OHE: Οι ΗΠΑ έχουν τον υψηλότερο δείκτη φτώχειας στον αναπτυγμένο κόσμο

Μια έκθεση του ΟΗΕ που δημοσιεύθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο κατατάσσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη χώρα με το υψηλότερο δείκτη φτώχειας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Αυτό εξηγεί τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, τα οποία, μεταξύ άλλων φαινομένων, έχουν αυξήσει το μίσος απέναντι στους μετανάστες.

Με την ανεμοστρόβιλο των πολιτικών σκανδάλων, την απαγωγή παιδιών και τον συνεχή θόρυβο που προκαλεί το καθεστώς Trump, λίγοι παρατήρησαν την δημοσιοποίηση μιας έκθεσης που τεκμηριώνει πώς η πλέον πλούσια χώρα στην ιστορία είναι τώρα η πλέον άνιση, με το μεγαλύτερο Δείκτη φτώχειας του λεγόμενου προηγμένου κόσμου.

Την περασμένη Παρασκευή, ο ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για την ακραία φτώχεια , Φίλιπ Άλστον, παρουσίασε την έκθεσή του για τις Ηνωμένες Πολιτείες ενώπιον του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γενεύη, η οποία τεκμηριώνει την ύπαρξη 40 εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων (18,5 εκατομμύρια από αυτούς σε ακραία φτώχεια) και ότι από το 1980 το μέσο εισόδημα του φτωχότερου μισού πληθυσμού είχε παραμείνει σταθερό, ενώ το 1% είχε φτάσει στα επίπεδα ρεκόρ.

Η έκθεση καταγράφει αναλυτικούς δείκτες αυτής της ανισότητας, όπως για παράδειγμα, ότι το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας είναι το υψηλότερο στον προηγμένο κόσμο, ότι τα ποσοστά θνησιμότητας μεταξύ των Αφροαμερικανών έχουν φτάσει σχεδόν στο διπλάσιο της Ταϊλάνδης, ότι το 18% των παιδιών ζει μέσα στη φτώχεια ή ότι ένα μωρό που γεννιέται σήμερα στην Κίνα  έχει μεγαλύτερο και υγιέστερο προσδόκιμο όριο ζωής από ότι ένα μωρό που γεννιέται στις Ηνωμένες Πολιτείες.

“Αντί να επιτύχουν τις αξιοθαύμαστες δεσμεύσεις των ιδρυτών τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχτηκαν σήμερα εξαιρετικές (…) κατά τρόπο αντίθετο με τον τεράστιο πλούτο τους και τη δέσμευσή τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ως αποτέλεσμα, αφθονούν οι αντιθέσεις ανάμεσα στον ιδιωτικό πλούτο και τη δημόσια δυστυχία” , αναφέρει η έκθεση. Επιβεβαιώνει ότι “η επιμονή της ακραίας φτώχειας είναι μια πολιτική απόφαση που λαμβάνουν όσοι βρίσκονται στην εξουσία”. Επιβεβαιώνει επίσης ότι “η επιμονή της ακραίας φτώχειας είναι μια πολιτική απόφαση που έχουν πάρει αυτοί που κατέχουν την εξουσία”.

Καταγγέλλει ότι το ισχύον καθεστώς θα προκαλέσει επιδείνωση αυτής της κατάστασης: «οι πολιτικές που προωθήθηκαν κατά το τελευταίο έτος φαίνεται σκόπιμα να αποσκοπούν στην άρση των βασικών προστατευτικών μέτρων για τους φτωχότερους, στην τιμωρία των ανέργων και στην μετατροπή των βασικών υγειονομικών υπηρεσιών σε προνόμιο που πρέπει να κερδίζεται, αντί για δικαίωμα του πολίτη “.

Την προηγούμενη ημέρα η πρέσβης των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, Νίκι Χάλευ, απέρριψε με αγανάκτηση την έκθεση, επειδή τα Ηνωμένα Έθνη τόλμησαν να Αξιολογήσουν τη χώρα της , δηλώνοντας ότι “είναι προφανώς γελοίο να εξετάζει ο ΟΗΕ την φτώχεια στις ΗΠΑ”. Κατηγόρησε τον εισηγητή για μεροληψία και κατήγγειλε ότι “πρόκειται για μία ενέργεια με πολιτικά κίνητρα”. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς Trump μόλις είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ – το πρώτο κράτος που το έπραξε από τότε που ιδρύθηκε το 2006  – και δεν ήταν παρούσα όταν ο Άλιστον και άλλοι, ασχολήθηκαν με το θέμα.

Στη έκθεσή του ο Άλστον σημειώνει ότι “στην πράξη, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη από τις ανεπτυγμένες χώρες που ενώ επιμένει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι θεμελιώδους σημασίας, δεν συμπεριλαμβάνουν σε αυτά την προστασία από τον θάνατο, από πείνα, από έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, από την αύξηση ενός περιβάλλοντος ολικής στέρησης.

Αυτή η έκθεση, δεν είναι η πρώτη σχετικά με αυτό το θέμα. Τους τελευταίους μήνες και τα τελευταία χρόνια έχει τεκμηριωθεί ευρέως ότι η όξυνση της οικονομικής ανισότητας σε αυτή τη χώρα, στη διάρκεια της διακυβέρνησης και των  δύο κομμάτων, έχει φτάσει σε πρωτοφανή, χωρίς προηγούμενο εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, επίπεδα και οι αντιδημοκρατικές συνέπειες , ως αποτέλεσμα της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, από την εποχή του Ρόναλντ Ρήγκαν.

Εάν δεν ληφθούν όλα αυτά υπ όψη, δεν μπορεί να κατανοηθεί το φαινόμενο Τραμπ ή στο άλλο άκρο, αυτό του Μπένυ Σόντερς, αυτό των “φασιστών” συμμάχων αυτού του καθεστώτος ή της εμφάνισης μιας λαϊκής μάζας που αναγνωρίζεται ως σοσιαλιστική ή οι ήττες των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων ή ο φόβος και το μίσος που έχουν καλλιεργηθεί στους από κάτω (συμπεριλαμβανομένου και αυτού ενάντια στους μετανάστες) ή οι προοδευτικές απαντήσεις όπως η “Εκστρατεία των Φτωχών” και οι πρόσφατες απεργίες εκατοντάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών, μεταξύ άλλων.