Παραμονές της Παναγίας οι ναζί πάτησαν ξανά το μιαρό τους πόδι στον τόπο μας. Οδηγημένοι από
ντόπιους δοσίλογους, έφτασαν ως τη Νέα Φιλαδέλφεια που άνθιζε σημαιοστολισμένη – όπως η Τήνος τη
μέρα του τορπιλισμού της «Έλλης» – για να σπείρουν τον τρόμο και το θάνατο. Η γιορτή μετατράπηκε σε
θρήνο: ο Μιχάλης Κ. έπεσε νεκρός.
Αποκλεισμένος στον ελληνικό Αύγουστο, δίχως τηλεόραση και ίντερνετ, παρακολουθούσα τις
ειδήσεις αποκλειστικά από την κρατική αθλητική συχνότητα, κολλημένος σε ένα ραδιοφωνάκι με
σπασμένη κεραία. Όσα περισσότερα όμως ακούει κανείς τις τελευταίες μέρες, τόσο η θλίψη και η
αγανάκτησή του φουντώνουν.
Οι εχθροί της ζωής εξακολουθούν να γαβγίζουν χωρίς ντροπή ή ίχνος μεταμέλειας. Τι κι αν το
παλληκάρι αναπαύεται πια – για πάντα – στην αγκαλιά της γεμάτης μυστήρια και θαύματα Ελευσινιακής
γης; Στην Ελλάδα της Κυβερνώσας Κλίκας Καθαρμάτων (ΚΚΚ, στο εξής) δεν αρκεί να πεθάνεις μια
φορά. Βαριές κουβέντες, θα μου πείτε… Έχετε δίκιο, όμως το πράγμα βρωμάει πολύ και θα επιμείνω σε
αυτές μέχρι κεραίας. Σχωρνάτε με λοιπόν, αν γίνω κουραστικός και επαναλάβω τα αυτονόητα…
Ο Μιχάλης Κ. δολοφονήθηκε από μαχαίρι φασίστα, όπως ο Παύλος Φ. δέκα χρόνια πριν. Όπως και
τότε το κράτος είχε ενημέρωση για το ποιόν και τις προθέσεις των οσονούπω δραστών – κι όπως και τότε
δεν έκανε τίποτε. Όπως και τότε μπροστά στο φονικό υπήρχαν παρόντες αστυνομικοί κι όπως και τότε,
υπακούοντας σε άνωθεν εντολές, δεν έκαναν τίποτε για να σταματήσουν τους φονιάδες. Όπως και τότε η
δολοφονική, άνανδρη, φασιστική επίθεση επιχειρείται να τεθεί από το επίσημο κράτος – και όχι μόνο –
στο σημειολογικό ψυγείο των «οπαδικών συμπλοκών».
Σε άλλες εποχές θα μπορούσε κανείς να αφήσει τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους, όπως έγινε
σε σύντομο σχετικά χρόνο στην περίπτωση των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο ο συλλογικός
νους του λαού που στις πρόσφατες εκλογές έδωσε κοντά 41% στην πολιτική πτέρυγα της ΚΚΚ, φαίνεται
πως έχει μετατραπεί σε γιαούρτι. Δυο μέρες μετά το συμβάν έσπασα την αυτό-απομόνωση μου, ωστόσο
τα όσα άκουσα στο καφενείο με έκαναν να το μετανιώσω πικρά. «–Για να τον μαχαιρώσουν σημαίνει
πως ήξερε από μαχαιρώματα!» αποφάνθηκε μάλιστα εις εκ των διπόδων! Κατ’ αναλογία, δικαιούμαστε
να συμπεράνουμε πως κι η κοπελίτσα που έφαγε την πέτρα κατακέφαλα, κάτι ήξερε από πετροπόλεμο,
έτσι; Παρ’ όλα αυτά, ας επιμείνουμε στα υπαρκτά γεγονότα:
Πρώτον, το μέλη του τάγματος εφόδου με τα χρώματα της Ντιναμό Ζάγκρεμπ είναι φασίστες –
αδιαμφισβήτητα. Προκαλώ όσους κόπτονται περί του αντιθέτου να προσκομίσουν φωτογραφίες με τους
συλληφθέντες να ποζάρουν με μαγιό, όπως οι υποψήφιες στα καλλιστεία. Δεν χρειάζεται καν να είναι
πρόσφατες – οι Bad Blue Boys είναι νεοναζί από την ίδρυσή τους και τα τατουάζ είναι ανεξίτηλα… Για
τον λόγο αυτό, εξάλλου, απολαμβάνουν και της στήριξης της ποδοσφαιρικής νεοναζιστικής διεθνούς.
