ΕΙΧΑ Κ ΕΓΩ ΕΝΑ ΧΑΣΚΙ ΠΟΥ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΗΣΗ ΜΟΥ.
Τελικά ο…άνθρωπος που… εμφανίζεται ως <<ιδιοκτήτης>> του άμοιρου, κακοποιημένου θύματος της Αράχοβας, τελικά δεν μας είπε, τι δύναται να διαχειριστεί, και, τι διαχειρίστηκε τα 8 έτη του ΟΛΙΒΕΡ, και με ποιο σεβασμό διαχειρίστηκε την σωρό μετά τον θάνατο του << αγαπημένου του συντρόφου>>.
Το να ζεις με ένα κατοικίδιο, και ιδιαίτερα με ένα Χάσκι εάν είσαι μαζί του από κουτάβι, πρέπει να αποβάλεις το σύνδρομο ιδιοκτησίας και να <<διαχειριστείς>> το αίσθημα της απόρριψης από την <<ιδιοκτησία>> σου – σύντροφό συ. Όσο χώρο και αν του δώσεις οι μνήμες των γονιδίων του το οδηγούν να θέλει να βρίσκεται εκτός περίφραξης όσο και μεγάλης να είναι. Θέλει πολύ ασχολία,
πολύ βόλτα ελεύθερη σε ανοιχτό περιβάλλον, πολύ τρέξιμο….κι΄αυτό είναι που ένα Χάσκι αναγνωρίζει σαν ενδιαφέρον από τον συγκάτοικό του άνθρωπο που …αυτός θα ήθελε να είναι (ερήμην) ιδιοκτήτης του.
Οι ζωόφιλοι που έχουν ως πρακτική, αντί να ζουν μαζί με τα κατοικίδια τους, να αδιαφορούν που κοιμούνται, και που γυρνούν, γιατί δήθεν είναι κοινωνικά και γραφικά συμπληρώματα της περιοχής τους, και αυτοί να
αισθάνονται ωραία, γιατί τα ταΐζουν μια φορά την ημέρα, είναι υποκριτές. Όπως όλοι αυτοί οι πιστοί που μαζεύονται σε ουρές για να κοινωνήσουν και μετά πράττουν ότι ανεκδιήγητα συλλογικά και κοινωνικά ανήθικο υπάρχει. Κρατώ επιφυλάξεις, ουσίας, για τον <<ιδιοκτήτη>> του ΟΛΙΒΕΡ.
