Oι δανειστές και τα αυτονόητα!..

Όταν γράφονται οι γραμμές αυτές οι δημοσιογραφικές πληροφορίες που μας παρέχουν τις γνώσεις των διαλαμβανομένων, μας καθιστούν γνωστό ότι μάλλον προχωρούν με βήμα σημειωτόν οι διαπραγματεύσεις, επισκιαζόμενες κατά το μάλλον και μάλλον από τα αναθεωρημένα στοιχεία που δόθηκαν μόλις από την ΕΛΣΤΑΤ.

Έτσι το κλίμα έχει βαρύνει μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, ενώ οι πληροφορίες επικεντρώνονται στο δεδομένο ότι δεν αποκλείεται να αποχωρήσει το κλιμάκιο των δανειστών από την Αθήνα. Άξιο επισημείωσης είναι δε ότι οι πληροφορίες που διαρρέουν αναφέρουν κυρίως ότι οι πλευρές στάθηκαν σε «αριθμούς». Έτσι για μια ακόμη φορά η κοινωνία των ανθρώπων μετατρέπεται σε «απλή αριθμητική», σ’ ένα τραπέζι όπου επιχειρούνται «εξισώσεις»…

Από τα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει από την ΕΛΣΤΑΤ τα κρίσιμα δεδομένα είναι ότι το 4^ο τρίμηνο (πολύ κρίσιμο ενόψει βουλευτικών εκλογών και προηγούμενων ευρωεκλογών-και τοπικών εκλογών), δεν ήταν θετικό κατά 0,3% όπως είχε ήδη εκτιμηθεί, αλλά αντιθέτως ήταν απολύτως αρνητικό κατά 1,1%. Τούτο δε έχει συμπαρασύρει για το έτος 2016 και το σύνολο της οικονομίας.

Με βάση τις ίδιες πληροφορίες, το ΔΝΤ έχει «σκληρύνει» τη θέση του για το «κενό» του 2019 και ως εκ τούτου το δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 3,6 δις ευρώ δυσκόλως θα αποσυρθεί από το τραπέζι των συζητήσεων. Παρά ταύτα οι πληροφορίες που επίσης διαρρέουν είναι ότι «υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση» ως προς τα «λεγόμενα αντίμετρα». Ιδιαίτερες όμως πληροφορίες ως προς την αναπτυξιακή διαδικασία ή την περιστολή της λιτότητας δεν φαίνεται να διαρρέουν, ενώ η κυβέρνηση εμμόνως δηλώνει ότι θα αποφευχθούν οι περικοπές επί των συντάξεων.

H πλευρά των δανειστών

Όπως είναι γνωστό οι εταίροι και φερόμενοι ως δανειστές θεωρούνται αναπτυγμένες χώρες. Ας εστιάσουμε το λόγο μας στις θεωρούμενες πιο αναπτυγμένες χώρες στην Υφήλιο, και ειδικότερα στις χώρες που απαρτίζουν το λεγόμενο πλέον «G7» πρώην «G8» (λόγω αποκλεισμού της Ρωσίας). Υπ’ όψιν ότι οι χώρες του «G7» είναι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία.

Είναι δεδομένο ότι στο «τραπέζι» των όποιων εκάστοτε συναντήσεων και συζητήσεων του «G7» ακροθιγώς τίθεται και το ζήτημα το ελληνικού χρέους. Είναι πρόδηλο δε ότι δεν γίνονται αναφορές για την απόκρημνη κατάσταση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, παρά μόνο γίνονται αναφορές σε αριθμούς. Εάν όμως οι χώρες του «G7» ήθελε αναφερθούν και σε άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. στην περίπτωση της Ολλανδίας (Κάτω Χώρες) η οποία εκπροσωπείται από το γνωστό σε όλους μας Υπουργό της επί των Οικονομικών που είναι και επικεφαλής του Eurogroup, θα έπρεπε να καταστεί γνωστό ότι το δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος της Ολλανδίας (Κάτω Χώρες) ανέρχεται στο ποσό των 2.526.895.000.000 δολ. που αντιστοιχεί στο 344% του ΑΕΠ, οπότε στον κάθε Ολλανδό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 226.503 δολ.!

Ουδείς όμως συζητά για το χρέος αυτό, ούτε και η Ολλανδική κοινωνία τελεί υπό το κράτος μνημονίων, αλλά ούτε και μαστιγώνεται κυριολεκτικώς σε καταστάσεις που βιώνει ο ελληνικός λαός, για τον οποίο άλλος Φινλανδός Αξιωματούχος ευχήθηκε το περίφημο «καλό κουράγιο»! Έπρεπε όμως να επισημειώσει και τη μακρότατη διάρκειά του «καλού κουράγιου» που ήδη δοκιμάζει τα όρια αντοχής των ελληνικού λαού.

