Στο βαθμό που σε κάποιο βαθμό ισχύει ακόμη, ότι η Γαλλία είναι η χώρα της πολιτικής, οι σημερινές εκλογές, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα μας δίνουν κάποια χρήσιμα πολιτικά μαθήματα.
Πρώτον: Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας γίνεται το κέντρο βάρους, τόσο της ταξικής όσο και της διακρατικής πόλωσης στην Ε.Ε., και πολύ περισσότερο στην ευρωζώνη. Η Λεπέν και ο Μελανσόν, από τους υποψήφιους της πρώτης τετράδας, αν και με διαφορετικό τρόπο εκφράζουν καθαρά μια τέτοια υπόθεση, απέναντι σε μια Ε.Ε., που οδηγείται σε έναν νέου τύπου οικονομικό «ολοκληρωτισμό». Όμως δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και οι τρεις μικροί, ο Γκωλιστής Ντυπόν Ενιάν, με την «όρθια Γαλλία», που δεν αποκλείεται να αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό από τον Φιγιόν. Προτείνει τη δημιουργία μιας νέας συνθήκης, πάνω στην οποία θα στηριχτεί μια Ευρώπη εθνών και έργων, στο πλαίσιο της οποίας, κάθε χώρα θα ανακτήσει τον έλεγχο των τεσσάρων όψεων της εθνικής κυριαρχίας: νομίσματος, συνόρων, προϋπολογισμού, νομοθεσίας. Και όταν αυτό δεν συμβεί, τότε έρχεται η Έξοδος. Ο Σεμινάντ, θαυμαστής του Ρούσβελτ, τάσσεται και αυτός κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά του ευρώ και της Ε.Ε.. Τέλος, ίσως ο πιο «συγκροτημένος» υποψήφιος ο Φρανσουά Ασελινό, της «Λαϊκής Ρεπουμπλικανικής Ένωσης», ο «υποψήφιος της εθνικής χειραφέτησης», όπως αυτοαποκαλείται, απαιτεί την έξοδο της Γαλλίας, από το ευρώ, την Ε.Ε., και το ΝΑΤΟ.
Δεύτερον: Οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης είναι πολλοί, και μπορούν να εκφραστούν πολιτικά. Οι λησμονημένοι της πολιτικής, οι χαμένοι από την παγκοσμιοποίηση, το ελεύθερο εμπόριο, το ευρώ και την Ε.Ε., είναι πάρα πολλοί, ακόμη και σε χώρες του πυρήνα, όπως η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο κλπ. Αυτή είναι η βάση της Λεπέν, του πιο εργατικού κόμματος της Γαλλίας, αλλά και του εκλογικού σώματος που κέρδισε ο Μελανσόν. Όπως δείχνουν τα πράγματα αυτοί οι δύο υποψήφιοι βρίσκονται (αθροιστικά) κοντά στο 40%, στον πρώτο σημερινό γύρο. Όλοι αυτοί οι «ηττημένοι» της παγκοσμιοποίησης συνδέουν την τύχη τους με το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί για την οικονομική πολιτική της χώρας τους και όχι κάποια διορισμένη επιτροπή στις Βρυξέλλες.
Συνέπεια, αυτού του γεγονότος, της πολιτικής έκφρασης ενός υπαρκτού και γνήσιου κοινωνικού και λαϊκού ρεύματος, είναι ότι το παλιό πολιτικό σύστημα κινδυνεύει. Ο Αμόν, και ο Φιγιόν, δεν μπορούν να εκφράσουν οποιαδήποτε καινοτομία στην πολιτική, μια που είναι προσαρμοσμένη στα πλαίσια των σιδερένιων νόμων της ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Το ιστορικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα φαίνεται να καταρρέει. Ο δε τρίτος ευρωπαϊστής, ο Μακρόν, ο σύμβουλος του Ολάντ, είναι ένα μιντιακό κατασκεύασμα που παριστάνει το μοντέρνο και είτε εκλεγεί, είτε δεν εκλεγεί, σύντομα θα ξεφουσκώσει.
Τρίτον: Το ταλέντο της πολιτικής και ο χαρισματικός ηγέτης.
