«Διαπλοκή είναι χρήμα για παραγωγή ενημέρωσης, ενημέρωση για παραγωγή πολιτικής και πολιτική για παραγωγή χρήματος».
Ο παραπάνω ορισμός είχε διατυπωθεί προ ολίγων ετών δια στόματος του Βασίλη Μουλόπουλου. Του ανθρώπου, δηλαδή, που βρίσκεται τις τελευταίες μέρες στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μετά την ανακοίνωση της εμπλοκής του στην προσπάθεια διάσωσης του ΔΟΛ.
Κάπως έτσι ο ίδιος, έχοντας διατελέσει εκτός των άλλων και πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ, κατηγορείται από πολλές μεριές ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της λεγόμενης «νέας διαπλοκής», καταλογίζοντάς του την υλοποίηση πολιτικού σχεδίου για την «κατάληψη» αντικυβερνητικών ΜΜΕ.
Δε νομίζω να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες πόσο «βρώμικο παιχνίδι» είχε παίξει για παραπάνω από μια δεκαετία η διοίκηση του εν λόγω δημοσιογραφικού οργανισμού.
Δε μιλάω απλά για τις «δολοφονίες χαρακτήρων», για την επιχείρηση τρομοκράτησης της κοινής γνώμης σε κρίσιμες συγκυρίες ή για την απόπειρα «νομιμοποίησης» ακόμη και των πλέον επαχθών αντιλαϊκών πολιτικών.
Αναφέρομαι στην μετατροπή της ενημέρωσης σε πεδίο συναλλαγών (και μάλιστα ιδιαίτερα προσοδοφόρων) μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων, τραπεζιτών και των εκάστοτε κυβερνώντων (κι όχι μόνο). Κι είναι αυτή η «αμαρτωλή» σχέση που κόστισε τελικά πολύ ακριβά στη χώρα.
Από την άλλη, η απαξίωση του εν λόγω συστήματος υπήρξε τόσο ραγδαία ώστε να σπάσουν και οι πιο βαθιά ριζωμένες «συμμαχίες». Οι χρεοκοπημένες τράπεζες δεν μοιράζουν πια χρήμα (έχοντας πλέον εκχωρηθεί σε ξένα κεφάλαια), τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ έχουν ολοένα μικρότερη απήχηση, οι χρεοκοπημένοι μεγαλοεπιχειρηματίες πασχίζουν να φορτώσουν το «λογαριασμό» στους εργαζόμενους, τα χρεοκοπημένα κόμματα παλεύουν να βρουν πολιτικό αφήγημα. Με συγχωρείτε αλλά έτσι σοβαρές μπίζνες δε γίνονται…
Κάπου εδώ έρχεται η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που είχε εντάξει στρατηγικά στη ρητορεία του την ανάγκη αντιμετώπισης του αμαρτωλού τριγώνου της διαπλοκής. Κοινώς, είχε δεσμευτεί να αναδείξει τις υπόγειες διαδρομές μεταξύ μιντιαρχών, τραπεζιτών και πολιτικών.
Δυστυχώς, δυο χρόνια μετά την ανάδειξή του στην εξουσία, δε φαίνεται ούτε σε αυτό τον τομέα να έχει κάνει σοβαρά βήματα. Το πρόσφατο φιάσκο με το διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών αποδεικνύει του λόγου του αληθές. Δεν είναι βέβαια το μόνο παράδειγμα, που αποδεικνύει τον πλήρη εκφυλισμό που επικρατεί στο χώρο τον ΜΜΕ, όπου εκτός από τα απομεινάρια της διαπλοκής, φαίνεται πια να επικρατούν «επενδυτές» με σκοτεινό παρελθόν κι αμφιλεγόμενες πρακτικές.
Σε αυτό το τοπίο έρχεται να προστεθεί, λοιπόν, κι η απόπειρα διάσωσης του ΔΟΛ, στην οποία απ’ ότι φαίνεται θα πρωταγωνιστήσει ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήμουν από τους τελευταίους που θα αμφισβητούσε τις αγαθές προθέσεις του Βασίλη Μουλόπουλου, ακόμα και τον ισχυρισμό πως η εμπλοκή του στην όλη υπόθεση αποτελεί «προσωπική επιλογή».
Άλλωστε, όπως προανέφερα, η θητεία του στην ηγεσία του κορυφαίου οργάνου του δημοσιογραφικού κλάδου θα έπρεπε να μαρτυρά την απόλυτη προτεραιότητα που θα δείξει όσον αφορά στη διάσωση των θέσεων εργασίας στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Φοβάμαι όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό. Άλλωστε, και μόνο η θητεία του στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα είναι λογικό να δημιουργεί περίεργους συνειρμούς.
Την ίδια στιγμή, είναι σαφές πως όλο το νέο περιβάλλον, στο οποίο επιλέγει να μπει, είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει έντονη οσμή βαθιάς διαπλοκής.
Εκτός κι αν έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Μπόμπολας, ο Σαββίδης ή οι μεγαλοτραπεζίτες έρχονται να εμπλακούν στην όλη υπόθεση προκειμένου «να συστρατευτούν στον αγώνα για ελεύθερη ενημέρωση».
Κι όσο ο χώρος τον Μέσων παραμένει χωρίς βασικούς κανόνες ως προς την λειτουργία του, ακόμη κι ο πιο καλοπροαίρετος μοιάζει καταδικασμένος να πέσει «στο διάκενο» που έχει δημιουργηθεί από τόσες δεκαετίες ασυδοσίας. Εκτός πια κι αν κάποιοι επιθυμούν να συμβεί ακριβώς κάτι τέτοιο…
*Πηγή: tvxs.gr
