Οι Λαοί Θέλουν Ειρήνη – Οι Ηγέτες Θέλουν Πόλεμο

Στον χάρτη της σύγχρονης γεωπολιτικής, ο πόνος χαράσσεται με πυραύλους, η σιωπή των λαών πνίγεται από τις σειρήνες των βομβαρδισμών, και η ειρήνη είναι πάντα ένα χαρτί που σκίζεται στο τραπέζι των “συμμαχιών”.
Όμως η αλήθεια είναι σκληρή και, δυστυχώς, αδιάψευστη: οι λαοί της γης δεν ξυπνούν με όνειρα πολέμου – ξυπνούν στις στάχτες που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές αποφάσεις των λίγων.

Η κρίση Ισραήλ–Ιράν που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι ακόμα μία πράξη στην τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας όπου οι δυτικοί ηγέτες, με σαμπάνιες και αστακούς στα “στρατηγεία” τους, σπέρνουν θάνατο στο όνομα της “ασφάλειας”, της “άμυνας”, ή του “δικαιώματος προληπτικής επίθεσης”.

Δεν είναι τίποτε άλλο από οργανωμένη βία με γραβάτα – κι εμείς, οι απλοί άνθρωποι, το αιώνιο θέατρο σκιών.

Η Γαλλία, που διαθέτει περίπου 300 πυρηνικές κεφαλές, δηλώνει χωρίς αιδώ ότι το Ιράν «απειλεί την Ευρώπη».

Το Ισραήλ, που κατέχει 80 έως 400 πυρηνικές βόμβες χωρίς ποτέ να έχει υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών (NPT), βαφτίζεται «προπύργιο της δημοκρατίας».
Το Ιράν, από την άλλη, τολμά να έχει πυρηνική ενέργεια υπό έλεγχο ΙΑΕΑ και αντιμετωπίζεται ως σατανικός αποστάτης.

Οι ΗΠΑ, οι μοναδικές που έριξαν πυρηνικά σε αμάχους (Χιροσίμα και Ναγκασάκι), κουνάνε το δάχτυλο σε κράτη που δεν έχουν εισβάλει στρατιωτικά σε τρίτο έδαφος εδώ και δεκαετίες.
Και όμως, το αφήγημα στα δελτία ειδήσεων δεν αλλάζει: «Το Ιράν είναι απειλή». Αυτό δεν είναι απλώς διπλό μέτρο και σταθμό.
Είναι βάναυση παγκόσμια υποκρισία.
Είναι το ίδιο μοτίβο που μετατρέπει τον επιτιθέμενο σε “θύμα” και τον αμυνόμενο σε “τρομοκράτη”.

Όποτε οι δυτικοί χρειάζονται μια αφορμή για να εξαπολύσουν φωτιά και σίδερο, ξεπηδά μια νέα λέξη-κλειδί: «υπόγεια στρατηγεία», «δομές της τρομοκρατίας», «χειρουργικά πλήγματα».
Αυτή τη φορά, το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι οι Ιρανοί στρατηγοί καθοδηγούν τις επιθέσεις από μυστικά κέντρα, λες και ξαφνικά η γεωπολιτική έγινε παιχνίδι κατασκοπείας.

Αναρωτιέται κανείς: πόσες φορές πρέπει να ξαναδούμε αυτό το έργο;
Πού είναι οι αποδείξεις;
Ποιος επιβεβαιώνει την αξιοπιστία των πληροφοριών;
Η Ιστορία θυμάται καλά τις «χημικές αποθήκες του Σαντάμ», τα «βιολογικά όπλα» που δεν βρέθηκαν ποτέ και τα «σχέδια πυρηνικής καταστροφής» της Λιβύης που οδήγησαν στη διάλυσή της.

