Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε όλη του την πορεία δεν έκρυβε τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του, καθώς όπως έλεγε πριν αναλάβει τα πολιτικά ηνία της χώρας, ήταν υπέρ του «μικρότερου» και «ευέλικτου κράτους» και της μονεταριστικής πολιτικής, που στα όριά της καταστρατηγεί το κοινωνικό κράτος και τις απαραίτητες παροχές για τη συνοχή μίας κοινωνίας. Για αυτό και οι πολιτικές της λιτότητας και των μνημονίων ταυτίζονταν δομικά με τις θέσεις ενός τέτοιου πολιτικού, όπως ήταν διαχρονικά ο Μητσοτάκης.
Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τη μνημειώδη φράση του στη ΔΕΘ του 2017, όπου είχε πει ότι «δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση».
Μπορεί η ανισότητα κατά τον νυν πρωθυπουργό να είναι στοιχείο της «ανθρώπινης φύσης», κάτι το οποίο είναι τρομακτικό από μόνο του, διότι τέτοιες απόψεις παραπέμπουν στις πιο αντιδραστικές «ψευδοθεωρίες», όμως η διαφθορά και η διαπλοκή είναι χαρακτηριστικά αυτής της κυβέρνησης, της οποίας ηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και είναι δεδομένο ότι το μοίρασμα των κοινοτικών πόρων στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ σε γαλάζια παιδιά δεν είναι απότοκο της «θείας μοίρας» ή της «ειμαρμένης», αλλά πολιτική επιλογή.
Επίσης, και η εργαλειοποίηση των θεσμών που έχει γίνει «συνήθεια» από τον πρωθυπουργό δεν είναι «φυσικό φαινόμενο», ούτε θα έπρεπε να γίνεται από έναν πολιτικό που εκθείαζε τη «θεσμική τάξη».
Και όμως γίνεται διότι μοναδικό κριτήριο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι να παραμείνει στην καρέκλα της εξουσίας. Μη ξεχνάμε ότι είναι ο πολιτικός που ακόμη και στη θέση της προεδρίας της Δημοκρατίας επέλεξε ένα πρόσωπο με κομματικά κριτήρια.
Μετά από αυτά που έγιναν στη ψηφοφορία για τις προτάσεις για Προανακριτική Επιτροπή για τους Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι μπροστά στο φόβο των διαρροών δεν έχει κανένα θέμα να «ξευτιλίσει» ακόμη και τους βουλευτές του κόμματός του.
Εδώ βέβαια μιλάμε για ένα πρωθυπουργό που επί θητείας του γίνονταν παρακολουθήσεις σε πολιτικούς αντιπάλους, τους επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων και μέλη του υπουργικού του συμβουλίου.
Πλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χάνει ολοένα και περισσότερες συμμαχίες που τον έβγαλαν πρωθυπουργό. Μετά τους Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ασκεί δριμεία κριτική στην κυβέρνηση, μιλώντας πλέον για «ευτελισμό των θεσμών».
Επίσης, ακόμη και μέλη της οικονομικής ελίτ πλέον αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να αναπαραχθούν τα συμφέροντά τους από ένα σύστημα που παίρνει καθεστωτικά χαρακτηριστικά.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις θέλει πολιτική αλλαγή. Αυτές οι μετατοπίσεις και οι αλλαγές, λόγω των βοναπαρτικών πρακτικών του πρωθυπουργού αντανακλώνται και στο εσωτερικό του γαλάζιου κόμματος, όπου επικρατεί η αδράνεια και η ρευστοποίηση.
Πλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης από «ατού» της γαλάζιας παράταξης, μετατρέπεται σε βαρίδι.
ΠΗΓΗ Documento
