Όπως διαμορφώνεται η κοινωνική και κομματική πραγματικότητα, σε δυο «σύνολα ανθρώπων ξένα μεταξύ τους», δεν υπάρχει δυνατότητα συμβιβασμού, παρά μόνο η επιλογή της δυναμικής , συγκρουσιακής αντιπαράθεσης.
Οι αντιδιαμετρικές ιδεολογικο-πολιτικές «συγκλίσεις» , της αντισυστημικής δεξιάς (εξαιρώ την φασιστική καθότι συνιστά κοινωνικό καρκίνωμα) και της επαναστατικής και όχι ρεφορμιστικής αριστεράς, ακόμη και όταν έχουν ως στόχο τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωπαϊσμό των τραπεζιτών τοκογλύφων είναι «παρά φυσιν» συμμαχίες , με τα παλιά πολιτικο-κομματικά δεδομένα. Όταν όμως, στα υπερεθνικά κοινωνικο- οικονομικά μοντέλα διακυβέρνησης («Χωνευτήρια» των εθνών-κρατών και πλήρους απαξίωσης των δικαιωμάτων των πολιτών και των δημοκρατικών θεσμών), υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός των ελιτ που ευημερούν και προκαλούν και των υπολοίπων, της πλειοψηφίας των πολιτών, με κορμό την παλιά κραταιά μεσαία αστική τάξη, που τώρα είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι και φτωχοποιημένοι, τότε η κοινωνική πραγματικότητα επιβάλει αλλαγές.
Αυτή η κοινωνική πραγματικότητα, ωθεί τις «ανώμαλες» συμμαχίες σε οριακά ανεκτές ετερόκλιτες συγκλίσεις, με στόχο την ανατροπή του καταπιεστικού, ληστρικού και ανάλγητου καπιταλιστικού μοντέλου εξουσίας. Άλλωστε το σύνθημα που κυριαρχεί τώρα στη νεολαία της Γαλλίας , «ούτε Λεπεν , ούτε Μακρόν», δηλαδή ο φασισμός και ο νεοφιλελευθερισμός είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, θα πρέπει να αναλυθεί πολύ- πολύ προσεχτικά. Ο ιδεολογικός- κοινωνικός διαχωρισμός ΔΕΞΙΑ- ΑΡΙΣΤΕΡΑ, έχει αντικατασταθεί από έναν σαφή και «σύγχρονο» κοινωνικό διαχωρισμό των οικονομικά προνομιούχων ελιτ και της πλειοψηφίας των υπολοίπων, όπου κυριαρχούν οι πρώην αστοί και νυν νεόπτωχοι. Εχθροί της Δικτατορίας του Χρήματος, είναι οι αστοί, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι αγρίως εκμεταλλευόμενοι εργαζόμενοι από την εργοδοσία στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εδώ εντοπίζεται και η κοινωνική παθογένεια της εκλογικής στροφής των πολιτών στα ακροδεξιά-φασιστικά κόμματα, προκειμένου να εκδικηθούν την αριστοκρατία του χρήματος. Αυτή την κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα, οφείλει να προσεγγίσει και να αξιολογήσει η επαναστατική αριστερά, που διαφέρει από την παραδομένη και υποταγμένη συστημική ρεφορμιστική αριστερά, που διολισθαίνει προς την απαξιωμένη σοσιαλδημοκρατία, την θεραπαινίδα του νεοφιλελευθερισμού.
Η σύμπλευση με την εξοργισμένη κοινωνική πλειοψηφία , των εξαθλιωμένων και περιθωριοποιημένων πολιτών με ή χωρίς κομματική ταυτότητα, αποτελεί αναγκαιότητα για την επαναστατική αριστερά, ώστε να έχει τη δύναμη της ανατροπής. Οι δογματικές ιδεολογικές περιχαρακώσεις είναι σαφώς αντιλαϊκές, κυρίως όμως, εξυπηρετούν την εξουσιαστική ελίτ. Η Αριστερά πρέπει να είναι μαζί με την κοινωνία, μέσα στο Λαό, για τον αγώνα κατά του φασισμού και του νεοφιλελευθερισμού , για την ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας. Η εξουσιαστική δύναμη των ελιτ, που ελέγχουν τις διεθνείς αγορές, τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, έχει απαξιώσει , αν όχι και καταργήσει, θεμελιώδεις δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι η στυγνή Δικτατορία που έχει διασύρει τον Άνθρωπο ως οντότητα και έχει ακυρώσει το δικαίωμά του στην Αξιοπρεπή διαβίωση, καθώς στοχεύει στην διάλυση του κοινωνικού κράτους (δωρεάν Παιδεία, υγεία, επιδόματα για ΑΜΕΑ και απόρους, συντάξεις κ.τ.λ.). Η κοινωνική έκρηξη είναι προ των πυλών. Η εξέγερση των κοινωνικά αποκλεισμένων , ο θυμός και η αγανάκτηση των νοικοκυραίων, της πλειοψηφίας δηλαδή των πολιτών με δημοκρατική συνείδηση, ίσως προκαλέσουν ακραία κοινωνικά φαινόμενα με έξαρση της κοινωνικής βίας , που θα σαρώσει τις αγορές της ασυδοσίας , θα τιμωρήσει τον παράνομο πλουτισμό των φοροφυγάδων, τους απατεώνες πολιτικούς και την απληστία των Τραπεζιτών.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΓΗΤΗ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ. Εκτός και αν ο καπιταλισμός οδηγήσει τον Κόσμο σε έναν Παγκόσμιο ΠΟΛΕΜΟ, ως μέσο αυτοσυντήρησης και ανανέωσής του!
Χρήστος Καπούτσης
