Τα νέα σύνορα της Ρωσίας παρουσίασε ο Ρώσος πρώην πρόεδρος και νυν αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Ντιμίτρι Μεντβέντεφ σε τηλεοπτικό διάγγελμά του από τη ρωσική τηλεόραση.
Ο Μεντβέντεφ μιλώντας για την κατάσταση στην ανατολική Ουκρανία παρουσίασε ένα χάρτη σύμφωνα με τον οποίο η Ρωσία γνωστοποιεί τις απαιτήσεις που έχει ως προς τα νέα σύνορά της με την Ουκρανία.
Όπως είπε ο αντιπρόεδρος του ΣΑ της Ρωσίας «δεν πρόκειται να σταματήσουμε παρά μόνο όταν φτάσουμε εδώ».
Στον χάρτη φαίνεται πως η Ρωσία αφήνει εκτός του ρωσικού εδάφους το Κίεβο, αλλά περιλαμβάνει όλη την περιοχή από την Οδησσό στα νότια έως το Τσέρνιγκοφ στα βόρεια, συμπεριλαμβανομένου και του Χαρκόβου.
Στην ανάρτηση του του συγκεκριμένου χάρτη από τη Μόσχα απάντησε ο Γάλλος πρόεδρος Ε.Μακρόν ο οποίος έθεσε την Οδησσό εντός των «κόκκινων» γραμμών όπως τις είπε ενώ έθεσε και το Κίεβο ως «κόκκινη» γραμμή, το οποίο όμως δεν διεκδικεί η Ρωσία.
Ο Ε.Μακρόν στη συνάντηση που είχε με τους αρχηγούς των κομμάτων της γαλλικής αντιπολίτευσης, επανέλαβε πως η Γαλλία θα κάνει ότι χρειάζεται «χωρίς όρια» και «χωρίς κόκκινες γραμμές» για να στηρίξει την Ουκρανία.
Ο Γάλλος πρόεδρος κατά τη συνάντηση που είχε με την αντιπολίτευση, φέρεται να αποκάλυψε το σχέδιο του παρά το γεγονός ότι δεν είναι πραγματοποιήσιμο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας L’Indépendant, o επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, Fabien Roussel αποκάλυψε ότι ο Μακρόν είπε ότι θα σταλούν γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο ουκρανικό έδαφος εάν υπάρξει προσπάθεια κατάληψης της Οδησσού ή του Κιέβου από τη Ρωσία.
Τα τμήματα της μέχρι τώρα Ουκρανίας που πρόκειται, σύμφωνα με τον Ντ. Μεντβιέντεφ, να περάσουν στη Ρωσία, ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με αυτά στα οποία στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές της Ουκρανίας – αυτές του 2010 – πλειοψήφησε ο “φιλορώσος” Β. Γιανούκοβιτς. Είναι αυτά στα οποία η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού έχει καθαρά Ρωσική συνείδηση.
Υπό αυτή την οπτική, στην ουσία αυτό που λέει ο αντιπρόεδρος του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας είναι ότι θα επιβληθεί – έστω και με τη δύναμη των όπλων – αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των κατοίκων της κάθε επαρχίας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το δυτικό κομμάτι του χάρτη που παρουσίασε ο Μεντβέντεφ. Εκεί φαίνεται μία σειρά επαρχιών να περνάει στην Πολωνία.
Πολύ πιθανό – και λογικό – είναι σαν έναν εκ των όρων για τον τερματισμό των εχθροπραξιών, η Ρωσία να θέσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος σε κάθε επαρχία χωριστά για το μέλλον της. Αν γίνει αυτό, είναι φυσικό ότι οι κάτοικοι των δυτικών επαρχιών – τουλάχιστον του Λοτζ και του Λβοφ – είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιλέξουν αντί της Ουκρανίας (η οποία και πριν την ειδική στρατιωτική επιχείρηση ήταν μακράν η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης) να ενωθούν με την Πολωνία. Λιγότερο βέβαιο είναι το τι θα επιλέξουν οι κάτοικοι της Υπερκαρπαθίας, που σε μεγάλο ποσοστό είναι Ούγγροι και οι οποίοι έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τις νεοναζιστικές συμμορίες που κυβερνούν τη χώρα μετά το πραξικόπημα του 2014. Το πιθανότερο είναι ότι θα επιλέξουν την προσχώρησή τους στην Ουγγαρία (όπως φαίνεται να δείχνει και ο χάρτης του Μεντβέντεφ).
Μία τέτοια εξέλιξη θα αυξήσει κατακόρυφα το κύρος του Όρμπαν στο εσωτερικό της χώρας του, πράγμα που καθόλου δεν ενοχλεί τη Ρωσία, αφού απ’ όλες της ευρωενωσιακές-ΝΑΤΟϊκές κυβερνήσεις, αυτή του Όρμπαν (και τελευταία του Φίτσο) είναι που κράτησε την καλύτερη στάση απέναντί της.
Αντίθετα στην Πολωνία τα πράγματα θα είναι πιο μπερδεμένα (και ενδιαφέροντα). Προσδεδεμένη πλήρως στο ευρωΝΑΤΟϊκό άρμα, το πιθανότερο είναι η Πολωνική κυβέρνηση να πιεστεί ώστε να αντιταχθεί στη διάλυση της Ουκρανίας, παρότι αυτή η διάλυση ακριβώς είναι που θα οδηγήσει στην επιστροφή στην Πολωνία εδαφών που σε ορισμένες ιστορικές περιόδους υπήρξαν δικά της. Μία τέτοια στάση θα εκληφθεί – και σωστά – από μεγάλο μέρος του πληθυσμού σαν εθνική προδοσία. Έτσι οι Πολωνοί, που ιστορικά έχουν συνηθίσει να θεωρούν εχθρό τους τη Ρωσία, θα βρεθούν να βλέπουν τη Ρωσία να πιέζει για την επιστροφή των εδαφών που οι ίδιοι θεωρούν δικά τους, και την κυβέρνησή τους να αντιστέκεται. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε τεράστια κοινωνική κρίση τη ΝΑΤΟϊκή Πολωνία και θα βραχυκύκλωνε οποιαδήποτε σχέδια για μελλοντική χρήση της Πολωνίας ενάντια στη Ρωσία (“μέχρι τον τελευταίο Πολωνό”).
Από την άλλη μεριά, η συνέχιση της ύπαρξης μίας “κολοβής” πλέον Ουκρανίας που θα περιορίζεται σε 2-3 επαρχίες γύρω από το Κίεβο και η οποία θα είναι πλήρως αποστρατιωτικοποιημένη, αποναζιστικοποιημένη και ουδέτερη, θα λειτουργήσει σα “μαξιλάρι” ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ. Επομένως και αυτή είναι προς το συμφέρον όχι μόνον της Ρωσίας, αλλά και της ειρήνης.
