Τα αστικά κέντρα θα χρειαστεί να ισοπεδωθούν και να ξαναχτιστούν σχεδόν από την αρχή – Κάτι τέτοιο θα κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια και η χούντα δεν έχει πρόσβαση σε διεθνή χρηματοδότηση
Τις πληγές τους συνεχίζουν να μετρούν οι κάτοικοι στη Μιανμάρ μετά τον φονικό σεισμό των 7,7 Ρίχτερ. Ο Εγκέλαδος, που «χτύπησε» στις 28 Μαρτίου, έχει προκαλέσει τον θάνατο περισσότερων από 3.350 ανθρώπων, καθώς και ανυπολόγιστες ζημιές στη χώρα.
Την ίδια ώρα, 4.850 είναι οι τραυματίες και 220 αγνοούμενοι. Οι επιχειρήσεις διάσωσης καθυστερούν, αυξάνοντας την αγωνία, ενώ οι ελπίδες για τον εντοπισμό επιζώντων κάτω από τα ερείπια έχουν σχεδόν εξαντληθεί.
Οκτώ ημέρες μετά, σε πόλεις και κωμοπόλεις της κεντρικής Μιανμάρ, οι κάτοικοι συνεχίζουν να κοιμούνται στο ύπαιθρο, είτε επειδή τα σπίτια τους έχουν καταρρεύσει είτε επειδή φοβούνται να μπουν μέσα. Κάποιοι έχουν μεταφέρει τα έπιπλα έξω και κοιμούνται σε σκηνές. Η ανθρωπιστική βοήθεια έχει αρχίσει να καταφθάνει, αλλά οι πληγέντες λένε ότι δεν είναι αρκετή. Χρειάζονται απεγνωσμένα καθαρό νερό, τρόφιμα και φάρμακα.
Πώς θα ανοικοδομηθεί η Μιανμάρ;
Την ίδια ώρα, το άμεσο σοκ από την καταστροφή μετατρέπεται σε ερωτήματα για το πώς θα μπορέσει ποτέ η χώρα να ανοικοδομηθεί.
Αναμένεται ότι τα αστικά κέντρα θα πρέπει να ισοπεδωθούν και να ξαναχτιστούν σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ωστόσο, παραμένει ασαφές πώς ο στρατός της χώρας θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει την ανοικοδόμηση. Κάτι τέτοιο θα κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια και η χούντα δεν έχει πρόσβαση σε διεθνή χρηματοδότηση, ούτε τη νομιμότητα που απαιτείται για να εξασφαλίσει χρήματα από την Παγκόσμια Τράπεζα ή την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης, όπως αναφέρουν οι αναλυτές.
Μετά τον σεισμό, ο επικεφαλής της χούντας, Μιν Άουνγκ Χλάινγκ, παραδέχτηκε ότι κάποια κτίρια είχαν κατασκευαστεί πρόχειρα
Είναι, επίσης, ασαφές πώς ο σεισμός θα επηρεάσει τη σύγκρουση και την πολιτική κρίση της χώρας. Η Μιανμάρ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ευρεία εξέγερση κατά της στρατιωτικής χούντας από τότε που οι στρατηγοί κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα το 2021. Ο στρατός είναι ευρέως μισητός από τον πληθυσμό και έχει χάσει τον έλεγχο εκτεταμένων περιοχών στα σύνορα της χώρας.
Επιχείρηση διάσωσης στη Μανταλέι μετά τον σεισμό
Προσπαθώντας απεγνωσμένα να κρατηθεί στην εξουσία, συνέχισε τις αεροπορικές επιθέσεις ακόμη και μετά τον καταστροφικό σεισμό. Οι κύριες πόλεις που επλήγησαν από τα 7,7 Ρίχτερ βρίσκονται υπό στρατιωτικό έλεγχο.
Ο λόγος που η χούντα ζήτησε διεθνή βοήθεια
Ορισμένοι πιστεύουν ότι, επειδή η πρωτεύουσα Νάιπινταου, η έδρα της χούντας, ήταν μία από τις περιοχές που υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ο στρατός προχώρησε σε μια σπάνια έκκληση για διεθνή βοήθεια.
Ο σεισμός της 28ης Μαρτίου προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές. Σπίτια υπαλλήλων της κυβέρνησης κατέρρευσαν, παγιδεύοντας οικογένειες. Το ανώτατο δικαστήριο, υπουργεία και νοσοκομεία είτε καταστράφηκαν ολοσχερώς είτε υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Παγόδες, επίσης, κατέρρευσαν.
«Δεν υπάρχει διαφάνεια», τόνισε μιλώντας στον Guardian ο Τζον, υπάλληλος του υπουργείου Μεταφορών, αναφερόμενος στον αριθμό των θυμάτων στην πρωτεύουσα, ζητώντας να μην αποκαλυφθεί το πραγματικό του όνομα. «Τα περισσότερα θύματα είναι ηλικιωμένοι, παιδιά και σύζυγοι υπαλλήλων της κυβέρνησης», συμπλήρωσε.
