[Πέρα από τις δυσοίωνα αποκαλυπτικές δηλώσεις Γιούνκερ, υπέρ της κατάργησης του κανόνα της ομοφωνίας στις αποφάσεις για τη ζωή των λαών της «Ηνωμένης Ευρώπης» και τους καημούς για τις απιστίες της Τουρκίας , την ασυνήθιστη διακριτικότητα που καλύπτει την φετινή ετήσια Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου προφανώς εξηγούν οι ανησυχίες που εξέφρασε ο Στόλντεμπεργκ για τα σχέδια «αμυντικής» χειραφέτησης του κονκλαβίου των Βρυξελλών, που οι ΗΠΑ κρίνουν επιζήμιες για την συσπείρωση και ισχύ του ΝΑΤΟ. Διαφαίνεται έτσι ότι το θέμα κυριάρχησε στην διάσκεψη, με την ευρωπαϊκή πλευρά να επιμένει στην ανάγκη και στρατιωτικής Ε.Ε. ,λόγω δήθεν αβεβαιότητας στην αποφασιστικότητα του Προέδρου Τραμπ για την υπεράσπιση της Ευρώπης από την απειλή του ρωσικού επεκτατισμού. Τα πραγματικά κίνητρα είναι βέβαια διαφορετικά, ιδιοτελή και εσωτερικής σκοπιμότητας. Κοινό πάντως σημείο συνάντησης των δυο παρατάξεων ήταν η επικρεμάμενη ρωσική απειλή, στην οποία αναφέρεται και το ακόλουθο άρθρο.]
Παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού
O πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε αναγκάστηκε αυτή την βδομάδα να αντιμετωπίσει μια ψηφοφορία επί θέματος εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του, ύστερα από την τελική ομολογία του υπουργού του των Εξωτερικών για ένα επικίνδυνο ψέμα που επαναλάμβανε επί δυο χρόνια για τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν.
Ο Χάλμπε Ζίτζλστρα παραιτήθηκε ντροπιασμένος την Δευτέρα από υπουργός των Εξωτερικών της Ολλανδίας, αφού ομολόγησε ότι ήταν ψέματα η ιστορία που επαναλάμβανε επί δυο χρόνια παντού, πως άκουσε ο ίδιος τον Πούτιν να συνωμοτεί για να δημιουργήσει μια «μεγαλύτερη Ρωσία». Αυτό στην συνέχεια ανάγκασε τον πρωθυπουργό Ρούτε να υποστεί μια ψηφοφορία επι θέματος εμπιστοσύνης. Τελικά ο Ρούτε και η κυβέρνηση συνασπισμού της οποίας προεδρεύει διέφυγε τον κίνδυνο της κατάρρευσης.
Αλλά η βαριά ζημία που υπέστη το κύρος της ολλανδικής εξουσίας δεν θα αποκατασταθεί εύκολα με την διάσωση του Ρούτε ως πρωθυπουργού. Αυτό που προβλήθηκε διεθνώς αυτήν την εβδομάδα είναι ένα προέχον μέλος της ολλανδικής κυβέρνησης να λέει με ελαφρότητα ξεδιάντροπα ψέματα, σε μιαν προσπάθεια να συκοφαντήσει την Ρωσία, να δηλητηριάσει τις διεθνείς σχέσεις και να επιδεινώσει τις ήδη επικίνδυνες γεωπολιτικές εντάσεις.
Ο Ζίτζλστρα υποστήριξε πριν δυο χρόνια,το 2016, ότι ο ίδιος ήταν αυτήκοος μάρτυρας όταν ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν καυχιόταν ότι δημιουργεί μια «μεγαλύτερη Ρωσία» η οποία –κατά το αφήγημα του- θα ενσωμάτωνε την Ουκρανία, τα Βαλτικά Κράτη, την Λευκορωσία και το Καζακστάν.
Ο παραιτημένος τώρα, εν καταισχύνη, υπουργός ισχυριζόταν πως άκουσε ο ίδιος τον Ρώσο Πρόεδρο να το λέει το 2006, όντας παρών μαζί με άλλους στην ντάτσα (εξοχική κατοικία) του Ρώσου ηγέτη.
Αυτή την εβδομάδα ο Ζίτζλστρα ομολόγησε τελικά και ενώπιον της ολλανδικής βουλής ότι δεν ήταν παρών στην υποτιθέμενη ομαδική επίσκεψη στην ντάτσα του Πούτιν. Εξακολουθεί να ισχυρίζεται ωστόσο ότι κάποιος μεταξύ των επισκεπτών, τον οποίο «δεν θέλει να εκθέσει» , τον ενημέρωσε για το «σχέδιο μγαλύτερης Ρωσίας». ΄Εναν εξομολογημένο ψεύτη πιστεύει τώρα όποιος προαιρείται.