Όσο και αν είναι κανείς μακριά από το Παρίσι, αν ρίξει μια ματιά στα προγράμματα των κομμάτων και στο τι λένε οι υποψήφιοι, θα διαπιστώσει, ότι ο Ανσελινό π.χ., ίσως είναι ο πιο καταρτισμένος πάνω στις ευρωπαϊκές συνθήκες, και μάλλον έχει το πιο συγκροτημένο πρόγραμμα, όμως μάλλον θα πατώσει, γιατί δεν φαίνεται «να σκαμπάζει», από πολιτική. Άρα δεν χρειάζεται απλώς να έχει κανείς, ένα σοβαρό πρόγραμμα, αλλά να μπορεί και να το μεταφέρει στο λαό.
Αντίθετα τόσο η Λεπέν όσο και ο Μελανσόν έχουν καταφέρει να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Η Λεπέν κατάφερε να «αποδαιμονοποιήσει» το Εθνικό Μέτωπο, να φτιάξει ένα δημοκρατικό κόμμα και με πολιτικές μεθόδους όπου η βία δεν κυριαρχεί, όπως σε άλλα ακροδεξιά κόμματα να απευθυνθεί στη κοινωνία. Για αυτό κερδίζει και στη Γαλλία και είναι μάλλον απίθανο να το χαρακτηρίσει κανείς ως «φασιστικό» και δύσκολα ακόμη και ακροδεξιό. Από την άλλη προσέγγισε την εργατική τάξη, επινοώντας τον «αριστερό Λεπενισμό». Ο δε Μελανσόν πέρα από την εντυπωσιακή εκλογική του καμπάνια που είναι γνωστή και την ευγλωττία του, επικοινώνησε με το λαϊκό αίσθημα για εθνική κυριαρχία. Έβγαλε λοιπόν από τις εκδηλώσεις του τις κομματικές σημαίες και έβαλε την τρικολόρ. Ενώ στο τέλος τραγουδούν οι οπαδοί του την Μασσαλιώτιδα, τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας.
Αμφότεροι και ο Μελανσόν και η Λεπέν, εκφράζουν γνήσια λαϊκίστικα κινήματα. Τέτοια κινήματα για να εκφραστούν χρειάζονται χαρισματικούς ηγέτες όπως ακριβώς είναι ο Μελανσόν και η Λεπέν. Από εκεί πέρα τα προγράμματά τους εμφανίζουν σοβαρά κενά, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε, με πιο πολλά αυτό της Ανυπότακτης Γαλλίας που λίγα πράγματα γράφει για την Ε.Ε. και ιδιαίτερα για το ΣΧΕΔΙΟ Β. Όμως η πολιτική τους δεινότητα, τους κάνει να καταφέρνουν να τα κρύβουν.
Τέταρτον: Ο Τσίπρας έκανε πανευρωπαϊκή ζημιά. Eίναι παραπάνω από βέβαιο ότι αν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κυβερνήσει, όπως κυβέρνησαν (με τον τρόπο της προδοσίας του λαού) και δεν υπήρχε αυτό το πολιτικό επεισόδιο στον ευρωπαϊκό Νότο, ο Μελανσόν θα έκοβε πρώτος το νήμα τουλάχιστον στον πρώτο γύρο. Ένας κόσμος μπαλαντζάρει να τον ψηφίσει, σκεπτόμενος, ότι μπορεί και αυτός να είναι ο Γάλλος Τσίπρας. Για αυτό ακριβώς αναγκάστηκε να δηλώσει ότι αυτός δεν είναι Τσίπρας και όλα τα γνωστά……
Πέμπτον: Να δηλώνεις επαναστάτης και κομμουνιστής δεν σημαίνει τίποτε αν δεν μιλάς συγκεκριμένα. Ο Πουτού (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) και η Αρτό (Εργατική Πάλη) αποτελούν τους υποψήφιους της τροτσκιστικής, ή «επαναστατικής» αριστεράς της Γαλλίας. Η διπλή κάθοδος, δεν αποδεικνύει παρά έναν ιδιαίτερο σεκταρισμό, αλλά και γενικότερα, δείχνουν και εκεί στη Γαλλία όπως και αλλού, να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Όσο εκεί (αλλά και στην ημεδαπή), ο «κομμουνισμός» είναι μια αόριστη έκκληση ή ευχή, που έρχεται από το ιδεολογικό παρελθόν, που δεν καταλαβαίνει την κίνηση του λαού, και τις κυρίαρχες αντιθέσεις της εποχής, όσο δεν μπορεί να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό και συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, τότε ακόμη και αυτή την ταραγμένη εποχή, οι ομάδες αυτές που τον επικαλούνται με αυτό τον τρόπο, ελάχιστα πράγματα έχουν να προσφέρουν στην αλλαγή του κόσμου.
*Πηγή: sxedio-b.gr