Δηλαδή όχι μόνον της ποδοσφαιρικής αλλά και της …κανονικής: ψάξτε λιγάκι και θα βρείτε στο
διαδίκτυο τα συνθήματα …αλληλεγγύης στους ΒΒΒ τα οποία εσχάτως διακοσμούν τα βλήματα όλμων
και τα λοιπά πυρομαχικά που εκτοξεύουν οι Ουκρανοί ομοϊδεάτες τους – κατά αμάχων, συνήθως…
Αν παραβλέψουμε το γεγονός αυτό, αν αφήσουμε απέξω το κομμάτι του νεοναζισμού, το παζλ δεν
βγαίνει. Επί ημέρες παρακολουθούσα έγκριτους δημοσιογράφους της κρατικής αθλητικής συχνότητας να
πελαγοδρομούν, καλώντας ψυχολόγους, μάγισσες και χαρτορίχτρες για να ερμηνεύσουν τον χαρακτήρα
των υπανθρώπων που διέσχισαν τη μισή Ευρώπη για να επιτεθούν σε γυναικόπαιδα και να μαχαιρώσουν
άοπλους. Είναι στοιχειώδες, Γουάτσον: είναι ναζί και γι’ αυτό αιμοβόροι, αδίστακτοι και επίσης
άνανδροι – τόσο που αρνούνται κι ούτε που προσπαθούν να υπερασπιστούν τις πράξεις τους. Σας θυμίζει
κάτι αυτό; Παρατήρησα βέβαια και ορισμένους εκφωνητές που – έχοντας κατά νου το κρίσιμο κομμάτι –
κατέληγαν στα ορθά συμπεράσματα. Ήταν ωστόσο φανερή η αμηχανία τους και η δυσκολία τους να
μιλήσουν ανοιχτά περί φασιστικής επίθεσης. Μάλιστα, όσο περνούσαν οι μέρες, ο αυτοπεριορισμός (;)
αυτός γινόταν όλο και πιο φανερός…
Δεύτερον, στον ψεύτη τον ντουνιά που ζούμε δεν «καταδικάζουν όλοι τη βία από όπου κι αν
προέρχεται», όπως ίσως φαντάζονται όσοι ζουν στον κόσμο της Barbie. Υπάρχουν κι εκείνοι που
γουστάρουν τη βία – ιδίως δε όταν προέρχεται από τους φασίστες. Κατ’ αρχήν οι ίδιοι οι ναζί, που
παρεπιδημούν το οπαδικό κίνημα και τη χρησιμοποιούν για να στρατολογούν νέους οπαδούς, όχι «στους
συνδέσμους» ή στον «χουλιγκανισμό» γενικώς, αλλά στην ιδεολογία και τις οργανώσεις της ακροδεξιάς
αυτές κάθε αυτές. Ακολουθούν οι ίδιες οι ελίτ της συλλογικής Δύσης, που κατά καιρούς τους αναθέτουν
διάφορες αποστολές, είτε αυτές είναι η τρομοκρατία εις βάρος μεταναστών, ρομά ή απλώς φτωχών, είτε
άλλες στρατιωτικού επιπέδου, όπως η εμπλοκή των οργανωμένων οπαδών της Ντίπρο στα πογκρόμ εις
βάρος των κατοίκων των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας. Υπό το πρίσμα αυτό, δεν είναι τυχαία η
αναφορά που έγινε από επίσημα κροατικά χείλη περί «μεταχείρισης αιχμαλώτων πολέμου» που δήθεν
υφίστανται οι συλληφθέντες. Λες κι εφάρμοσαν ποτέ οι απόγονοι του Πάβελιτς το δίκαιο του πολέμου…
Το πρόβλημα των νεοναζί το αντιμετωπίζουν όλοι ανεξαιρέτως οι σύλλογοι του κόσμου, ωστόσο ο
