Η προπαγάνδα γεννά μια ολόκληρη νέα αντίληψη περί του κόσμου. Κυρίως, έχουμε εθιστεί σε μια απόλυτα μονομερή παρουσίαση των πάντων και κυρίως, ελλείψει σοβαρών πληροφοριών, έχουμε μπει στην παιδαριώδη λογική των ταινιών γουέστερν, όπου υπάρχουν “καλοί και κακοί” ή “αναλώσιμοι και ηρωικοί αθάνατοι”.
Πριν από περίπου έναν αιώνα, ο νεαρός αξιωματικός του γαλλικού στρατού Ντε Γκωλ πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στην Πολωνία για να εκπαιδεύσει τον πολωνικό στρατό στον πόλεμο του κατά της νεοσύστατης Σοβιετικής Ρωσίας. Εκείνη, την ίδια περίοδο, ανάμεσα στο 1919 και στο 1922, αν ανατρέξουμε σε μια πολύ πρόχειρη και γενική θεώρηση του ρωσικού εμφυλίου πολέμου, βλέπουμε ότι περίπου 10 ξένες χώρες πολεμούσαν τη Ρωσία απο κάθε πλευρά, με ναυτικό, με κατασκόπους, με πρόθυμους συμμάχους, με μπόλικη και χονδροειδή προπαγάνδα. Σχεδόν ταυτόχρονα, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι βρίσκονταν στη Μαύρη Θάλασσα, οι Πολωνοί πολεμούσαν στα δυτικά για τα δικά τους δίκαια, οι πρόσφατα ανεξάρτητοι Φινλανδοί το ίδιο, οι Αμερικανοί στον Ειρηνικό Ωκεανό και στη Λευκή Θάλασσα, οι Τσέχοι στη Σιβηρία.
Δεν θα βρούμε εύκολα ιστορικές πηγές να αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση των ετών 1918 – 1922 ως “βίαιη εισβολή”, “παραβίαση διεθνούς δικαίου”. Χρησιμοποιείται ο όρος “Διεθνής επέμβαση στο Ρωσικό εμφύλιο πόλεμο” σαν να είναι κάτι το ιστορικά φυσιολογικό και αποδεκτό.
Σήμερα, ξαναζούμε περίπου το ίδιο. Κραυγάζουν τα δυτικά ΜΜΕ για τους Ρώσους που εισέβαλαν στην Ουκρανία, αλλά θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το ότι μάχονται εκεί χιλιάδες ξένοι μισθοφόροι κατά των Ρώσων. Είναι μάλλον θεμιτό και δίκαιο. Το ότι οι ίδιοι εκπαιδεύονταν εκεί τα τελευταία χρόνια ετοιμάζοντας αυτό που γίνεται σήμερα, επίσης “φυσιολογικό”. Επίσης θεωρείται “τακτική κίνηση” το ότι διοχετεύονται στην Ουκρανία προηγμένα όπλα και κάθε λογής στρατιωτική βοήθεια. Οι περισσότερες δυτικές χώρες που παρέχουν αυτή τη βοήθεια έχουν υπογράψει ή επικυρώσει τη Διεθνή Συνθήκη Εμπορίας Όπλων που υποτίθεται ότι απαγορεύει την πώληση σε εμπόλεμα μέρη.
Εκείνο που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι η απόλυτη μονομέρεια στην προσέγγιση του όλου θέματος. Και ακόμα χειρότερα, η εμφάνιση μιας “βάρβαρης” και “πρωτόγονης” Ρωσίας με τον “ψυχοπαθή διδάκτορα” ως πρόεδρο. Εμείς είμαστε ο “πολιτισμένος κόσμος” και “αυτοί ” οι εκπρόσωποι του απόλυτου κακού. Έχουμε περάσει σε μια αποδεκτή από τη Δύση φάση ψυχολογικών και συναισθηματικών (μόνο) επιχειρημάτων, κινδυνολογίας και φυσικά απεριόριστης παραπληροφόρησης.
Είναι αποδεκτό ότι μπορεί να μιλήσει ο οποιοσδήποτε, πολιτικός ή δημοσιογράφος, με τον χειρότερο τρόπο κατά της Ρωσίας και κατά των Ρώσων, ακόμα και σε φυλετικό επίπεδο. Είναι πολιτικώς ορθό τον τελευταίο καιρό το να λοιδωρούμε έναν ολόκληρο λαό θεωρώντας ότι έχουμε πάντοτε το δίκιο με το μέρος μας. Αυτό είναι ένα κακό κι επικίνδυνο προηγούμενο γιατί ανοίγει το δρόμο σε μελλοντικές αφοριστικές και απόλυτες πολιτικές απόψεις. Οι Ρώσοι δεν θα εξαφανιστούν από τον πλανήτη, ούτε και οι Κινέζοι, οπότε, το να μιλούμε με τέτοια αλαζονεία και αμετροέπεια, με τέτοιον ρατσισμό και μένος εναντίον τους, είναι κάτι που θα βρούμε μπροστά μας ως Ευρώπη, σε κάθε τομέα.