Μετά τον σεισμό, ο επικεφαλής της χούντας, Μιν Άουνγκ Χλάινγκ, παραδέχτηκε ότι κάποια κτίρια είχαν κατασκευαστεί πρόχειρα. Η έκταση των ζημιών όμως στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Νάιπινταου παραμένει άγνωστη μέχρι στιγμής. Παρά τις καταστροφές, η χούντα προσπαθεί να παρουσιάσει τους στρατιώτες της ως «σωτήρες του έθνους», προβάλλοντας την εικόνα τους σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το ηθικό και να κερδίσει την υποστήριξη του λαού.
Το γραφείο του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, κατηγόρησε τη χούντα ότι περιορίζει την απαραίτητη ανθρωπιστική βοήθεια. Εθελοντές, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των προσπαθειών διάσωσης, αναφέρουν ότι εμποδίζονται από στρατιώτες, ιδιαίτερα όταν προσπαθούν να εισέλθουν σε περιοχές που βρίσκονται υπό εχθρικό ή αμφισβητούμενο έλεγχο.
Τουλάχιστον 20 πόλεις και κωμοπόλεις έχουν υποστεί ζημιές, σύμφωνα με αναφορές
Ακόμη και σε περιοχές υπό στρατιωτικό έλεγχο, όπως το Μανταλέι, οι στρατιώτες απουσίαζαν αισθητά από τις προσπάθειες διάσωσης. Είναι πιθανό αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι ο στρατός απλά δεν διαθέτει την απαραίτητη δύναμη. «Οι περισσότεροι στρατιώτες είναι πλήρως δεσμευμένοι, προσπαθώντας απεγνωσμένα να υπερασπιστούν βάσεις και εδάφη σε όλη τη χώρα», δήλωσε ο Ρίτσαρντ Χόρσι, ανώτερος σύμβουλος για τη Μιανμάρ στην Crisis Group. «Ακόμη και όταν ο στρατός προσπάθησε να ανταποκριθεί, οι προτεραιότητές του συχνά ήταν λανθασμένες», πρόσθεσε.
Στη Νάιπινταου, ο Τζον έπρεπε να πάει στη δουλειά του την επομένη του σεισμού για να βοηθήσει σε ένα έργο κατασκευής τρένου, παρά το γεγονός ότι το σπίτι του είχε καταρρεύσει και η πόλη βρισκόταν σε κατάσταση κρίσης. «Ο Μιν Άουνγκ Χλάινγκ είναι τρελός με αυτό το τρένο», κατήγγειλε ο Τζον, που κοιμάται στον χώρο εργασίας του.
Ασθενείς σε κρεβάτια έξω από νοσοκομείο στη Σαγκάινγκ
Άλλοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση, ιδιαίτερα στη Σαγκάινγκ, όπου η διεθνής βοήθεια δεν έχει φτάσει ακόμη σε πολλούς.
«Από τις περιοχές της πόλης που επλήγησαν από τον σεισμό, μόνο περίπου το 30% του πληθυσμού λαμβάνει βοήθεια», εκτίμησε ο Ου Νιο, καταστηματάρχης. «Δεν υπάρχει κανείς για να βοηθήσει στα προάστια και σε άλλες περιοχές εκτός της Σαγκάινγκ. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τρόφιμα, πόσιμο νερό και ιατρική βοήθεια», τόνισε στον Guardian.
Το διώροφο οικογενειακό του σπίτι καταστράφηκε. Ο αδερφός του διάβαζε στον επάνω όροφο, όταν κατέρρευσε. Ως εκ θαύματος, η οικογένεια επέζησε.
Την ημέρα μένουν στην αυλή τους, ακολουθώντας τις σκιές των δέντρων για να προστατευτούν από τον έντονο ήλιο. Το βράδυ σε μια σκηνή. «Είναι σαν ο σεισμός να κατέστρεψε τις ζωές των ανθρώπων στην πόλη μου», είπε ο Ου Νιο.
Μπορεί η Κίνα να βοηθήσει τη Μιανμάρ;
Οι άνθρωποι ήδη πάλευαν σκληρά να επιβιώσουν ακόμη και πριν από την καταστροφή. Ποιος λοιπόν, θα πληρώσει για την ανοικοδόμηση στη Μιανμάρ;
Τουλάχιστον 20 πόλεις και κωμοπόλεις έχουν υποστεί ζημιές, σύμφωνα με αναφορές. Ο Χόρσι εκτίμησε ότι «η Κίνα μπορεί να δανείσει χρήματα για μεμονωμένα έργα», αλλά φαίνεται απίθανο να εμπιστευτεί το καθεστώς με τεράστια ποσά.
Για τις κοινότητες, αυτό σημαίνει μια παρατεταμένη κατάσταση χάους, χωρίς κατάλληλες υποδομές. Το τραύμα που προκλήθηκε στις οικογένειες θα πάρει ακόμη περισσότερο χρόνο για να επουλωθεί, αν αυτό συμβεί ποτέ.
