος Ιερουσαλήμ προχώρησε μονομερώς στο πάγωμα όλων των τραπεζικών λογαριασμών του Πατριαρχείου.
Ο λόγος;
Ο γνωστός πλέον «φόρος Arnona» — ένας δημοτικός φόρος ακίνητης περιουσίας που για δεκαετίες δεν επιβαλλόταν στα χριστιανικά ιδρύματα, στο πλαίσιο μιας άτυπης συμφωνίας με το κράτος του Ισραήλ, όπως γράφουν οι Times Of Israel.
Ωστόσο, από το 2018 και μετά, η δημοτική αρχή της Ιερουσαλήμ έχει υιοθετήσει μια επιθετική γραμμή απέναντι στις χριστιανικές εκκλησίες, απαιτώντας δεκάδες εκατομμύρια σε φορολογικές οφειλές.
Αυτό αφορά κυρίως τα ακίνητα που δεν χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για λατρευτικούς σκοπούς — όπως ξενώνες, μουσεία, εστιατόρια ή διοικητικά κτίρια — τα οποία όμως παραμένουν αναπόσπαστο μέρος της χριστιανικής διακονίας στους Αγίους Τόπους.
Πάγωμα μισθών και λειτουργιών – πλήγμα στην καρδιά του Πατριαρχείου
Η οικονομική πίεση που ασκείται είναι κυριολεκτικά ασφυκτική.
Το Πατριαρχείο δεν είναι πλέον σε θέση να πληρώσει τους ιερείς του, τους δασκάλους του και τους υπαλλήλους του, ενώ βρίσκεται αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή κρίση ρευστότητας.
Το ίδιο μονοπάτι φαίνεται να ακολουθούν και άλλα πατριαρχεία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Αρμενικό Πατριαρχείο που αντιμετωπίζει δικαστική διαμάχη με τον Δήμο Ιερουσαλήμ, με δικάσιμο τον Σεπτέμβριο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ισραηλινές αρχές επιχειρούν να ασκήσουν πίεση μέσω οικονομικών μέσων.
Το 2018, όταν και πάλι είχε γίνει απόπειρα φορολόγησης των εκκλησιαστικών ακινήτων, η Εκκλησία του Πανάγιου Τάφου έκλεισε για τρεις ημέρες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η μόνη φορά που υπήρξε αποκλιμάκωση, ήταν μετά από προσωπική παρέμβαση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu — αποδεικνύοντας ότι η κλιμάκωση ήταν συνειδητή επιλογή και όχι διοικητική παρερμηνεία.
Η ιστορική υποκρισία του Ισραήλ – Εκδιώκει τη χριστιανική παρουσία
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλες τις προηγούμενες διοικητικές εποχές — από την Οθωμανική Αυτοκρατορία έως τη Βρετανική και Ιορδανική διοίκηση — οι χριστιανικές εκκλησίες δεν φορολογούνταν για ακίνητα που εξυπηρετούσαν την αποστολή τους, είτε πνευματική είτε κοινωνική.
Το Ισραήλ, ωστόσο, φαίνεται να ακολουθεί μια πολιτική σταδιακής εκδίωξης της χριστιανικής παρουσίας μέσω οικονομικής εξάντλησης και διοικητικής πίεσης.
Το αφήγημα της «μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή» δυσκολεύεται να σταθεί, όταν η ίδια αυτή «δημοκρατία» επιτίθεται σε θρησκευτικά ιδρύματα αιώνων που προσφέρουν πνευματική, κοινωνική και φιλανθρωπική στήριξη όχι μόνο σε χριστιανούς αλλά σε ολόκληρο τον πληθυσμό της Παλαιστίνης και του Ισραήλ.
Η ελληνική διπλωματία επιλέγει τη σιωπή και αυτό λέει πολλά
Σε αυτό το πλαίσιο, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης είναι επιεικώς ακατανόητη.
Ενώ το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων — ένας θεσμός με ελληνική πνευματική και ιστορική συνέχεια — δέχεται επίθεση, η Αθήνα παραμένει θεατής.
Καμία δήλωση καταδίκης, καμία διπλωματική παρέμβαση, κανένα διμερές διάβημα.
Η ίδια η ελληνική εξωτερική πολιτική που επιδιώκει διαρκώς να προβάλλει την «ευαισθησία της» σε θέματα θρησκευτικής ελευθερίας — κυρίως όταν πρόκειται για την Τουρκία και την Αγία Σοφία — σφυρίζει αδιάφορα όταν η πίεση έρχεται από έναν «σύμμαχο» όπως το Ισραήλ.
Η επιλεκτική ευαισθησία καταρρίπτει οποιαδήποτε πρόφαση ουδετερότητας ή συνέπειας.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, εκτός από θρησκευτικός θεσμός, είναι και πολιτιστικό και γεωστρατηγικό κεφάλαιο για την Ελλάδα.
Η σιωπή της κυβέρνησης το εγκαταλείπει στα χέρια δημοτικών αρχών που έχουν καταστήσει σαφές πως θεωρούν τους χριστιανούς θεσμούς ως οικονομικό βάρος και όχι ως μέρος της ιστορικής ταυτότητας της περιοχής.
Τι θα έπρεπε να κάνει άμεσα η Ελλάδα
Η Ελλάδα οφείλει άμεσα να:
• Απαιτήσει μέσω επίσημης διπλωματικής οδού την αποδέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών του Πατριαρχείου.
• Συντονιστεί με άλλες Ορθόδοξες και Χριστιανικές χώρες ώστε να τεθεί το θέμα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
• Παύσει να θεωρεί τη στήριξη του Πατριαρχείου θέμα «δεύτερης γραμμής» σε σχέση με τα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Η υπόθεση αφορά τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο
Εάν η Ελλάδα αδυνατεί να υπερασπιστεί έναν από τους ελάχιστους ζωντανούς θεσμούς του Ελληνισμού εκτός συνόρων, τότε ποια ακριβώς είναι η στρατηγική της για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία στη διεθνή σκακιέρα;
Η υπόθεση αυτή δεν αφορά μόνο ένα φορολογικό μέτρο. Αφορά τον ρόλο και τη θέση των χριστιανών στους Αγίους Τόπους.
Αφορά τον σεβασμό προς την ιστορία και την αποστολή της Ορθοδοξίας.
Αφορά, τελικά, και τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο: μια χώρα που τιμά τις ρίζες της ή μια χώρα που σωπαίνει μπροστά στην ισχύ των «μεγάλων συμμάχων».
Ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει.
