“Ούκ έστιν ώδε. Ηγέρθη”
Η Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται και διαλύει τα πάντα,τα αφανίζει και τα ανασυνθέτει εν καινώ. Το πλέον ποταπό και νοσηρό “πολιτικό” προεκλογικό κλίμα των τελευταίων ετών απάδει της Εβδομάδος των Παθών του Υιού του Ανθρώπου και της ενδόξου Αναστάσεως Του που καταργεί τον θάνατο ως τετελεσμένο γεγονός. Η ίδια η κατάπτωση των θεσμών του κράτους,εδώ και αλλαχού,αναδεικνύει το έωλον,το φθαρτόν και το ιλαροτραγικόν στοιχείο της κοσμικής εξουσίας. Που εντοπίζεται τελικώς η οντολογική εξουσία αυτού του κόσμου ορατού και αοράτου; Το μάταιον, το προσωρινόν, το όντως ανυπόστατον και φαιδρόν της κάθε είδους κοσμικής εξουσίας,που παράγει αλαζονεία,έπαρση και υποκρισία, διαλύεται μπροστά στην ισχύ και την δύναμη της πορείας προς τον Γολγοθά,την Σταύρωση και την Ανάσταση Του Υιού της Αγίας Τριάδος,από άφατη Αγάπη προς τον Άνθρωπο. Τούτη η πορεία προσφοράς διδάσκει στο Αυτεξούσιον της Ελευθερίας του Ανθρώπου. Ο όχλος από τα ωσαννά καταλήγει στο σταύρωσον Αυτόν. Εκείνοι που Τον υποδέχθηκαν ως Μεσσία,οι ίδιοι,ως λαική ετυμηγορία,Τον καταδικάζει εντός ελαχίστων ημερών. Η εξουσία,ως συνήθως,αρχικώς,νίπτει τας χείρας της,αμέσως μετά Τον ραπίζει,Τον χλευάζει,Τον εμπαίζει,Τον ποτίζει με όξος και χολή και εν τέλει Τον Σταυρώνει εν μέσω δύο κακούργων. Ο ένας Τον βλασφημεί,ο άλλος μετανοεί και εισέρχεται πρώτος στον Παράδεισο. Ο Ιούδας Τον προδίδει για τριάντα αργύρια και στο τέλος αφαιρεί την ζωή του δια απαγχονισμού. Ο Πέτρος Τον αρνείται τρεις φορές και μετά έκλαυσε πικρώς. Στην Σταύρωσή του παραμένει μόνος και από μακριά Τον παρακολουθούν η Μητέρα Του,άλλες γυναίκες και ο Ιωάννης. Έχουν εξαφανιστεί σχεδόν όλοι οι μαθητές Του δια τον φόβον των Ιουδαίων,της εξουσίας δηλαδή. Οδηγείται στην Ταφή Του,οι Μυροφόρες τον επισκέπτονται χαράματα,ενώ η Ανάστασή Του έχει συντελεστεί. Εμφανίζεται εν ετέρα μορφή στην Μαρία την Μαγδαλήνη,στον κήπο του μνημείου. Το σκότος την ώρα της Σταυρώσεως Του,το διαδέχεται το Φως της Αναστάσεως Του.
Η Ανάσταση έρχεται μέσω της οδού της Σταυρώσεως,άλλη οδός δεν υπάρχει. Εντός δοκιμασιών και αγώνων οδεύει ο Άνθρωπος προς την προσωπική και κοινωνική Ανάσταση. Η Αναστάσιμη πορεία δεν διακατέχεται από τον ορθολογισμό τύπου Α+Α=2Α,αλλά από τον ανορθολογισμό του τύπου Α+Α=Α. Η πρόσκληση του Τριαδικού Θεού προς τον Άνθρωπο να ενωθεί μαζί Του,αφορά την πορεία του δεύτερου σε αυτήν την ζωή. Το ” ίνα ώσιν έν” αφορά την ένωση σύμπαντος του κόσμου,την στιγμή που ο κόσμος διχάζεται,διαχωρίζεται,
Διαλύεσαι στην προσπάθεια να ζήσεις και να βιώσεις τα δρώμενα της Μεγάλης Εβδομάδος και σε τούτη την προσπάθεια και διάλυση,κατανοείς την αδυναμία σου,την αστοχία σου να τα ερμηνεύσεις όλα με βάση τον ορθολογισμό,την στιγμή που τα συμβάντα εντός αυτής είναι μία αγαπητική “τρέλα”,καλή “τρέλα” που οδηγεί στην Ανάσταση,στην όντως Συντέλεια,στην οριστική Νίκη επί του θανάτου,στην Βεβαιότητα της Ελπίδας στην οντολογική Ζωή του Αναστηθέντος Ανθρώπου,εάν και εφ’ όσον βεβαίως θέλει,τότε και μπορεί να την βιώσει σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Η πρόσκληση είναι αέναος:” Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός” και αυτός είναι ο αγώνας. Ένα Φως που διαλύει τα σκοτάδια της πολιτικής,της εξουσίας,της κοινωνίας,ακόμη και τα γνωστά ή άγνωστα σκοτάδια της προσωπικής ζωής των πολιτών,που “χαμένοι” και μπερδεμένοι στον αγώνα της καθημερινότητας το αναζητούν ή όχι εντός ενός ζόφου που “φαίνεται” να καλύπτει τα πάντα. Δια αυτού του Φωτός διαλύεται το σκότος και αποκτάς ευαίσθητη όραση,οράς άλλως τα συμβάντα,καθώς ό,τι συμβαίνει γίνεται για συγκεκριμένο λόγο και έχει ιδιαίτερη αιτία,είτε τούτο το αντιλαμβάνεσαι,είτε όχι,τώρα,ύστερα ή και ποτέ. Παθαίνουμε και μαθαίνουμε(;),παθαίνουμε και πεθαίνουμε και δια αυτού του “θανάτου” της Σταυρώσεως-πολυμερούς,
Καλή Ανάσταση!
“Ορθρία
[….]<Είχε δε αυτήν τρόμος και έκστασις>
πόσο ανυπόμονοι είναι συνήθως
<βραδείς τη καρδία”,οι άνθρωποι,
συλλογίζεται η Μαρία,
καθώς την κατείχε ακόμα
η απαστράπτουσα,λευκότατη σιωπή.
<Ην δε ιδέα αυτού ως αστραπή
και το ένδυμα αυτού λευκόν ως η χιών>
<Ούκ έστιν ώδε,ηγέρθη>[….]”
( Ζωή Καρέλη,περιοδικό “Σύναξη” τεύχος 20,Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1986,σελ.54)