βαθμός αποδοχής τους μεταξύ των οπαδών τους ποικίλει. Έτσι υπάρχουν ομάδες όπως οι Ντιναμό του
Κιέβου και του Ζάγκρεμπ, η Ντνίπρο ή η Λάτσιο, που αν δεν το σηκώνεις τεντωμένο το χεράκι σου δεν
γίνεσαι οπαδός τους. Αντίθετα, υπάρχουν κλαμπ που διακρίνονται για την αντιφασιστική τους κουλτούρα
και δράση, όπως η Λιβόρνο, η Ράγιο Βαγιεκάνο ή η Σανκτ Πάουλι. Όσο όμως δεν πολεμάς ενεργά το
πρόβλημα αυτό υποφώσκει, με κίνδυνο να μετατραπεί η καυτή σου έδρα σε …Νυρεμβέργη της δεκαετίας
του 30’. Η καμπάνα χτυπάει για αρκετές από τις μεγάλες ελληνικές ομάδες – κι εδώ αλχημείες τύπου “NO
POLITICA“ δεν πιάνουν.
Τρίτον, είναι γνωστό πως η UEFA καταδικάζει τη βία και τον ρατσισμό εκτός αν προέρχεται από τα
«δικά της παιδιά». Θέλει την πολιτική μακριά από το ποδόσφαιρο, όμως αποκλείει την Εθνική
Γιουγκοσλαβίας και τις Ρωσσικές ομάδες για πολιτικούς λόγους, όχι για αθλητικούς. Οι Κροάτες βέβαια,
που επιτέθηκαν απρόκλητα και αιφνιδιαστικά στην Κράινα ή οι Γάλλοι που αιματοκυλούν εδώ και μισό
αιώνα τη μισή Αφρική, παίζουν κανονικότατα και τους χειροκροτούμε. Αν σηκώσεις Παλαιστινιακό
λάβαρο στην εξέδρα τρως πρόστιμο, ενώ αν έχεις το αστέρι του Ισραήλ στην κερκίδα ή την Ουκρανική
σημαιούλα δίπλα στο σήμα της λίγκας σου, παίρνεις και μπραβείο…
Δεν είναι μόνο οι διεθνείς διασυνδέσεις του οργανωμένων οπαδών του «Δικεφάλου» που πικάρουν
τους ναζί. Στα αυτιά των κρυόκωλων της UEFA ακόμη βουίζει το «αεροπλανάκι» που έκαναν οι φίλοι
της ΑΕΚ λίγες μέρες μετά τους Δίδυμους Πύργους, στον αγώνα με τη Χιμπέρνιαν. Οι Ultras του Κιέβου
δεν ξεχνούν το πανό που ανέβηκε στο ΟΑΚΑ το 2018 και αναφερόταν στον «αγώνα του θανάτου» της
Σταρτ με τους Χιτλερικούς – ένα κομμάτι της ιστορίας τους που οι ίδιοι ηθελημένα έχουν διαγράψει…
Ούτε πρόκειται βέβαια ποτέ οι Κροάτες μαχαιροβγάλτες και οι κουστουμάτοι ευρωπαίοι αδελφοί τους
να ξεχάσουν πως η ΑΕΚ ήταν η μοναδική ομάδα που αψήφησε τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και την
καθολική δαιμονοποίηση του λαού της Σερβίας, ταξιδεύοντας οδικώς μέχρι το Βελιγράδι για να δώσει
φιλικό αγώνα Ειρήνης με την Παρτιζάν. Από εκείνο το όχι και τόσο μακρινό 1999 μέχρις εδώ, τα
πρόστιμα και τα ευρωπαϊκά φαλτσοσφυρίγματα πάνε σύννεφο για την «Ένωση», το μεγάλο κακό ωστόσο
περίμενε εικοσιτέσσερα χρόνια για να ξεσπάσει.