Tα χρέη των «G7»

Ας ξεπεράσουμε όμως το ζήτημα της Ολλανδίας (Κάτω Χώρες) και ας αναφερθούμε στις ίδιες της χώρες του «G7». Οι χώρες αυτές διαθέτουν ΑΕΠ 32 τρις σε δολ. αλλά επιβαρύνονται με δυσβάσταχτα χρέη τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Δηλαδή οι χώρες του «G7» επιβαρύνονται με χρέη που υπερβαίνουν κατά μέσο όρο το 150% στο ΑΕΠ, ήτοι υπερβαίνουν αρνητικώς δύο φορές (+) τα κριτήρια του Μάαστριχτ.

Τα χρέη δε των χωρών των «G7» εκτιμώμενα σε δολάρια έχουν ως εξής:

• οι ΗΠΑ έχουν συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 17.905.700.904.337,71 δολ. και στον κάθε Αμερικανό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 56.096 δολ.

• ο Καναδάς έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 1.337.445.000.000 δολ. και στον κάθε Καναδό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 29.625 δολ.

• η Ιαπωνία που κυρίως πολιτεύεται με εσωτερικό δανεισμό, έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.861.488.000.000 δολ. και στον κάθε Ιάπωνα πολίτη αντιστοιχεί εξωτερικό χρέος 24.000 δολ.

• η Βρετανία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.555.615.000.000 δολ. και στον κάθε Βρετανό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 39.499 δολ.

• η Γαλλία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.556.980.000.000 δολ. και στον κάθε Γάλλο πολίτη αντιστοιχεί χρέος 74.619 δολ.

• η Ιταλία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.748.126.000.000 δολ. και στον κάθε Ιταλό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 36.841 δολ.

• η Γερμανία έχει συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος 2.851.467.000.000 δολ. που αντιστοιχεί στο 142% του ΑΕΠ και στον κάθε Γερμανό πολίτη αντιστοιχεί χρέος 57.755 δολ.

Άξιο παρατήρησης είναι ότι ακόμη και στο Foreign Affairs, ο Parke Nicholson τοποθετήθηκε με θέμα: «το Βερολίνο δεν είναι τόσο δυνατό όσο νομίζετε». Ο Parke Nicholson που είναι βασικός ερευνητικός συνεργάτης στο «American Institute for Contemporary German Studies», επισημαίνει τις αδυναμίες της Γερμανίας να διαδραματίσει τον ηγετικό ρόλο που επιδιώκει…

Tο ερώτημα και η «οικονομία των Παπούα»

Τούτων δοθέντων ανακύπτει ένα κρίσιμο ζήτημα –ερώτημα, όχι μόνο σε «τεχνικό» επίπεδο, αλλά προδήλως και σε πολιτικό επίπεδο. Αφορά δε τους Θεσμούς και τα κράτη-μέλη δανειστές.

Ερωτώνται δε οι δανειστές: α) με αντίστοιχο χρέος, με απομείωση του ΑΕΠ κατά 25% και ανεργία που εγγίζει το 26% συνυπολογιζόμενης και της κατά 50% ανεργίας των νέων που δεν έχουν ακόμη ενταχθεί στην αγορά εργασίας και β) χωρίς παροχή ρευστότητας, είναι δυνατόν οποιοδήποτε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να επιβιώσει; Επίσης: γ) οι χώρες κράτη-μέλη του «G7» θα επιβίωναν;

Τα προαναφερόμενα ανήκουν στη στοιχειώδη πολιτική και οικονομική λογική. Εκτός και εάν επιδιώκεται από τους δανειστές μέσω των «τεχνικών» διαδικασιών, κράτος-μέλος της ευρωζώνης να εξομοιωθεί με την «οικονομία των Παπούα»(!), όπου το δημοσιονομικό πλεόνασμα κυμαίνεται μεν στο 0,70% στο ΑΕΠ, αλλά το κατά κεφαλήν εισόδημα αφορά μόλις στα 2.500 δολ. το χρόνο. Δηλαδή με 190 ευρώ περίπου το μήνα είναι δυνατόν να επιβιώσει και επιβιώνει άνθρωπος. Και ναι μεν μπορεί να επιβιώνει άνθρωπος στη χώρα των Παπούα, σε χώρες όμως που είναι κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του «G7» υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατη η επιβίωση.

Τούτων δοθέντων πρόδηλο είναι ότι η αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους μπορεί να λάβει χώρα μόνο με διαγραφή τουλάχιστον κατά 50% και με ποσοτική χαλάρωση QE (Quantitative Easing), τόση όσο μπορεί να είναι ικανή να τροφοδοτήσει την αγορά και την ανάπτυξη. Αρκεί, ασφαλώς, οι εταίροι να προσχωρήσουν στα αυτονόητα, οπότε υπ’ αυτές τις συνθήκες θα ανταποκριθεί και η ελληνική κοινωνία και ελληνική οικονομία στις απαιτήσεις που επιβάλει η διαδικασία της ανάπτυξης με προσδιορισμό του ρόλου της Ελλάδας στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).