Και ο προϊτάμενος του Ζίτζλστρα , ο πρωθυπουργός Ρούτε, προσπάθησε επίσης να μειώσει τη ζημιά, δηλώνοντας ότι ο υπουργός των Εξωτερικών «διέπραξε ένα μεγάλο λάθος», αλλά ότι «το ψέμα δεν είναι μια θανάσιμη αμαρτία».
Η μακάρια τοποθέτηση του Ρούτε έρχεται σε σκληρή σύγκρουση με την πραγματικότητα. Επειδή στην πραγματικότητα η κυβέρνησή του συνελήφθη να κάνει μια ψευδή δήλωση βαρύτατης σημασίας, της οποίας οι επιπτώσεις αφορούν στο ερώτημα πόλεμος ή ειρήνη στην Ευρώπη.
Ο ονειδισμένος τώρα πρώην υπουργός Ζίτζλστρα βαρύνεται με κακόβουλη διαστρέβλωση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Μετά το πραξικόπημα, που έγινε το 2014 στην Ουκρανία, παράνομα με αμερικανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη , η γεωπολιτική πραγματικότητα αναποδογυρίστηκε. Αμερικανικά και Ευρωπαϊκά συστημικά ΜΜΕ βομβαρδίζουν ακατάπαυτα με αντιρωσική προπαγάνδα, κατηγορώντας την Ρωσία για «επιθετικότητα» και «επεκτατισμό» στην Ευρώπη.
Αυτό το ρεύμα της ρωσοφοβίας, που εκχύνεται από την Ουάσιγκτον, το Πεντάγωνο, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, έχει προκαλέσει την χειρότερη κρίση στις σχέσεις με την Ρωσία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πριν τρεις δεκαετίες σχεδόν. Και υπάρχουν γνήσιοι φόβοι ότι η επιτεινόμενη κρίση θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων.
Το αδίκημα του Ζίτζλστρα, επομένως, δεν είναι απλά «λανθασμένο» ψέμα. Η κατάφωρη δημόσια διαστρέβλωση της αλήθειας συνέβαλε ευθέως στην βαρεία επιδείνωση των γεωπολιτικών σχέσεων. Δικαιούται να υποστηρίξει κανείς ότι τέτοιοι ανέντιμοι ισχυρισμοί ισοδυναμούν με υποκίνηση σε πόλεμο, που είναι βαρύτατο έγκλημα σύμφωνα με τις αρχές Δικαίου της Νυρεμβέργης.
Κατά αξιοθρήνητη συγκυρία, η περίπτωση του εξέχοντα Ολλανδού πολιτικού ψευδολόγου προπαγανδιστή δεν είναι μοναδική.
Ανακαλεί στην μνήμη πως ο Πολωνός τέως υπουργός των Εξωτερικών Ράντεκ Σικόρσκι ανακαλύφθηκε να λέει παρόμοια συκοφαντικά ψέματα εναντίον της Ρωσίας το 2014.
Ο Σικόρσκι, που ήταν φλογερός υποστηρικτής της ενίσχυσης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, ισχυρίστηκε ότι άκουσε τον Βλαντίμιρ Πούτιν το 2008 να σχεδιάζει την προσάρτηση της Ουκρανίας με μια συγκαλυμμένη συνωμοσία. Συγκεκριμένα υποστήριξε πως άκουσε τον Πούτιν να προτείνει στο Πολωνό τότε πρωθυπουργό Ντόναλντ Τουσκ μια συμφωνία για την διχοτόμηση και τον διαμοιρασμό της Ουκρανίας μεταξύ Πολωνίας και Ρωσίας.
Ο Σικόρσκι αναγκάστηκε σύντομα να ανακαλέσει αυτούς τους ισχυρισμούς του, που είχαν όμως δημοσιευθεί ήδη σε αμερικανικά ΜΜΕ, και να ομολογήσει αμήχανος ότι δεν ήταν παρών σ’ αυτή την συνάντηση και ότι οι καταγραφείσες δηλώσεις του έγιναν σ΄ένα είδος «σουρεαλιστικού αστεϊσμού». Αλλά και εδώ δεν πρόκειται για αστείο ή λάθος.