Και ως συμπλήρωμα σε όλες τις παραπάνω σκέψεις, παραθέτουμε και τα εξής στοιχεία, ως απορίες και επισημάνσεις:
– Ακούμε για “Ουκρανούς μαχητές”, για αντίσταση, για ρωσική υποχώρηση και ουκρανικές επιτυχίες εδώ και εβδομάδες. Τα αποτελέσματα και οι χάρτες δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Τα ίδια τα γεγονότα διαψεύδουν τα όσα ακούγονται από τον δυτικό Τύπο.
– Να θυμίσουμε ότι κατά τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου στην Ουκρανία, έγκυρες και έγκριτες ιστοσελίδες κι εφημερίδες, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα φυσικά, είχαν ορίσει και το κόστος της εισβολής και μας ειδοποιούσαν με ακρίβεια για τα αποθέματα όπλων και χρημάτων της Ρωσίας. Ήξεραν ακριβώς πόσες μέρες θα κρατήσει η Ρωσία, πόσους πυραύλους έχει, μέχρι πού θα πάει…
– Υπάρχει πλήρης απουσία από τα επίσημα και πρόθυμα δυτικά ΜΜΕ Ουκρανών αξιωματούχων. Σαν να αδυνατούν να μας δείξουν επίσημες δηλώσεις Ουκρανών υπουργών, δημάρχων, βουλευτών, ακόμα και αξιωματικών του ουκρανικού στρατού. Δεν είδαμε στρατηγούς να αναλύουν την πορεία της μάχης. Μήπως κάνουν άλλοι κουμάντο στα πεδία των μαχών και όχι οι επίσημοι φορείς του στρατού της χώρας; Ακούμε μόνο τον πρόεδρο Ζελένσκυ και μερικούς στενούς συνεργάτες του, πρωτοεμφανιζόμενοι και αυτοί, ενώ όλη η υπόλοιπη πληροφόρηση είναι αναπαραγωγή αναρτήσεων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
– Επίσης ” λείπουν” γενικά οι μαρτυρίες των κατοίκων της Μαριούπολης όπως και των εκατομμυρίων Ουκρανών από τα ανατολικά που έχουν ξενιτευτεί στη, φιλόξενη για αυτούς, Ρωσία από το 2014 και μετά. Δεν έχουμε κανένα σχόλιο από τους δυτικούς “ερευνητές του δικαίου” για την προηγούμενη απαγόρευση της ρωσικής γλώσσας και συνείδησης στην περιοχή του Ντομπάς.
– Ακούγαμε για την κατάρρευση της ρωσικής κοινωνίας και για την κατάρρευση του νομίσματος της χώρας. Πάψαμε να τα ακούμε αυτά, ίσως για λόγους που ξέρουν καλύτερα τα δυτικά ΜΜΕ. Το ρούβλι τώρα έχει γίνει “ακριβότερο” από ότι ήταν πριν από 3 χρόνια.
– Τα ρωσικά αποθεματικά που ήταν σε ξένες τράπεζες, χρήματα του ρωσικού λαού και όχι του Πούτιν, έχουν δεσμευτεί, όπως τα χρήματα της Λιβύης, της Βενεζουέλας, του Αφγανιστάν. Είναι δίκαιο και λογικό λοιπόν, μερικοί λαοί να πληρώνουν φόρους για δεκαετίες και να έρχονται κάποιοι αυτόκλητοι τιμητές των πάντων, οι πάντοτε σωστοί Δυτικοί, οι “καλοί” των γουέστερν και να ληστεύουν αυτά τα αποθέματα.
– Τέλος, οι Ρώσοι φίλοι μας, ακούν τα αντιπολιτευόμενα μέσα στη χώρα τους και διαβάζουν τα δυτικά ΜΜΕ που κατακεραυνώνουν την πολιτική της χώρας τους. Με περιορισμούς, αλλά τα παρακολουθούν, μπορούν να το κάνουν. Εμείς, ακούμε άραγε και μαθαίνουμε τι λένε τα ρωσικά ΜΜΕ;
Πριν λοιπόν μιλήσουμε για δικτατορίες, για καταρρεύσεις, για πληθωρισμό, για μονομέρεια, για ελευθεροτυπία, ας κοιταχτούμε στον καθρέπτη μας. Μπορεί να δούμε το φάντασμα του στρατηγού Ντε Γκωλ να επιθεωρεί Πολωνούς στρατιώτες και να κινείται στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτός, ως Δυτικός, είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει…