Η άρνηση των ΗΠΑ να εμπλακούν άμεσα με στρατιωτική δύναμη στην τρέχουσα κρίση μπορεί να μοιάζει με ψύχραιμη διπλωματία.
Δεν είναι.
Είναι ο φόβος της γεωπολιτικής ανάφλεξης στο δικό τους έδαφος.
Η Αρχή της Αιτιότητας δεν γνωρίζει σύνορα: όταν εκτοξεύεις επιθέσεις από το έδαφός σου, τότε ανοίγεις την πόρτα ώστε και άλλοι να κάνουν το ίδιο.
Δεν είναι απειλή – είναι φυσικός νόμος.

Όσοι νομίζουν πως μπορούν να εξάγουν πόλεμο χωρίς να εισάγουν συνέπειες, απλώς ζουν σε ουτοπία.

Οι λαοί, αντίθετα, το πληρώνουν κάθε μέρα.
Στη Γάζα, στην Χερσόνησο του Σινά, στην Υεμένη, στην Δαμασκό, στην Τεχεράνη, αλλά μπορεί να πάει και στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, με αβεβαιότητα, ακρίβεια, φόβο και μίσος που γεννιέται από τα συντρίμμια των επιθέσεων σε άλλες χώρες.

Η Ανθρώπινη Δυστυχία Δεν Έχει Εθνικότητα!

Αν υπάρχει μία μόνο αλήθεια που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι η εξής: οι άνθρωποι, απλοί, καθημερινοί, δεν θέλουν πόλεμο.
Δεν υπάρχει Ιρανός πατέρας που εύχεται να χάσει το παιδί του σε ισραηλινή επιδρομή, ούτε Ισραηλινή μητέρα που προσεύχεται να δει ρουκέτα να πέφτει στο σχολείο του παιδιού της.
Και όμως, αυτή η θυσία επιβάλλεται από τα “γεωπολιτικά συμφέροντα” των λίγων.

Οι πολιτικοί του σήμερα δεν ζουν στον πραγματικό κόσμο.

Ζουν στον προσομοιωτή της εξουσίας, τρώνε αστακούς την ώρα που βομβαρδίζονται νοσοκομεία και μιλούν για “στόχους υψηλής αξίας” ενώ τα θύματα είναι παιδιά.
Ο κόσμος τους είναι κυνικός, ελεγχόμενος από επιχειρηματικά λόμπι, στρατιωτικοβιομηχανικά συμφέροντα και ρητορική φόβου.

Δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς με πάθος αλλά χωρίς μίσος.
Όμως αυτό οφείλουμε να το επιχειρήσουμε.

Γιατί η λύση δεν είναι να διαλέξουμε “καλύτερο πόλεμο” – αλλά να επιβάλλουμε την ειρήνη ως καθολική απαίτηση.
Οι πολιτικοί των μεγάλων δυνάμεων πρέπει να ξέρουν: το παιχνίδι τους έχει ημερομηνία λήξης.
Ο πλανήτης δεν αντέχει άλλη πυρηνική υποκρισία, άλλη εξαγωγή πολέμου, άλλη απάτη με τηλεοπτικά γραφικά και πρόχειρες πληροφορίες.

Οι λαοί πρέπει να σηκώσουν ανάστημα, όχι με όπλα, αλλά με συνείδηση.
Ο εχθρός δεν είναι στη θρησκεία του άλλου.
Είναι στην παραμόρφωση της πραγματικότητας από αυτούς που φορούν κοστούμι και χαμογελούν καθώς υπογράφουν νέες κυρώσεις, νέες επεμβάσεις, νέες προδοσίες.

Αν η ιστορία έχει έναν θεμελιώδη νόμο, είναι ο εξής: η αδικία, αργά ή γρήγορα, επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.

Και τότε, ούτε τα υπόγεια στρατηγεία, ούτε οι σαμπάνιες θα τους σώσουν.
Γιατί η Ανθρωπότητα, όσο πληγώνεται, τόσο θυμάται.

Το άρθρο αυτό είναι μια κραυγή υπέρ των πολιτών και όχι των κρατών.
Υπέρ των ανθρώπων και όχι των συμφερόντων.

Γιατί όσο υπάρχουν συνειδήσεις, δεν θα χαθεί ποτέ η ελπίδα.