Πρόκειται για σοβαρότατη περίπτωση ψευδούς πληροφόρησης από υψηλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, που ριψοκίνδυνα πυροδοτούν πολεμικές εντάσεις με την Ρωσία. Ο Σικόρσκι έχει στενούς δεσμούς με παρά-ΝΑΤΟϊκές «δεξαμενές σκέψης», όπως το πολεμοχαρές American Enterprise Institute. Είναι σύζυγος της Άννας ΄Απλεμπάουμ, η οποία κερδίζει τον άρτο της γράφοντας μακροσκελείς λιβέλους εναντίον της Ρωσίας, τους οποίους δημοσιεύουν φιλόξενα έντυπα, όπως η Ουάσιγκτον Ποστ.
Τα προϊόντα ρωσοφοβίας των Ζίτζλστρα και Σικόρσκι αφομοιώνουν και αναπαράγουν άλλοι Ευρωπαίοι υπουργοί των Εξωτερικών, όπως της Βρετανίας ο Μπόρις Τζόνσον, που στις αρχές του χρόνου διατύπωσε τον σουρεαλιστικό ισχυρισμό ότι η Ρωσία «στοχοποιεί» τις βρετανικές υποδομές,, ή ο Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών Ζαν- Υβ Λε Ντριάν, ο οποίος κατήγγειλε την Ρωσία για χρήση χημικών όπλων στην Συρία, ενώ ο Γάλλος Πρόεδρος Μακράν ομολογούσε αυτήν την εβδομάδα ότι η κυβέρνησή του δεν έχει ως σήμερα στοιχεία για χρήση τέτοιων όπλων στην Συρία.
Ο Μακρόν είχε ωστόσο κάνει και την δική του συνεισφορά στον δίσκο της ρωσοφοβίας, διατυπώνοντας αναπόδεικτους ισχυρισμούς ότι στην περυσινή εκλογική εκστρατεία του είχαν παρέμβει χάκερ του Κρεμλίνου. ΄Εκτοτε ο Μακρόν απέκλεισε τους Ρώσους ανταποκριτές από τις δημοσιογραφικές συνεντεύξεις του.
΄Ολοι αυτοί οι ανώτατοι κυβερνητικοί παράγοντες πυροδοτούν ανεύθυνα ένα κλίμα δαιμονοποίησης της Ρωσίας, το οποίο επιβαρύνεται από άλλους αστήρικτους ισχυρισμούς πολιτικών της Ουάσιγκτον και των Βαλτικών χωρών. Η Πρόεδρος της Λιθουανίας Ντάλια Γκριμπωσκάϊτε, για παράδειγμα, υποστήριξε πρόσφατα πως ρωσικοί πύραυλοι Iskander, εγκατεστημένοι στην ρωσική επικράτεια του Καλίνινγκραντ, στοχοποιούν την μισή Ευρώπη, δήλωση που προορίζεται να προκαλέσει πανικό και την οποία διεύρυνε ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης Τζέιμς Μάτις, στην πρόσφατη ΄Εκθεση Πυρηνικού Προσανατολισμού του Πενταγώνου.
Το κλίμα υστερίας –στηριζόμενο σε ψευδείς επίσημους ισχυρισμούς υψηλού πυρετού- συνεγείρει εναντίον φυσιολογικών πολιτικών και διπλωματικών σχέσεων, κατάσταση που παροξύνει τις πολεμικές συγκρούσεις στην Ουκρανία και οδηγεί σε ευρύτερες εχθρικές εντάσεις με την Ρωσία κατά μήκος της Ευρώπης.
Για τα κίνητρα που ώθησαν στην ομολογία της ψευδολογίας και την αναγκαστική παραίτηση του Ολλανδού υπουργού αυτή την στιγμή, εικάζεται πως συνδέονται με το δημοψήφισμα του Μαρτίου, εάν θα εξουσιοδοτηθούν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας για την παρακολούθηση των δημόσιων ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Ο φόβος ότι τυχόν αποκάλυψη της υπουργικής απάτης τον Μάρτιο θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εικάζεται πως υποκίνησε στην προληπτική ομολογία και θυσία του υπουργού.
Οποιαδήποτε και αν είναι η εξήγηση της χρονικής επιλογής, η ομολογία της ολλανδικής κυβέρνησης πως έκανε ψευδείς δηλώσεις για επιθετικές προθέσεις της Ρωσίας στην Ευρώπη ρίχνει οπωσδήποτε άπλετο φωτισμό στον τρόπο με τον οποίο η ρωσοφοβία και η ψυχολογία πολέμου υποκινούνται από τις ΗΠΑ και συμμάχους του ΝΑΤΟ.
Ευρωπαίοι κυβερνητικοί παράγοντες είναι αποτρόπαια πρόθυμοι να εξωθήσουν εκατομμύρια συμπολιτών τους σε έναν πόλεμο με την Ρωσία, με ορμητήριο το ψεύδος και τις διεστραμμένες ιδιοτελείς προκαταλήψεις τους.