Η επίθεση που κόστισε τη ζωή στον Μιχάλη Κ. δεν ήταν τυχαία. Μένει να αποδειχθεί αν ήταν τυχαία
η σκανδαλώδης αδράνεια του κατασταλτικού μηχανισμού της ΚΚΚ. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο
«Αστυνομία» γιατί οι τίτλοι κερδίζονται στο γήπεδο – όπως ο σεβασμός – και το φιάσκο αυτό μόνο
απαξίωση προκαλεί. Οι φονιάδες μπορούσαν να εμποδιστούν, είτε στα σύνορα είτε σε δεκάδες άλλα
σημεία και η έφοδος στους ανυποψίαστους θαμώνες της Πλατείας Αετού θα έπρεπε να είχε αποτραπεί.
Ακόμη και η αιμορραγία του Μιχάλη ίσως και να μην απέβαινε μοιραία αν κάποιος από τους παρόντες
ένστολους είχε τα αντανακλαστικά να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Εκτός κι αν η υγειονομική
εκπαίδευση των φυλάκων της τάξης περιορίζεται στην επιβολή προστίμων για πλημμελή χρήση κορονο-
μουτσούνας… Ίσως να πρόκειται απλά για συνολική, συλλογική ανικανότητα – διόλου απίθανο σε μια
χώρα όπου τα τραίνα συγκρούονται ή και όχι από καθαρή τύχη και μόνο και όπου οι φωτιές κατακαίνε
μέχρι και τις αποθήκες πυρομαχικών. Ίσως…
Επιτρέψτε μου όμως να είμαι επιφυλακτικός. Το κίνητρο μιας πράξης ή μιας παράλειψης, συχνά
εμφανίζεται εκ των υστέρων – το αποκαλύπτουν οι μετέπειτα ενέργειες των εμπλεκομένων. Ο φερόμενος
ως αρχηγός της ΚΚΚ έχει κανονίσει μια εξαιρετικά ύποπτη συνάντηση με τον πρόεδρο της UEFA,
μερικούς ακόμη παρατρεχάμενους και τους ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγάλων ΠΑΕ για να λύσει, λέει,
το ακανθώδες θέμα της βίας στο ποδόσφαιρο. Προσέξτε, αυτή η συζήτηση δεν γίνεται στο Ζάγκρεμπ, ή
στο Σπλίτ αλλά στην Αθήνα και μάλιστα πολλές ντόπιες πένες υπερθεματίζουν! Ονόματα δεν λέμε και οι
δημοσιογράφοι δικαιούνται να γράφουν ελεύθερα ό,τι θέλουν – ή έστω ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους
να θέλουν – όμως ουδείς είναι υπεράνω κριτικής. Το να παρουσιάζεις τα θύματα ως θύτες μπορεί να
βολεύει τα μικρο-συμφέροντα ορισμένων ολίγιστων παραγόντων, όμως δεν παύει να είναι ποταπό, ιταμό
και βαθύτατα ανήθικο.
