Η αλαζονεία της εξουσίας ποτέ δεν ήταν ο καλύτερος σύμβουλος. Γίνεται ύβρις και αναπόδραστα φέρνει τη Νέμεση.
Η αλαζονεία είναι η χειρότερη παρενέργεια της εξουσίας, και εξελίσσεται σε αυτοάνοσο που στο τέλος μπορεί και να την «σκοτώσει», γιατί όπως προειδοποιεί ο Αισχύλος στους Πέρσες, «όταν ανθίζει η έπαρση, καρπίζει στάχυ θυμού, συμφορά εσοδεύει».
Εξηγεί τα μεγαλύτερα λάθη που γίνονται από όσους υπερεκτιμούν τη δύναμή τους, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι δανεική.
Είναι η βασιλική οδός για την ύβριν, τη κρίσιμη στιγμή που κάποιος με την πράξη του συγκρούεται με τον πυρήνα των ηθικών νόμων. Αναπόφευκτα ακολουθεί η Νέμεση. Δηλαδή, το μεγάλο τίμημα που πληρώνει όποιος φτάνει στην ύβριν, ώστε να αποκατασταθεί κάπως η δικαιοσύνη.
Η κυβέρνηση του Κυριακού Μητσοτάκη ζει σήμερα την ώρα της δικής της Νέμεσης. Δηλαδή, την παλλαϊκή καταδίκη της. Γιατί μια κυβέρνηση ενάντια στην οποία γίνονται τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια στην νεότερη ιστορία του τόπου, είναι μια κυβέρνηση καταδικασμένη. Μια κυβέρνηση ουσιαστικά χωρίς νομιμοποίηση. Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί πλέον να προσποιείται και να κυβερνά «σαν κανονικά».
Υβρη διέπραξε ακόμη και σήμερα στην πανεθνική ημέρα πένθους και αγώνα για δικαιοσύνη.
Φάνηκε η ύβρις όταν η αστυνομία έπνιξε στα δακρυγόνα έναν λαό που κατέβηκε στο δρόμο για να ζητήσει οξυγόνο. Γιατί ο αρμόδιος υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ συνειδητά επέλεξαν να κατεβάσουν τόσες αστυνομικές δυνάμεις σε αυτά τα συλλαλητήρια, γιατί είχαν στρατηγική δημιουργίας «τεχνητής έντασης», ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, όπως και όλοι μας και έχει αποδειχθεί πολλάκις, ότι εάν είχαν επιλέξει να έχει διακριτική παρουσία και να κάνει σωστά τη δουλειά της δεν θα είχαμε «επεισόδια». Μόνο που ήθελε να μπορεί να επικαλείται «επεισόδια», για να συγκαλύψει ότι σήμερα μια ολόκληρη χώρα φώναζε στους δρόμους για «αλήθεια και δικαιοσύνη». Αλλά, δυστυχώς για την κυβέρνηση, αυτή τη φορά η ομολογουμένως πετυχημένη στο παρελθόν συνταγή δεν πέτυχε απλώς πρόσθεσε στα συνθήματα ένα ηχηρό και παρατεταμένο «Παραιτήσου».
Η κυβέρνηση μπορούσε να είχε «αγκαλιάσει» αυτά τα συλλαλητήρια, να δώσει το μήνυμα ότι όντως κατανοεί την απαίτηση της κοινωνίας για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και απόδοση ευθυνών όπου πρέπει, όσο ψηλά και εάν βρίσκονται οι υπεύθυνοι.
Όμως, δεν το έκανε: επέλεξε τα χημικά, τα ΜΑΤ και τις «Αύρες». Αυτές είναι οι εικόνες που αυτή τη στιγμή ταξιδεύουν στον πλανήτη. Ότι επιβάλλεται «τάξη και ασφάλεια», αλλά όχι δικαιοσύνη.
Και το επέλεξε γιατί ο πυρήνας της κυβερνητικής ύβρεως είναι ότι ούτε η κυβέρνηση ως σύνολο, ούτε οι υπουργοί θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί, αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αποκάλυψη της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης.
Φάνηκε αυτό στη σημερινή ανάρτηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Δεν μπορεί κάποιος που όταν έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη ηγείτο μιας κυβέρνησης που ήταν στην εξουσία ήδη τέσσερα σχεδόν χρόνια να λέει: «μοιραία ανθρώπινα λάθη ενώθηκαν με χρόνιες ανεπάρκειες του κράτους και εκτροχίασαν βίαια τις βεβαιότητές μας», χωρίς ούτε μία αναφορά στις ευθύνες που φέρει η κυβέρνησή του και για αυτές τις ανεπάρκειες και για τις μετέωρες, όπως αποδείχθηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο, βεβαιότητες.
Γιατί, όπως και να το δει κανείς, σε 6 χρόνια ακόμη και εάν η κυβέρνηση «παρέλαβε χάος» είχε τη δυνατότητα να φτιάξει το σιδηρόδρομο ώστε να είναι όντως ασφαλές μέσο μεταφοράς και όχι απλώς να αφήσει να κυλά η κλεψύδρα αντίστροφα για την τραγωδία.
Ούτε μπορεί ο πρωθυπουργός που κυβερνά έξι χρόνια να επικαλείται ακόμη το «’βαθύ κράτος’» του παρελθόντος» ως εμπόδιο στις αναγκαίες αλλαγές, όταν την ευθύνη του κράτους έχουν, έξι χρόνια τώρα, η κυβέρνηση και οι υπουργοί που ο ίδιος επέλεξε.
Για να μην αναφερθώ στο ότι έρχεται η κυβέρνηση, δύο χρόνια μετά από μια τραγωδία, την ημέρα της μνήμης των θυμάτων, απλώς να υπόσχεται, στο μέλλον, «σύγχρονα και ασφαλή» τρένα.
Η ίδια που δια στόματος του τότε αρμόδιου υπουργού – άλλης μιας προσωποποίησης της κυβερνητικής ύβρεως – διαβεβαίωνε λίγες μέρες πριν την τραγωδία ότι δεν υπάρχει θέμα ασφάλειας.
Και όλα αυτά χωρίς ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να λένε μια φορά τη λέξη «εμείς» και τη λέξη «εγώ» ως προς τις ευθύνες για την τραγωδία.
Χωρίς καμία αναφορά στα δικά τους λάθη και τις δικές τους παραλείψεις, που δυστυχώς ενίοτε διατρέχουν τον κίνδυνο όταν βρίσκεσαι σε τέτοιες θέσεις να αποδειχθούν εγκληματικές.
Χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική που θα μπορούσε να ανακτήσει ένα μέρος της εμπιστοσύνης των πολιτών και να τους κάνει να πιστέψουν ότι όντως γίνονται αλλαγές.
Χωρίς ούτε καν αυτή την ειλικρινή συγγνώμη που ακόμη περιμένουν να την ακούσουν οι συγγενείς των θυμάτων.
Χωρίς, γιατί εν τέλει περί αυτού πρόκειται, πραγματικό σεβασμό για τα θύματα και τον πόνο – και αγώνα – των συγγενών.
Και έτσι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η κυβέρνηση πλέον είναι αντιμέτωποι με τη Νέμεση που έρχεται. Αυτή που θα βρει το δρόμο της και δεν θα μπορέσουν να την αποφύγουν. Αυτή που εκφράστηκε στα σημερινά συλλαλητήρια. Αυτή που την έφερε η δική τους αλαζονεία και η δική τους ύβρις.