Αυτός ο Τσεφερίν που μας το παίζει κονιόρδος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας γόνος
μεγαλοδικηγόρων που το μόνο που είχε να μοστράρει στο βιογραφικό του πριν ανακατευτεί με τα
διοικητικά του ποδοσφαίρου, είναι πως συμμετείχε στον πόλεμο για την απόσχιση της Σλοβενίας – από
την πλευρά των Σλοβένων, εννοείται. Όλοι αυτοί οι γερμανοντυμένοι δεν την ξεχνάνε μάτια μου την
«Ένωση» και δεν τη συγχωρούν, γιατί ο αντιφασισμός της χωράει τσαμπουκά και ιστορία, προσφυγιά και
ορθοδοξία, πατρίδες και διεθνισμό. Αυτός λοιπόν ο μπαγάσας, που την Τρίτη στέλνει την ΑΕΚ να παίξει
μπροστά στους μαχαιροβγάλτες, την επομένη συναντά τους ευθυνόφοβους γραφειοκράτες, τους
εγχώριους ανταγωνιστές του «Δικεφάλου» και τον ξενόδουλο και αποδεδειγμένα ματαιόδοξο αρχινονό
της ΚΚΚ. Ό,τι κι αν συμβεί, μην πείτε πως δεν σας είχα προειδοποιήσει…
Θα εκφραστεί η δυσαρέσκεια του ισχυρού άντρα (sic) του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου απέναντι στην
ελληνική ομάδα, όπως μας προετοιμάζουν τα αυτιά τα παπαγαλάκια γνωστού συγκροτήματος; Θα παίξει
η ΑΕΚ κεκλεισμένων των θυρών; Θα πάρει επιτέλους η ΚΚΚ την εκδίκηση της απέναντι στα παιδιά της
κερκίδας – τη μοναδική ίσως αντιπολίτευση που αντιμετώπισε όλον αυτό τον καιρό; Θα θαφτεί για τρίτη
φορά το παλληκάρι, που η ίδια του η χώρα το έδωσε ανυπεράσπιστο στα μαχαίρια των φασιστών;
Κάποιοι καταξιωμένοι ανταποκριτές εκτιμούν πως πρόκειται για ένα ακόμη παιχνίδι δημοσίων σχέσεων
και πως η σύσκεψη δεν θα αποδώσει παρά αέρα κοπανιστό. Ίσως και να έχουν δίκιο… Ποιος ξέρει;
Θα το μάθουμε σύντομα. Όχι πως θα αλλάξει κάτι – ο καθένας θα πορευτεί στο δικό του δρόμο, με τις
δικές του αρχές και τα δικά του πιστεύω. Άλλοι θα ζουν τις αλήθειες τους κι άλλοι θα γράφουν τα
ψέμματά τους. Όσοι έχουν ψυχή θα μεγαλώσουν, οι μικρόψυχοι θα μικρύνουν κι άλλο. Εμείς θα
θυμόμαστε και θα τιμούμε τους νεκρούς μας – και θα φτερουγίζουμε εκεί που μόνο οι αετοί τολμούν.
ΑΕΚ να ‘σαι, να μη φοβάσαι! – που θα έλεγε κι ο Μιχάλης…
ΥΓ: Ακούγονται διάφορα για Κροάτες τραυματίες και τα ρέστα. Η ίδια δηλαδή καραμέλα που
χρησιμοποιούν οι υποκριτές για να συκοφαντήσουν τους αντάρτες του Ντονμπάς – λες και τα θύματα δεν
δικαιούνται και δεν οφείλουν να αντισταθούν… Μπροστά στον φασισμό, άλλος βάζει τα γυμνά του χέρια,
άλλος το στήθος του και άλλος τα τιμημένα όπλα των λαών – γι’ αυτό κι οι μισοί μας Άγιοι στις
τοιχογραφίες είναι ζωσμένοι με αρματωσιά… Ο Μιχάλης Κ. έκανε την υπέρτατη θυσία πέφτοντας στις
λεπίδες για να υπερασπιστεί τους αδύναμους και τώρα είναι πλάι στον Παύλο Φ., τον Σίμο Π. και τους
υπόλοιπους ήρωές μας του Ουρανού. Αιωνία τους η Μνήμη!
